Zaterdag 5 september 2015
Llandudno – Manchester – Schiphol
Om zeven uur zijn we al wakker, dus ook het ontbijt nuttigen we op onze standaardtijd. Het regent iets en het is bewolkt. Na het ontbijt pakken we verder in. We hebben nog vijftig pond en wat kleingeld over. Overigens, eergisteren hadden we nog £140,- gepind. De koffers zetten we op een centraal gelegen kamer neer, dan kunnen ze de kamer vast schoonmaken. Zo te horen is het hotel afgehuurd door gasten die zijn uitgenodigd voor een bruiloft. Inderdaad zie ik al vroeg enkele zeer goed geklede dames aankomen.
Tegen tienen lopen we Llandudlo in.
De Holy Trinity Church hadden we nog niet bezocht. Trouwens, het is droog, en de zon komt erdoor. Mooi gebouw trouwens. Het interieur is licht, heel anders dan de veelal min of meer in het duister gehulde gotische kerken. De glas-in-lood ramen mogen er zijn. Overigens, het zal mijn lezers bekend zijn (zie Israël verslag), dat de zogeheten Drie-eenheid onbijbels is. De zijkapel ziet er ook prima uit. Dit fraaie stukje houtsnijwerk is in 1970 vervaardigd door Handel Edwards (overleden in 2011). Handel Edwards was stukadoor van beroep en deed het houtsnijden erbij als hobby. Vijf jaar heeft hij aan ‘De Engel’ gewerkt. Maar liefst 31 scenes uit het leven van Jezus zijn afgebeeld. Ongelooflijk hoe hij al deze figuren uit het hout heeft weten te ‘peuteren’. We lopen verder naar de St. John Methodist Church. Hier vind zo direct een huwelijk plaats, dus we kunnen er niet in. Deze mensen zijn ‘deftig’ gekleed. Gaan zij het huwelijk bijwonen? Nou, de regen en de bewolking van vanochtend is helemaal overgewaaid. Het lijkt wel zomer. Links rijden is niet moeilijk, wel is bij een ‘normaal’ stuur een bijrijder handig (voor het inhalen). Een verkeersplein nemen is lastiger, daar moet je echt even aan wennen. Vooral de grote verkeerspleinen met voorsorteervakken zijn een uitdaging. Nog wat verder staat de Gloddaeth United Church. Hij is gesloten, dat is wel een beetje jammer. Waarom dit standbeeld precies voor deze kerk staat ontgaat mij. Zoals eerder vermeld, er staan palmen in vele tuinen. Nog een kerk, de Christ Church. Hier heeft de tuin bezit genomen van de toren. De kerk is ook niet meer als zodanig in gebruik, er is een Fun Centre voor kinderen gevestigd. Daarboven is het beslist goed wonen. De palmen staan er goed bij. Dit is de Tabernacle Welsh Baptistchapel, maar ook niet meer als zodanig in gebruik. In een zijzaal is een galerie gevestigd. De kerk zelf, tja, zijn ze aan het opruimen? We scoren nog een voorleesboek in de uitverkoop. Van £6,- voor £2,-!
In de Starbucks bestel ik een grote espresso, maar het wordt een grote koffie. Nou, dat is ook goed. Een dikke plak cake erbij, een stadswandeling maakt hongerig. We lopen terug naar ons hotel en het is wachten op de bus. Die komt een kwartiertje later dan afgesproken (13.45 uur), van dit soort dingen word ik altijd knap zenuwachtig.
Het is niet bijzonder druk op de weg en we schieten goed op. Tot vijf mijl voor het vliegveld. Er schijnt een ongeluk te zijn gebeurd en een complete autoweg is afgesloten. Stapvoets gaan we voorwaarts. Gaan we ons vliegtuig wel halen? Van dit soort dingen word ik altijd knap zenuwachtig. Na drie kwartier sukkelen rijden we om vier uur het vliegveld op.
We moeten elektronisch inchecken, dat gaat nog goed ook. Ik ben niet blij met elektronisch inchecken, op alle vliegvelden werken de incheckpalen anders.
Op naar de balie om onze ruimbagage af te geven. Deze dame had toch ook onze boardingpassen kunnen uitprinten? Maar ja, ze zijn al druk bezig met het introduceren van ‘machines’ waar je je ruimbagage in kwijt kunt. Kwijt dus, deze machines werken (nog) niet goed. Er komt een tijd dat je geen mens meer ziet op luchthavens, behalve dan de passagiers. Ook het daadwerkelijk vliegen is dan volledig geautomatiseerd.
Op naar de security. Ik geef aan dat ik met mijn pacemaker niet door de scan mag. Dat is geen probleem, ik word handmatig gefouilleerd. Ik zie dat andere passagiers (na een rood lampje op de scanner) na de handmatige fouillering nogmaals met een handscan-apparaat worden gecontroleerd. Het is allemaal flauwekul natuurlijk, maar zo’n ding geeft straling af en wil/mag ik niet aan mijn lijf hebben. Ik geef dat aan en het is geen probleem, het is niet nodig (sic!).
Daarna komen ze met weer een ander ‘ding’ dat ik niet vertrouw en waarmee ze langs mijn lijf willen. Ze kunnen wel zeggen dat het veilig is, maar ja, wat koop ik voor zo’n mondelinge mededeling. Ik weiger dit te ondergaan. Dit escaleert. De chef wordt gehaald en er komt nog iemand bij. Als ik niet meewerk wordt de politie gebeld en volgt arrestatie. OK, dan mis ik mijn vlucht maar, ik wil dit doorzetten. Security moet maar eens gaan begrijpen dat er grenzen zijn in wat je mensen aan kunt doen.
Inge komt erbij en zegt dat ook zij haar vlucht gaat missen als ik blijf weigeren mee te werken. Nu blijkt dat ze niet mijn hele lijf, maar alleen langs mijn handen willen ter controle. Ah, het gaat om drugs natuurlijk. Compleet belachelijk natuurlijk, elke kleuter begrijpt dat ik geen handelaar ben in drugs. ‘Ik rook nog niet eens’, zeg ik tegen de chef. OK, langs mijn handen mogen ze, het is net zo’n teststrookje als toen op het vliegveld van Denver. Dat strookje gaat in een spectrometer en meet sporen van drugs (en kruit). Deze apparaten zijn berucht om hun vele foutmeldingen en ook nu gaat het mis. Opnieuw wil de chef met een strookje langs mijn handen, ik laat dat maar toe. Maar opnieuw een foutmelding. Met zijn vieren gaan ze in conclaaf. ‘Wie heeft mij handmatig gefouilleerd’, wordt mij gevraagd. OK, ze denken dat sporen van zijn handschoenen op mij zijn achtergebleven. Onzin natuurlijk, die man heeft mijn handen niet aangeraakt. Eindelijk mag ik doorlopen. Wat een toestand! Wat mij betreft mogen ze de drugs vrijgeven, dan zijn we van deze problemen af. Las ik laatst niet dat in graven uit de grijze oudheid al potjes zijn gevonden met hash? Drugs zijn van alle tijden en is onuitroeibaar.
Ik moet maar stoppen met vliegen als ze bij security zo paranoïde blijven doen. Sowieso ga ik nooit meer naar het vliegveld van Manchester en thuis dien ik meteen een klacht in. Naar Groot-Brittannië ga ik wel met de boot (of trein).
Tja, de espresso en een broodje kan ik op mijn buik schrijven, ik moet meteen door naar de gate, want formeel moeten we om 16.55 uur boarden. Het duurt nog even, 17.25 uur kunnen we boarden en om 17.42 uur gaan we taxiën. We zitten op 15F en 15E bij de nooduitgang. Daar hebben we wel voor bijbetaald, hoeveel weet ik niet meer. Trouwens, rij 14 is beter geschikt als je wilt fotograferen (we zitten in een Boeing 737-800).
Om 17.52 uur take-off. Dat is 12 minuten later dan gepland. Al snel maken we hoogte. Rechts ligt Stockport. Tja, bewolking. Het is nauwelijks te zien, maar hier passeren we de Nederlandse kustlijn. Alphen aan de Rijn zijn we net voorbij, rechts liggen de Nieuwkoopse plassen. We zijn net de Westeinderplassen gepasseerd, rechts ligt Aalsmeer. We gaan recht op de Zwanenburgbaan (18C – 36C) af. Kijk, de Kaagbaan ligt pal onder ons! We zijn er bijna. Zo te zien heeft het hier wel geregend. Om 19.40 uur (NL-tijd) touch down. Van de bagageband maak ik meestal een foto, nu ben ik dat zeker vergeten (door het afscheid nemen van de groepsgenoten). Onze ruimbagage komt gelukkig vlot. Tja, zoals gewoonlijk zijn er weer werkzaamheden rond Schiphol en moeten we met de bus naar Amsterdam Arena. Dat duurt maar liefst 25 minuten. Ik dacht Amsterdam Arena veel dichter bij Schiphol lag. Wat een onoverzichtelijk station! De trein naar Utrecht halen we op het nippertje. Daar stappen we over op het boemeltje. Gelukkig komt zoonlief ons ophalen vanaf het station. Tegen elven zijn we thuis. Ik heb het eerlijk gezegd wel een beetje gehad. Uitpakken bewaren we voor morgen.
Overigens, we hebben een prachtige wandelvakantie achter de rug. We hadden er prima weer bij (en dat voor Groot Brittannië!). Door mijn slechte oren heb ik niet veel met de groepsleden kunnen praten, maar het waren zonder uitzondering allemaal fidele mensen. Ik heb geen wanklank gehoord. Allemaal bedankt en vooral Inge, onze chauffeur en natuurlijk Djoser.
Als laatste vindt u afschriften van de mail en briefwisseling tussen mijn persoontje en degenen die over de security gaan. Mogelijk komt er in de toekomst nog wat bij. Ze zijn voorlopig nog niet van me af!!