Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Reisverslag Maas-Schwalm-Nettepad van Wegberg naar Venlo
vrijdag 25 maart t/m zondag 27 maart 2011

Vrijdag 25 maart 2011
Wegberg – Brüggen
Als ik om half acht in de ochtend (!) naar het station loop is het zonnig. Wel is er iets sluierbewolking. Zoals verwacht is het redelijk druk op het station. Gelukkig heb ik gisteren al mijn kaartje naar Mönchengladbach uit de kaartautomaat getoverd. Vreemd, zo’n kaartje is een maand geldig en je hoeft het de dag van vertrek niet af te stempelen. Als je dus geen controle krijgt kun je het kaartje net zolang gebruiken tot het schip strandt. Natuurlijk ben ik zo niet ingesteld, ik koop gewoon altijd een kaartje. Ik pak een Metro uit de bak, eens kijken wat er zoal in het nieuws is. Hans (Hillen), de Minister van Defensie zit in de problemen. De MIVD (Militaire Inlichtingen en Veiligheidsdienst) heeft een mail van het fregat Tromp op zondagmiddag niet opgemerkt. De OVD (Officier Van Dienst) zat zeker in de tuin de avonturen van ‘James Bond’ te lezen. De MIVD en de Tromp krijgen de schuld en ook het DOC (Defensie Operatie Centrum) krijgt een veeg uit de pan. Zo werkt het natuurlijk niet, meneer Timmermans van de PvdA. De enige die de verantwoordelijkheid draagt in deze, is de Minister van Defensie. Hij is degene die de MIVD om informatie moet vragen, deze informatie moet wegen en dan pas de beslissing neemt om drie Marinemensen een opdracht te geven, die ze mogelijk niet overleven. De uitvoering van de opdracht kan de Minister van Defensie het beste in handen geven van het DOC. Joris (Voorhoeve) deed dat toentertijd zelf, maar daar is een Minister gewoon niet voor opgeleid.
Wat moet de Minister nu doen? MZ (Makkelijk Zat), Hans moet alle schuld op zich nemen. Moet hij opstappen? Dat gaat mijns inziens te ver, maar hij kan dat aan de Kamer overlaten. OK, we wachten het af.
Miljoenen mensen doen morgen tussen 20.30 uur en 21.30 uur het licht uit, om een signaal af te geven dat we slimmer moeten omgaan met afval. Uiteraard om het milieu te sparen. Dat is het paard achter de wagen spannen natuurlijk. Het enige dat echt helpt is om in te zetten op geboortebeperking. We zijn gewoon met (veel) te veel.
En wat gaan al die mensen dat uurtje morgenavond doen in het donker?
Een beetje verontwaardigt schrijft Ruben Eg dat ondanks de no-fly zone boven Libië een burger drie keer in zijn keel is geschoten. Waarschijnlijk is dit gedaan door een goed getrainde scherpschutter, denkt Ruben. Eén ding is zeker, dit is niet gedaan door een scherpschutter. Sowieso is een scherpschutter altijd goed getraind, dat is nu eenmaal zijn specialisme. Een scherpschutter schiet eenmaal! Als het mis is (dus geen ‘kill’), dan is het jammer. Volgende keer beter. Een scherpschutter zal na elk schot van VUPO (vuurpositie) veranderen om zijn locatie niet prijs te geven. En dan het handhaven van de no-fly zone. Een piloot houdt in verband met zijn eigen veiligheid zijn vliegtuig op snelheid. Die snelheid ligt zo tussen de 600 en 800 km/uur. Dat is erg snel! Hoe ziet die piloot zijn doel? MZ, dat doel ziet hij (of zij) in het geheel niet. Hij wordt door de gevechtsleider vanuit een AWACS richting doel (dat is dus een vijandelijk vliegtuig) geleid. Op tientallen kilometers afstand lanceert hij een AAM (Air-to-Air Missile) en daarna maakt hij dat hij weg komt. Ai, wat kunnen die journalisten toch verschrikkelijk onnozel zijn. Om een scherpschutter (eigenlijk spreken we in het jargon over een ‘sluipschutter’) uit te schakelen, moet je grondtroepen inzetten. Die hebben dan wel een ‘uitdaging’, dat spreekt voor zich.
Ook zijn tanks, pantservoertuigen en artillerie uitgeschakeld door Franse gevechtsvliegtuigen. Het is ietsjes ingewikkeld om uit te leggen hoe dat gaat, maar in elk geval doet de piloot dit niet al kijkend uit zijn raampje.
Bovenstaand is een heftige tekst, ik weet het. Maar ja, het is niet anders.
Aanklagers hebben het dagboek van het escortmeisje Ruby gevonden op haar computer. Dat lijkt me niet zo moeilijk, tenzij Ruby haar bestanden versleuteld heeft (www.truecrypt.org/). Daar is zij – denk ik – het type niet voor. Tjonge, het is een echte soap rond Berlusconi. Zou die man met zijn 74-jaar zich niet doodschamen?
Justin Bieber schijnt een fenomeen te zijn. Hij staat zondag in de Ahoy, nou zover heb ik het nog nooit geschopt. Hij is pas 15, mijn complimenten!
Verder is het ‘entertainment’, ik vat het maar samen onder deze kop.
In Amersfoort krijg ik ‘De Pers’ van iemand. Ik lees dat ‘onze’ zes F16’s gisteravond op Sardinë zijn aangekomen. ‘We’ hebben ook een tankvliegtuig geleverd. In het jargon: dit is een KDC-10. We hebben er maar liefst twee, dus is er 50% van onze capaciteit ter beschikking gesteld. Tja, een F16 lust wel een slok en om zo’n ding in de lucht te houden moet er regelmatig worden bijgetankt.
Verder de missie in Kunduz. Daar gaan we politieagenten opleiden. Mark heeft een aantal toezeggingen gedaan. Daar zit hij aan vast, maar specialisten vragen zich af of de beloftes wel houdbaar zijn. Ook dit wachten we af.
Ai, voor het eerst lees ik een doorwrocht artikel over de vrijgekomen straling van de Fukushima kernreactor. De problemen rond Tsjernobyl waren van een gans andere orde. Vergelijkingen gaan dus niet op. Verder, dat vergeten veel mensen, een kernreactor is geen kernwapen. Vergelijkingen met Hiroshima en Nagasaki gaan dus helemaal niet op. OK, voor de overheid ligt hier een schone taak om dit uit te leggen aan de bevolking. Ach, wat je ziet is dat politieke partijen hier munt uit willen slaan.
In Utrecht zie ik Albert. Dit keer lopen we samen. Cok en Cobie lopen het MSNpad in tegengestelde richting en pakken meteen het traject van de volgende maand erbij.
De anderen konden zich niet vrijmaken. Op naar spoor 15, waar we de trein naar Eindhoven pakken. Daar stappen we over op de trein naar Venlo. Tot tweemaal toe loopt er een conducteur door het gangpad. Kaartjes controleren is er niet bij. Is dit uit
’s mans takenpakket gehaald? In Venlo stappen we over op het Duitse boemeltje naar Mönchengladbach. Ik had al een kaartje, Albert trekt er één uit de automaat. Over automaat gesproken, ik zie hier een kaartlezer van Veolia naast de NS-kaartlezer. Konden ze die dingen niet combineren? We rijden nauwelijks… controle! Kijk, de Duitsers vinden vertrouwen goed, maar controle beter. Over de hoogte van de boete is geen discussie mogelijk. Het zesde stationnetje moeten we eruit. Hoewel, Mönchengladbach is een groot station. Met een overstap in Düsseldorf zit je binnen een wip op de Flughafen. Tjonge, als ik in Venlo woonde wist ik het wel. Even over half twaalf boemelen we Mönchengladbach in. Bus 017 moeten we hebben naar Wegberg. Oeps, lunchtijd voor de medewerkers van het ‘Kundencenter’. Dat doen ze gezamenlijk, dat is net zo gezellig en goed voor de saamhorigheid. We spreken een Duitser aan en horen dat we ook in de bus kaartjes kunnen kopen. Om de tijd te doden nuttigen we in de Duitse ‘Kiosk’ koffie met iets erbij. Tjonge, dat vult! De bus komt voorrijden en zonder problemen kopen we een kaartje à €4,70 naar Wegberg. Dat is aan de prijs, maar we krijgen daar ook een sightseeing voor van 45 minuten. In de bus is het warm en na aankomst in Wegberg trek ik meteen mijn Australian fleece uit. Het is 18 graden in de plus!
Kijk, je kunt zeggen wat je wilt, maar hier staat toch een pracht van een informatiepaneel. Zelfs het Maas-Schwalm-Nette-Pfad is niet vergeten. En dit is hem dan, de Schwalm in volle glorie. Mwah, dit ziet er toch wel goed uit. Zou dit een ‘bissiger’ hond zijn? Al snel lopen we Wegberg uit en langs de Schwalm lopen we door het bos. Het ziet er prachtig uit, maar het water staat net onder het maaiveld. In het vroege voorjaar of het najaar kun je hier niet lopen. Om kwart voor twee lopen we langs de Molzmühle. Zo te lezen stond hier toentertijd elke kilometer een watermolen. Het ‘stuwmeer’ waar ooit de molen mee gevoed werd is er nog, maar dat is het dan ook. Wel is dit punt opgenomen in vele wandelroutes, onder andere de E8, die loopt van Ierland naar Bulgarije. Hier vlakbij staat ook deze bijzondere beuk (denk ik). Even verder lopen we door het dorpje Schwaam. Er is geen kip op straat, leuke huizen staan er wel. Wat doen Duitsers in hun vrije tijd? Ik heb intussen al tientallen ‘hoogzits’ gezien. Aan de overkant van de Schwalm ligt het dorpje Lüttel. Het brugje heeft zijn beste tijd gehad. We steken de L371 over en aan de andere zijde van de weg staat de Lüttelforster Mühle. Ze zijn hier druk doende om de boel te renoveren, alleen nu even niet. Dit gaat wel heel mooi worden. Vanaf hier heb ik een mooi zicht op de werkzaamheden. De dakkapellen zijn vernieuwd en de complete achterzijde staat in de steigers. De Schwalm meandert vanaf hier in talloze bochten omlaag. Tja, het is hier best mooi en het weer werkt erg mee, maar het is bos, bos en nog eens bos. Even na vieren bereiken we het stadje Brempt, net voor de Hariksee gelegen. See is geen ‘zee’, maar het betekent ‘meer’. We lopen over een hoge rand met onder ons een camping. Zo te zien is de camping al in vol bedrijf. Door de bossen is de Hariksee slecht te zien, maar dit is een uitloper. Deze bomen staan te nat. Ze hebben het niet gered, maar zo is de natuur. Links staat een reiger, maar die zal op de site niet te zien zijn. Kwart over vijf lopen we langs de zuidkant van de stad Brüggen. Iets verder kruisen de routes van het MSNpad. We zitten nu op kaartblad 16 en gaan straks linksaf kaartblad 26 op. Volgende maand lopen we iets noordelijker op kaartblad 18 en 27. Dit huis is ook niet verkeerd. Het is halfzes. Verderop wil ik in het bos wildkamperen, want campings zijn er hier niet. We moeten dus water vragen bij een huis. Is het toeval dat hier een pracht van een ARAL tankstation staat? Water hebben ze hier, maar ook chocomel en frisdrank.
De jongeman op de motor (geen Ducati!) trekt zo direct het gas open, dat kun je aan zijn ogen zien. We lopen het bos weer in. Dit soort borden staan werkelijk overal, ik heb geen idee waarom. Nou ja, op de stangen kun je mooi stickers plakken, dat is een voordeel. Een kilometertje verder zien we links van ons ‘duintjes’. We lopen hier langs de Elmpter Bach, dus is het hier tamelijk drassig. We beklimmen het duintje en daarachter blijkt nog een duintje te liggen. Hier staan we volledig uit het zicht en hoog en droog. Op het beukenblad zet ik mijn tentje neer. Fantastisch gewoon. Het is precies zes uur en we hebben nog tot zeven uur voor het donker wordt. Ik zie op mijn GPS dat we er 19.44 kilometer hebben opzitten. We hebben – over het lopen – een gemiddelde gedraaid van 5 km/uur. Dat is toch niet verkeerd. Ik schenk mijzelf een wit wijntje in. Het is weer een Jacobs Creek uit Australië van Appie. Het is geen topwijn, maar best redelijk te drinken. Ach, zelfs een topwijn wordt er in een aluminium bidon in de rugzak niet beter op. Zoals altijd bereid ik een kerriesoepje en daarna een Goulash maaltijd van Struik. Tegen zevenen begint het te schemeren en af te koelen. Het is toch nog 10 graden in de plus. Om acht uur luister ik naar het nieuws op de radio. Nou, nieuws is er niet, tenminste niet over Libië of Japan. Ik luister nog een tijdje naar mijn MP3-speler en daarna kruip ik onder de wol (dons in dit geval).