Lieve lezer(essen)s van onze wandelavonturen,

Reisverslag van ons Scandinavië-avontuur: via Duitsland, Zweden, Finland en Noorwegen naar de Noordkaap
van zaterdag 16 juni t/m donderdag 12 juli 2012
Even vooraf, op vrijdagochtend 1 juni werd ik met hevige pijnklachten opgenomen in het ziekenhuis met een galsteenaanval (bleek na onderzoek). Ik kwam daar aan het infuus (Buscopan) te liggen. Zaterdagmiddag 2 juni mocht ik (na enig aandringen mijnerzijds) weer naar huis. Mijn galblaas moet er t.z.t. uit. Ik was danig geschrokken. Na overleg met de chirurg een week later, mocht ik gelukkig op reis. De galblaasoperatie is nog niet gepland, dat heeft ook niet zo’n haast. De chirurg heeft een patiënte die de operatie al zeven jaar voor zich uitschuift. Ik heb medicijnen (Tramadol) gekregen van het ziekenhuis om een eventuele galblaasaanval te lijf te gaan.

Zaterdag 16 juni 2012
Nederland – Duitsland (Kiel)
OK, de afgelopen 14 dagen ben ik zonder (galblaas)problemen doorgekomen. Trouwens, in Noorwegen zijn er ook dokters en ziekenhuizen. We hebben gisteren ingepakt en na het ontbijt gaat de bagage in de auto. Om half tien rijden we weg. Op Google had ik gezien dat er drie routes zijn, namelijk via Groningen, via Emmen en via Apeldoorn.
Mijn mobielnavigatiesysteem (Sygic) kiest voor Emmen, dus dat doen we. We hebben ongeveer 500 kilometer voor de boeg, dus dat is goed te doen.
Het is 19 graden in de plus, bewolkt met soms even de zon. Echt vakantieweer is het nu niet direct, maar voor vandaag maakt dat niet uit.
Tja dat Sygic, ik ben er erg blij mee, maar helemaal consequent is het niet. Soms wordt duidelijk gezegd dat je moet voorsorteren naar de linker- ofwel rechterrijstrook, maar veelal moet je van Sygic zelf de borden in de gaten houden. In elk geval rijden we na zo’n 250 kilometer de parkeerplaats van een Duitse Raststätte op. Daar genieten we een beker koffie en een prima tosti. Zodra je over de grens komt is het afgelopen met die extreem kleine koffiekopjes en ‘kindertosti’s’. Wat een verademing! Hier moet de politiek toch een punt van maken. Of zijn de politici bang dat we te dik worden?
Tegen vieren naderen we Kiel, wel in een gigantische regenbui. Zonder mankeren brengt Sygic ons vlot naar hotel Birke.Dat hadden we, evenals alle hotels onderweg op onze reis, geboekt bij buro Scandinavia (www.buroscanbrit.nl/vakantie/noorwegen/rondreis/karlsson).
Uiteraard hadden we ook zondag vroeg kunnen vertrekken en dan in één keer door kunnen rijden naar de steiger van de Color Line. Maar goed, wij hebben de tijd, dus overnachten we in Kiel.
Nou, dit hotel ziet er prima uit en zo te zien zitten we aan de rand van de stad. Deze auto is niet de onze, met deze auto kun je je desgewenst naar de Kieler Woche laten vervoeren. Deze happening vindt dus deze week plaats.
Op de kamer staat de TV aan en het scherm heet ons van harte welkom. Ik heb mijn naam voor de foto eerst even onleesbaar gemaakt, dit in verband met mijn privacy. Ik ga ervan uit dat het kamermeisje het tv-scherm met een weinig ‘Ajax’ wel weer schoon krijgt. Tegen zessen lopen we naar het hotel-restaurant ‘Fischers Fritz’. De stad gaan we maar niet in. Het ziet er prima uit en druk is het (nog) niet. Het bedienend en keukenpersoneel is professioneel en beleefd. Kom daar in Nederland maar eens om. Hoewel, dat valt toch alleszins mee. Als amuse krijgen we een koude komkommersoep. Dan volgt de salade. Als hoofdgerecht heb ik een Wiener Schnitzel besteld begeleid door een Duitse rode wijn. Tja, je bent in Duitsland of niet. Tot besluit koffie en voor Orchideetje thee. Op de kamer kijkt Orchideetje naar het EK. EK is het Europees Kampioenschap voetballen (als ik het goed begrepen heb). Vreemd eigenlijk, we zitten met z’n allen in de EU en dan gaan we elkaar weer als ‘natie’ bestrijden. Ik lees een boek over de Perzen, de Romeinen en het Byzantijnse keizerrijk. Ik zie op de TV dat de Grieken ‘Advocaat’ (is dat met of zonder slagroom?) naar huis stuurt. Advocaat blijkt de trainer van het Russische elftal te zijn. Hij schijnt Nederlander te zijn, dat heeft dus niet geholpen.