Zaterdag 23 juni 2012
Arvidsjaur – Sirkka
Om zeven uur genieten we het ontbijt. Tjonge, hier kunnen zo een paar honderd gasten eten, toch zitten we hier met een man of zes. Zouden de toeristen nog komen? In het restaurant gisteravond was het ook al zo rustig. Ach, ’t is hollen of stilstaan, mogelijk staan er hier vanavond wel een x-aantal bussen. We checken uit en rekenen het diner af.
Om kwart over acht rijden we weg en nemen de 45 in noordelijke richting. Het is al 14 graden in de plus, dus nog wat warmer dan gisteren. Oh ja, we hebben vandaag 505 kilometer voor de boeg, het langste traject van onze rondreis.
Tot nu toe was het – buiten de steden – nooit druk op de weg. Ook hier valt het met de drukte erg mee. Tja, onze Subaru is uitgerust met een automatische versnellingsbak en cruise control. Sygic geeft constant aan wat ter plekke de maximum snelheid is, dus het rijden hier is niet inspannend.
Waar je wel voor moet uitkijken, dat zijn de rendieren (en mogelijk elanden) die over de weg banjeren of zonder uit te kijken oversteken. Zo’n beest moet je toch echt niet op je auto krijgen! Na zo’n uurtje sturen moet ik even plassen. Het is niet anders. Dat kan in de vrije natuur, maar elke picknickplaats is voorzien van een toilet. Vaak zijn ze voorzien van koud en warm(!) stromend water. Soms beweren mensen dat Zweden saai is, nou het is gewoonweg prachtig! Na ongeveer 90 kilometer zouden we rechtsaf kunnen slaan om 30 kilometer verderop de Storfossen waterval te bekijken. Ik ben nu voor de vierde keer in Scandinavië en watervallen krijgen we nog genoeg te zien. Gezien de dagafstand laten we een bezoek aan deze waterval achterwege.
Om half elf bereiken we iets voor Jokkmokk de poolcirkel. Dat is toch wel bijzonder. Informatie is in verschillende talen voorhanden, dit keer neem ik de Duitse taal. Vanaf het restaurant is met keien de poolcirkel gemarkeerd. Tja, ik mis een indrukwekkend monument. Wel kun je in het restaurant een certificaat aanschaffen. Dat laten we achterwege. Twee andere Nederlanders kopen het certificaat wel, dat moet ieder voor zich weten. Maar waarom zijn deze ‘medelanders’ zo luidruchtig?
Op de parkeerplaats staat deze handzame camper. Of zou hij voor mij toch iets te krap zijn? OK, verder maar weer. We rijden door Jokkmokk heen, het is een dorpje van niets.
Langs het Muddus National park gaat het. Diverse keren zien we rendieren langs de weg lopen.
De routebeschrijving zegt er niets over, het is dat ik een bord zie. Er is hier een kloof, die toch wel spectaculair is. Iets verder is een stuwdam. Even na enen lunchen we. Het is 21 graden in de plus, tot nu toe de warmste dag van de reis.
We rijden door Malmberget en verlaten iets verder de 45 en gaan verder over de E10.
Nog een stukje verder slaan we linksaf en nemen de 394. De bossen worden zo langzamerhand wel steeds ‘pieriger’. De ultieme Zweedse droom: een huisje aan het water en een bootje ervoor. Om half vier rijden we door Pajala en kopen in een winkeltje een fles cola.
Nu is het nog een klein stukje naar de Zweeds-Finse grens. Bij de Finse doorlaatpost zit een douanebeambte (geheimagent?) onderuit gezakt op een stoel voor het gebouwtje.
Ik rijd rustig verder, maar hij maakt geen stopgebaar. Ook hier kunnen de paspoorten terug op hun plekje. Wel moet de tijd een uur vooruit.
Net over de grens moeten we in Kolari de E8 nemen naar Muonio. Daar zouden we dan rechtsaf moeten slaan om naar Sirkka te rijden. Dat is een eind om, dus nemen we de 939 die via Kittilä naar Sirkka loopt. Het is een wit weggetje op de kaart, maar prima geasfalteerd. Om half zeven bereiken we hotel Hullo Poro. We hebben er 516 kilometer opzitten. We hebben zeker 50 kilometer afgesneden, dus de 505 kilometer van de routebeschrijving lijkt mij te optimistisch. Verder klopt het coördinaat van het hotel in de routebeschrijving niet. Het moet zijn: N67.80811/E024.80979.
Tja, onderweg was er genoeg te zien en te doen, dit traject zou wat mij betreft in twee dagen mogen.
We checken in, wat is dit een gigantisch groot (ski)hotel.We kunnen in eerste instantie de kamer niet vinden en moeten voor nadere uitleg terug naar de receptie. We blijven hier twee nachten, daar ben ik ook wel aan toe.
We gaan meteen maar eten en worden verwezen naar het Rock Café. Hier kan inderdaad gegeten worden, maar wel begeleid door (zeer) luide rockmuziek. Daar ben ik sowieso geen liefhebber van, maar dit geweld kan mijn hoorapparaat niet aan. Wat te doen. Na enig overleg blijkt dat er nog een restaurant is. Het is allemaal van Hullo Poro, dus de centjes komen uiteindelijk in hetzelfde spaarvarken. We moeten even wachten, want ze zijn nog bezig om het buffet gereed te zetten. Kijk, wat een leuke ambiance met die rendierhuiden aan het plafond. Een geluidsinstallatie hebben ze hier waarschijnlijk niet, het is aangenaam stil. Tja, hoe kun je nu oude mensen (vandaag vier ik mijn 64^e verjaardag) een Rock Café aanbevelen? Er komt nog een Nederlands echtpaar het buffetrestaurant in. We horen dat zij dezelfde reis maken, alleen zitten ze één dag voor ons. We wisselen onze reisavonturen uit, ze zijn er inmiddels gezellig bij komen zitten. OK, ik begin met een bordje salade. Dan volgt het warme ‘gedeelte’. Als laatste geniet ik van het toetje. Prima gegeten, ik kan niet anders zeggen. Afrekenen kan hier in euro’s (€66,- voor ons tweetjes), wel zo makkelijk. Zou de euro standhouden? Ik heb mijn twijfels.
Op de kamer lezen we nog wat.