Vrijdag 16 september 2016
Nes – Nes
Om half zeven gaat de wekker. Hoor ik een spetje regen vallen op de tent? Het zou toch droog blijven en sowieso waait het op de Waddeneilanden (en Zeeland) altijd over. Tijdens mijn ontbijt begint het gewoon te regenen! Dit was niet afgesproken! Het is zwaar bewolkt, maar niet koud. Mijn tent is van binnen vrij van condens, maar aan de buitenzijde natuurlijk kletsnat. Ik pak tussen de druppels door mijn rugzak in. Het lijkt toch iets droger te worden. Maar helaas, tegen achten gaat het pas goed regenen. Er is hier een soort van ‘recreatiehok’ waar ik ga schuilen. Zal ik mijn regenpak aantrekken? Maar ja, dat is een tamelijk warm geheel en het is nu al 18 graden in de plus. Zie ik een streep blauw in de lucht? Om halfnegen is het droog en ga ik van start. Eerst de aanlooproute naar het pad en dan rechtsaf het strand op. Zo te lezen kun je hier avonturen beleven. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Maar er is geen kip te zien, de avonturiers liggen waarschijnlijk nog op één oor. Zie ik daar recht vooruit iemand staan? Nee, ’t is een markeringspaal. Zand genoeg! Zal ik een kuil graven? Ai, ik ben mijn schepje (en emmertje) vergeten. Het zand loopt zwaar! Ik probeer het hogerop, maar nee, het blijft zwaar lopen. Na anderhalve kilometer sla ik rechtsaf. Het strandpaviljoen is nog gesloten. De deur van de LifeGuards staat open, maar ik zie niemand. Tjonge, het zit niet mee, het volgende restaurant is ook gesloten. ’t Is ook net half tien geweest. Dat is pech, want voorlopig komt er geen horeca meer. En een dag zonder KMA is een verloren dag.
Het is honderd meter van de route af, maar zo te zien is daar nóg een restaurant. Het zal ook wel dicht zijn, maar toch ga ik even kijken. Twee mensen parkeren hun fietsen en er staan schoolborden. Dat zegt natuurlijk niets. Staat de deur open? Dat zegt ook niets natuurlijk. Aha, hier kun je ontbijten! Ze zijn dus open! Ik vraag het even aan de gastheer en ik mag binnen zitten (tussen de ontbijters) of buiten op het terras. Ik kies voor het laatste en bestel KMA.
Eerst komt de Koffie en die blijkt bijzonder lekker. Hij is van het merk ‘Mondriaan’, ik heb er nog nooit van gehoord. Overigens, de Koffie wordt niet geserveerd in zo’n piepklein horeca-kopje, maar in een klein model mok! Na enige tijd komt de Appeltaart door. Nou, dit heb ik nog nooit meegemaakt. Zo kan het dus ook! De Appeltaart is huisgemaakt en er is echte slagroom bij. Gewoon heerlijk! Ik bestel nog een tweede bak koffie, het zal mijn laatste wel zijn (vandaag). Ik reken €8,45 af, dat valt toch alleszins mee. Ok, Paal 13 is een absolute aanrader! Na zo’n half uurtje stap ik weer op. Ter afwisseling pakt de route de komende zes kilometer een aantal kleine boscomplexen mee. Zo’n graspad loopt prima weg. Tja, de kachel moet natuurlijk branden, dus staan er allemachtig veel bungalows, chalets, stacaravans enz. op Ameland. Dat gaat natuurlijk ten koste van de natuur, maar de kachel … Ik vermoed dat hier Zweden wonen. Hier geen duinroosjes, maar rozenbottels. De boscomplexen liggen achter me. Vanaf nu worden het duinen, strand en nog meer duinen. Ik zit helemaal niet zo ver van Nes af, maar ik loop via Het Oerd. Zoals gezegd, duinen, een beetje saai is het wel. Eigenlijk zou ik de komende vijf kilometer over het strand moeten lopen. Maar het is vloed, het is geen doen. Verder heb ik wat last van mijn heupen. Ik kies dus voor het schelpenpad. Dit konijn heeft nog niet zo lang geleden het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld. Tja, ik heb geen schepje bij me, begraven gaat dus niet. Het is tamelijk bewolkt, er staat een frisse wind die ik min of meer mee heb en het is 20 graden in de plus. Het is dus heel ander weer dan gisteren. Ik heb er ruim drie kilometer schelpenpad opzitten als ik deze paddestoel zie. Overigens, hij staat niet op de kaart in de wandelgids. Ik kan hier linksaf over het Spijkerpad naar het strand. Het zal inmiddels eb aan het worden zijn en een dikke kilometer strand zal wel gaan. Tjonge, er staat hier een boel water. Trouwens, hoe komen de Amelanders eigenlijk aan hun drinkwater? Kijk eens aan, is dit een ‘gruwelijk’? Of is de Margriet/Libelle/enz. met een fotoreportage bezig? Ik vraag het maar even, maar ’t is echt! Nou, gefeliciteerd!! Van pure blijdschap maakt het bruidspaar een luchtsprong voor mij. Er is geen kip te zien op het strand, zelfs geen hond. Fijn, het strand is heel redelijk te belopen en zover is het nu ook weer niet. Inmiddels ben ik bij de goede ‘slag’ door de zeewering gelopen (GPS check!) en loop nu over dit graspad landinwaarts. Ik ga nu een rondje lopen om Het Oerd heen. Dat is een natuurreservaat (voornamelijk voor vogels). Onderweg maak ik gebruik van de ‘Oerdhut’, een overdekte picknickgelegenheid. Ik kan er geen foto van maken, want er zitten hier meer mensen. Deze locatie is over het schelpenpad te bereiken, vandaar dat hier een aantal fietsers zijn.
Dit is dat bewuste schelpenpad. Het loopt heuvel af lekker weg. Trouwens, last van mijn heupen heb ik al een hele tijd niet meer. Iets voorbij de afslag van het Spijkerpad neem ik – conform de route – het Stuifdijkpad.
Het is asfalt, dat wel. Waar zijn al die fietsers? Links van mij weiland. Zijn het paarden? Nee, koeien. Nou ja, het is maar ruim drie kilometer. Een dik halfuur stevig doorstappen. En dat doe ik dan ook. Vanaf paddestoel 22973 neem ik het Jan-Sietsepad en al snel zie ik de eerste stacaravans van camping Klein Vaarwater (http://www.kleinvaarwater-ameland.nl/accommodaties/kamperen). Nou, dit is een hele, hele grote camping! Waar is de receptie? Ik vraag het maar even aan een viertal badgasten. Ok, de weg af en dan een dikke kilometer! Het klopt, daar is de receptie (in tegenlicht). Het is even na vieren, dat is een mooie tijd. Ik heb er zo’n 25 kilometer opzitten. Ik reken €12.65 af, dat is toch echt een vriendenprijsje. Helaas is het kampeerterrein helemaal aan de andere kant van de camping. Ik moet dus die dikke kilometer weer terug lopen! Nou ja, maakt niet uit. Ik mag zelf een plekje uitzoeken, maar ik moet wel even het nummer van die plek (mobiel) doorgeven. Om halfvijf sta ik op mijn plekje, dicht bij het sanitair. Het is hier echt rustig, zo te zien zitten de toercaravans die hier staan op slot en andere tenten staan er niet. Ik spoel meteen mijn blouse uit en hang hem op. De zon is er toch nog door gekomen, dus kan ik er voor mijn tent gezeten nog even van genieten.
Ik begin met thee om bij te komen. Thuis gaat alles goed, hoor ik van Orchideetje. Ok, de rest van de wijn, soep, een Knorr-maaltijd en de afwas. Meteen maar douchen, daarvoor was geen douchemuntje nodig (volgens het meisje van de receptie). Maar… zo te zien krijg je een x-aantal minuten warm water – ik ken dit systeem – en dan houdt het op.
Op hoeveel minuten is het systeem ingesteld? Dat zul je zien, ik ben helemaal ingezeept en de douche houdt het voor gezien. Ik weet hoe het werkt, na een x-aantal minuten (meestal vijf) werkt de drukknop weer en heb je weer .. minuten warm water. Wat een armoe! Maar… grote truc… ik zie en hoor niemand, dus fluks ‘streak’ ik met mijn spullen naar de aanpalende douche. Ai, die werkt, ik wist het. Nu heb ik weer voor drie minuutjes warm water en dat is genoeg. Op naar mijn tent en dik voor achten lig ik erin.