Zaterdag 29 juni 2013
Šerák – Sabinka
Om kwart voor acht staan we op. Hm, vannacht hield de temperatuur niet over. Ik had natuurlijk mijn Omsak moeten gebruiken, met eventueel een deken eroverheen.
Tussen acht en negen uur genieten we het ontbijt dat bestaat uit brood, ham, kaas en thee. ’t Is simpel, maar voldoende. Ik mis overigens wel een gebakken eitje. Om tien over negen gaan we op pad. Vijfhonderd meter verder staat alweer markering, dit keer ook met het E3-informatiebordje (onderste). Eerst dalen we een stuk, daarna stijgen we langzamerhand. Het pad is bezaaid met grote en kleine stukken steen, goed uitkijken dus. Tja, het is bewolkt en 12 graden in de plus. Mijn softshell houd ik aan. Om kwart voor tien bereiken we een topje (de Keprnik) op 1422 meter. De zon komt even door. Op het bordje staat dat het ‘Verboden is om je op het gras te bevinden’. We blijven dus aan deze kant van de afrastering. Ik verbaas me over de markering. De LAW’s in Nederland en de GR’n in Frankrijk zijn lang niet zo uitbundig gemarkeerd. Een GPS met Tsjechische kaart (https://buy.garmin.com/nl-NL/NL/prod104112.html) is dus eigenlijk niet nodig (maar wel leuk). We zitten hier op 1316 meter en zijn dus weer 106 meter gedaald. Ons eindpunt staat er niet op, we moeten nog een heel eind. Zoals bekend mogen Tsjechen graag wandelen, zeker tijdens het weekend, en we komen er heel wat tegen. Niet altijd hebben we zicht op de omgeving, maar hier is een doorkijkje. Echt spectaculair is het landschap niet, maar het heeft wel wat. Tegen elven bereiken we een kapelletje. Hier ‘maken’ we even pauze. Door het continu stijgen en dalen ben ik toch iets bezweet en met de frisse wind moet ik echt oppassen.
In de kapel is een bron, maar water heb ik nog voldoende. Aandoenlijke ‘bidprentjes’ hangen er hier, tenminste ik denk dat die plaatjes zo heten. OK, verder maar weer. Hier uitzicht op een dorp. Uiteraard gaat er naar een kapel altijd een fatsoenlijke jeeptrail. Dat stapt wel lekker door en het daalt ook nog. Tegenliggers, het zijn vijf dames, die er goed de pas in hebben. Hier een gezinnetje, de kinderen waren thuis niet meer te handhaven natuurlijk. ATB’ers komen we ook regelmatig tegen. Hier wordt gewerkt. Het aggregaat draait en in het kapelletje wordt geboord. Ik had al eerder skihellingen gezien en daar zie ik een aantal skihotels. Er staan ook tientallen auto’s, zouden de inzittenden de wandelschoenen hebben aangetrokken?
Het loopt tegen twaalven, koffietijd! Maar… is er iets open? Er hangt een kaart, de naam van deze ‘nederzetting’ is Červenohorské Sedlo. Waarachtig, er is een mini-restaurant open en hier genieten we de KMA. De KMA valt me niet eens tegen. Na drie kwartier stappen we weer op. We zitten hier op 1050 meter, maar moeten naar ruim 1400 meter. Dat betekent stijgen! Hier een mooi uitzicht. Onder ons ligt het skioord, we zijn al aardig gestegen. Dit is het pad, ’t is een echt keientraject. Uiteraard moet er op zijn tijd een stukje gedaald worden. Dat wordt meteen weer afgestraft door hetzelfde eind weer te stijgen. Sowieso is dalen technisch lastiger dan stijgen. We zijn niet de enigen, het is gezellig druk. Hoe hoog zitten we? Dat blijkt 1120 meter. Soms moet ik de hoogte op mijn Suunto even bijstellen, dat komt door de verandering van het weer (de luchtdruk). Van Šerák hebben we er 11,5 kilometer opzitten. Vooreerst naar Švýcárna, dat is nog 3,5 kilometer. Daar hopen we de lunch te kunnen genieten. Trouwens, die Tsjechen worden bedankt met hun diakritische tekens!
Ach, zomaar een houtstronk. OK, hier en daar mist een plank, soms zit er een plank los en soms steekt er een levensgrote nagel omhoog. Maar voorlopig hou je droge voeten! Kijk, het diakritische dorp. Nou ja dorp, het is een, nou ja. Maar koffie is er en ik heb zelf nog het een en ander te knabbelen bij me. Dat moet ook op. Van Menno krijg ik een glas van die Sovjet-cola. Iedereen drinkt dat hier, want het is goedkoper dan de ‘echte’.
Het smaakt naar Pepsi-cola, maar dan nog iets viezer. Van mij hoeft het niet. Zo te zien gaan ze hier straks een feest bouwen. Links, niet zichtbaar op de foto, is een kok bezig om barbecues aan te steken. ’t Is fris, maar ik neem aan dat de Tsjechen daar wel tegen kunnen. Ik denk dat daar het hoogste punt is, want er staat een communicatietoren. Eerst dalen we een kilometer of vier over een slecht verharde weg en de laatste kilometer loopt over asfalt naar ons skihotel, dat we om half vijf bereiken. Er staan hier een stuk of vijf van die skihotels. In eerste instantie wilden we naar ‘Hotel Figura’, maar dat stond ons niet aan. ‘Sabinka’ oogt aantrekkelijker. Menno vraagt of we terecht kunnen en dat blijkt gelukkig het geval. Hier een schermafbeelding van mijn GPS. Als hij het goed heeft bijgehouden, dan hebben we vandaag 749 meter gestegen en zijn 717 meter gedaald. Verder bevinden we ons hier op 1293 meter hoogte. Volgens het gidsje hebben we er 24 kilometer opzitten (mijn GPS geeft een aantal kilometer meer aan). We gaan meteen maar eten en kunnen kiezen ‘van de muur’. Twee (school)meisjes regelen het hier. Engels spreken ze tot mijn verbazing maar zeer gebrekkig. Als eerste komt de soep door. Het is een soort groentesoep met erwten. Nou, prima. De hoofdmaaltijd bestaat uit rijst met stukjes vlees. De groenteboer zal vandaag wel niet geweest zijn, neem ik aan. Het Tsjechische biertje is uit de kunst! ‘Toetjes’ hebben ze hier niet. Dan maar een ijsje. Op naar de kamer. Dat blijkt een piepklein hok te zijn, maar het is maar voor één nacht. Uiteraard is de verwarming uit, maar er staat een elektrische radiator. Doet ‘ie het?
Hij doet het! Dat scheelt. Onder de douche, ook al zo’n prehistorische douche.
De douchekop hangt op een halve meter hoogte, dat vinden ze hier zeker handig.
Ik bel nog even mobiel naar Orchideetje, zo te horen hebben ze een drukke dag in Oslo (Kon Tiki, Fram, Viking schepen, openluchtmuseum) achter de rug.