Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Operatieverslag implantatie Pacemaker
Maandag 16 september t/m dinsdag 17 september 2013

Maandag 16 september 2013
Ziekenhuis St Jansdal
Het is zover, ik moet me om half elf melden in het ziekenhuis St Jansdal te Harderwijk.
Ik krijg een pacemaker.
Het zat er al enige tijd aan te komen, en na het laatste onderzoek – drie weken geleden – vertelde de cardioloog dat het beter was een pacemaker te implanteren ‘om mogelijke problemen in te toekomst te voorkomen’. Welke problemen dat zijn zei hij niet, maar dat weet ik maar al te goed. Mijn hartslag is veel te laag (<40) en daardoor is er kans op de vorming van bloedstolsels. Als zo’n bloedstolsel in hersenen, longen, enz. terechtkomt, dan is er sprake van een levensbedreigende situatie (embolie). Daar zit ik ook niet op te wachten.
Voorafgaand aan het onderzoek had ik thuis met viltstift op mijn linkerschouder de schouderband van mijn rugzak afgetekend. De verpleegkundige dacht dat ik een tatoeage had. ‘Je ziet tegenwoordig de gekste dingen’, liet zij zich ontvallen. De cardioloog stond ook wel even te kijken, maar ik had al zo’n voorgevoel van wat hij ging zeggen.
Een pacemaker dus. Als alles goed gaat, kan ik gewoon blijven wandelen met rugzak.
Met zo’n bericht ben ik natuurlijk wel erg blij. Tja, de pacemaker komt precies onder de linkerschouderband, maar met een beetje geluk moet dat kunnen.
Wat heb ik nu precies? Tja, van de lessen biologie op school herinner ik me niet veel.
Ook het geleerde tijdens de EHBO-cursus is weggezakt. Gelukkig hebben we tegenwoordig internet, daar staat veel op. Toch is mij niet alles even duidelijk, het betreft (een) zeer gecompliceerde materie. Ik elk geval wordt in de ‘sinusknoop’ zo’n 70 keer per minuut een elektrische prikkel gegenereerd. De sinusknoop bevindt zich bovenin de rechterboezem en de elektrische prikkel verspreidt zich bliksemsnel over de rechter- én de linkerboezem. Deze elektrische prikkel doet de beide boezems (ook wel ‘atrium’ genoemd) samentrekken, waardoor het bloed in de rechter- danwel linkerkamer wordt gepompt. De elektrische prikkel kan niet zomaar door naar de kamers, dit kan uitsluitend via de ‘AV-knoop’. Deze is gelegen onderin de rechterboezem. De AV-knoop houdt de elektrische prikkel een fractie van een seconde op – het bloed moet de gelegenheid krijgen om naar de kamers te stromen – waarna de elektrische prikkel zich via de bundel van His en de Purkinjevezels verspreidt over de kamerwanden. Deze elektrische prikkel doet de kamers (ook wel ‘ventrikel’ genoemd) samentrekken, waardoor het bloed wordt weggepompt naar de longen danwel aorta (lichaamsslagader). Dan begint de cyclus weer opnieuw (http://www.natuurinformatie.nl/nnm.dossiers/natuurdatabase.nl/i002118.html). Helaas kan er veel misgaan, maar het hart laat zich niet zomaar kisten (sic). Als de sinusknoop het niet of niet goed doet, dan neemt de AV-knoop het genereren van elektrische prikkels voor zijn rekening. De hartslag is dan wel veel lager dan normaal. Mocht het prikkelgeleidingssysteem het in de rechterboezem laten afweten (boezemfibrilleren), ook dan springt de AV-knoop bij. Ook in dat geval is de hartslag veel lager dan normaal. Ook de AV-knoop kan defect zijn, in dat geval genereert de bundel van His een elektrische prikkel.
De oorzaak van het probleem is lang niet altijd duidelijk. Dat kan aanleg zijn, de leeftijd, een sporthart, mogelijk stress, problemen met kleppen enz. enz. Mijn cardioloog is van mening dat het vinden van een mogelijke oorzaak niet zo belangrijk is, en dat is natuurlijk ook zo. Gelukkig is er aan een aantal stoornissen iets te doen en in mijn geval is dat implantatie van een pacemaker (VVIR). Mijn hartslag wordt dan via een draad die van de pacemaker – door een ader – naar de rechterkamer loopt, op 60 gezet. Bij inspanning laat de pacemaker de hartslag oplopen tot maximaal 130. De techniek staat voor niets tegenwoordig. Tja, ik kan wel dieper op de materie ingaan, maar dat heeft niet zoveel zin. De mogelijkheden zijn zeer divers en misschien zou ik iemand met mijn informatie op het verkeerde been zetten. De huisarts en de cardioloog zijn de aangewezen personen om vragen aan te stellen. Ruim voor tijd meld ik me bij bureau opname en daarna op de verpleegafdeling Cardiologie. Ik word opgevangen door Christine en Mirjam. Ik krijg het linkerbed op kamer 150 toegewezen. Mijn bloeddruk wordt gemeten (zoals de laatste jaren aan de hoge kant, dat komt mogelijk door de lage hartslag) en de vragenlijst wordt doorgenomen. Ik ben na half twee aan de beurt. Oeps, dat betekent drie uur wachten. Vanochtend heb ik alleen maar een cracker en een beker thee genuttigd. Meer mocht niet van het ziekenhuis. De lunch moet ik straks aan me voorbij laten gaan, dat betekent honger lijden tot de avondmaaltijd. Gelukkig krijg ik een ‘tien-uurtje’ geserveerd, voorlopig kan ik er even tegen.
Verder maak ik kennis met mijn kamergenoot Joop, waarmee ik heel wat afpraat.
Nog bedankt Joop voor de aanspraak, ik hoop dat het goed met je gaat.
Rond één uur plaatst Irene een infuusnaald in mijn rechterpols en kan ik mijn operatiehemd aantrekken. Even later krijg ik een infuus antibiotica om mogelijke infecties te voorkomen. Tevens een pilletje Diazepam om de ingreep rustig te kunnen ondergaan.
Tegen tweeën word ik naar de operatiekamer gereden. Daar starten Daphne, Dirk en Elisa met de voorbereidingen. Tegen halfdrie krijg ik een serie prikjes, dat is niet echt een fijn gevoel. Daarna een incisie, die ik ondanks de verdoving wel voel. Het is even van au!
Tja, daarna voel je dat de cardioloog bezig is, maar pijn doet het totaal niet. Regelmatig wordt gevraagd of alles goed gaat en of ik nog aanvullende verdoving wil. Nou, het gaat prima en verdere verdoving is niet nodig. Na een half uurtje zit de draad naar de rechterkamer erin, is de pacemaker geplaatst in zijn ‘holletje’, de draad aangesloten en de pacemaker aangezet. Hij werkt, daar ben ik wel blij mee. Nou, ze zijn razendsnel hier, op internet had ik gelezen dat de ingreep tussen de één à anderhalf uur duurt.
Helaas dit keer geen foto’s van de ingreep, dat vond de cardioloog niet zo’n goed idee. Gelukkig staan er op YouTube een groot aantal films van deze ingreep (http://www.youtube.com/watch?v=WNN4Fw2EWxI), (http://www.youtube.com/watch?v=rpwryb5o8s4), enz. voldoende voor urenlang kijkplezier.
Ik word weer naar mijn kamer gereden en daar aangesloten op de hartbewaking. Op mijn verzoek krijg ik nog een boterham en een kopje thee. Ik ging bijna van de graat.
Ik mag mijn pyjama aan, dat zit toch wat prettiger dan een operatiehemd.
Mijn bloeddruk blijft (ook bij herhaaldelijk meten, ook met andere apparatuur) te hoog.
Dat is wel een tegenvaller. Ik moet aan een bloeddrukverlager (Lisinopril). Ik hoop dat het tijdelijk is, ik heb het niet zo op pillen.
Om half zes wordt de warme maaltijd geserveerd. Er staat dat ik had gekozen voor rode kool en gekookte aardappels. Nou, daar heeft iemand anders voor gekozen, het zou niet mijn eerste keus zijn geweest. Toch smaakt het me goed.
Ik krijg er nog een capsule antibiotica bij, vannacht moet ik er nog één slikken en morgenochtend weer één. Ik ben er blij mee, op een infectie zit ik niet te wachten. Ik luister nog even naar de radio en kijk nog even TV. Morgen ‘Prinsjesdag’, onze nieuwe Koning zal wel een ‘slechtnieuwsbericht’ voorlezen. Ik praat nog uitgebreid met Joop en tegen half twaalf gaan we onder zeil.

Dinsdag 17 september 2013
Ziekenhuis St Jansdal
Ik heb prima geslapen – tot mijn verbazing – wel op mijn rechterzij. Mijn bovendruk is aardig gezakt, mijn onderdruk is nog steeds te hoog. Het is niet anders. Mijn hartslag is exact 60, maar dat regelt de pacemaker. Ik las in de informatie dat sommige mensen psychische problemen met hun pacemaker hebben, nou, ik zie hem als mijn beste vriend!
Om acht uur wordt het ontbijt geserveerd en meteen daarna kan ik naar de röntgenafdeling voor een foto. Het is de laatste controle of de pacemaker en de draad op hun goede plaats zitten. Graag zou ik een (digitaal) afdrukje van deze foto willen hebben, maar daar durf ik niet om te vragen. Mogelijk kan ik de foto niet eens openen omdat ze gemaakt worden met een speciaal programma. Hoewel, Photoshop opent de gekste bestanden.
Als ik terug ben zit Gerhard al te wachten om mijn pacemaker door te meten. Dat gaat met een uitwendige sensor aangesloten op een computer. Ter controle zet hij mijn hartslag even op 80, nou, dat voel ik meteen. Ik krijg nog een speciaal ‘pasje’ thuisgestuurd, om te tonen op luchthavens bij het controlepoortje. Daar mag ik absoluut niet doorheen. Hij gaat er spoed van maken, want volgende week hopen Orchideetje en ikzelf naar Amerika af te reizen.
De zaalarts komt langs met een minder prettig bericht. Ik moet een bloedverdunner (Acenocoumarol) gaan slikken, ook weer ter voorkoming van mogelijke complicaties.
Tja, de cardioloog had mij in een eerder gesprek daar al op voorbereid. Ik kom dan onder controle van de trombosedienst, want de nieuwe medicijnen (je hoeft dan niet meer onder controle van de trombosedienst) schijnen toch niet zo goed te zijn als verwacht (kans op een fatale maagbloeding). Ach, dat had ik allemaal al op internet gelezen
(http://www.hartstichting.nl/13706/13735/13726/13761/leidraad_noac). Ik hoop dat het slikken van deze pillen tijdelijk is.
Ik moet nog even wachten op de recepten die ik meekrijg en de geplande vervolgafspraken, maar daarna kan ik gaan.
Tjonge, het zit erop, het is me erg meegevallen. De komende weken rustig aan doen, mijn linkerarm beneden de schouder houden en even niet wandelen (met zware rugzak).
Ach, dat heb ik er graag voor over.
Ik heb met een groot aantal medewerkers van het St Jansdal te maken gehad.
Allemaal hadden zij het beste met mij voor, bedankt!
Met een aantal heb ik kennis gemaakt en hen wil ik speciaal bedanken. Marcel (holter/ECG), Marieke (echo), Ad (fietsproef), de planners van de poli Cardiologie met name Vera en Hennie, de verpleegkundigen Christine, Mirjam en Irene, het operatieteam Daphne, Dirk en Elisa, de pacemakerspecialist Gerhard, Harriette (catering) en Berna (trombosedienst). Ben ik nog iemand vergeten? Dan hoor ik dat graag.
En last but not least mijn kamergenoot Joop, de zaalarts Dr. M. Venema en de cardioloog Dr. L. Klein.