Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Reisverslag Moskou, St. Petersburg
woensdag 10 september t/m zaterdag 20 september 2008

Woensdag 10 september 2008
Nederland – Moskou
Het is gisteravond toch nog aardig laat geworden. Pas tegen het middernachtelijk uur lagen we erin. De radiowekker begon om 04.30 uur te spelen, dus het laat zich raden hoe ‘brak’ ik mij voel. Na een licht ontbijt gaan we met de ‘taxi’ naar het station. Het is niet te geloven, maar op dit vroege uur zijn we niet de enigen. De trein is mooi op tijd en ook het overstappen gaat probleemloos. Even na zevenen staan we op Schiphol. Op naar vertrekhal 2. Tja, tegenwoordig moet je zelf inchecken en je boardingpas uitprinten. Het vragen naar een stoel met meer beenruimte is op Schiphol verleden tijd. Elektronisch inchecken was geen optie omdat we een groepsreis geboekt hebben.
De bagage moet nog wel aan een balie worden afgegeven. We hebben pech. Voor ons staat een jongeman, die na tien minuten – na druk getelefoneer – door de baliemedewerkster wordt weggestuurd. Heeft hij niet betaald? Daarna zijn twee dames met twee weekendtassen aan de beurt. Zo te zien gaat er maar één dame vliegen, de andere brengt haar weg. Tja, je mag maar één stuks ruimbagage inchecken, dat wordt dus dik €100,- bijbetalen. Dat gaat allemaal niet zo vlot. Nu zijn wij aan de beurt en we zijn binnen no-time klaar. Na de KMAR-controle (goedemorgen wachtmeester) lopen we door naar de koffiehoek. Het loopt inmiddels tegen achten. Ik heb het echt gehad met Schiphol. Helaas vlieg ik volgende maand weer van Schiphol, want ik kon maar geen geschikte vlucht naar Kreta vinden van Köln of Düsseldorf. Tegen half negen lopen we naar gate D03 en daar gaan we door de security. Mijn broekriem moet af en mijn jack moet uit, maar mijn bergschoenen mag ik aanhouden. Vreemd! Later realiseer ik mij dat de sukkels twee pakjes chocomel in mijn rugzak niet gezien hebben. Die had ik bij mij gestoken voor in de trein. Die hele security is een wassen neus. Het kost een hoop tijd en geld, maar denk maar niet dat het vliegen daar zoveel veiliger van wordt.
Ik zie dat we in een Boeing 737-800 zitten. Overigens vind ik Airbussen fijner vliegen. Tegen negenen kunnen we boarden, tevens wordt ons visum gecontroleerd. Toevallig stonden we voor in de rij, gelukkig maar, want het duurt allemaal vrij lang. Ik zie dat er mensen teruggestuurd worden. Is hun visum niet in orde?
Kwart over negen zit ik op stoel 26A. De beenruimte valt me nog mee. Het toestel loopt aardig vol. De piloot roept om dat we nog twee passagiers missen. We wachten nog bij de gate, maar als ze niet komen opdagen worden hun koffers uit het toestel gehaald.
Pech dus, ik weet uit ervaring dat dat een langdurige geschiedenis gaat worden. Plotseling gaan we rollen, zouden de laatkomers er inmiddels zijn? Ik hoop dat ze een boete krijgen, dat zal ze leren.
De 1e officier roept om dat we vertrekken vanaf de Kaagbaan en daarna een rechtse bocht gaan maken. Jammer, ik zit aan de linkerkant. Dat worden dus foto’s van de blauwe lucht. De vliegtijd is 2 uur en veertig minuten. Het is eigenlijk een eindje van niets. Voor we de startbaan opdraaien, moeten we nog even een zojuist geland toestel voorrang verlenen. We zitten op de startbaan, de flaps zijn uit en het gas gaat vol open. Verderop staan de – belastingvrije – kerosine-opslagtanks. Precies 09.53 uur take-off en meteen maken we hoogte. Het blijft me verbazen hoe snel dat gaat. We draaien richting kust en ik herken Zandvoort en Haarlem. De Mooie Nel, Haarlem en op de achtergrond IJmuiden. IJmuiden, het Noordzeekanaal en de Hoogovens (nu Corus). Een mooi overzichtje van de sluizen van IJmuiden, verder Velsen en Wijk aan Zee. Het is zonnig, wel is er cumulus bewolking. Tegen half tien gaan de dames de maaltijd serveren. Nou ja, maaltijd, we krijgen een broodje en in het begeleidend doosje zit margarine, kaas, jam en een bakje yoghurt. Koffie, thee, fris of wijn wordt geserveerd en meteen begint het toestel te ‘bonken’. Turbulentie, dat zul je net zien. De riemen moeten weer vast. Overigens, als ik op mijn stoel zit, heb ik de riem altijd vast. Het duurt gelukkig niet lang of we vliegen weer als ‘op rails’. De piloot komt met het weerbericht voor Moskou. Het is niet best. Dat is geen verrassing voor mij, want ik had het op internet al gelezen.
Het regent, het is zwaar bewolkt en 10 graden boven nul. Bovendien is het daar twee uur later. Ik zet maar meteen mijn horloge en mijn fototoestel op de Moskovitische tijd.
Mijn mobiel moet straks, die mag ik nu niet aanzetten. Even na tweeën gaan we dalen en al snel zitten we middenin de bewolking. Dat wordt dus vliegen op de instrumenten. Als de piloot omroept dat de crew moet gaan zitten, bevinden we ons nog steeds tussen dikke wolken. We zijn er nu bijna, weet ik. Op het laatste moment krijgen we zicht, gelukkig maar. Bijna meteen is het touch-down. De flaps en de remkleppen staan maximaal uit. Met een bus worden we naar de terminal gereden, het is een stukje van niets trouwens. Om 14.50 uur staan we in de rij voor de paspoort/visum controle. Ik ga eerst maar even naar het toilet, ik moet verschrikkelijk plassen. Het begint meteen goed, dit toilet is het smerigste wat ik ooit gezien en vooral geroken heb. Hoewel, op Sicilië weet ik ook een smerige. Loven ze daar geen prijzen voor uit? Opnieuw ga ik in de rij en precies 15.20 uur ben ik aan de beurt. Een half uur in de rij dus en ik ben lang niet de laatste. Dit soort dingen zijn toch onmenselijk? Wordt in deze niet voorzien in een VN-resolutie? Op naar de bagageband. Op deze bagageband blijft niet meegenomen bagage niet eindeloos ronddraaien, nee, aan het eind van de band vallen de koffers van de band op de grond. Hier ligt nu een grote berg koffers. Wat een systeem! Gelukkig vinden we onze koffers al snel. Op naar de aankomsthal. Hier staat een hele rij gidsen met bordjes. We lezen ‘KRAS’, ‘SRC’, maar ook ‘BOLSJOJ’. Die laatste moeten we hebben en we melden ons bij een jonge vrouw. ‘Jullie zijn de eersten’, horen we. Dat zegt ze in prima Nederlands. Als we compleet zijn, dat wil zeggen twaalf personen, lopen we naar de bus. Onderweg horen we dat iemand van de groep zijn rugzak niet teruggevonden heeft bij de bagageband. Zou iemand die gestolen hebben?
Ik kijk nog even achterom, tja, ze hanteren hier een ander soort letters. Het lijkt wel geheimschrift. Ik begrijp er werkelijk geen jota van. Dat is meteen ook de reden dat we gekozen hebben voor een georganiseerde reis met (http://www.eurocult-lito.nl) en niet zelfstandig op pad zijn gegaan.
Hm, (http://www.bolsjoj.nl) is ook gespecialiseerd op Oost-Europa en ik heb de indruk dat de reisbureau’s samenwerken. De koffers gaan achterin de 20-persoonsbus en wij stappen voorin. Tatjana – onze Russische reisleidster – stelt zich voor en vertelt dat we over ongeveer 45 minuten bij het hotel zijn. Hoewel, als de files erg lang zijn kan het ook wel twee uur duren. Onderweg zie ik een Ikea, een McDonald, en uitsluitend Japanse en Duitse auto’s. Al snel draaien we Moskou in. Het ziet er schoon uit en de mensen lopen er netjes gekleed bij. Een aantal flatgebouwen oogt ietwat grauw. Toch is het net of je in een willekeurige westerse stad bent. Tegen half zes zijn we bij het hotel. Het heet hotel COSMOS. Mwa, dit is een groot hotel. Ik hoor dat het maar liefst 1.777 kamers heeft. Een standbeeld van Generaal de Gaulle siert het plein. Dit standbeeld is er gekomen op initiatief van de burgemeester van Moskou, die een groot bewonderaar van de Generaal is. De lobby mag er ook zijn, compleet met gokautomaten en winkeltjes. Euro’s kun je ook omwisselen, dat doen we maar meteen. Onze kamer is ruim en ziet er prima uit. Tegen half zeven gaan we naar de eetzaal. Het is een buffetsysteem, daar ben ik wel blij mee. Het is nog zeer uitgebreid ook! Ik probeer van alles en nog wat en het ziet er allemaal even lekker uit, maar helaas, ik vind het eten tamelijk smakeloos. De koffie is wel goed, dat scheelt. Ondertussen wordt de maaltijd door een zanggroepje opgeluisterd. Dat doen ze met veel plezier. Ik neem aan dat ze Russische volksliedjes zingen. Na de maaltijd lopen we het hotel uit naar een supermarkt aan de overkant van de parkeerplaats. Het giet van de regen. We kopen een paar flessen water, cola, een flesje wodka, en nog zowat. Het is ons afgeraden het water uit de kraan te drinken. Ik heb het geproefd en er zit redelijk wat chloor in. Volgens mij ga je er niet aan dood en zul je er in principe ook niet ziek van worden. Maar lekker is anders. Overigens ben ik van mening dat water iets is om je mee te wassen. Voor de deur van het hotel staat een Mercedes CL 600. Ik had hem nog niet in Nederland gezien, waarschijnlijk komt dat door de aanschafprijs van €170.000. Hier staat hij dus wel. Er zijn een aantal barretjes in de hal van het hotel. Daar gaan we niet zitten, er wordt hier voluit gerookt. Op de kamer aangekomen zetten we voor de aardigheid de TV aan. Tja, dat valt tegen, vooral omdat we de taal niet verstaan. We maken het niet te laat en om negen uur liggen we erin.