Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Reisverslag Pieterpad (1e traject) van de Sint-Pietersberg tot Roermond van
vrijdag 28 oktober t/m zondag 30 oktober 2005

Vrijdag 28 oktober 2005
Sint-Pietersberg – Schimmert
Het is onvoorstelbaar mooi weer. En dat voor deze tijd van het jaar, het is toch al eind oktober! En voor de komende dagen is de verwachting dat het zo blijft. Op naar het station. Ik pak de trein van 09.22 naar Utrecht. De trein is iets vertraagd, gelukkig haal ik in Utrecht nog net de intercity naar Maastricht. Onderweg krijg ik een telefoontje van Karel. Zijn trein is wel vertraagd, waardoor hij een uurtje later in Maastricht aankomt. We spreken af dat hij bij het station aanhaakt en ik het traject vanaf de Sint-Pietersberg naar het station alleen loop. Wat mij verbaast, ik zit bijna drie uur in de trein, en toch zie ik geen enkele conducteur. Hoewel, op een gegeven moment loopt een conducteur in versnelde pas door de trein, voor de kaartjes heeft hij geen tijd. Ik heb gelezen dat het aantal zwartrijders terugloopt, dat verbaast mij dus niet. Om 12.03 ben ik in Maastricht en om 12.18 pak ik bus 4 naar Sportpark Mergelweg. We rijden stapvoets door het centrum, zo druk is het. Alle terrassen zitten vol; Maastricht neemt het ervan. Vanaf de halte is het nog een kwartiertje lopen naar de Sint-Pietersberg. Tja, daar sta ik dan, op de top van de Sint-Pietersberg. Hier is het begin- en eindpunt van het Pieterpad. Vanaf hier is het vierhonderdachtentachtig kilometer naar Pieterburen.Eigenlijk de langste LAW van Nederland, ontwikkeld door de dames Toos Goorhuis en Bertje Jens van 1975 tot 1981. Als dank is een gedenkpaal neergezet. Ik denk dat het Pieterpad één van de drukst belopen LAW’s is, en dat hield me eigenlijk een beetje tegen om deze LAW te gaan lopen. Toch ga ik het proberen, en ik hoop na zeven trajecten van elk drie dagen in Pieterburen te zijn.
Om te beginnen start ik met het eerste boekje van het Pieterpad tot Vorden.Ik heb het warm gekregen van de klim en trek eerst maar eens mijn T-shirt uit.
Mijn wandelshirt houd ik aan; ik kan mijn digitale camera mooi in een borstzak doen en een handiger plek weet ik niet te bedenken. De rugzak gaat weer om en ik begin aan de eerste vier kilometer richting station, waar Karel op mij staat te wachten. Ik loop nog even naar binnen bij Chalet Bergrust. Staand aan de bar, rugzak nog om, nuttig ik een kopje koffie. Volgens het LAW-boekje kun je hier een oorkonde krijgen als je zegt dat je het Pieterpad hebt gelopen. De ober vraagt niets en ik doe er ook het zwijgen toe. Ik kijk rond, maar zie ook niets hangen. Beetje vreemd, maar ja, ik heb uiteraard geen recht op een oorkonde. In de haast vergeet ik nog het terras op te lopen van het voormalig Fort
St. Pieter. Vanaf dat terras schijnt het uitzicht mooier te zijn dan vanaf Chalet Bergrust. Om tien voor twee kom ik aan bij het station, waar Karel al naar mij staat uit te kijken.
We maken kennis en lopen gelijk door in oostelijke richting. Na een kilometer of drie zijn we Maastricht uit. Het wordt meteen landelijk, heuvelachtig, echt Limburg. De markering geeft aan dat we linksaf moeten, een slecht verharde weg op. Na een kilometer komen we bij een kruising. Hoe nu verder; de markering schittert door afwezigheid. We zitten niet goed, dat is duidelijk. Ik zet mijn GPS aan. We zitten 297 meter rechts van verticaal 180 en 946 meter boven horizontaal 317. Helaas heb ik verzuimd om op een markant punt de verticale en horizontale lijnen te nummeren. Ik heb nu geen idee welke lijn de 180 en welke de 317 is. Ook met proberen kom ik er niet uit. In teruglopen heb ik geen zin. We besluiten door te lopen in de hoop dat we toch goed zitten en de markering verdwenen is. Achteraf was dit geen goed besluit. Onderweg zien we iemand sleedoornbessen plukken. Hier wordt wijn van gemaakt. Na een kilometer of twee komen we uit in Berg. Nu is het duidelijk, we zitten veel te veel naar het noorden. Als we hier rechtsaf gaan, komen we na een kilometer of twee weer op de route. Jammer genoeg hebben we nu wel de Bemelerberg en het dorpje Terblijt gemist. Ik zal nog een keer terug moeten komen. Om van de schrik te bekomen bezoeken we het plaatselijke restaurant. Hoewel er niemand op het terras zit, is het gelukkig open. We laten ons de koffie goed smaken. We nemen ons voor om voortaan goed op de markering te letten, maar ook de kaart goed bij te houden. Verder gaat het weer, door bos en een prachtig stuk langs het riviertje de Geul. Verderop lopen we door een overwegend kaal landschap met veel bouwland en hier en daar boomgaarden.Rond half zes bereiken we camping Herberg Mareveld te Schimmert. Deze camping is het hele jaar open, zo mag ik het graag zien. We mogen op een gigantisch grasveld een plekje zoeken. Wij zijn de enige tentkampeerders, er staat nog een camper en een enkele caravan. Hier kunnen ze ook niet van bestaan, lijkt mij. We betalen de man €7,70 voor al dit moois. Om zes uur zit ik aan de Chinese kippensoep, gevolgd door een Bamimaaltijd van Knorr. Het smaakt me prima, vooral omdat ik een klein flesje wijn had meegenomen. Inmiddels is het donker geworden, er staat op enige afstand een straatlantaarn, maar daar hebben we niet veel aan. Ik steek een kaarslantaarn aan, want we verwachten dat Saskia en Dorien spoedig zullen aankomen. Toch twijfel ik, zouden de meisjes ons wel kunnen vinden? Het is een reis van honderden kilometers met trein en bus en daarna nog een stuk lopen. Het mobiele nummer van Saskia is verloren geraakt met de crash van mijn vorige mobiel. Ik kan dus niet bellen en vragen of ze onderweg zijn. En Saskia belt ook niet. Afwachten dus maar. Opeens zien we vanaf de andere kant van het grasveld twee hoofdlampen naderen. Inderdaad, het zijn Saskia en Dorien. Ik ben blij dat ze er zijn, je maakt je toch een beetje ongerust. Vlot zetten ze de tent op, waarna we besluiten om nog wat te gaan drinken in de Herberg. Tegen tienen hebben we het wel gezien en kruipen in onze tentjes. Morgen een lange dag. Vandaag toch zo’n twintig kilometer – omhoog en omlaag – gelopen.