Zondag 28 april 2013
Vinjerac – Park Plitvice – Vinjerac
Om zeven uur staan we op. Gisteravond kwamen we in de regen en in het harstikke donker aan. Nu schijnt de zon! Het uitzicht vanuit ons appartement op het vissersdorpje Vinjerac is toch niet verkeerd! Om half acht lopen we naar het restaurant pal naast het appartementsgebouw. Het ziet er nagelnieuw uit, later hoor ik dat het er al tien jaar staat, maar dat ze er erg zuinig op zijn. De Kroatische vlag wappert aan de gevel, het is toch precies onze nationale driekleur.
Het wapenschild op de witte baan vind ik mooi. Is het een idee om onze eigen driekleur op te vrolijken met de (verkleinde) provincievlag? Nee, dat is een slecht idee. De Gelderse vlag ziet er niet uit. Dan – als voorbeeld – de vlag van de gemeente Ermelo. Ik zal er eens een raadslid op aanspreken. Even later zitten we aan het ontbijt. Nu, niets dan lof, het ziet er voortreffelijk uit en het smaakt ook prima. Zelfs de koffie – meteen over de landsgrens meestal niet te drinken, uitgezonderd de Italiaanse espresso – is prima. Om half negen stappen we in de 30-persoonsbus, dus we zitten ruim. Jean-Claude vertelt (in het Engels), maar in de rijdende bus kan ik hem – met mijn hardhorendheid – niet verstaan. Het is jammer, maar het is niet anders. Onderweg stoppen we nog een half uurtje bij een supermarkt om de lunch en drinken in te slaan.
Zoals bekend hebben wij een wandelreis geboekt bij Djoser. Dit keer is het Kroatië geworden (http://www.djoser.nl/wandelreizen/kroatie/wandelreis_kroatie_9_dagen/). Eerder boekten wij een wandelreis bij Djoser naar Cinque Terre en naar de Amalfikust.
Dat de wandelreizen van Djoser ons goed bevallen moge duidelijk zijn. Vanuit het redelijk centraal gelegen Vinjerac maken we de komende dagen een aantal wandelingen.
Dat betekent toch elke dag een aantal uren in de bus. Vandaag rijden we naar het Nationaal Park Plitvice-meren waar we tegen half elf aankomen. De intree van het park is 100 Kuna (€13,22). Jean-Claude geeft uitleg bij het informatiebord. Zo te horen is het Park opgericht in 1949. Sinds 1979 staat het op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Het park telt 16 meren en spectaculaire watervallen. Wat het water van Plitvice ook bijzonder maakt is de unieke kleur. Het is een helder blauw-groen-turkooizen kleur. Het park is 300 km² groot. Langs de oevers van de meren zijn vaak loopbruggen aangelegd. We beginnen met een boottochtje van een paar minuten. De eerste waterval kunnen we al bewonderen. Visrijk is het hier wel. Daar is de overkant (maar als we daar zijn aangeland…). Tja, wat valt er verder over te vertellen. Het weer zit mee, het is een graad of 21 in de plus. Soms komt er een wolk voor de zon, maar dat is maar voor even. Verder is het – zeker op sommige momenten – tamelijk druk, maar wat wil je, dit is het grootste van de Nationale parken van Kroatië. Hierna een aantal foto’s, die zeggen meer dan duizend woorden. Om één uur pauzeren we in het restaurant waar we onze – in de supermarkt gekochte – lunch nuttigen. We bestellen wel koffie en thee. Iets verder – we zitten hier op 635 meter hoogte – liggen nog een aantal sneeuwresten. Zo langzamerhand lopen we weer terug naar de boot. Tot mijn verbazing worden we niet overgezet, maar varen we een eind stroomafwaarts. Daar wandelen we nog een stukje. We beëindigen de wandeling om 16.50 uur bij een andere parkeerplaats dan vanmorgen, maar hier staat onze bus op ons te wachten. Volgens mijn GPS hebben we er 19.04 kilometer opzitten, maar dat rechte stuk over de rivier hebben we gevaren. Hoeveel zou dat zijn? Ik schat hooguit een kilometer. We hebben precies 4.01 uur gelopen en 2.02 uur stilgestaan. In totaal zijn we dus ruim zes uur in het park geweest. Ik moet zeggen, wat we vandaag gezien hebben was toch echt heel bijzonder. Nergens ter wereld heb ik ooit iets dergelijks gezien. Nog een screenshot van mijn GPS. Om 17.10 uur rijden we weg en om 18.50 uur stoppen we even om een foto te maken van Vinjerac. Om zeven uur zijn we in ons appartement en om acht uur kunnen we aan tafel. Tja, verder is er hier niets, tijdens het seizoen schijnt er nog een pizzeria open te zijn.
Ik begin met een groentesoep, een beetje extra zout kan geen kwaad. Ik heb het tweede gerecht op de kaart besteld, dat is Ražnjići, dat is een vleesspies.
Als begeleiding drink ik er een rode Plavac bij. Alles smaakt me weer voortreffelijk. Om tien uur zoeken we ons appartement op.