Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Reisverslag Noaberpad van Haaksbergen naar Winterswijk
Vrijdag 24 januari t/m zondag 26 januari 2014

Vrijdag 24 januari 2013
Haaksbergen – Zwillbrock
Even na achten loop ik naar het station. Het schemert nog een beetje. Gistermiddag en gisteravond heeft het behoorlijk geregend. Nu is het droog, het waait niet en het is iets boven de nul graden Celsius. Naar verwachting komt vanmiddag de zon door. Morgen wordt het een regendag en zondag is het nog onzeker. We zullen het wel zien.
De trein is mooi op tijd en ‘staat’ aardig vol. Op het volgende stationnetje verlaten de scholieren de trein. Ik wens het meisje, dat naast mij zat in het halletje, veel sterkte toe.
Eind april wil ik het Hanzestedenpad gaan lopen. De gids is helaas uitverkocht, maar eind maart verschijnt naar verwachting de nieuwe druk. Aan de vorige druk heb ik sowieso niet zoveel, want de markering zal inmiddels zijn aangepast. Lastig plannen dus! Overigens, zouden ze dit keer de overnachtingsadressen in de gids hebben opgenomen?
Uiteraard zijn voor mij de campings interessant. Als ze er niet instaan, kost het mij zeker een avond om eventuele campings op te zoeken.
Gisterochtend heb ik de cursus zelf doseren ‘bloedverdunners’ gevolgd. Het is een gecompliceerd geheel, maar ik snap hoe het werkt. Uiteraard had ik me vooraf aardig ingelezen op het onvolprezen internet, dus ik wist al aardig van de hoed en de rand.
Aan het eind van de cursus moesten we zelf onze INR bepalen en daarna de dosering vaststellen. Nou, dat prikken heb ik al zo vaak gedaan, dus het bepalen van mijn INR was een fluitje van een cent. Tot mijn verbijstering was mijn INR aan de (zeer) hoge kant!
Mijn bloed is momenteel dus veel te ‘dun’! Ben ik weer aan het jojoën? Ik was aardig stabiel. Nu is afgelopen maandag een lid van onze woongroep overleden en daar ben ik tamelijk druk mee bezig geweest. Stress dus en dat heeft invloed op de INR.
Ik moet bewust proberen om stress onder controle te houden! Overdag lekker bezig zijn (tuinieren), ’s avonds een uurtje computeren en op tijd naar bed. Minstens eenmaal per maand een paar dagen wandelen.
Nu maar even de Metro doorkijken. Ai, de stroomrekening is (veel) te hoog omdat energiemaatschappijen met oninbare rekeningen blijven zitten. Tja, de ‘stroomboer’ verwijt de gemeente dat zij niet in de Gemeentelijke Basisadministratie mogen kijken om te controleren of de aanvrager daadwerkelijk op het genoemde adres woont. Nou, gelukkig maar. De ‘stroomboer’ moet zijn eigen peultjes doppen! Overigens, het is bekend dat de Gemeentelijke Basisadministraties niet op orde zijn. Wat is er makkelijker voor de ‘stroomboer’ om een afspraak te maken op genoemd adres, de meterstand op te nemen en meteen kopietjes te trekken van paspoort, inschrijving gemeente, enz. Meteen goed kijken welk vlees je in de kuip hebt, dat spreekt voor zich. Klopt er iets niet, dan meteen een voorschot laten betalen. Is er geen geld in huis, dan meteen de meter UIT.
Dan bevriest de boel maar! Defensie wil van een boel personeel af, die kunnen meteen aan het werk als controleur. Ook weer opgelost!
Oh ja, op dit soort adressen wordt vaak hennep gekweekt. Dat is een lucratieve bezigheid, omdat het illegaal is. Laten we nu de hennepteelt (eindelijk) eens vrijgeven, dan zijn we meteen ook van dat probleem af.
Ai, in bepaalde winkels (o.a. Dixons, Mycom en iCentre) word je gevolgd door het WiFi signaal van je mobiele telefoon te onderscheppen. Ze kijken dan hoelang je in de winkel blijft en hoelang je stilstaat voor een bepaald schap. Het advies is om je mobiel helemaal uit te zetten. Zou dat werkelijk nodig zijn? Het lijkt me toch dat als je WiFi uitzet, je niet gevolgd kan worden? Sowieso heb ik WiFi (en GPS en bluetooth) uitstaan omdat het stroomvreters zijn. De winkels beweren dat ze dit alleen doen om klantenpieken op te kunnen vangen. Dat gelooft natuurlijk niemand. Ik denk er het mijne van. Het staat niet in het artikel, maar volgens mij worden deze data achteraf gebruikt om de winkelmanager achter zijn broek te zitten. Als klanten de winkel snel verlaten is er mogelijk iets mis met de klantvriendelijkheid. Staan klanten maar kort stil voor uitgestalde waren, dan is er mogelijk met de opstelling iets mis. Als de omzet ook nog lager is dan bij de andere vestigingen, dan is de winkelmanager de sjaak! Is het erg flauw om eerst een paar minuten voor zo’n winkel te gaan staan (winkeliers moeten met een bordje aangeven dat de klant gevolgd wordt) en dan een rondje onder de drie seconden te lopen in de winkel? Wel even een rustig moment afwachten zodat je niemand ondersteboven loopt.
‘Ouders van slim kind met autisme willen in Utrecht een eigen school’. Tja, autisme is een informatieverwerkingsprobleem in de hersenen. Reguliere havo-vwo’s zijn te druk voor deze kinderen, die daardoor overprikkeld raken. Tja, grote scholengemeenschappen waren de oplossing voor tal van problemen. Nu zie je het resultaat!
Hulpverleners moeten ongehinderd toegang krijgen tot de bevolking van Syrië, vindt Frans (Timmermans van BuZa). Ha, dat is niet in het belang van de strijdende partijen!
Frans snapt werkelijk niet wat er daar echt aan de hand is!
De werkloosheid is toegenomen tot 668.000 man/vrouw. Dat is 8.5 procent van de beroepsbevolking. Ik tel zo in ons dorpje al tien leegstaande winkels. De economie zou aantrekken beweren onze politici. Ik geloof er niets van. De crisis begint nu pas echt!
Die werklozen komen niet meer aan de slag. Alles en alles wordt geautomatiseerd. Binnenkort heb je fabrieken waar werkelijk niemand meer werkt!
DNB was niet kritisch genoeg op de reeks overnames van SNS Reaal. Tja, ons kent ons in dat wereldje. Inmiddels is SNS Reaal van de Staat, het heeft de belastingbetaler 3,7 miljard gekost.
De topmerken van donskleding hebben toegezegd geen dons meer te gebruiken van levend geplukte ganzen en eenden. Oeps, mijn (ganzen)donzen slaapzak heb ik al een paar jaar. Daar zal wel levend geplukt dons inzitten. Het is niet anders.
Ach, de revolutie in Egypte viert zijn derde verjaardag. De bevolking is van de regen in de drup geraakt. Het toerisme ligt op zijn gat. Van een bezoek van mij aan de piramides zal het wel nooit meer komen.
Ebru schrijft over Sotsji. Daar vinden de Olympische winterspelen plaats. Het zijn eigenlijk de spelen van Poetin! Tja, die Poetin. Het is een echt baasje! Ik weet het al. Ik ga niet naar Sotsji, ik blijf lekker thuis! Ik kijk twee weken geen TV (dat doe ik overigens al nauwelijks, ik kijk alleen naar Floortje). Ik lees twee weken geen krant (sowieso lees ik geen krant, behalve de Metro). Ik praat niet over de successen/nederlagen van welke sporter dan ook (dat doe ik sowieso nooit). Krijgt mijn voorbeeld nog navolging?
Zo, de helft van de Metro zit erop. De rest is entertainment, dat sla ik over.
Controle! De conductrice herkent mij van het eerste traject. Toen controleerde zij niet.
Nu wel en mijn OV-chipkaart is in orde.
In Hengelo stap ik de trein uit. Johan staat al op me te wachten. Op naar bus 59.
Johan ziet het eerder dan ik, bus 53 staat op het punt om weg te rijden naar Haaksbergen. We kunnen mee, dat scheelt toch weer tien minuten.
De pizzeria in Haaksbergen is dicht, dat zat er wel in. We lopen door naar het centrum.
Er is een restaurant, maar ook een Hema. Daar scoor ik een beker koffie en een appelbol. Wat was de schade? In elk geval viel het erg mee. Van schrik vergeet ik een foto te maken van dat lekkers.
Om elf uur gaan we van start. Het is behoorlijk mistig en een graad of twee/drie in de plus. We beginnen met de aanlooproute van ongeveer twee kilometer. Aan de rand van Haaksbergen maak ik opnieuw een foto van deze bijzonder fraaie villa. Deze paardjes willen met ons mee, dat zie je zo. Waar zijn de zadels? Kijk, de Buurserbeek. De gang zit er aardig in. Hier zal het ook wel geregend hebben. Sowieso is het tamelijk mistig. Een beetje jammer is dat wel. Ook deze villa is een beetje mistig. De raampartijen links en rechts hadden wat groter gemogen. Dan had het wat beter ‘geoogd’. Het kan natuurlijk altijd nog. De schotel had ik een metertje lager gemonteerd. De Kalkdijk ligt er mooi strak bij. Sowieso is het fijn wandelen op gravel. Haaksbergen ligt alweer 3,6 kilometer achter ons. Nog wat verder doorkruisen we het Haaksbergerveen. Grote delen zullen in het verleden zijn afgegraven, maar er is nog een flink stuk over. Ik lees dat het veenpakket hier maar liefst 6 meter dik is! Daar kunnen heel wat turfjes uit. Adders moeten er ook zijn, maar ik zie er niet een. Dit is toch wel een bijzonder mooie schuilhut annex informatiecentrum. ’t Is duidelijk geen hangplek, want dan had het er wel anders uitgezien. Nat is het hier wel, totaal onbegaanbaar. Als je er op tijd bij bent dan kun je bij Staatsbosbeheer open haardhout op de kop tikken. Van zagen, afvoeren en kloven krijg je het ook al warm. Op de kaart is te zien dat het Haaksbergerveen eigenlijk een groot meer is. Als je niet oplet zit je zo op een andere LAW. Hier is het tenminste goed aangegeven.
Het Trekvogelpad hoop ik binnenkort te gaan lopen, dus kom ik hier nog een keer terug. Op dit soort grasdijkjes is het mooi lopen. Sowieso zwaar want je zakt iets weg in de modder. Druk is het niet. Iets verder stuiten we op de Nederlands-Duitse grens. Op deze grenssteen van Bentheimer zandsteen (uit 1766) hebben ze wel hun best gedaan. We lopen een stukje met de grens op en draaien daarna Duitsland in. We lopen door het Duitse plaatsje Oldenkott en dat is direct zichtbaar aan de bouwstijl van huizen en kapelletjes. Waarom moet er meteen zo’n groot zwaard bij? Tegen half drie lopen we Nederland weer in. Pal op de grens staat Café Rotering. Ze zijn nog open ook! Dit keer geen koffie maar chocolademelk met slagroom. Dat gaat er tijdens een wandeling ook wel in. Hoewel, deze chocolademelk is van zeer matige kwaliteit en de slagroom komt uit de goedkoopste spuitbus. Kan dat nu niet anders? Tijdens de Tachtigjarige Oorlog was het verboden om het katholieke geloof te belijden. Ook na de Vrede van Münster (1648) bleven de gereformeerden aan de macht. Katholieken moesten dus gebruikmaken van zogeheten ‘vluchtkerken’, gebouwd net over de grens met Duitsland. Je kunt het je nu bijna niet meer voorstellen. Dit soort teksten zie je vaak in Duitsland naast de huisdeur. Ik meende dat het met een jaarlijkse collecte te maken had, maar volgens Johan heeft het te maken met Driekoningen. We vragen het na en Johan heeft gelijk. De letters C, M en B hebben een dubbele betekenis. Ze verwijzen naar de drie wijzen uit het Oosten: Caspar, Melchior en Balthasar, maar ook naar de Latijnse zegenspreuk ‘Christus Mansionem Benedicat’.
Dat betekent: ‘Christus zegene dit huis’. Het jaartal wordt in tweeën gedeeld, dus ‘20’ links en ‘13’ rechts. In Duitsland gaan op 6 januari verklede kinderen, in groepjes van drie, langs de huizen en zingen een lied. Dit is het zogeheten ‘Sternsingen’. Ze schrijven met krijt de spreuk naast de deur en overhandigen een strook papier/plakband met dezelfde tekst. De kinderen krijgen snoep en soms zamelen ze geld in voor een goed doel.
Kijk, zo heb ik dus ook een beetje gelijk. De rivier de Berkel. Aan de Nederlandse kant is de Berkel rechtgetrokken om wateroverlast te voorkomen, maar aan de Duitse kant meandert het er op los. Iets verder lopen we een aantal kilometers gelijk op met de grens. Is dit een voormalige smokkelroute zo door het bos? Hier bevinden we ons weer in Duitsland, dat is aan de handwijzers te zien. Nog 5,8 kilometer naar Zwillbrock. Dik een uur dus. Het is halfvier, dus we zitten goed op schema. Het spettert iets, dus mijn regenjack gaat aan en mijn Nikon daaronder. Sowieso is de route niet spectaculair.
Om kwart voor vijf lopen we langs de kerk van Zwillbrock gebouwd door de Franziskaner Minderbroeders tussen 1717 – 1748. Zo te zien zit de kerk op slot. Ik herken de kerk, toentertijd fietste ik met Orchideetje het ‘Fietserpad’. Aan de kerk hebben we toen een bezoek gebracht, zeker de moeite waard. Op een steenworp afstand staat Hotel Restaurant Kloppendiek. Ze zijn open en het ziet er patent uit. Helaas, voor een biertje of een andere versnapering ontbreekt ons de tijd. In het toilet halen we water, het bedienend personeel vindt het prima. Wie weet kom ik hier nog eens terug. Achteromkijkend maak ik een foto, de lens is ietwat beslagen. We lopen een kilometertje verder richting Zwillbrocker Venn. Het wordt natter en natter, dat wordt nog een probleem. Ai, daar staat een prachtige schuilhut compleet met banken en tafels. Johan zet zijn tent op in de schuilhut, de mijne plaats ik iets verder naast het zandpad. Er is geen mens te zien en we bevinden ons ver genoeg van de bewoonde wereld. Hier durf ik wildkamperen wel aan. Om halfzes staat mijn tent en zit ik aan de witte wijn. Geen moment te vroeg, het begint donker te worden. Zoals altijd bereid ik een kerriesoepje en een Knorrmaaltijd. Welke wijn had ik ook weer in mijn bidon gekieperd?
Hij smaakt in elk geval prima. Na de afwas en tandenpoetsen kruip ik om zeven uur in de slaapzak. Het is niet echt koud, maar uit voorzorg doe ik toch maar mijn Omsak om de slaapzak. Ik ben best wel moe, tenslotte hebben we er dik twintig kilometer opzitten.