Woensdag 19 oktober 2011
Rethymno – Arkadi – Charkia – Rethymno
Om vijf uur staan we op. Het is nog stikdonker. Ik heb prima geslapen. Tegen halfzes verlaten we het hostel en lopen naar het plein om de hoek. Hier is al een broodjeszaak open! Ik bestel een tosti ham/kaas en filterkoffie. Dat laatste hebben ze hier. Oeps, de (grote) tosti van zo’n professioneel apparaat smaakt prima. Maar ja, waar laat ik thuis zo’n ding? Om kwart voor zes zijn we bij het busstation en kopen kaartjes naar Arkadi à €2,80 p/p. Om kwart over zes vertrekt de bus en tien voor zeven zijn we in Arkadi. We zitten hier op 500 meter hoogte en het is nog donker. Krijg nou wat… Arkadi is geen gewoon dorp, het is een groot klooster. Momenteel is het in duisternis gehuld, de monniken liggen natuurlijk nog op één oor. OK, we nemen een gravelweg en bereiken na twintig minuten de doorgaande weg naar Charkia. Er is hier een bushalte, er staan een aantal borden en… inmiddels is het licht geworden. Nou ja licht, het ziet er nog een beetje schemerig uit. In de verte het Psiloritis gebergte. Eerst krijgen we een stuk asfalt, maar later gaat dit over in een jeeptrail. Tja, ik noem dat maar zo, omdat dit vaak zo wordt aangegeven op de kaart. Op sommige kaarten staat ook wel ‘dirt road’, dat is uiteraard hetzelfde. Opnieuw het Psiloritis gebergte, de zon komt op. Tja, deze weg zou ik benoemen als ‘dirt road’. Met een gewone personenauto moet je hier niet komen, dit is terrein voor een pick-up. In elk geval zitten we goed, er is hier markering in de vorm van E4-bordjes. Om negen uur bereiken we Charkia. Er staat hier een leuk kerkje, alleen zit het potdicht. Is hier een taverne? We vragen het even en warempel, er is zelfs een hele mooie/nieuwe. We bestellen Nescafé. Menno bestelt er een omelet bij en wat ik al vreesde, het blijkt een 2-persoonsomelet te zijn. Ik help maar even mee, want die tosti van vanmorgen heb ik al verbrandt. De uitbater van deze taverne heeft gevochten op Cyprus tegen de Turken. Dat was in 1974 en het zit de Grieken nog steeds hoog. Overal hangen foto’s van deze strijd in de taverne. Ik zie dat wel vaker om me heen. Sommige (meest) mannen hebben rond hun 20^e jaar een intensief beleefde periode doorgemaakt. Dat is vaak hun militaire dienstplicht, een periode doorgebracht in een (ver) buitenland of iets dergelijks. Eigenlijk zijn zij de rest van hun leven met deze periode bezig. Is daar eigenlijk al onderzoek naar gedaan?
We stappen op en al snel gaat het asfalt over in een jeeptrail. Het stijgt gedurig en tot onze verbijstering moeten we – er is waarachtig markering – rechtsaf naar beneden.
We proberen het, maar het is veel te steil en met elke stap rollen de keien onder ons weg naar beneden. Volgens de atlas en mijn GPS moeten we dan aan de andere kant van het ravijn weer omhoog. Nee, dit is te gevaarlijk. Met enige moeite klimmen we weer omhoog naar de jeeptrail. We lopen terug naar de asfaltweg. Daar slaan we linksaf. Verderop komen we dan in een haarspeldbocht vlakbij de beoogde route. Mogelijk kunnen we daar dan omhoog en op de E4 komen. Als we bij de haarspeldbocht aankomen komt er net een jager aanlopen.
Kijk, dit zijn mensen die het terrein goed kennen en met handen en voeten leggen we uit wat we van plan zijn. Gelukkig begrijpt de man het, maar bij beweert met grote stelligheid dat de route omhoog onbegaanbaar is door erosie. Dat nemen we aan en we lopen weer terug naar Charkia. Kijk, links van de weg staat weer zo’n prachtig bord over de E4 en maar liefst twee markeringsbordjes. Het ziet er leuk uit, maar je hebt er dus niets aan. We komen weer langs de taverne en vertellen dat de beoogde route onuitvoerbaar is. Ja, daarvoor vreesden ze al. Ze raden ons aan om door te lopen en ter hoogte van het monument rechtsaf te slaan. Op die manier komen we ook weer op de E4 terecht. OK, dat gaan we doen. Onderweg zie ik weer zo’n prachtig EU-bord waarop staat dat er hier ‘iets’ ter waarde van €150.000 is uitgevoerd. Bij dit monument slaan we rechtsaf de slecht verharde weg in. Helaas, de tekst op het monument is in het Grieks en er staat ook al geen jaartal op. Ik neem aan dat dit monument aan de strijd tegen de Turken herinnert. Rechts van ons het Psiloritis gebergte. Om kwart voor één zitten we weer op de E4. Wat ons betreft mag de route worden aangepast. Dat beoogde stuk door het ravijn is veel te gevaarlijk en de route die we nu lopen is ook prachtig. Alleen het begin was slecht verhard, verder is de betonverharding in prima staat. Onder ons ligt een groot stuwmeer en verder is het genieten van het landschap. Kijk, wat een leuk kapelletje en hij is nog open ook. Het is kwart over één, tijd voor de lunch. De lunch – in de vorm van yoghurt met muesli en honing – nuttig ik in het kapelletje. Daarvoor staan er die stoelen. Ik steek er een kaarsje bij op en doneer daar €0,20 voor. Ik zie dat er in een afvalzak een x-aantal half gebruikte kaarsjes zitten. Daar is uiteraard al voor betaald, dus ter verhoging van de feestvreugde steek ik er nog een aantal aan. Na een half uurtje stappen we weer op. Op een akkertje staan sinaasappelbomen. Of zijn het citroenen? Kreta oogt – in het najaar – gortdroog, maar hier moeten we doorwaden. Mijn hoed, daar moet ik het even over hebben. Speciaal aangeschaft voor Kreta omdat een hoed de zon uit de nek houdt in tegenstelling tot een honkbalpetje. Aangeschaft bij Bever (www.bever.nl/). Om kwart over twee bereiken we dezelfde taverne als gisteren. Mwah, zo’n Grieks biertje gaat er wel in. We hebben er 23.4 kilometer opzitten en we zitten hier op 155 meter hoogte. Het is 20 graden in de plus, om te wandelen was dat warm genoeg. Om kwart over drie pakken we de bus naar Rethhymno en betalen daar €2,60 p/p voor. Om kwart voor vier zijn we bij het busstation en om vier uur zijn we bij ons hostel. Ik doe weer een wasje en ga onder de douche. Tja, vandaag liep het weer anders dan we ons hadden voorgenomen, maar sowieso hebben we prachtig gewandeld. Wat wil een mens nog meer.
Om half zeven lopen we weer naar het restaurant van Maria, maar helaas, het is gesloten. OK, op het pleintje weten we nog een restaurant, het heet: ‘Mesostrati’. Het restaurant oogt als een bruin café en het hangt vol met foto’s van muzikanten en muziekinstrumenten. Er is verder geen kip, maar het is natuurlijk nog aan de vroege kant. Tja, de toeristen lopen allemaal richting haven, daar rijgen de restaurants zich aaneen.
Zoals gebruikelijk bestel ik samen met Menno een Griekse salade. Kijk, dat diepe bord in het midden hebben we al aardig geplunderd en onze eigen bordjes vol geschept. Verder bestel ik een souvlaki en een halve kilo rode wijn. Ai, het smaakt me prima. Als toetje krijgen we van het huis een schaaltje (gekonfijte?) meloen en raki. Ik reken €12,50 af, dat valt toch alleszins mee. Ik bel nog even naar Orchideetje in Spanje. Ze heeft met haar vriendinnen in een mooie omgeving gefietst (http://www.youtube.com/watch?v=OMY__9rpbs0&noredirect=1) en hadden er prachtig weer bij.