Zondag 16 maart 2008
Assen
Na negenen staan we op. Een keertje een beetje uitslapen moet kunnen. Het weinige dat we bij ons hebben gaat in de weekendtassen. Even na tienen lopen we naar de eetkamer, waar Ellen al druk in de weer is. De ontbijttafel staat er weer keurig gedekt bij.
Wat een heerlijkheden! Na het wederom voortreffelijke ontbijt rekenen we af en nemen afscheid van de Fam. Van Doesburg. Op naar Assen waar we van plan zijn het Terracotta Leger te bekijken.
Min of meer op de gok bereiken we een parkeerplaats. Tja, nu valt pas echt op dat het behoorlijk regent. Na een minuutje of wat lopen komen we tegen twaalven aan bij het Drents Museum.Oeps, hier staat toch wel een behoorlijk lange rij. Dat gaat minimaal een half uur duren. Nou ja, dat moet maar. Ik ben toch wel benieuwd naar de veertien levensgrote terracotta beelden en de meer dan 200 objecten uit de Qin- en Westelijke Han-dynastie (246 voor en tot 8 na onze jaartelling), die zijn opgegraven in de regio rondom Xi’an. Hier ligt de tombe van de eerste keizer van China, Qin Shi Huang. Deze keizer startte niet alleen de bouw van de beroemde Chinese muur, maar liet tijdens zijn leven ook een uniek mausoleum bouwen. Dit ondergronds paleis waarin hij in het hiernamaals kon leven, werd bewaakt door duizenden terracotta soldaten. In 1974 is dit leger teruggevonden, verwoest door de neergestorte daken van het complex. Na een half uur zijn we zeker een meter of twintig gevorderd, achter ons is de rij aangegroeid met een paar honderd personen. Dat geeft moed, maar ja, dit gaat nog zeker een uur duren. Tja, nu we hier toch al een halfuur in de rij staan kunnen we beter blijven staan, anders is het zonde van de wachttijd. De regen valt mee, onder een paraplu is het wel vol te houden. Gelukkig hadden we vanmorgen uitgebreid gegeten, anders was ik absoluut van de graat gegaan. Tja, na anderhalf uur in de rij begin ik het toch wel koud te krijgen. Opgeven is er uiteraard niet bij, daarvoor staan we hier al te lang. Precies half drie staan we voor het loket. Twee en een halfuur hebben we in de rij gestaan. We krijgen een boekje en kunnen naar binnen. Daar valt de drukte erg mee, het verkopen van de kaarten loopt natuurlijk in de pas met het aantal personen dat het museum verlaat. Toch wel slim. De tentoonstelling is zondermeer de moeite waard. Het restaurant in het museum is overvol, daarom drinken we een kop koffie in een nabijgelegen restaurant. Oh ja, als we het museum verlaten staat er een rij van zeker nog een uur. Hoe zou dat gaan? Als de laatste personen binnen zijn gaat het museum sluiten.
Tegen vijven stappen we in de auto en rijden vlot terug naar ons dorpje.
Onderweg overleggen we waar we zullen gaan eten. Het wordt…, niet ons favoriete restaurant, het wordt een andere. Van die keus krijg ik achteraf spijt. In dit restaurant moet niet alleen wat aan het eten, maar ook aan de organisatie veel geschaafd worden. Voorlopig zien ze mij hier niet meer. Naar huis, uitpakken en opruimen. Het zit er weer op, we hebben een fantastisch weekend achter de rug. Ellen en Arnold, de overige gasten, de boswachter en het Drents Museum: bedankt!