Zaterdag 24 januari 2009
Mooi Veluwe – Hulshorster Zand
Het is droog, vannacht heeft het wel behoorlijk geregend. Tegen achten stappen we op en draaien na een paar honderd meter de Peppelse Weg op. Het is één van de kaarsrechte wegen die door één van de voormalige Koningen Willem zijn aangelegd. Ten behoeve van zijn jachtplezier, het is maar een weet. Tot mijn verbazing staat er een groene auto. De boswachter zit half in de auto en hij doet iets onduidelijks. Hij is zo te zien verbaasd om op dit vroege uur al wandelaars te zien. Maar we lopen op het pad, dus hij kan ons niets maken. Tjonge, stel dat hij ons had betrapt op onze wildkampeerplek. Nog wat verder slaan we links af en draaien de Solse Passage op. Al gauw komen we langs het Solse Gat. Het verhaal gaat dat er hier vroeger een klooster heeft gestaan, waarvan de bewoners het zó bont maakten, dat de aarde het klooster verzwolgen heeft. Men zegt dat je hier midden in de nacht soms de kloosterklokken kunt horen luiden. Ook gaat het verhaal dat de kuil is ontstaan in de voorlaatste ijstijd. Sowieso zijn Wodan en de bosgod Thrie hier vereerd. De naam van het nabijgelegen gehucht ‘Drie’ is van de laatste god afgeleid. Ach, het Solse Gat is gewoon een leemput zoals er wel meer zijn. De leem werd gebruikt om muren aan te smeren en om de dorsvloer te verharden. Na nog een stukje Prinsenweg, een handwijzer en een stukje huisvlijt in de vorm van een kever genaamd: ‘Vliegend Hert’ bereiken we om 09.15 uur Boshuis Drie. Dit is een prima locatie voor een perfect stuk huisgemaakte appeltaart met slagroom.
Ook de koffie, de erwtensoep met spek en roggebrood is hier bijzonder goed.
Ach, eigenlijk is hier alles goed en dat in een prima ambiance. Helaas gaat Boshuis Drie pas om elf uur open. We kunnen dus nog niet terecht. Wat een pech. Om deze bittere pil te vergulden heeft mijn zoon hier in alle vroegte een thermoskan koffie, bekertjes enz. en enkele stukken appeltaart in folie in het bos verstopt. Uiteraard met een bus slagroom.
We gaan er even voor zitten en laten ons deze traktatie goed smaken. Vol goede moed gaan we weer op pad, maar eerst verstop ik de thermoskan weer in het bos. Mijn zoon komt hem vanavond weer ophalen. Hier in de buurt moet nog een onderduikershol uit WO-II zijn. Ik ben daar ooit geweest, maar de precieze locatie weet ik niet meer. Nou ja, ik moet maar eens bij de VVV langs. Een kilometertje bos, een camping en dan het dorpje Speuld. Hier staat ook snackbar ’t Speultje, maar ’s winters is hij alleen maar in het weekend open en dan pas vanaf 12.00 uur. Het is nu nog geen half elf, de vette hap gaat aan onze neus voorbij. Gelukkig hebben we ons de KMA vanmorgen goed laten smaken. We lopen Speuld door en slaan op de Buurtweg rechtsaf naar het Houtdorperveld.
Dit is een enorm groot heideveld. Er is een tiental mannen aan het werk. Zij zijn – blijkt uit navraag – niet van het IVN, maar van de Uddeler bijenvereniging. Zij zijn bezig om opschietende dennen te verwijderen. Als dat niet regelmatig gebeurt, dan groeit een heideveld binnen een jaar of tien, twintig volledig dicht. Tja, eigenlijk is een heideveld dus niet natuurlijk, maar ontstaan door menselijk ingrijpen! Weer wat verder bereiken we het stroomgebied van de Staverdensche Beek. Verderop heet hij trouwens de Leuvenumse Beek en nog weer verder de Hierdensche Beek. Een leuke boerderij en ’t Jachthuis. Een bijzondere plek, hier gaan twee beken onder elkaar door. Helaas paste één arm van de beek niet op de foto, ik heb helaas mijn ‘Fisheye’ niet bij me, dus moet iedereen me op mijn woord geloven. Deze beestjes zijn geen kippen of duiven, maar de beroemde ‘Witte Pauwen’ van het landgoed Staverden. Als sinds 1400 worden deze beestjes hier gehouden. Vroeger dienden de veren als versiering voor de helm van de hertog van Gelre. Ja ja, vroeger kende ook dit lage landje zijn krijgsheren. We naderen het landgoed en steken eerst de gracht over. De eendjes maken dat zij wegkomen! Dit is de ijskelder. Vroeger werd ’s winters ijs gehakt uit de gracht en in de ijskelder opgestapeld. De hele zomer had je dan de beschikking over een ijskast.
Ook tegenwoordig zou je op deze manier heel wat energie kunnen besparen. Jammer alleen dat het de laatste jaren bijna niet meer vriest. Het theepaviljoen, dat spreekt voor zich. En dit is huis Staverden. Het huidige huis dateert uit 1905, maar er hebben hier eerder drie voorgangers gestaan. Het huis en de bijgebouwen zijn onlangs door Het Gelders Landschap opgeknapt. Er is een bezoekerscentrum (nu gesloten) en een theeschenkerij (ook gesloten). In elk geval staat het er allemaal sprookjesachtig bij. Uiteraard kan er hier in het huwelijk worden getreden. Iets verderop staat huis Leuvenum. Het is gebouwd tussen 1921- 1923 in opdracht van Jonkheer Sandberg. Het is privébezit en is niet te bezoeken. De tuinman heeft de wijde omgeving vol geplant met groenblijvende heesters. Dit is de beste foto die ik kon maken. Tja, de Freule heeft het niet zo op pottenkijkers. En dit is hotel De Zwarte Boer (www.dezwarteboer.nl/). Het is al een herberg sinds 1855. De laatste jaren kwam ik er niet meer. De koffie werd er gezet met slootwater en de – oudere – ober acteerde ronduit hufterig. Goed, er is nu een nieuwe eigenaar (dezelfde als van Boshuis Drie) die de zaken voortvarend heeft aangepakt. De buitenmuren zijn blijven staan, maar het complete interieur is verbouwd. Gelukkig is de schouw uit 1900 met een ruiterportret van Koning Willem I en Anna Paulowna bewaard gebleven. Kamers hebben ze ook, echt een aanrader. Overnachten doen wij hier niet, wel drinken wij hier onze welverdiende koffie. Nu we hier toch zitten (het is nog druk ook!) bestellen we meteen erwtensoep. Die smaakt ons prima. Nu ik het over overnachten heb, dat kan ook in het nabijgelegen hotel Het Roode Koper (www.roodekoper.nl/). Zo mogelijk is dat nog iets sjieker. We vullen onze bidons, want tussen hier en onze wildkampeerplek is er alleen maar bos. We moeten nog een kilometer of tien, dus dat betekent behoorlijk sjouwen.
Het is niet anders.
Dit is de Leuvenumse Beek. Vroeger (van 1692 – 1865) stond er hier een watermolen.
Nou ja, ze bedoelen dat met het stromend water als energiebron in de molen met houten hamers lompen tot pulp werden geslagen. Van deze pulp werd papier gemaakt, het zogeheten: ‘geschept papier’. Hier vlakbij staat nog een leuk boerderijtje, nou ja, vakantiewoning. Verder maar weer langs de Leuvenumse Beek, hij stroomt nog behoorlijk ook.
Volgens verhalen moeten hier ijsvogeltjes zitten, maar ik heb er nog nooit eentje gezien. We naderen het Hulshorster Zand. Eigenlijk vind ik de open vlaktes mooier dan dichte bossen, maar ja, dat is persoonlijk natuurlijk. Tja, als je er niets aan doet, dan groeit de boel onherroepelijk dicht. Staatsbosbeheer is al jaren bezig op de Veluwe om dichtgegroeide stukken weer open te schuiven. Ach, het budget moet natuurlijk ook op. Vaak gaat het om geld uit Brussel. En dit lijkt er al meer op. Zand, zand en nog eens zand. Ach, voor het echte zand moet je naar de woestijn. We lopen even verkeerd en komen pal langs en over privéterrein. Dit is Nieuw Groeneveld en in het verleden een halte op de spoorlijn naar Zwolle. Tja, later is de A28 aangelegd tussen de spoorlijn en de (niet meer in gebruik zijnde) halte. Nu lopen we toch echt het Hulshorster Zand op. Het is maar een klein stukje, maar als je de bomen wegdenkt is het net de woestijn. Waar zijn de kamelen? Het begint al iets te schemeren. Nog wat verder vinden we in de bossen tussen wat heuveltjes een pracht van een rustig plekje. Het is zowat half vijf, een mooie tijd om te stoppen. Ik zet mijn tentje op en zit al snel aan de kerriesoep. Een bekertje wijn erbij, wat wil een mens nog meer. Het is niet koud, het is de hele dag zo rond de plus tien graden geweest. En dat is de winter! Gelukkig is het de hele dag droog geweest. In de verte hoor ik de A28, niet te geloven dat geluid zo ver draagt. Na de Knorr-maaltijd en de afwas zet ik mijn MP3-speler aan. Nog even de route voor morgen bestuderen en dan kruip ik erin. Vandaag toch ruim 26 kilometer gelopen.