Zaterdag 15 maart 2008
Dwingelderveld
Om negen uur staan we op en rond half tien lopen we naar beneden. Daar staat in de eetkamer een prachtig gedekte tafel voor ons klaar. Dit verraadt stijl.Koffie en thee wordt geserveerd alsmede een heerlijk kopje soep. Dat soepje smaakt waarlijk voortreffelijk.Een amuse in de vorm van aardappelen in de schil gekookt, met zalm en een overheerlijke saus.Een gebakken eitje en heerlijk eigengebakken brood. Dit is geen gewoon brood, hier zit van alles en nog wat doorheen. Dit is het lekkerste brood wat ik ooit gegeten heb!
Tja, zo duurt een ontbijtje al gauw een uur.
Om half elf rijden we naar het Bezoekerscentrum Dwingelderveld, gelukkig hier niet al te ver vandaan. Hier hebben we een wandeling met de boswachter geboekt. Alles klopt, we staan op de lijst. Koffie en thee kunnen we krijgen uit de automaat. Dat laat ik maar even voor wat het is, ik zit meer dan vol. Wel kopen we nog een leuk vogelhuisje, LVT (leuk voor thuis).
Na een kwartiertje is iedereen er, en gaan we op stap. Over zandpaden, maar soms dwars door de ruigte. Onderweg vertelt de boswachter over de planten en dieren die hier voorkomen. Dit is nog één van de laatste stukjes zandverstuiving, de rest is intussen vastgelegd met bos en hei.We lopen naar de schaapskooi. Het lammeren is in volle gang. Sommige schapen hebben al ‘kroost’, de rest volgt spoedig.Verder gaat het weer. Het Dwingelderveld staat bekend om zijn ontelbare vennetjes.
Het water blijft staan op ondoordringbare lagen. Vroeger (50 jaar geleden) werden deze gebieden ‘woeste’ gronden genoemd. Onontgonnen, werd er smalend bij verteld door de schoolmeester.De boswachter wil een stukje ‘doorsteken’, maar dat lukt niet. Het heeft de laatste tijd veel geregend en het bos is veranderd in een moeras. We lopen weer een stukje terug en verderop lukt het wel.Halverwege de wandeling maken we nog een tussenstop in het Theehuis. Daar krijgen we erwtensoep met roggebrood gepresenteerd. Dat gaat er wel in, wandelen in de buitenlucht maakt hongerig. Tegen vieren zijn we weer bij het bezoekerscentrum.
Het is een beetje uitgelopen, maar dat vinden wij helemaal niet erg.
We rijden terug naar Eursinge en gaan eerst maar eens onder de douche. Voor ‘teken’ hoeft het nog niet in dit jaargetijde, het is uitsluitend voor de frissigheid. ‘Teken’ zijn die kleine beestjes die voornamelijk in de zomer actief zijn en een klein beetje bloed wegzuigen. Op zich niet zo erg, maar zij kunnen daarbij een vreselijke ziekte overbrengen. Op de kamer staat ook een complete uitrusting om zelf koffie, thee of chocolademelk te maken. Dat doen we dan ook maar en daar hebben we geen spijt van.
Tegen half zeven lopen we naar de eetkamer waar we een aperitief krijgen aangeboden. We nemen plaats bij een ouderwetse kachel, die toch gewoon op aardgas blijkt te branden.Ik kijk eens om me heen en het is werkelijk adembenemend. Wat is het hier gezellig ingericht en wat zijn de tafels mooi gedekt! Ook hier liggen overal tijdschriften en boeken. Ik lees een krantenknipsel waarin sprake is van de Michelin ster van Het Oude Jachthuis. Er gaat bij mij een lichtje branden, vandaar deze ambiance. Ik vraag het even na, en inderdaad, in de ‘actieve’ periode van Ellen en Arnold hebben zij een ster gehad. En een ster krijg je niet alleen voor het koken, dan telt alles mee.
We maken kennis met de dochter van Ellen en Arnold en haar vriendin. Verder zijn er nog vier vrienden van Ellen en Arnold aanwezig, die ook komen dineren. Dit is inderdaad Tables d’Hôtes zoals het hoort.
Even later gaan we aan tafel. We beginnen met zalmforel. Nu ken ik forel en zalm, maar geen zalmforel. Toch blijkt deze vis wel degelijk te bestaan. Het smaakt voortreffelijk, vooral met het eigengebakken brood erbij. De olijven die we ook krijgen laat ik voor Orchideetje. Olijven lust ik echt niet. Een witte wijn krijg ik erbij, het is een Lavila.
Volgens mij is het een Elzasser. Helaas, mis, het is een Languedoc. Het is een hele zachte wijn, die iets fruitigs heeft, maar tegelijk toch heel fris. De wijn past heel goed bij de vis.We krijgen ook nog een schaaltje met stukjes zalmforel, die op een andere manier bereid zijn. Van dit schaaltje heb ik geen foto gemaakt, ik was te druk met eten en proeven.
We krijgen een kopje wortelsoep met knoflook en kervel. Wortelsoep? Wat moet ik me daar nu bij voorstellen? Maar wat blijkt, dit is de absolute top, het is bizar lekker! Tussen de gangen door praten we met dochterlief en haar vriendin, met de andere gasten, maar ook met Arnold en Ellen die er soms gezellig bij komen zitten. Het is net als thuis!
We hebben het over de artikelen die verschenen zijn in het Algemeen Dagblad, de Seasons en de Meppeler Courant. Ik pak de Seasons er even bij, dat artikel had ik niet gelezen. Ook dit artikel is lovend.
De kalfstong met de ragoutsaus komt door.

Dan volgt een schaal met Gnocchi met bloemsaus. Gnocchi? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Orchideetje kent het wel, maar ja, zij spreekt tenslotte Italiaans. Deze laatste foto is helaas iets onscherp, die moet ik overmaken. Ik krijg er een rode Domaine de la Ferrandière bij. Het is een Cabernet-Sauvignon uit de Pays d’Oc. Ai, ai, wat is dit alles exquis lekker. Als laatste krijgen we Tiramisu. Dit is geen gewone Tiramisu, deze is extreem lekker. Waar heb ik dit aan verdiend? Ach, voor een keertje mag het, neem ik aan. Ik drink er nog een laatste glas rode wijn bij. Heerlijk! We besluiten met koffie en thee met soesjes. We hebben waarlijk voortreffelijk gegeten en toch zijn we niet ‘overvol’. Bovendien, het was erg gezellig.