Dinsdag 26 juni 2012
Karasjok – Kamøyvaer – Noordkaap
Vannacht heeft het behoorlijk geregend! Gisteren viel er ook al een paar keer een buitje. Het weer is omgeslagen en dat net voor de Noordkaap. Ik ben er niet blij mee.
Mijn wekker(telefoon) deed het ook al niet. Nou ja, als je het geluid uitzet, dan werkt het dus niet. Ik vind de ‘hard-zacht’ toets niet op een handige plek zitten. Als ik mijn telefoon beetpak, zit je meteen aan die toets. En vastzetten kan ook al niet. In plaats van half zeven staan we pas om kwart over zeven op. Het ontbijt is zeer goed (sowieso zijn de Rica hotels erg goed) en ik ga mij te buiten aan cornflakes met Bulgaarse (!) yoghurt, spiegeleitjes met spek en eigengebakken brood. Het regent ondertussen weer. De koffie is hier ook erg goed, veel beter dan in Finland.
Om kwart voor negen checken we uit en lopen met de tassen in de stromende regen naar de auto. We hebben vandaag 225 kilometer voor de boeg, dus dat valt erg mee.
Vanaf Karasjok nemen we de E6 in noordelijke richting.
Het is inmiddels droog, maar wel zwaar bewolkt.
Het landschap is desolaat, dit is echt steppe gebied. Dennen staan er niet meer, alleen pierige berkjes. Kunnen mensen hier overleven? Ja, toentertijd dankzij het rendier.
Nu is alles mogelijk, maar let op, de natuur is machtiger dan de mens. Niet iedereen zal dit landschap ambiëren, maar ik vind het prachtig. Op een parkeerplaats staat een ‘Rotel’. Ik heb ze in het verleden wel eens meer gezien. Drie etages van 14 ramen telt de aanhanger. Zouden er 42 mensen in de aanhanger kunnen slapen? Dat lijkt mij wel veel. Er moet nog een bus voor, in het slaapverblijf kun je niet zitten. Er is geen mens te zien, dit zal een logistieke verplaatsing zijn. Wij rijden weer verder en stoppen regelmatig voor een foto. In Lakselv stoppen we om te tanken. Voor de KMA is het nog net te vroeg. Iets verder krijgen we zicht op de Porsangerfjord. Het ‘binnenland’ hebben we achter ons gelaten, nu worden het fjorden. Dit zullen wel loodsen zijn om visnetten enzovoort te bewaren. Het klaart trouwens wat op. In Russenes stoppen we bij de KRO. Er rijden net twee toeristenbussen weg, dus hebben wij alle gelegenheid om de KMA te genieten. Het is 11 graden in de plus en er staat een koude en harde wind. Tja, op alle bergen om ons heen ligt sneeuw. Even verder verlaten we de E6 en rijden verder over de E69. Pal langs de Porsangerfjord gaat het. ’s Winters liggen hier natuurlijk bergen sneeuw. Deze tractor voorzien van sneeuwkettingen is er helemaal klaar voor. Met dat ding erachter wordt de sneeuw bijeen geveegd en met geweld weggeblazen. De stokvis hangt aan houten rekken te drogen. Waar komt dat hout trouwens vandaan, er groeit hier geen boom! Zou dat nog een beetje lopen, die vis bedoel ik. De vis wordt ’s winters gevangen en na een maand of drie drogen verkocht. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit stokvis gegeten heb. Het schijnt dat je ze een tijd moet weken, daarna bakken of koken en dat het dan prima te eten is. Verder maar weer over de E69. Verderop een waterval, er zullen nog vele volgen. Op een picknickplek lunchen we. Het is wel fris en het waait, maar ’t ‘ken net’.
Verder maar weer langs de Porsangerfjord. We passeren Repvåg. Tot 1999 moest je van hier het veer nemen naar Honningsvåg op het eiland Magerøya. Nu is er een tunnel. Ik kijk uit naar de steiger, maar die zie ik niet. Mogelijk ligt hij een stuk van de weg af.
In de verte ligt het gehucht Kåfjord. Nog iets verder begint de zeven kilometer lange tunnel naar Magerøya. Tja pech, vanaf 1 juli is er geen tol meer. Wij moeten voor een enkeltje 192 NOKjes (€26,39) aftikken. En over een paar dagen opnieuw. Nou ja, de tol is zeker lager dan voorheen, in de routebeschrijving staat een bedrag van 250 NOKjes genoemd.
In een tunnel is het slecht fotograferen. De meeste tunnels zijn matig verlicht.
Eindelijk, we zijn op het eiland met de Noordkaap. Iets verder ligt het stadje Honningsvåg. In de haven ligt een cruiseschip. Om half drie rijden we het dorpje Kamøyvaer in. We hebben er 250 kilometer opzitten.
We checken in bij het Arran hotel. Aina zwaait hier de scepter. We krijgen een kamer met uitzicht op het haventje. Mwah, veel drukte bespeur ik niet. Later horen we dat het kabeljauwseizoen voorbij is en bovendien zijn de vissers hier gebonden aan de vangstquota. We kunnen om 18.15 uur aan tafel. Er zit een groep Duitsers in een andere zaal.
Zo te horen komt hier elke dag een bus Duitsers. Kijk, dat is business.
Hier is het ‘met de pot mee eten’, dat kan hier niet anders. We starten met een bord bloemkoolsoep. Daarna volgt Koolvis, dat is een kabeljauwachtige. Het toetje is chocoladetaart met een sausje. Eenvoudig, maar toch goed gegeten.
Tegen achten rijden we naar de Noordkaap. ’t Is een kilometer of 27. Onderweg maak ik nog een aantal foto’s. Tja, het is een bizar landschap, er is geen boom te bekennen.
‘t Is droog, maar helaas tamelijk bewolkt. Een aantal foto’s zijn in tegenlicht genomen, dat is te zien aan de merkwaardige kleur. In mijn beleving konden we 41 jaar terug zonder meer de Noordkaap oprijden. Er stond toen alleen een uit hout opgetrokken, niet al te groot restaurant. Nu moeten we voor de auto en twee inzittenden 470 NOKjes (€64,50) aftikken. Het kaartje is wel twee dagen geldig, dat is meegenomen.
Ik zet de auto neer op de parkeerplaats. Er staan hier vele tientallen campers (geen caravans). Verder 32 bussen. Het zou dus wel eens druk kunnen zijn. Dit is het restaurant, souvenirshop, bioscoop en wat niet al. Het gaat drie verdiepingen de grond in. Tja, dat je toegang moet betalen is ook wel logisch. Binnen is het warm (en droog), buiten een graad of 5 in de plus. Bovendien staat er een harde koude wind, de gevoelstemperatuur is veel lager. Ik ben blij dat ik warm ben aangekleed (ademend T-shirt, lang onderhemd, overhemd, softshell, mijn dikste fleece, halsdoek en een regenjack). Zes lagen maar liefst. Veel ‘badgasten’ zijn veel te dun gekleed, ik zie ze bibberen van de kou! Nou, dit is hem dan, de Noordkaap op 71⁰10’21’’. Tja, dit is niet eens het noordelijkste puntje van Europa, dat ligt een stukje verderop. Om daar te komen moet je wel 9 kilometer heen en ook weer terug over een slecht begaanbaar pad. ’t Is wel gratis! Verder ligt Spitsbergen nog noordelijker. Het is bij negenen en uiteraard nog licht. Tja, de zon zit achter een aantal wolken.
Zouden die nog oplossen? De Finse chauffeur (van de Duitse groep) vertelde dat hij 20 keer per jaar op de Noordkaap komt. Als hij dan 3 keer de zon rood/oranje bijna ziet ondergaan is het veel. Meestal regent, hagelt of sneeuwt het hier, of er hangt een dikke mist. Ik moest wel een minuut of tien wachten (iedereen wil op de foto mét monument), maar ik heb hem toch. We gaan eerst maar even winkelen. Voor de ansichten is een speciale ‘Noordkaap’ postzegel beschikbaar en hier gepost worden ze voorzien van een speciaal stempel.
We nuttigen in het restaurant een beker koffie en bekijken in de bioscoopzaal een film over de Noordkaap van 15 minuten. Dat laatste is gratis. Ik ga weer buiten kijken. Intussen is het wat drukker, maar de meeste mensen blijven in het restaurant achter het glas zitten. Het is nu bij elven en eigenlijk worden de wolken dikker. Het is nu dik na elven, veel verandering bespeur ik niet. Het is nu tegen twaalven. Helaas, helaas, het is niet anders. Dit heb ik weleens eerder gezien. Waarom dragen deze Japanse badgasten zo’n neuskapje? Zo stoffig is het hier nu ook weer niet. Zit er stuifmeel in de lucht of radioactiviteit? Na twaalven neem ik nog een foto. Morgen (straks) ondernemen we een nieuwe poging. Om kwart voor een zijn we terug in hotel Arran.