Donderdag 6 oktober 2016
Canillas de Albaida – Fábrica de la Luz – Canillas de Albaida
Ik heb goed geslapen en voel mij veel beter dan gisteren.
Vandaag staat een pittige wandeling op het programma, naar de Cerro Verde.
Zoals gebruikelijk gaan we om half tien van start. We worden eerst met de minibus naar het startpunt gebracht, hier vier kilometer vandaan. Er is hier een plattegrond, maar de wandeling die hier opstaat doen we dus niet. Het punt van vertrek heet Fábrica de la Luz en het is een bekend picknickstekje in het weekend voor de locals. Nou, daar gaan we, rechts van ons loopt een riviertje. Het gaat geleidelijk omhoog, maar na een kwartiertje gaat het mis. Ik krijg vreselijke pijn in mijn buik. Het gaat niet meer. Ik meld mij af bij Mick en zeg dat ik met Orchideetje dezelfde weg terug loop naar Albaida. Er is maar één pad en sowieso heb ik de track op mijn GPS staan.
Vanaf Fábrica de la Luz volgen wij de asfaltweg omlaag. Deze steengroeve had ik op de heenweg ook al gezien, maar van bovenaf ziet het er verlaten uit. Toch passeren ons even later twee zwaar beladen vrachtauto’s volgeladen met steenslag. De steengroeve is dus in bedrijf. Min of meer onzichtbaar staat er iets verderop een huis. Het staat te koop. Zo te zien staat het huis al jaren leeg. De terrassen zien er vervallen uit. Tja, de nazaten hadden zeker geen trek om hier een marginaal bestaan te leiden. Dat er op die hellingen nog bomen kunnen groeien. Om kwart over elf lopen we Albaida in. Dit straatje hebben wij nog niet eerder gehad. We nuttigen op het terras yoghurt van de supermarkt en onze lunch.
Hm, ik voel mij niet zo best. Uiteraard is het warm, mogelijk brengt een siësta beterschap.
Tegen zessen word ik wakker. Onder de douche en daarna begeef ik mij naar ons pleintje. Kijk, er is ‘disco’ vanavond, de geluidsman is aan het testen. Kijk, dit is onze uitbater. Hij draagt elke dag een andere outfit, inclusief bril. Het is een aardige man, hij heet Gustavo, maar ik vermoed dat hij een echte zakenman is. Er zijn stoelen neergezet en het publiek stroomt toe. Nou, dat belooft wat te worden. De dorpsjeugd ziet het op een afstandje even aan. Deze kok – hij moet wel kok zijn – is bezig met de voorbereiding van ‘iets’. Er gaat beslag in de trechter. Is dit een volautomatische poffertjes-machine? Ik vraag het maar even, maar dit is Churros. Het is gefrituurd pannenkoekbeslag (zo ongeveer). Churros wordt gedoopt in chocoladesaus en onze uitbater deelt uit. Nou, ’t is gratis en ik moet het uiteraard uitproberen. Ok, ’t is sowieso erg vet en de chocola maakt het erg zoet. Mijn smaak is het eigenlijk niet. De Spanjaarden lusten er wel pap van, zie ik om me heen. Zou het erg dik maken? Elke dag steekt Gustavo tegen de avond een Cubaan op. Hij geniet er erg van. Nou, ’t is geen goedkope hobby, toentertijd hebben wij in Cuba twee sigaren gekocht in een sigarenfabriek en ze kosten ons meer dan €10,- per stuk. We hebben ze thuis uiteindelijk weggegooid, niemand konden we er een plezier mee doen. Trouwens, voor Gustavo (die naam is toch veel te lang) hebben we een bijnaam verzonnen. We noemen hem ‘Che’. Ik probeer voorzichtig een plumb tomato salade. Daarna een ‘Fillet of porc stuffed with dried fruits, served with a local wine and saison sause’. Er heeft een aantal dames op het toneel plaatsgenomen. Het gaat gebeuren! Tja, de dames zingen een eentonig gezang, maar ze hebben er plezier in en daar gaat het om. Een vers aantal dames komt op. Ze zingen wat en dansen er wat bij. Ik heb het een beetje gehad. Ik ga naar de kamer en vanaf het balkon maak ik deze foto. Nu ik toch bezig ben, ook maar een foto met de fish-eye. Het hele pleintje staat erop! Allen die zich zo hebben ingespannen worden op het podium geroepen en krijgen een boeket bloemen.
Er neemt een orkest plaats en ik moet zeggen, dit zijn professionals. Ze spelen flamenco muziek en het klinkt fantastisch. Zal ik eens proberen om met mijn nieuwe telefoon een filmpje te maken? Het wordt mijn eerste! Eens kijken of ik dit filmpje (de beste van de vijf die ik maak) op mijn site kan zetten. Zou me dat veel data gaan kosten? U weet dat misschien niet, maar elke seconde die u op mijn site doorbrengt betaal ik! Ok, dat geeft niet, ik vind het leuk als u op mijn site rondkijkt. (Film volgt, hoop ik. Helaas, dat lukt niet, het bestand is te groot! Maar… van Antonio Guerra staan veel filmpjes op YouTube).
Overigens, ik heb dat later nagevraagd, de jongeman die zo fantastisch danste heeft een eigen flamenco-school (http://flamencoantonioguerra.blogspot.nl). Orchideetje en ik hebben in het verleden een paar maal een flamenco avond bezocht (in Sevilla en Granada), maar Antonio Guerra en zijn danseressen zijn beter dat wat we toen zagen! Maar ja, toentertijd waren het optredens voor de toeristen, nu is het voor de Spanjaarden!
Na de filmpjes kruip ik erin. Morgen een wandeling – de laatste – en ik wil het proberen.