Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Dit keer geen reisverslag, maar het operatieverslag naar aanleiding van mijn Laparoscopische Cholecystectomie op 11 december 2012

Zoals bekend heb ik op 1 juni een galsteenaanval gehad. Dat is beslist geen pretje!
Kijk, op deze tekening is de galblaas te zien. Daar zitten bij mij een stuk of vijf stenen in, zag ik op de echo. Je zult natuurlijk net zien dat op een ongelukkig moment zo’n steen in de galwegen terecht komt en daar heftige pijn veroorzaakt. Eerst wilde ik mijn galblaas zo snel mogelijk laten verwijderen, echter van een weinig uitstel kwam een langer uitstel. Ik stond 4 december op de rol, echter door een wijziging in het operatieschema (kreeg ik een week daarvoor door) werd de ingreep verzet naar 11 december.
Waarschuwing!! Mocht u het verder wel geloven, klik dan niet verder. Dit operatieverslag (met foto’s) is alleen interessant voor de liefhebber!!

Van de chirurg (dr. Ingjerd Thoresen) mocht ik de heupband van mijn rugzak met viltstift aftekenen op mijn buik en zij zou daar zoveel mogelijk rekening mee houden. Verder zou zij proberen te regelen dat er foto’s worden genomen tijdens de operatie voor mijn site. Niets dan lof voor de inspanningen van de medewerkers van het ziekenhuis St. Jansdal te Harderwijk!
OK, ik pak de trein naar Harderwijk en vanaf het station is het nog tien minuutjes lopen. Ruim op tijd meld ik me bij bureau opname en word doorgestuurd naar afdeling 3-Oost. Daar meld ik mij opnieuw en ik mag plaatsnemen in de wachtkamer.
Ik begin met de Metro te lezen, maar al na enkele minuten word ik opgehaald door de verpleegkundige. Dan volgt een intake-gesprek dat erop neerkomt dat de gegevens die van mij bekend zijn worden gecontroleerd. Mijn bloeddruk is aan de hoge en mijn hartslag aan de lage kant. Daar moet ik nog eens iets aan laten doen. Ik word naar een 4-persoons kamer gebracht, waar op dat moment de enig aanwezige man net wordt weggereden.
Even later komen er twee jongedames binnen, duidelijk van Marokkaanse afkomst.
De één is gehoofddoekt, de ander niet. Ze gaan naast elkaar – met hun rug naar mij toe – op bed zitten. Nou, daar hoef ik ook geen gesprek mee aan te knopen.
Zouden ze zich opgelaten voelen?
Nog even later bezet een man het laatste bed, maar meteen komt de verpleegkundige mij zeggen dat ik mijn operatiehemd moet aantrekken en vier pillen moet slikken. Dat zijn twee paracetamolletjes, een tablet Dormicum (slaapmiddel) en een tablet waar ik de naam van vergeten ben. Niet lang daarna ben ikzelf aan de beurt. Tjonge, dat tabletje Dormicum werkt wel, ik voel me zo suf als wat.
Laatste waarschuwing!! Mocht u het verder wel geloven, klik dan niet verder. Dit operatieverslag (met foto’s) is alleen interessant voor de liefhebber!!