Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Reisverslag Marokko zaterdag 25 april t/m zaterdag 9 mei 2009

Zaterdag 25 april 2009
Amsterdam – Casablanca – Rabat
We laten ons met een ‘privétaxi’ naar het station brengen. De trein is mooi op tijd en na een keer overstappen staan we rond negen uur op Schiphol. Wel was de trein erg vol, er schijnt een EO-activiteit te zijn in Utrecht en het is uiteraard meivakantie. Ik had al elektronisch ingecheckt, dus hoeven we alleen maar onze bagage af te geven. Dat moet in hal 2, dus lopen we daar naartoe. We zijn niet de enigen, er staat een gigantische rij. Na maar liefst 45 minuten wachten zijn we aan de beurt. Kijk, dat is voor mij al een reden om in principe van Keulen of Düsseldorf te vliegen. We hadden de wachttijd kunnen bekorten door ‘buitenom’ naar hal 2 te lopen. Nu kwamen we terecht in de rij van ‘treinmensen’. Dat moet je net weten natuurlijk en helemaal eerlijk is het niet. Om tien uur lopen we door de security, daar stond geen rij. We moeten naar D79, dat is in vertrekhal 1, dus moeten we weer een stukje lopen. Oh ja, al enige tijd heet het ‘Lounge 1’. Om kwart over tien zitten we aan de KMA, daar was ik wel aan toe. Onze Boeing 737 wordt beladen, dat zit wel goed. Om kwart voor twaalf kunnen we boarden. Zoals gezegd had ik elektronisch ingecheckt. Rij 16 was €25,- per stoel duurder, omdat dit de rij bij de nooduitgang is. Maar bij rij 15 is ook een nooduitgang, zag ik, en deze rij kon geboekt worden zonder bijbetaling. Op rij 15 had ik dus twee stoelen geboekt en ik had het goed gezien. Ai, ruim zitten en dat voor hetzelfde geld! Om kwart over twaalf gaan we taxiën. Tjonge, ik tel zo een stuk of vijf toestellen die na ons de lucht ingaan. Hoeveel zouden er voor ons zitten? Ik ben blij dat ik niet in de omgeving woon. Al na vijf minuten taxiën gaat het gas er vol op. Zouden we vanaf de Kaagbaan vertrekken? Ik maak wat foto’s, maar kan de omgeving niet thuisbrengen. Op naar Parijs. Tja, ik vlieg liever rechtstreeks, maar met een groepsreis (http://www.inti-reizen.nl/) heb je dat niet in de hand.
Update december 2012: bestaat inti-reizen nog wel? Ik kan de site niet vinden!
Overigens, het toestel zit helemaal vol. Ik zie ook veel gezinnen met basisschoolkinderen. Ai, die gaan lekker op meivakantie. Hoe zit dat nu met die vermeende kredietcrisis? Zo te horen hebben we een vrouwelijke gezagvoerder. Precies een uur later landen we op vliegveld Charles de Gaulle en tegen half twee staan we aan de gate. We volgen de borden: ‘Correspondances’ en daarna F44. Zo komen wij er wel. Eerst nog door de paspoortcontrole en weer door de security. Dat laatste lijkt me toch wat overdreven.
Om 14.55 uur moeten we weer boarden, dus hebben we dik een uur de tijd voor een espresso. Ik maak eerst een foto van de futuristische hal in de groothoekstand 16 mm en daarna met de Fish-eye 10.5 mm. Er komt nu een stuk meer op, maar de rechte lijnen worden wel gekromd. Als we gaan boarden zie ik dat we met een Airbus A320 vliegen van Air France. Zoals bekend is de KLM gefuseerd met Air France. We worden hartelijk welkom geheten door een stewardess. De deur naar de cockpit staat open en ik vraag of ik even een foto kan maken. Dat mag en de bemanning wil ook nog voor mij poseren. De jongedame links is de gezagvoerder en de jongeman rechts is de tweede piloot. Ze lijken op elkaar, zouden het moeder en zoon zijn? Onder de ruit ligt het Handboek: ‘Hoe vlieg ik een Airbus’. Dit gaat helemaal goed komen. Wat ook goed zit, mijn elektronisch geboekte stoel bij de nooduitgang, ook zonder bijbetaling.
Om 15.35 uur gaan we taxiën en even later ‘hangen’ we. Even later krijgen we een heel redelijke maaltijd voorgeschoteld. Van de ‘salade’ eet ik maar de helft en dat bakje linksboven probeer ik maar niet. In elk geval beter dan dat kleffe broodje en de matige koffie in het KLM-toestel. De Airbus vliegt prima, ik heb het idee dat hij wat minder herrie maakt dan een Boeing 737.
Als we Casablanca naderen valt het me op dat het er veel ‘groener’ uitziet dan ik had verwacht. Het heeft wel iets van Nederland weg. Het vliegveld heet: Aeroport Mohammed V, het oogt wel iets rommelig. Nederlandse tijd is nu 18.40 uur. Het is hier twee uur vroeger, dus zet ik mijn horloge/mobiel/fototoestel op 16.40 uur. Om 16.55 staan we in de rij voor de immigratie. Daar maken ze geen haast, waarom zouden ze. Na een half uur zijn we aan de beurt en wordt mijn paspoort aan een gedegen onderzoek onderworpen. De ingevulde formulieren worden afgestempeld en een gedeelte moeten we bewaren. Om half zes maken we kennis met onze reisleider: Mohammed. Ondertussen komen de overige leden van onze groep zich melden en tegen zessen zitten we in ons busje. Missen we nog mensen? We zijn nu met zijn vijftienen en het zouden er negentien moeten zijn. Na wat heen en weer bellen schijnen die vier personen met een andere vlucht te zijn gegaan. Als het goed is zijn ze er al. Een beetje vreemd is het wel. Goed, we gaan rijden en twee uur later zijn we in Rabat. Het is intussen 20.00 uur, maar voor ons gevoel is het al 22.00 uur. Ik ben aardig aan het eind van mijn Latijn, zo’n overstap breekt je. Mohammed kan nog een diner voor ons regelen, maar dat laten we maar zitten. Het eten in de Airbus was best redelijk en we hebben bovendien de van huis meegenomen broodjes genuttigd. We willen naar onze kamer en naar bed, mogen weer vroeg dag.