Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Reisverslag Maas- en Peelliniepad
Donderdag 27 maart t/m zondag 30 maart 2014

Donderdag 27 maart 2014
Cuijk – Holthees
Het is net licht als ik even na half zeven in de vroege ochtend naar ons stationnetje loop. Tja, vandaag zo’n 30 kilometer voor de boeg, dus is tijdig vertrekken van huis noodzakelijk. Het is fris, maar niet echt koud. Het station staat vol wachtenden. Ai, die mensen moeten op tijd op hun werk zijn. Ik zie dat graag, want zij hoesten toch met z’n allen mijn AOW op. Ach, hun tijd komt ook nog wel, hoewel…
De trein is mooi op tijd. Ik kan gelukkig zitten, weliswaar in het halletje. Ook mijn rugzak kan zitten, dan kan ik hem straks makkelijk omhangen. Tja, twee stationnetjes verder moeten mensen blijven staan, maar niemand oogt naar de zitplaats van mijn rugzak. Niemand vraagt wat, blijkbaar is iedereen eraan gewend te moeten staan. Eerst verdiep ik me in de Metro. Nou, blijkbaar zijn er toch een aantal linkmichels geweest, die kans zagen om hun auto door te laten gaan voor een oldtimer. Tot voor kort waren (jonge) oldtimers vrij van wegenbelasting, dat is uiteraard kassa. De truc is nogal omslachtig, maar loonde de moeite. Simpel op te lossen lijkt mij, zet de eigenaar net zolang vast tot de achterstallige wegenbelasting betaald is. Hm, meestal blijkt de eigenaar onschuldig te zijn.
‘Omkatten’ (zo heet de truc) en doorverkopen was het meest lucratief.
D66 heeft er na de voor hen succesvolle gemeenteraadsverkiezingen maar liefst 400 nieuwe leden bijgekregen. Eerlijk gezegd begrijp ik dat niet goed. Ik vind D66 een partij van vlees noch vis.
Zo te lezen komt de vrijlating van Volkert van der G. hard aan. Kunnen mensen niet rekenen? 18 (jaar) min 6 (jaar goed gedrag) = 12 (jaar). 2002 + 12 = 2014. Zo werkt dat gewoon. De moordenaar van Theo van Gogh en de moordenaar van de activist Louis Sévèke kregen wél levenslang. Kan iemand mij dat uitleggen?
Het vlees in de Nederlandse supermarkten blijkt niet veilig. Zou het? Sowieso kopen wij ons vlees enz. bij een ambachtelijke slagerij. Het adres geef ik niet, want dan sta ik straks nog langer in de rij.
De museumjaarkaart voor kinderen (‘Kids’ schrijft de Metro) is razend populair. Het artikel is slecht geschreven, want er wordt nogal ingewikkeld beschreven hoeveel de kaart kost (€49,95 voor een volwassene en €25,- voor jongeren t/m 18 jaar). Dan komt er per kaart nog €4,95 aan inschrijfkosten bij. De pretparken gaan het merken!
‘Komend weekend kan de barbecue weer aan’, ai, het komend weekend kan de temperatuur oplopen van 19 tot wel 21 graden (in de plus). Dat zijn berichten!
De weermannen en –vrouwen associëren de ‘zomerse’ temperatuur meteen met barbecueën. De (ambachtelijke) slager zal blij zijn met deze reclame. Wat zal Marianne Thieme van dit bericht vinden?
Op (nieuwe) satellietbeelden zijn objecten waargenomen die mogelijk afkomstig zijn van de op 21 maart verdwenen Boeing 777 van Malaysia Airlines met 239 personen aan boord. Als het weer het toelaat wordt er verder gezocht. Ik vermoed zelf dat Amerikaanse/’Russische’/Chinese enz. spionagesatellieten direct hebben waargenomen waar de Boeing (in zee?) verdwenen is. Maar ja, als je dit bekendmaakt weet de ander ook hoever je bent met betreffende technologie. Iedereen houdt dus de informatie onder de pet. Sowieso is het niet bekend waarom het toestel van zijn koers is afgeweken. Is het toestel gekaapt of hebben de piloten het op hun geweten? ‘Gehackt’ misschien?
In Utrecht ontmoet ik Albert en samen sporen we naar Nijmegen. Daar stappen we over op het boemeltje naar Cuijk waar we tegen half tien arriveren. Daar staat Sjef op ons te wachten, die vandaag meeloopt. Zo te zien is er wel een restaurant op het station, maar het staat me niet aan. We moeten toch richting centrum, we besluiten om daar de KMA te nuttigen. Inderdaad zien we restaurants, maar ook een HEMA. Zouden ze daar ontbijtjes serveren à €1,-? Aan de HEMA ontbijtjes hebben we goede herinneringen. Zoals gebruikelijk moeten we heel de winkel door, want het restaurant is strategisch gesitueerd. Waarachtig, hoe doen ze het ervoor! Het ziet er goed uit en het smaakt ook prima. Tegen tienen gaan we ‘echt’ van start. Al snel lopen we langs de Sint-Martinuskerk gebouwd tussen 1911-1913. In 1945 raakte de kerk zwaar beschadigd door Duitse oorlogshandelingen. Zo te zien is de kerk dicht, maar voor een bezichtiging hebben we sowieso geen tijd. De tuin moet nog, maar het huis ziet er prima uit. Vanaf de bovenste verdieping heb je uitzicht over de Maas. Zeker niet verkeerd! Vanaf het station hebben we er al bijna drie kilometer opzitten. Het schiet lekker op! In het dorpje St. Agatha staat dit kruisbeeld. Nou ja, het kruis ontbreekt, maar een kniesoor die daar op let. REX SUM EGO staat eronder. Voor degenen die de Latijnse taal niet beheersen staat de vertaling er meteen bij: ‘Koning ben ik’. Iets verder staat het Kruisherenklooster met bijbehorende kerk uit de 15^e eeuw. Tijdens de 80-jarige oorlog hebben het klooster en de kerk zware oorlogsschade opgelopen.
Klooster en kerk moesten grotendeels worden herbouwd. De laatste restauratie vond plaats in 1949. Zo te lezen wonen er nog steeds kloosterlingen. Kijk, dit zijn de leuke ‘laantjes’. Het loopt tegen elven en het zonnetje doet goed mee. De Maasdijk ligt er strak bij. Soms kunnen we langs de hekken lopen, maar soms moet er ‘geklauterd’ worden. Drie rijen prikkeldraad. Het zal wel ergens goed voor zijn. De Maas met een duwbakcombinatie. Het ding vaart stroomopwaarts, maar heeft er behoorlijk de vaart in. Zijkreekjes kunnen we nemen met een bruggetje. Draaihekken zijn er ook en de meesten zijn aan de krappe kant (met een rugzak). Aan de overkant van de Maas bevindt zich de ruïne van het Genneperhuis. Door het passe-partout heen is het te zien. Is het misschien een idee om de bomen en struiken te verwijderen? Speenkruid is een vroege bloeier, maar dit jaar staan ze erg vroeg in bloei. Een zogeheten ‘hoogzit’. Hier neemt een jager mét geweer plaats – een veredelde vorm van paalzitten dus – en wacht tot het wild zich presenteert. Wild kijkt niet omhoog – waarom zouden ze? – en wordt getrakteerd op een ‘blauwe boon’. Een kogel dus, en wat voor één (dumdum). Persoonlijk mag ik graag een stukje wildzwijn danwel hert eten. ‘Helemaal prima’ (wie heeft deze uitdrukking nu weer verzonnen?) met een goed wijntje erbij. Dit is een deel van de beroemde Maasheggen. Het is niet het mooiste deel, maar de zon stond er goed op. De truc is om de meidoornstammen half door te hakken en dan om te buigen. De stammen lopen dan weer naar boven uit. Aldus ontstaat een ondoordringbare haag. Helaas zijn deze heggen na de uitvinding van het prikkeldraad in grote mate geruimd. Nu zijn de Maasheggen beschermd en worden ze onderhouden. Links zijn de heggen botweg afgezaagd en rechts is er helemaal niets aan gedaan. Kleinschalige landbouw en asfalt. Dat laatste is wel een beetje jammer. Tegen twaalven nuttigen we de lunch aan een picknicktafel met uitzicht op de Maas. Ik ga liever niet in het gras zitten, ik denk dat we door de zachte winter een ‘helemaal prima’ teken jaar krijgen. Ik heb het niet zo op teken, je kunt er erg ziek van worden. Op zich is het wel leuk gedaan door zo hier en daar een informatiebord neer te zetten.
Het ‘rondje’ dat we lopen staat er goed op, maar door de onderliggende foto is de tekst slecht leesbaar. Bovendien staat het bord onder de verkeerde hoek. Tja, de mensen in het veld wordt nooit iets gevraagd. We waren er al bang voor, maar restaurant ’t Veerhuis is gesloten. Iets verder ligt de Maasbrug (bij Gennep). Deze verkeersbrug ligt er sinds 1955 en is in de plaats gekomen van de spoorbrug.
Deze spoorbrug maakte deel uit van het zogeheten ‘Duitse lijntje’. Deze lijn verbond de steden Boxtel-Gennep-Goch-Wesel met elkaar. De lijn werd in 1873 geopend en functioneerde tot het faillissement van betrokken spoorwegmaatschappij in 1925. De lijn werd toen gedegradeerd tot zijlijn. Het Ministerie van Oorlog was in eerste instantie niet blij met de spoorwegplannen omdat Nederland door de bouw van de spoorbrug open lag voor de boze vijand. Zij gingen akkoord omdat in een pijler ruimte werd gemaakt om springstof te plaatsen.
Eind jaren 30 van de vorige eeuw werd de ‘Maaslinie’ gecreëerd om een vertragend effect te hebben op een mogelijke vijandelijke inval. Daartoe werden rivierkazematten gebouwd ter verdediging van de bruggen. Hier staat er één aan de noord- en één aan de zuidkant van de brug. Op strategische locaties stonden kazematten van het ‘stekelvarken’ type. Ook waren er prikkeldraadversperringen en loopgraven aangelegd.
De daarachter gelegen Peel-Raamstelling had als taak een vijandelijke aanval af te slaan. Ondanks alle goede bedoelingen ging het bij de Maasbrug mis. Duitse commando’s en als Marechaussees verklede Nederlandse NSB’ers zetten de verdedigers van de spoorbrug in de vroege ochtend van 10 mei 1940 op het verkeerde been. Ongehinderd kon een Duitse pantsertrein gevolgd door een Duitse troepentrein (met zo’n 1000 militairen) passeren. Feitelijk was de Maaslinie daarmee gevallen. De treinen reden door naar Mill en door de Peel-Raamstelling. De militairen aldaar waren niet op de hoogte dat de oorlog was uitgebroken en dachten met Nederlandse treinen te maken te hebben. Er hebben de tiende en de elfde mei nog wel gevechten plaatsgevonden, maar met de doorbraak van de twee treinen was ook de val van de Peel-Raamstelling een feit.
Dit is de rivierkazemat aan de zuidzijde van de Maasbrug. Toch wel indrukwekkend om hier te staan, zo gaat de geschiedenis echt ‘leven’. Zoals gebruikelijk hebben Sjef en Albert er de pas in, maar ja, zij maken geen foto’s. Ik zie wat tegenliggers, het is dan ook prachtig wandelweer. Onlangs heeft het toch nog aardig geregend. Een aantal jaren fietste ik met Orchideetje het ‘Fietserpad’. Dit ‘loopt’ van Mesch in Zuid-Limburg naar het Groningse wad voorbij Pieterburen. Ai, wij fietsten tijdens de Paasdagen door het doorweekte Maasheggenlandschap. Onze fietsen zagen er niet uit!
Overigens, in de verte is de kerktoren van het dorpje Beugen zichtbaar. We zijn alweer een stukje verder, maar de kerk is nog net zo ver weg als daarstraks. Dichterbij het dorp komen we niet, we slaan zo direct linksaf. De A77 ligt alweer achter ons en rechts (west) van ons ligt Boxmeer. Hier stond ik eerder met Orchideetje. Leuk om weer eens terug te komen. Toentertijd was hier een coupure in de dijk. Van het ‘monument’ heb ik geen foto gemaakt. Ten eerste ziet het er niet uit en ten tweede lag er een boel zwerfvuil. Iets verder krijgen we zicht op het (voormalige) Kasteel Boxmeer. Het kasteel dateert uit de 14^e eeuw en kent een bewogen geschiedenis. Momenteel is er een verpleeghuis gevestigd en in de kelders bevindt zich het kasteelmuseum. Nabij de oprit naar het kasteel staat deze kapel. Hm, een informatiebordje kon er zeker niet vanaf. Bij dit beeldje staat wel een bordje. Tja, we bevinden ons in het Heilige Roomse land te weten Noord-Brabant. Kapellen, kruizen, beelden, megalomane kerken, het kan hier gewoon niet op.
Nog een blik op het kasteel. Dichterbij komen we niet en voor een bezoek aan het museum moeten we een keer terugkomen. Albert denkt een hoogzit waar te nemen. Volgens mij is het een uilenkast. Ik heb wel een verrekijker (Leica 10x), maar deze ligt thuis. Dat schiet niet op natuurlijk. Dit is het stuw- en sluizencomplex Sambeek gebouwd rond 1928-1929. Pal bij het sluizencomplex staat deze lunchroom tevens B&B. Ik bestel koffie en cola. Sjef en Albert gaan aan de Grimbergen. Dat lust ik ook wel, maar we moeten nog een kilometer of tien. Dan zakt het bier me teveel in de benen. In de Vortumsche Bergen – stuifduinen die ontstaan zijn in de prehistorie en begroeid met bos – zijn bosarbeiders bezig met het onderhoud van de maasheggen.
Zijtakken worden verwijderd met een kapmes (Zwitsers model) en met de motorzaag wordt de stam van de meidoorn voor driekwart ingezaagd en daarna horizontaal gebogen. Toevallig weet ik er wel iets vanaf. Deze truc hadden ze al jaren geleden moeten uithalen. Nu zijn de stammen dusdanig dik dat er een groot driehoekig stuk stam moet worden weggezaagd, anders kan de stam niet kantelen. Ik hoop dat de meidoorns deze ingreep overleven. Verder is de kans op schimmels en dergelijke groot. Verder worden de stammen nagenoeg horizontaal gelegd. Zelf laat ik de stammen schuin omhoog lopen. Verder over een leuk pad door de Vortumsche Duinen. Bij de knotwilgen is er ook sprake van achterstallig onderhoud. Uitzicht vanaf de Groeningsche Bergen gelegen zuid van de Vortumsche Duinen. Het is al halfvijf en de zon verdwijnt uit zicht. Na een kilometer of twee lopen we door Vierlingsbeek. Sjef gaat zijn auto opzoeken, morgen heeft hij andere dingen te doen. Tja, Vierlingsbeek stelt niet zoveel voor, Albert en ik lopen door en steken de Molenbeek over. Iets verder verlaten we de route en lopen verder over de Steijbergweg. Ergens aan het eind van deze weg ligt camping Buitenboel (http://www.buitenboelbrabant.nl). Dit is het. Ik geef toe, het ziet er niet direct uit als een camping, maar dat maakt ons echt niet uit.
We kunnen morgen afrekenen, om acht uur zijn de uitbaters al paraat. We mogen staan waar we willen, we zijn de enige gasten vanavond.
We lopen achterom en ik zie in de tuin van de uitbaters de ton van Diogenes. Toch wel riant wonen zo. Als ik beter kijk zie ik dat dit een sauna is. Nou, prima. Zelf ben ik niet zo van de sauna, het is mij te heet. Precies om zes uur staat mijn tent en kan ik aan de wijn en de pilletjes. Prima zo in het ondergaande zonnetje. Het waait iets, maar de achterkant van de tent vangt dat op.
Tja, mijn GPS is veel te optimistisch over de afgelegde afstand, dat heb ik nu wel door.
Je ziet de afstand ook oplopen als je stilstaat. Meerdere malen per seconde berekent mijn GPS de locatie en die verschilt telkens een paar meter. Al die meters worden bij elkaar opgeteld! Daar moet nog iets op gevonden worden. Volgens de wandelgids hebben we er een dikke 30 kilometer opzitten. Ach, ik kijk niet op een kilometer meer of minder. Het gaat mij om het wandelen en om het buiten zijn. Ik begin met een kerriesoepje gevolgd door de Carbonara Kaas-Spek van Knorr. Eigenlijk is dit de enige maaltijd van Knorr die nog redelijk te eten is. Nou ja, met een Cabernet Sauvignon 2011 van Jacob’s Creek uit Australia is alles te eten. U begrijpt, het is een rode wijn van Appie. Tja, sinds de plaatselijke Boni is gestopt met het verkopen van Knorr maaltijden doe ik mijn boodschappen bij Appie. Dat zullen ze bij de Boni wel gemerkt hebben aan de omzet.
Ik besluit met een beker thee, voldoende vocht binnenkrijgen is belangrijk.
De zon gaat onder, het koelt af. Zal ik gaan douchen? Ik ben er eigenlijk te moe (lees: te lui) voor, maar besluit toch te gaan. Nou, daar krijg ik geen spijt van. De douche is heet en werkt gelukkig zonder muntjes/geldstukken/tijdschakelaar. Een douche zoals het hoort. Ach, hoeveel minuten sta ik er nu eigenlijk onder? Dat valt erg mee. Sowieso kom ik helemaal bij (de mensen). Om half acht kruip ik mijn tentje en duik in de slaapzak.
Het wordt donker.