Lieve lezer(essen)s van onze wandelavonturen,

Reisverslag van onze wandel- en cultuurreis in Kroatië van zaterdag 27 april t/m zondag 5 mei 2013

Zaterdag 27 april 2013
Nederland – Frankfurt – Split – Vinjerac
Even vooraf, uit een mail van Djoser (http://www.djoser.nl/wandelreizen/kroatie/wandelreis_kroatie_9_dagen/) blijkt, dat we 23 uur voor vertrek elektronisch kunnen inchecken. Uiteraard doe ik dat, dan hoeven we niet in de rij op Schiphol. Ik zie dat een groot aantal stoelen al ‘vergeven’ is. Dat zijn natuurlijk de stoelen die ‘bevestigd’ zijn door de reisorganisaties. Ook voor ons zijn er stoelen gereserveerd. Maar ook zie ik dat alle, maar dan ook alle stoelen bij de nooduitgangen ‘geblokt’ zijn. Dat zijn de stoelen met meer beenruimte en gezien mijn lengte heeft zo’n stoel mijn voorkeur. Helaas, mijn stoel ‘ruilen’ voor een stoel bij de nooduitgang kan dus niet. Ik weet bijna zeker dat deze stoelen op voorhand door de luchtvaartmaatschappijen achter de hand worden gehouden.
Vandaag – zaterdag – schijnt de zon, toch wordt het vandaag niet warmer dan 12 graden in de plus. Het is in elk geval beter weer dan gisteren, toen regende het de hele dag. Hoe zou het weer in Kroatië zijn? Naar verwachting? Er wordt gevlagd, PWA is vandaag jarig. Aanstaande dinsdag neemt hij het stokje van zijn moeder over. Volgend jaar op 27 april ‘Koningsdag’, het zal wel even wennen zijn.
We ‘treinen’ naar Schiphol, waar we tegen elven aankomen. Bij de Lufthansa balie 1 kunnen we onze ruimbagage afgeven. Rijen zijn er niet, verderop zie ik wel lange rijen. Ik vraag het nog maar even, helaas, het toestel is tot de laatste plaats bezet. Wie zou er een plaats bij de nooduitgang gescoord hebben, en hoe? Daarna door de security. Zelf krijg ik een groen lichtje, maar mijn handbagage willen ze zien. Ik hoor ze smoezen, het gaat over mijn telelens. Tja, een mortiergranaat ziet er bijna hetzelfde uit. Eerst controleert de veiligheidsman enkele onschuldige items (sic!), maar dan gaat mijn telelens (70-300 mm) uit de hoes. OK, het is inderdaad een telelens en ik mag doorlopen. Mijn schoenen mogen weer aan, mijn broekriem, horloge, mobiel, portemonnee, enz. alles mag weer op zijn plek.
Onze vlucht staat op het bord, het is de LH 991 van 13.45 uur naar Frankfurt. We moeten naar gate B15, maar eerst gaan we lunchen. Traditiegetrouw maak ik eerst een foto in Lounge 1. Vroeger, zo lang geleden is dat trouwens niet, kon je bij de plaatselijke bank ‘vreemd’ geld opnemen of ‘exotisch’ geld bestellen. Dat kan niet meer, maar gelukkig zijn er op Schiphol een aantal ABN-AMRO kantoren gevestigd waar we zonder mankeren een stapel Kroatische Kuna’s rijker worden.
Nou, de foto in restaurant ‘Foodcourt’ mislukt en de foto van de koffie is buitengewoon korrelig. Per abuis heb ik de programmaknop verdraait, dat is een minpunt van dit toestel. Tijdig lopen we naar de gate. Kijk, daar komt onze Lufthansa Boeing 737-300 net aanrollen. Een omlooptijd van een uur is krap, maar haalbaar. Om 13.20 uur kunnen we boarden. Ik heb stoel 14F, dat is aan het raampje, net achter de nooduitgang. Orchideetje ziet dat stoel 12A vrij blijft. Mag ik één rij opschuiven? Tja, rij 13 ontbreekt! Het mag en snel neem ik plaats op 12A. Hoe hebben de mensen naast mij hun stoel geboekt? Ik vraag het en ik hoor dat zij tijdig op Schiphol hebben ingecheckt. Kijk, de stoelen waren dus niet ‘vergeven’, maar gewoon op voorhand ‘geblokt’.
Om 13.50 uur gaan we taxiën. Nou, het weer ziet er helemaal niet onaardig uit. Ik tel eens even, er zitten zeker vier toestellen voor ons. Waar gaan we helemaal heen?
De Bulderbaan natuurlijk, dat is bijna twintig minuten taxiën. Om 14.05 uur take-off, dit is altijd weer spectaculair. Snel maken we hoogte. Midden boven ligt IJmuiden, het Noordzeekanaal, de sluizen en de Noordzee. We draaien naar rechts en een tijdje zit ik tegen de wolkenhemel aan te kijken. Met ± 400 km/uur vliegt Nederland onder je door. Het IJsselmeer en de Oostvaardersplassen schuiven onder mij door. De dames en heren van de bediening komen langs. Het ‘hapje’ kan er mee door en het plastic bekertje witte wijn – dat komt iets later – smaakt ook redelijk.
Kijk, Eva Simons (http://www.evasimons.com) heeft de Telegraaf gehaald. Toevallig ben ik een groot fan van Eva! Ze hebben Anouk gevraagd voor het Eurovisie Songfestival.
Met Eva hadden we zeker gewonnen. Maar ja, de NOS wil niet winnen. Dan moeten ze volgend jaar aan de bak en daar is geen geld voor. We zijn er bijna, dat wil zeggen, bijna in Frankfurt. Tijdens de daling zaten we dik in de (regen)wolken, maar nu is er toch zicht op een Duits stadje. Om 14.50 uur touch-down en tien minuutjes later staan we aan de gate. Kijk, onze vlucht – de LH 1412 naar Split om 16.30 uur – staat op het informatiebord. Het blijkt nog een hele wandeling te zijn naar gate B26, die 4 minuten gelden voor Olympiërs. Dit is niet onze Lufthansa, dit is de nieuwe Airbus A380. Het is het grootste passagiersvliegtuig ter wereld. Als de stoelen krap op elkaar staan kunnen er 853 passagiers mee, maar bij een gemiddelde configuratie passen er 555 mensen in. Ik zie dit toestel voor het eerst, maar hij vliegt al rond sinds oktober 2007. Tja, het regent. Om 16.15 uur kunnen we boarden, we zijn een kwartier vertraagd. Tja, het toestel zit ‘bomvol’ dus een plaats aan de nooduitgang zit er niet in. Wel zijn de stoelen redelijk uit elkaar geplaatst. Orchideetje heeft pech, een zeer dikke man komt naast haar zitten.
Hij stinkt ook nog! Gelukkig weet ze via de stewardess een ander plaatsje te regelen.
Bij de KLM moeten oversized personen tegenwoordig twee stoelen boeken! Doordat de stoel naast mij nu vrij is, kan ik redelijk behaaglijk zitten. Om 16.58 uur take-off, we zijn dus bijna een half uur vertraagd. OK, je moet rekenen vanaf de gate, dus is het een kwartiertje. Zoals het hoort maken we snel hoogte. Onder ons een dik wolkendek. Zou het nog goedkomen met het weer? Een uitgebreide warme maaltijd zit er niet in natuurlijk, schraalhans is keukenmeester bij de luchtvaartmaatschappijen. Hoewel, ik zeur niet, geheel gratis word ik voorzien van een stukje appeltaart en een bekertje witte wijn. Het smaakt nog goed ook! Onder ons besneeuwde toppen, welk gebergte zou dit zijn? Mijn GPS zit in mijn handbagage, daar kan ik niet zo goed bij. Rechts van ons glijden een aantal eilanden voorbij, zou dit de Kroatische kust al zijn? Een stad, zou dit Split zijn? Nu mis ik mijn GPS toch wel een beetje. We zijn er bijna, verdorie, het regent! Om 18.25 touch-down, dat kwartiertje hebben we niet meer ingehaald. Helaas, het regent pijpenstelen! Bijna als eerste komen de weekendtas van Orchideetje en mijn rugzak aanrollen. Dat zit tenminste mee. We worden bij de uitgang opgevangen door een man die zich voorstelt als Jean-Claude. Al snel is de groep (16 personen) compleet en kunnen we naar de bus. Onze chauffeur is Michel, de broer van Jean-Claude. Nu is het nog bijna twee uur rijden naar Vinjerac, naar ons hotel. Daar zullen we de komende vijf nachten doorbrengen.
Rond kwart voor negen zijn we bij ons hotel en krijgen een kamer. Hoewel, dit is geen kamer, maar een appartement voorzien van een keukentje.
Om kwart over negen kunnen we aan tafel. In deze reis is alleen het ontbijt inbegrepen, maar het personeel neemt snel de bestellingen op. Ook de keuken is bijzonder vlot en al snel kan ik aan mijn bestelde mixed grill. Geweldig! Het is niet alleen een behoorlijke portie, maar het smaakt buitengewoon lekker. Ik heb er een Kroatisch biertje bij besteld, een Ožujsko en ook dit smaakt prima. Om elf uur zoeken we ons appartement op.