Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Reisverslag Noaberpad van Ter Apel naar Ootmarsum
Donderdag 28 november t/m zondag 1 december 2013

Donderdag 28 november 2013
Ter Apel – Klazienaveen
Het is nog stikdonker als ik om zeven uur ’s ochtends naar het station loop. Het is druk, zo te zien staan er veel scholieren – pardon ‘studenten’ – op het perron. De trein is iets te laat, maar ’t mag geen naam hebben. Ik kan nog zitten in het ‘halletje’, maar gaandeweg komt het vol te ‘staan’ met jongelui. De meesten zijn druk bezig met hun mobiel, anderen houden een verveeld praatje. Het is fris, maar het valt me op dat de meeste dames schaars gekleed zijn. Winterkleding is uiteraard iets voor ‘watjes’. Degene die pal voor mij staat is aardig aan de maat. Ze trekt een pakje frisdrank tevoorschijn. Weet zij wel hoeveel suiker daarin zit? Ze kan veel beter (kraan)water drinken, dat is nog goedkoper ook. Zal ik er iets van zeggen? Ach, laat ook maar.
Gistermiddag heb ik mijn nieuwe iMac opgehaald. De huidige staat er al bijna vijf jaar en de harde schijf begon vol te lopen (650 GB). Daar wordt zo’n Mac wel traag van. Verder was het interne geheugen (4 GB) aan de krappe kant om foto’s van > 25 MB per stuk te bewerken. Gisteravond heb ik er al een aantal programma’s opgezet, nou, het ding draait als een speer. Ik heb gister toch maar tweemaal een nieuwe AirPort Express aangeschaft. Sowieso zijn ze veel sneller dan de ‘oude’. Maar ik hoop bovendien dat mijn internetradio nu beter ‘online’ blijft. Wel moet ik Wifi opnieuw installeren.
In Zwolle stap ik over op het boemeltje van Arriva naar Emmen. Dat betekent uit- en inchecken. Wanneer neemt DB Bahn nu eindelijk de hele handel over? Druk is het niet. ‘Overstappers kiezen voor kale budgetpolis’, kopt de Metro. Vooral de jongeren kiezen voor de goedkoopste polis. Ook vindt de jongere het niet erg dat de zorgverzekeraar bepaalt in welk ziekenhuis je terecht kunt. Sowieso zullen de meeste jongeren geen ‘beeld’ hebben bij een ziekenhuis. Vroeger – maar dat is lang geleden – werd je zomaar vele weken opgenomen. Vandaar de uitdrukking ‘ziekenhuis’. Voor het bezoek was het wel prettig als het ziekenhuis te ‘befietsen’ was. Nu sta je – na behandeling – dezelfde dag of hooguit de dag daarna weer op straat. Uiteraard uitzonderingen daargelaten.
Berlusconi moet zijn zetel opgeven, hij is veroordeeld voor belastingfraude. Die vermeende seks met een minderjarige, loopt dat proces nog? Oh wacht, het hoger beroep loopt nog.
Tja, er is iemand in de vier meter diepe ‘veiligheidsgracht’ van de Arena gevallen en daarbij (zwaar?) gewond geraakt. De stadiondirecteur reageert geschokt en is bereid veiligheidsmaatregelen te nemen. Tja, ik denk er het mijne van. Het gebeurde vond plaats in het vak van de F-site fans en betrokkene – lees ik elders – wilde een spandoek ophangen. Als je daarbij gevaarlijke capriolen uithaalt (mogelijk met een biertje op), tja, dan vraag je er zelf om.
In België wordt mogelijk de leeftijdsgrens voor euthanasie opgeheven. Hoe zit dat in Nederland eigenlijk? In elk geval komen dan ook kinderen in aanmerking voor euthanasie. Dit is de keerzijde van de medaille van de uitstekende zorg. ‘Vroeger’ overleden deze kinderen vlot, nu kunnen ze in leven worden gehouden.
De Afghaanse regering gaat het voorstel om steniging voor overspel weer in te voeren niet overnemen, deelt MinBuza mee. Ha, die Frans Timmermans, hij denkt dat de Afghaanse regering iets op het platteland te vertellen heeft. De Iman bepaalt daar zelf wel wie er wel of niet gestenigd wordt. Hoe lang is het nu helemaal geleden dat je in Nederland – om welke reden dan ook – op de brandstapel terechtkwam?
Jeffrey Koorndijk wil een schadevergoeding omdat een ICT-bedrijf hem afwees als stagiair. Per abuis werd de mail bedoeld voor de directeur naar Jeffrey verzonden. In de afwijzing stond o.a.: ‘Ten eerste een donker gekleurde (neger) enz’. Ai, dan werk je bij een ICT-bedrijf en dan weet je zelf niet hoe de mail werkt! Ik wil (gratis) adviseren per omgaande een ruime schadevergoeding uit te keren. Mogelijk blijft de imagoschade voor het ICT-bedrijf dan beperkt. Verder is er weinig (interessant) nieuws. De helft van de Metro is gevuld met Entertainment, dat sla ik over.
Inmiddels is het licht, maar zwaar bewolkt en nevelig. Wel blijft het droog en wordt het 9 graden in de plus. Straks mijn fleece er maar tussenuit halen. Morgen wordt het een regendag en zaterdag en zondag blijft het droog.
Oeps, de conducteur. Schuin achter mij zit een wat oudere man. ‘U reist op NS en dit is Arriva’, zegt de conducteur. Ja, wie zijn schuld is dat nu eigenlijk? Hij krijgt geen boete, maar mag straks in Dalfsen uitstappen en inchecken bij Arriva. Uitchecken bij de NS zit er dus niet in, vrees ik. Zou deze oudere man weten hoe hij dat digitaal recht kan trekken?
‘U kunt het beste helemaal naar voren lopen, dan komt u uit bij de incheckpaal’, voegt de conducteur nog toe. Mijn OV-chipkaart klopt. Zou het deze man lukken in te checken en tijdig weer in te stappen? Hij loopt niet naar voren, zoals de conducteur gezegd had.
Zal ik hem waarschuwen? Ach, laat ook maar. De beste man stapt uit en ik observeer.
De deuren gaan dicht en de trein trekt op. Toch wel snel voor zo’n boemeltje.
Ai, daar loopt hij op weg naar de incheckpaal. Niet gelukt dus, dat kost hem een uur! Overigens, je kunt deze NS/Arriva narigheid allemaal nalezen op internet. En dat kan gewoon in de trein op je iPad.
In Nieuw-Amsterdam komt de zon door. Zou het een mooie (foto)dag gaan worden?
In Emmen is het toch weer grijs en somber, het is niet anders. Ik check uit bij Arriva en pak – na even wachten – bus 73 richting Groningen. Uiteraard weer inchecken, ze hebben het reizen zo simpel mogelijk gemaakt. Om 10.01 uur check ik uit in Ter Apel. Ik zet mijn GPS aan en start met de aanlooproute naar Klooster Ter Apel. Twintig minuutjes later ben ik er. Ik las op hun site dat je voor koffie aan de overkant moet zijn, bij Hotel Boschhuis.
Het interieur is gedateerd, maar dat heeft wel wat. Op dat moderne zwart of grijs ben ik allang uitgekeken. Ik bestel KMA met slagroom en ga aan de stamtafel zitten. Ik ben de enige klant. Kijk, Jeffrey heeft ook het AD gehaald. Tja, de tweede reden dat hij werd afgewezen was omdat hij te weinig computerervaring zou hebben. Geacht ICT-bedrijf, zou het kunnen dat Jeffrey graag stage bij u had willen lopen om zijn computer-ervaring naar een hoger niveau te tillen?
De E-sigaret blijkt zeer gevaarlijk. Ik heb nog nooit iemand zo’n ding zien roken, maar misschien is het me niet opgevallen. Nou sorry hoor, maar voor iemand die een E-sigaret rookt kan ik echt geen respect opbrengen.
Twintig minuutjes later reken ik af en ga van start. Moet ik nu links- of rechtsaf?
De route maakt hier nagenoeg een cirkel. Mijn GPS schept ook niet direct duidelijkheid.
Ik probeer het maar even linksaf, volgens mij kwam ik vorige keer van de andere kant aanlopen.
OK, het klopt, de markering is hier redelijk op orde. Overigens, de markering van het Noaberpad mag weleens nagelopen worden. Ik loop in zuidoostelijke en later in zuidelijke richting.
Ik loop hier in het Tempelbosch langs de Bosbeek. Twee weken geleden zat er nog heel wat blad aan de bomen, nu mindert het rap.
De struiken zitten nog vol blad, het gaat vanmiddag wel lukken om een gedekte wildkampeerplek te vinden. Om elf uur steek ik het Ruiten A Kanaal Noord over. We hebben het nu wel over de JSF (formeel ‘F35 Lightning II’) en dat het allemaal zo duur is, maar onze voorvaderen hebben ook veel geld gestoken in de verdediging van het Vaderland. Hier is een duiker gemetseld om in voorkomend geval het terrein te inunderen (onder water te zetten). Op het hoogste punt in de Leidijk lag Redoute Barnflair. Zoals al in de informatie is vermeld, in het terrein valt er niet zoveel te zien. Iets verder steek ik het Ter Apel-kanaal over. Het huis toont tamelijk somber, maar de gevelsteen vind ik opmerkelijk. Zijn dat nu Duitse adelaars of zwanen? Werkoverleg of staan ze gewoon te kijken – net als ik – hoe de shovelmachinist het talud bewerkt? Ik zag het al een stukje terug, maar het riviertje De Runde wordt goed aangepakt. Je kunt zien dat er een bocht is gecreëerd en dat het gekanaliseerde stuk bedolven is onder zand. Kijk, hier ligt nog een stuk uitdaging. Deze machinist is de sloot aan het ‘heinen’. Tenminste, zo noemden wij dat vroeger. Ik heb dat als vakantiekracht nog met de hand gedaan met een ‘bats’. Het is zwaar werk, maar goed te doen. Hier is een vistrap aangelegd naast het riviertje De Runde. Verderop ligt een brug en er zal ook wel een stuw zijn. In het gedeelte van De Runde tussen de N379 en Emmer-Compascuum is hij veel breder en ook zijn er een aantal meertjes. Het is hier wel erg nat. Rond kwart over één loop ik door Emmer-Compascuum. De markeerders van het Noaberpad hebben ervoor gekozen om het centrum te mijden en er aan de westkant door te lopen. Zuid van Emmer-Compascuum ligt een grote visvijver. Ik loop er een heel stuk langs. Heet het riviertje hier nog De Runde? Het staat niet op mijn kaartje. Sowieso is het hier erg nat, overal zijn sloten gegraven. Hier staat een standbeeld voor Wiebe Russchen. Zo te lezen is het niet ter meerdere eer en glorie van deze man, maar staat Wiebe symbool voor alle vrijwilligers van Emmer-Compascuum. Tja, de man heeft ook al een Koninklijke Onderscheiding gekregen.
Deze man kan zich de rest van zijn leven geen fout meer veroorloven. Ik moet hier de verharde weg in een bocht oversteken en zie het al van verre: een bermmonument. Tjonge, ze hebben hier wel hun best gedaan. Gelukkig is er tekst bij.
Zo te lezen is Peter hier omgekomen en zijn vriendin Dainera zeven jaar later elders. Beiden zijn 21 jaar geworden. Tragisch is het wel. Dit is de enige grote villa in de wijde omtrek. Is dit zomaar een villa of wonen hier misschien de nazaten van de industrieel Scholten? Deze man kocht in 1874 het bijna 1000 hectare grote Smeulveen. Na aanleg van het Scholtenskanaal werd het veen rap afgegraven. Meneer Scholten zal er niet slechter van zijn geworden. Even verder loop ik Klazienaveen-Noord in. Het bestaat uit een aantal woningen langs de weg en de Veenkerk, gebouwd door de familie Scholten. Klazienaveen is genoemd naar de vrouw van Scholten, Klaassien Sluis. Voor de kerk staat dit standbeeld van een vrouw die turven stapelt. De tekst op de plaquette was ook ter plaatse onleesbaar. Ik loop in westelijke richting het Oosterbos in. Tweemaal moet ik een hek ‘nemen’ want er lopen hier ook koeien. Een dikke kilometer verder gaat het zuidwaarts. Hier loop ik langs een vergrast stuk hei. In de verte wordt ‘iets’ afgefakkeld. Zou daar gas worden gewonnen? Het begint te schemeren en ik voel de zijkant van mijn linkervoet en de tweede teen van mijn rechtervoet. Ik besluit water te halen bij een huis aan het Karrepad (overigens een verharde weg) en een kilometertje verder te stoppen. Ik had eigenlijk twee kilometer verder willen wildkamperen, maar ik vrees dat het nabij het Scholtenskanaal lastig is om een gedekte plek te vinden.
Nou, het lukt. Mevrouw is net de boodschappen aan het uitladen en belooft mij niet te verraden. Een stukje verder loop ik het zandpad af het bos in en om half vijf staat mijn tent. Ik begin met een bekertje wijn. Het is een witte Moncaro Classico 2012 uit Italië. Nou, dit is een hele beste! Daarna bereid ik een kerriesoepje. Oeps, waar komen al die beestjes toch vandaan? Het is een soort vlieg, maar ze laten zich makkelijk verjagen. Dat helpt niet, dus moet ik overgaan tot moord. Ze stinken als je ze plet. Zal ik de boel opbreken en verderop een betere locatie zoeken? Tja, het begint nu echt donker te worden, dus dat plan is niet haalbaar. OK, ik kook mijn Knorr-maaltijd buiten de tent en eet hem in de tent op. Dat werkt. Ik bel mobiel naar Orchideetje en geef meteen het coördinaat door. Je weet maar nooit. Na de afwas duik ik tegen zevenen in de slaapzak. Ik heb er zo’n 25 kilometer opzitten en ben wel een beetje moe.