Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Reisverslag Spanje/Andalusië van zaterdag 1 oktober t/m zaterdag 8 oktober 2016

Zaterdag 1 oktober 2016
Amsterdam/Schiphol – Málaga – Canillas de Albaida
Waar gaan we naartoe en wat gaan we daar doen?
Opnieuw hebben we een wandelvakantie geboekt bij Djoser (‘Weg met Djoser’) (https://www.djoser.nl). Na Cingue Terre (2011), Amalfi (2012), Kroatië (2013), Madeira (2014) en North Wales (2015) hebben we gekozen voor Spanje/Andalusië (https://www.djoser.nl/wandelreizen/spanje/wandelreis_andalusie_8_dagen/).
Eigenlijk hadden we de wandelreis Sicilië geboekt, maar die reis ging in verband met te weinig deelnemers niet door. Overigens – Djoser doet dat keurig – we kregen €75,- p/p korting i.v.m. het omboeken van de reis en ook de verleende korting van €50,- p/p vroegboeking Sicilië is meegenomen. Daar komt ook nog bij dat de wandelreis naar Spanje/Andalusië goedkoper is dan de wandelreis Sicilië. We krijgen dus geld terug, dat gebeurt ons niet vaak.
In elk geval ziet het weer er in Málaga goed uit. Gisteren (en eergisteren) heb ik mijn rugzak en handbagage al ingepakt en de boardingpassen uitgeprint.
We vliegen om 06.55 uur, dat is wel aan de vroege kant. Sowieso moet je al twee uur voor vertrek aanwezig zijn (Djoser raadt aan om al drie uur voor vertrek aanwezig te zijn) en dat gaan we met openbaar vervoer niet halen. Het is ons al een aantal malen uitstekend bevallen om te overnachten in hotel Mercure op Schiphol (http://www.accorhotels.com/nl/hotel-1730-mercure-hotel-schiphol-terminal/index.shtml). Maar… vorig jaar is de security verplaatst en bevindt Mercure zich daarachter. Dat is teveel gedoe hebben we gemerkt. Het is jammer. Voor het eerst hebben we een Schiphol Travel Taxi geboekt, zowel voor heen als terug (https://www.schipholtraveltaxi.nl).
Ai, om 03.15 uur gaat de wekker!! Ok, je bent dan wel vroeg op de plaats van bestemming, maar dit is niet leuk! Ik bereid een boterham met kaas, een beker thee en nog een espresso. Opruimen, afwassen en om 04.10 uur zijn we er klaar voor. Hm, de Schiphol-taxi zou zich om 04.20 uur melden, maar dat wordt 04.30 uur. We horen dat de Schiphol-taxi op de eerste rit moest omrijden door een afgesloten weg. Onderweg zien we een handvol vrachtauto’s en een enkele personenauto. Om 05.30 staan we op Schiphol, tjonge, dat heb ikzelf nog nooit zo snel gereden. Ok, goede greep, zo’n Schiphol-taxi.
Het is zoals altijd druk, druk, druk op Schiphol, maar er zijn genoeg balies open zodat we na tien minuten wachten onze koffer/rugzak kunnen inleveren.
Ook de security gaat vlot en ze doen niet moeilijk over mijn pacemaker. Ik word wel zeer degelijk betast en beklopt, maar ja, er hangen hier camera’s en de security-mannen weten dat de chef meekijkt. Wel moet mijn handbagage open, maar ik zie dat meer dan de helft van de handbagage handmatig wordt gecheckt. Die scanners kunnen ze net zo goed afschaffen.
Even na vijven staan we voor de Perfumes & Cosmetics. Orchideetje gaat kijken of er nog iets in de aanbieding is. We worden in Lounge 1 (ze hadden die benaming toch weer teruggedraaid?) nét niet onder de voet gelopen, maar veel scheelt het niet. De rij bij de Starbucks is ons te lang, dus kiezen we voor de Mediterranean Sandwich Bar. Daar hebben we wel vaker gezeten. Ik bestel een broodje ham/ei en koffie, daar was ik wel aan toe. Tja, Schiphol-taxi, dus geen trein en dus geen Metro. Maar… de terroristische dreiging is nog steeds substantieel (wat het ook moge betekenen), maar alles gaat z’n gangetje.
Ok, een enkele verwarde man haalt het nieuws, maar dat is alles.
In Israël houdt men rekening met een nieuwe oorlog. Hamas en Hezbollah hebben bekendgemaakt dat er 23.000 raketten op Israël staan gericht. Als die – min of meer – gelijktijdig worden afgevuurd kan het Iron Dome systeem dat niet aan. Israël houdt in dat geval rekening met 3.000 à 4.000 Israëlische doden. Reken maar van ‘Yes’ dat Israël dan keihard terugslaat.
Shimon Peres is op 28 september overleden. Hij is 93 jaar oud geworden. Peres is bekend van de Oslo-akkoorden. In 1994 kreeg hij er (samen met Rabin en Arafat) de Nobelprijs voor de Vrede voor. Helaas zijn de Oslo-akkoorden door de Palestijnse Autoriteit nooit uitgevoerd, in plaats daarvan startte Arafat de 2e Intifada. Ach, ik heb het in maart gezien en gehoord, de Palestijnen willen héél Israël (en zónder Joden). Wie dat niet begrijpt is in mijn ogen wel erg naïef.
Tegen zessen zijn we bij gate C16. We staan op het bord onder vluchtnummer KL 2649 (eigenlijk HV 6115). Om 06.30 uur kunnen we boarden, dat is mooi op tijd. Het is een Boeing 737-800. Heb ik al eens eerder in een ‘800’ gezeten? Het zal wel, want Transavia bezit 36 van deze toestellen (en ook nog 8 stuks Boeing 737-700). Zo te zien is dit toestel nagelnieuw!
Ik zit op stoel 17F, dat is wel een ruime plaats. Ik heb er wel €10,- voor bijbetaald. Hm, toch is dit geen nooduitgang, die bevinden zich in rij 15 en 16. Het is nog donker, dus foto’s maken is er niet bij. Voor foto’s is rij 15 het gunstigst, ik zit midden op de vleugel (overigens, dit is wel de sterkste en veiligste plaats van het hele vliegtuig). Om 06.50 uur gaan de motoren aan. Zo te zien vliegen we ‘volle bak’. Om 06.57 uur gaan we taxiën en om 07.07 uur take-off. De vlucht verloopt prima en al snel wordt het licht. Ik bestel cola, dat kost me €2,80.
Rechts van ons ligt de stad Campillos, dat is dus al Spanje. Bergachtig is het wel. Hier zitten we boven Castañetas. Pal oost van ons ligt Málaga en zuidoost van ons het vliegveld. Precies 10.05 uur touch-down, de remkleppen doen hun werk. We taxiën vlot naar de terminal waar onze bagage al snel op de band verschijnt. Op naar de reisleider. Hm, het is verschrikkelijk druk in de aankomsthal en er staan tientallen mensen bordjes omhoog te houden. Maar… iemand met het bordje ‘Djoser’ zien we niet. We lopen rustig aan naar de uitgang, mogelijk staat de reisleider daar. Opeens komt er een man op ons afgestapt, het is inderdaad de reisleider. Hoe heeft hij ons eruit gepikt?
De rest van de groep (in totaal zijn we met zijn negenen) heeft hij al verzameld. Zo te horen (de reisleider spreekt Engels) staat de bus op tien minuten loopafstand. Om elf uur zitten we erin en rijden we weg. Op naar Canillas de Albaida. Eerst rijden we een eind over de snelweg en daarna draaien we linksaf de bergen in. Om twaalf uur zijn we er. Tjonge, het is hier wel warm! Nou, dat ziet er lieflijk uit! Een pleintje met een fontein, links het restaurant en rechts het hotel (een voormalig klooster). Middenachter de kerk, alles is hier bij de hand. En achter ons het gemeentehuis. We krijgen de sleutel van de kamer. Oeps, het is helemaal bovenin en er is geen lift.
De kamer is niet groot, maar voor ons groot genoeg.
Eerst maar een lichte lunch. Sinds Schiphol heb ik niets meer gegeten, dat eten van Transavia lust ik niet. Zullen we de kerk eens met een bezoek vereren? De deur staat uitnodigend open en vanmiddag hebben we vrijaf. Op het tegeltableau hebben ze goed hun best gedaan. Het interieur is sober, maar smaakvol. Dit toont enigszins naïef. En deze kleine dorpskerk is toch goed voorzien van huisvlijt. Is de supermark open? Zo te horen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Mick (zo heet onze reisleider) heeft ons verteld dat het water uit de kraan goed drinkbaar is, maar een beetje naar chloor smaakt. In de supermarkt schaffen we daarom bronwater aan, bananen, een fles wijn en nog zowat. Tjonge, het is hier véél goedkoper dan in Nederland. En ook véél warmer, ik moet er echt aan wennen.
Zullen we even op bed gaan liggen? Het vroege opstaan breekt ons een beetje op.
Dat doen we, een siësta hoort erbij.
Tegen zessen gaan we naar het pleintje en bestellen een drankje. Tegen zevenen verzamelen we in het ontbijtzaaltje. Mick vertelt het programma voor de rest van de week. Elke dag ontbijt om halfnegen (in principe buiten op het pleintje) en elke dag om half tien vertrek voor een wandeling. We kunnen de lunch aanschaffen in de supermarkt (ze bereiden daar ter plekke een sandwich) of een sandwich bestellen in ons restaurant.
Dat kost ons €15,- p/p voor de rest van de week. Dat laatste doen we. Er zijn nog drie(?) restaurants in het dorp, maar we kunnen ook de hele week in ons restaurant het diner genieten. Dat kost ons €95,- p/p voor de hele week. Dat doen we ook. Woensdag is de vrije dag van Mick. Overigens, hij is een Brit en gehuwd met een Spaanse en woont (in het dorp verderop) hier al 15 jaar. Oh ja, woensdag. Een optioneel bezoek aan het Alhambra in Granada is een optie, of een dagje naar het strand. De beklimming van de El Lucero (stond als optie in het reisprogramma) is niet echt een optie. Het is bijkans een expeditie om er te komen en zonder gids is het geen aanrader. Ok, wij hadden ons al voorgenomen om een (derde!) bezoek te brengen aan het Alhambra, maar… helaas is het ons niet gelukt om online tickets te scoren. De tickets voor woensdag 5 oktober waren al uitverkocht.
Tja, de UNESCO zit hierachter, het aantal bezoekers is aan een maximum gebonden.
We hopen dat er aan de kassa nog kaartjes te koop zijn. Overigens, het is geen goedkoop uitstapje. Het is anderhalf uur met een taxi heen en ook weer terug. Dat kost €160,- en er passen vier personen in de taxi. Jacqueline wil mee en Lodewijk ook. Dat is dus geregeld. Ok, we gaan dineren en begeven ons (de meesten althans) naar ons pleintje.
Als voorgerecht heb ik een ‘plumb tomato with feta cheese, red unions, fresh herbs and olive oil’ besteld. Als hoofdgerecht ‘fillet of porc stuffed with dried fruits, served with a local wine and saison sauce’. Als nagerecht Tiramisu. Het smaakt allemaal prima, maar het is natuurlijk niet de ‘top’. Spanje is een arm land en bijgevolg is de keuken sober. Dat zie je ook in Griekenland en Italië. Uiteraard zijn er ook steenrijke locals en in de grote steden zijn er best wel luxe restaurants. Maar voor ons is dit prima.
Om half tien gaan we naar de kamer.