Vrijdag 28 oktober 2011
Heraklion – Venerato – Kiparisi – Profitis Ilias – Ano Archanes
Om half zeven staan we op. Ik heb prima geslapen op een goede matras. Helaas, om zeven uur blijkt de Starbucks nog gesloten te zijn. We lopen door naar de Everest, die is 24/7 open. Ik reken €3,40 voor mijn broodje ham/kaas af. Omdat ik zelf een theezakje bij me heb (de thee hier is niet te drinken) krijg ik een grote beker heet water… gratis. Hulde! Om kwart voor acht zijn we bij het busstation. Let wel, dit is niet het busstation bij de haven, maar bij de stadsmuur. Van hier vertrekken de bussen van een andere busmaatschappij naar onder andere Venerato. Je moet het echt weten, maar je kunt het ook vinden in de Lonely Planet. Ik bestel een Nescafé en de bereiding hiervan volgt een vast ritueel. Het smaakt dan ook heel anders (beter!) dan de Nescafé die je bij Appie in Nederland koopt. Tjonge, ondanks het vroege uur krijgen we er een raki bij. Afslaan is onbeleefd. Om kwart voor negen komt de bus voorrijden. Ik maak een foto, terwijl Menno de bus tegenhoudt. En hier zijn we op weg naar… Siva.Tja, Venerato is vandaag niet bereikbaar in verband met festiviteiten rond Bevrijdingsdag. Bevrijdingsdag? Volgens mij zijn ze hier abuis, Bevrijdingsdag valt op 5 mei!
In Siva verlaten we de bus en lopen in een kwartiertje naar Venerato. Tja, dit soort bouwsels zie je om de haverklap. Is het geld op? Volgens Menno ligt het anders. Als er wat gespaard is wordt de grond aangekocht. Is er weer gespaard? Dan wordt de grond bouwrijp gemaakt. Weer geld? Dan wordt het casco neergezet en zover zijn we nu.
Afijn, na verloop van tijd staat het huis en wordt het betrokken. Vaak zie je dan zo hier en daar wat einden betonijzer omhoog steken. Dat schijnt belastingtechnisch voordelig te zijn, want het huis is immers nog steeds niet af. Via smalle asfaltweggetjes lopen we door wijn- en olijfgaarden naar Kiparisi. Onderweg genieten we van het fraaie weer en de uitzichten. Een kerkje, helaas is het op slot. Ze zijn zeker aan het restaureren, want er hangt een bord van de EU. Zo te zien is dit het restant van een voormalige kapel. Helaas staat er geen bordje bij. ‘Love me tender’ staat er op deze schuur, maar het gaat om de levensgrote E4 markering! Tjonge, we zitten op de route.

Kiparisi bereiken we om half twaalf en we stappen een bakkerij annex taverne in. We hebben er nu 9 kilometer opzitten en bevinden ons op 222 meter hoogte. 

Om half één gaan we weer verder. Het weer blijft prima en de omgeving is prachtig.Tegen tweeën lopen we het dorpje Profitis Ilias in.Ook hier leggen we aan in de plaatselijke taverne. We bestellen cola en we krijgen er een broodje ham/kaas bij. De cola blijkt ook van het huis te zijn, het is tenslotte Bevrijdingsdag. Op de TV zien we beelden van festiviteiten in Heraklion. Kijk, dat missen we dus. In elk geval klopt de datum van de Bevrijdingsdag. Zouden wij het in Nederland op de verkeerde dag vieren? Deze datum zal toch wel door ‘Brussel’ vastgesteld zijn?
We hebben er 15.9 kilometer opzitten en bevinden ons op 336 meter hoogte.
Om kwart voor drie stappen we weer op.
Een stukje verder stijgen we over een asfaltweg/dirt road naar 590 meter hoogte.
Gelukkig staat de E4 op mijn GPS, anders was het hier en daar zoeken geweest. De olijven beginnen al aardig te kleuren. Zoals ongetwijfeld bekend, zo van de boom kun je ze niet eten. Er moet eerst een en ander mee gebeuren. Sowieso lust ik ze niet. Nog twee kilometer naar Ano Archanes. Druiven zijn – als ze rijp zijn – wel zo te eten. En dat doen we dan ook. Om half zes lopen we Ano Archanes in. We hebben er 27.7 kilometer opzitten en we zitten hier op 347 meter hoogte. Nu begint de zoektocht naar een hotel/kamer. We worden van hot naar her gestuurd. Uiteindelijk kan iemand ons in een taverne uitleggen hoe het nu eigenlijk zit. OK, deze man brengt ons met zijn auto naar een appartement. Zo te horen is het van zijn broer en hij vraagt er €35,- per nacht voor. Nou, dat is voor zo’n mooi appartement inclusief keuken niet duur.
We doen het. Hoever zitten we nu eigenlijk buiten het centrum? 500 meter? Kijk, dat hadden we makkelijk kunnen lopen, maar voor de gemiddelde Griek doe je zo’n afstand uiteraard per auto. Hij moest tenslotte ook weer terug!
Om kwart voor zeven lopen we terug naar het pleintje, maar onderweg zien we al een pracht van een restaurant. Het heet ‘Ambelos’.
Daar bestel ik een klein flesje wijn (ondrinkbaar!), een halve Griekse salade en souvlaki met frites. Van het huis krijgen we fruit en raki. Voor dit alles betaal ik €15,-. Om half negen lopen we weer naar ons appartement. Het bekende ritueel volgt en om negen uur lig ik erin.