Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,
Reisverslag Pieterpad (6e traject) van Coevorden naar Rolde
vrijdag 24 maart t/m zondag 26 maart 2006
Vrijdag 24 maart 2006
Coevorden – Erm
Woensdag werd er nog voor het hele weekend regen verwacht. Nu zijn de verwachtingen een heel stuk bijgesteld en wordt er pas in de loop van de middag regen in het noorden verwacht. De temperatuur wordt zo’n acht graden. Dat is een heel verschil met veertien dagen geleden, maar ja, het is tenslotte lente. Als ik dichtbij het station ben vallen mij de vele wachtenden op. 
Dat is nooit een goed teken en inderdaad, de trein naar Zwolle heeft een vertraging van dertig minuten. Ik pin toch maar een kaartje. Iemand roept op het perron dat er ook helemaal geen intercity’s meer rijden. De omroepster zwijgt stil, dat is ook een slecht teken. Hoe groter de problemen, des te minder nieuws (1e wet van de NS).
Even later dendert de intercity voorbij en arriveert de stoptrein richting Utrecht. Dat ziet er goed uit. En, het is niet te geloven, rond 09.30 uur is er zowaar de vertraagde stoptrein richting Zwolle. Ik vertrek dus zeven minuten eerder dan gepland! Goed dat ik op tijd van huis ben gegaan, het is maar helemaal de vraag wanneer de volgende trein komt.
Hoe zou het met Saskia en Jan gaan? Zouden zij ook malheur hebben op het traject naar Zwolle? Het is overigens ook mogelijk dat zij de auto hebben genomen naar Coevorden.
Ik zet snel mijn telefoon aan, dat zou ik bijna vergeten. Gelukkig, geen voice-mail berichten, dat scheelt.
Er schijnt intussen een waterig zonnetje, ideaal fotoweer. In Coevorden zal ik eerst maar eens mijn trui uittrekken. Lang ondergoed had ik vanmorgen niet aangetrokken, wel heb ik het meegenomen, je weet maar nooit. Van de week heb ik de twee zijtassen van mijn rugzak verwijderd. Normaal zitten daar mijn pannetjes en brander in. Nu zit alles bovenin de rugzak, die daardoor wel iets hoger bepakt is, maar veel slanker oogt. Oh ja, ik heb wel mijn thermarest slaapmat aan de zijkant van de rugzak vastgemaakt, daar was geen ruimte meer voor in de rugzak. Ik ben benieuwd hoe dit gaat bevallen, het scheelt sowieso iets gewicht, al is het niet veel.
Wat me helemaal niet lekker zit, is dat thuis de CV-ketel lekt. Dit wil zeggen dat er water lekt uit het overdrukventiel, terwijl de waterdruk niet terugloopt. Het drukvat is dus in orde, lijkt mij. Ik denk dat er water lekt van de warmwaterboiler naar het CV-gedeelte. Als dat zo is, dan kost het ons een nieuwe ketel. Daar ben ik helemaal niet blij mee!
Tegen tien uur ben ik in Zwolle, negen minuten eerder dan gepland! Een conducteur heeft zich niet laten zien indachtig de 2e wet van de NS: ‘Bij problemen laat de conducteur zich niet zien’! Ik moet nu een half uur wachten op de trein naar Coevorden. Zin in koffie heb ik niet, ik heb thuis nog een espresso gedronken. Ik zit net op een bankje uit de wind als een conducteur mij een beker koffie aanbied. Als het gratis is, heb ik wel trek natuurlijk, €1,50 is toch snel verdiend! Als ik de koffie op heb, loop ik naar perron 15 waar ik Saskia en Jan aantref. Zij zijn zonder problemen met de intercity vanuit Amersfoort gekomen. Op naar Coevorden!
Als we in Coevorden het perron aflopen, zie ik dat er een oefening aan de gang is.
De passage is afgezet met wit/rood tape en ik zie dat drie agenten in de passage iemand aan het reanimeren zijn. Alle treinreizigers lopen door met een gezicht van: ‘Oh, alweer een oefening?’ Een ambulance zie ik niet, echt, ze houden deze drie agenten goed bezig.
Ik zie nog in een flits de blote buik van een jonge vrouw heftig op en neer gaan onder het geweld van de reanimatie. Tegenwoordig hebben ze toch wel realistische oefenpoppen. Wij moesten het in het verleden doen met ‘Annie’, ook wel genoemd ‘Wilde Annie’. Zij had een rubber hoofd met een verwisselbare mond en neus. Ze smaakte vreselijk naar het gebruikte ontsmettingsmiddel. Haar borstkas bestond voornamelijk uit een plastic zak en als onderlichaam had ze een reep stof voorzien van drukknopen waarmee ze in haar koffer vastzat. Annie was alleen geschikt om mond-op-mond of mond-op-neus beademing op te oefenen. Het was natuurlijk dikke pret om ‘Wilde Annie’ ’s nachts bij een aangeschoten collega in bed te leggen. Als de collega dan moest plassen – onherroepelijk natuurlijk – dan schrok hij zich bij het ontwaken kleurenblind, als hij merkte dat hij innig werd omhelst door ‘Wilde Annie’. Later kregen we oefenpoppen waarop zowel gereanimeerd kon worden, als mond-op-mond beademing kon worden geoefend.
Deze poppen waren al wat menselijker dan ‘Annie’, maar zo levensecht als de politiepop waren ze niet.
We lopen de winkelstraat van Coevorden in en omdat we weten dat we de komende kilometers alleen maar platteland gaan zien, besluiten we om in een restaurant de KMA te genieten. We zitten net als de gele traumahelikopter richting station vliegt. Tjonge, dit is toch wel een realistische oefening. Ik praat er met Jan over, en tot mijn verbazing zegt hij dat het volgens hem helemaal geen oefening is, maar echt. Ik kan het niet geloven, waarom wit/rood tape als het echt is? En waarom stond er dan geen ambulance? Die is toch binnen tien minuten ter plekke? Een klein half uur later, we staan net op het punt om te vertrekken, vliegt de traumahelikopter met matige snelheid richting Groningen. Zie je wel, er is helemaal geen reden tot haast, het was maar een oefening!
We lopen Coevorden via de stadswallen uit en zien de watertoren. De watertoren is in 1914 gebouwd en is 32,5 meter hoog. Het ijzeren reservoir heeft een inhoud van 150.000 liter. Sinds 1990 is de watertoren niet meer in gebruik en geplaatst op de lijst ‘Industrieel Erfgoed’.
We lopen een stuk langs het Stieltjes-kanaal en gaan dan het akkerlandgebied in. 
Achterlangs recreatiecentrum De Huttenheugte gaat het. In het verleden hebben we hier toch een paar leuke weekenden doorgebracht. Nog iets verder is er een voormalige joodse begraafplaats. Tragisch te lezen dat er van de zestien joden in Dalen er dertien zijn vermoord.
Het is een open, beetje saai landschap waar we doorheen lopen. 
Vele, vele tractoren komen we tegen voorzien van grote mestinjectoren. Ook al tractoren die bezig zijn om graan in te zaaien. De boerenstand is zeer actief.
In het dorpje Den Hool zien we theehuis ‘De Tovenaarsberg’ en we besluiten om hier even te pauzeren. De inrichting is bizar te noemen.
Tja, het is niet anders, het blijft vandaag vrij saai, veel te zien is er niet, gelukkig is het droog, maar wel bewolkt. 
We lopen om het grote recreatiecentrum ‘Ermerzand’ heen. We zien een groot meer, omringd door stacaravans. ’s Zomers zal het hier wel erg druk zijn, nu zien we geen kip, zelfs geen opgehokte.
Tegen vieren bereiken we de minicamping in Erm. Nou, zo mini is hij niet, er is hier plaats voor vele tientallen tenten en caravans. We kunnen uitzoeken, we zijn zoals gewoonlijk weer de enige kampeerders. Hm, ik voel nu toch een spetje regen, maar daar blijft het bij. Jan en Saskia beginnen vol goede moed hun nieuw aangeschafte tent op te zetten. Het is een mooie tweepersoons tunneltent. Zij hebben hem aangeschaft met het oog op een te lopen voettocht in Zweden.
Ik zet zelf mijn tentje op en begin een soepje te bereiden. Ik heb voor de verandering een andere wijn gekocht, te weten: ’ietsie anders’ van de Wes Kaap. Een wijn uit Suid-afrika, zoals het etiket vermeld. Hij was €3,29 bij de Boni, dus goedkoper dan de wijn die ik gewoonlijk meeneem. Ik moet bekennen, deze wijn bevalt me niet. Ik vind hem te ‘druivensapachtig’, te vlak van smaak, te zoet ook. Deze wijn neem ik dus niet meer.
Om zes uur begin ik met de bereiding van de Knorr maaltijd Spaghetteria Al Pesto (Italiaanse kruiden). Rond zeven uur besluiten we om het café in Erm met een bezoek te vereren. Zo te zien is er in de naastgelegen zaal een of ander feest aan de gang. Ik begin met een espresso, later gevolgd door een glas rode wijn. Zo rond een uur of negen hebben we het hier wel gezien en besluiten de slaapzak op te gaan zoeken.
Vandaag hebben we er zo’n 17 kilometer opzitten.