Zondag 27 januari 2008
Putten – Harskamp
Om half zeven gaat mijn mobiel. Het heeft vannacht iets geregend, maar mijn tent is ook nu weer aan de binnenkant helemaal droog. Het is aardedonker en doodstil. Na de thee en de havermoutse pap gaat alles in de rugzak. Het begint licht te worden en tegen achten gaan we op pad. Het duurt niet lang of we zitten verkeerd. We zijn te ver doorgelopen, tja, al die paadjes lijken op elkaar en de markering heeft het laten afweten. Gelukkig zitten we weer snel op de route, want ik heb enige haast. Ik heb namelijk met de uitbaters van
‘De Bonte Koe’ in Garderen om 10.15 uur afgesproken. Speciaal voor ons doen ze de zaak een uurtje eerder open. Gelukkig loopt alles verder zonder problemen.
Hier verse sporen, hier heeft mevrouw wild zwijn vanochtend vroeg een modderbad genomen. Verder door het bos en rond half tien bereiken we de Garderense Duinen. Ik heb me eens laten vertellen dat er in eerste instantie een ‘zanddijk’ is aangelegd om stuivend zand uit het dorp te houden. Na verloop van jaren zijn daardoor deze ‘duinen’ ontstaan.Begin vorige eeuw zijn door Staatsbosbeheer op grote schaal dennenbossen aangelegd om het stuivende zand vast te houden. Tja, nu zie je eigenlijk een groot productiebos.
Café Stam lopen we voorbij, dit gaat pas om half twee open. Met een bocht lopen we Garderen in en Reino loopt tegen een gesloten deur op. Wat is dit nu weer? Ik controleer zelf en ik zie dat de uitbater van achteren komt aanlopen om de deur te ontsluiten.
Hier ben ik wel blij mee, dat spreekt. Ik bestel KMA, dit is me op mijn vorig bezoek ook goed bekomen. Tegen elven stappen we op en lopen in zuidoostelijke richting het dorp uit. Het is even opletten, want in Garderen kruisen twee Veluwe Zwerfroutes elkaar. Gelukkig, bij de molen zitten we goed. Het is molen ‘De Hoop’, een korenmolen uit 1853. De molen maalt nog regelmatig. De omgeving van Garderen is enigszins geaccidenteerd, helaas laat de zon het een beetje afweten. Ook hier rest nog een stukje Veluwe uit vervlogen tijden. Het is te hopen dat dit zo bewaard blijft en dat er geen tweede huizen van worden gemaakt. Even verder steken we de N344 over. Kootwijk 1,7 staat er op de paddenstoel, nou, dat is een drukfout. Het moet waarschijnlijk 4,7 zijn. Tja, verder is het weer voornamelijk bos, bos en nog eens bos. Tegen twaalven vinden we een pracht van een picknickbank waar we lunchen. Er staat inmiddels een waterig zonnetje, maar sowieso is het niet koud. Tja, dan volgt weer bos, dit keer jonge aanplant. We gaan de A1 onderdoor en daarna steken we de spoorlijn over. Hier staat een paddenstoel die naar Kootwijk 1,5 kilometer aangeeft. Dat is wel juist, lijkt me toe. Veel mensen zijn met hun paard(en) aan het wandelen, dat is natuurlijk ook een optie. Rond half twee lopen we Kootwijk in. Sjef en Karel lopen meteen door naar de Harskamp, Reino en ikzelf nuttigen eerst nog een hartversterking in ‘t Hilletje.
Nu rest ons nog het Kootwijkerzand. Momenteel is het bewolkt, maar ‘s zomers kan het hier gruwelijk heet zijn. Uiteraard kon het hier vroeger, toen het nog echt winterde, Siberisch koud zijn. Ik maak wat foto’s en er komt een jonge vrouw op me af. Ze vraagt of ik wil poseren omdat ze haar artikel in ‘Vroege Vogels’ wil voorzien van een wandelaar. Nou, dat vind ik best. Ik hoop dat de foto gelukt is, anders moet ik nog maar eens poseren. Nog 2,8 kilometer, maar uiteraard lopen we niet de kortste route. De bossen laten we achter ons, nu komen we in de Gelderse Vallei terecht. Tja, echt Hollands. Hoewel, echt Hollands, vlak voor de Harskamp staat een perceel… druiven. Mettertijd moet ik hier maar eens terugkomen voor een flesje Chateau Harskamp. Precies 15.47 uur lopen we de Harskamp in. De bus is uiteraard net weg, dat zul je altijd zien. Ach, de volgende komt om 16.06 uur en is precies op tijd. Ik neem afscheid van Reino, zij moet de andere kant uit. Een uurtje later ben ik thuis en kan nog precies de kampeeruitrusting buiten te drogen hangen. Volgende maand het op één na laatste traject. Reino, Sjef en Karel: bedankt!