Vrijdag 10 oktober 2008
Omalos – Omalos
Tegen achten gaan we ontbijten en rekenen daarna €75,- af. Dat is voor z’n tweeën voor de nescafés, het eten, het drinken en de kamer. Dat is toch alleszins redelijk. Om negen uur gaan we op pad. Er staat een koude wind, de softshell moet weer aan. Het is 10 graden en mistig. De toppen van de bergen zijn niet te zien. Het begint zelfs iets te regenen, ik trek mijn regenjack aan. Met m’n regenbroek wacht ik nog even, misschien is het maar een klein buitje. Wie heeft mij toch wijsgemaakt dat het in Griekenland altijd subtropisch warm is? We lopen eerst over asfalt in zuidelijke richting. Het stijgt wel constant. Aan de kant van de weg ligt een onlangs doodgereden das. Tja, in Nederland heb je de stichting Das en Boom en de dierenambulance. Na drie kwartier komen we bij de jeep-trail ofwel, zoals op de Griekse kaarten staat, een mule-track. Hier staat een bord dat aangeeft dat er weer een EU-project uitgevoerd gaat worden. Gaan ze de jeep-trail soms asfalteren? Als ze in dit tempo doorgaan dan is over tien jaar Kreta compleet overdekt met asfalt. Ook staat hier het bord van de Kallergi-hut. Er staat op dat de hut van mei tot oktober elke dag open is. Ook staat erop dat het anderhalf uur lopen is.Nou, daar gaan we.Gelukkig regent het niet meer. Wat hogerop geeft een geitenhoeder zijn dieren een portie graan. Ja, daar willen die beesten wel voor de bergen uitkomen. Als ik wat dichterbij kom… HHH even een waarschuwing, dierenliefhebbers en vegetariërs kunnen beter het volgende stukje tekst en de volgende foto overslaan. Gelieve verder te lezen bij de volgende HHH.
Hier ga ik dus verder met een heftig stukje tekst!!!

Als ik wat dichterbij kom, zie ik dat de geitenhoeder een geit beetpakt en zo te zien zijn pootjes vastbind. Dat dier gaat zeker naar de markt. Hoewel, dat zie ik verkeerd, de pootjes worden niet vastgebonden. Op een bepaalde manier houdt hij de geit vast en snijdt met één haal de keel van het dier open. Ik sta paf, zo gaat dat dus hier.
De geitenhoeder laat het beest los en pakt meteen een tweede geit. Ook dit dier is de klos en even later liggen er twee geiten bloedend en stuiptrekkend op de keien. Tja, ik heb er geen moeite mee, tenslotte eet ik elke avond souvlaki. Maar ja, het is wel tamelijk bruut als je dit voor je ogen ziet gebeuren.

HHH Vanaf hier kan iedereen weer gewoon meelezen.
We lopen rustig aan omhoog, hier een foto naar beneden genomen. Het is behoorlijk mistig.

En dit is een foto van de weg die we nog moeten. Om kwart over elf staan we bij een zijweg. Zou dit het pad zijn naar de berghut? Door de mist hebben we hooguit 25 meter zicht. We pakken de kaart erbij. De tijd klopt zo ongeveer, hier zou de berghut moeten zijn. Zal ik mijn GPS raadplegen? Hoewel, er zit een raadselachtige fout in de positiebepaling. De vertikaal is wel goed, maar in de horizontaal zit een miswijzing van een paar honderd meter. Ik moet erachter zien te komen wat er fout zit. Op dit moment trekt de mist iets op en we zien de berghut 50 meter bij ons vandaan staan. Mist is gevaarlijk in de bergen, je zou kunnen omkomen terwijl je vlakbij een berghut bent!We gaan naar binnen. Het is hier heerlijk warm. De kachel brandt. We maken kennis met Josef Schwemberger, hij is Oostenrijker. Ik vond het al geen echte Griekse naam. Hij heeft zich even vrijgemaakt van het seminar en heeft maar een paar minuutjes tijd voor ons.
Hij vertelt dat de berghut morgen dichtgaat, verder dat de Katsivelli-hut gesloten is. Het is dus niet mogelijk om over het Lefka Ori gebergte te wandelen. Josef zegt dat we dat beter in juli of augustus kunnen doen. Het pad over de bergen is veilig, maar in de mist is het sowieso onverantwoord. Dat is alle informatie die we krijgen. Josef spoedt zich weer naar zijn seminar. De kok voorziet ons van nescafé en we gaan er maar bij zitten. Zelf ga ik tegen de gemetselde haard aanzitten. Ik had het behoorlijk koud gekregen. Ik versta flarden van de gesprekken van het seminar. Als ik het goed begrijp is het van een tamelijk hoog ‘geitenwollensokken’-gehalte. Niets voor mij! Tja, ons plan om over de Lefka Ori te lopen kan geen doorgang vinden. We pakken de kaarten erbij. Er zit maar één ding op en dat is door de Samaria-kloof naar de kust lopen en dan verder langs de kust richting Loutro. Dat is óók de E4. De E4 is namelijk niet één route over Kreta, het zijn er eigenlijk twee en die zijn op diverse plaatsen met elkaar verbonden. Toch is er mogelijk een probleem. Als er slecht weer wordt verwacht is de Samaria-kloof gesloten! We besluiten om dezelfde weg omlaag te lopen en vanaf het bord ‘Kallergi-hut’ over de asfaltweg naar de ingang van de Samaria-kloof te lopen. Dat is maar een paar kilometer en dan kunnen we ter plekke vragen of de Samaria-kloof morgen open is. Om twaalf uur nemen we dezelfde weg naar beneden. Er is halverwege een afkorting, maar ten eerste staat er een hek voor en ten tweede ziet het er allemaal wel erg steil uit. Na een uurtje staan we op de asfaltweg en slaan we linksaf. Tjonge, hier ligt weer een dode das in de berm. Er zit hier in de buurt een burcht, dat is wel zeker. Als dat zo doorgaat is de burcht straks onbewoond. Na nog een half uurtje staan we bij de ingang van de Samaria-kloof. Hij is gesloten, er hangt een touw over het pad. De kaartverkoop is open en we horen dat de Samaria-kloof morgen om zeven uur open gaat. Dat is goed nieuws! Het is half twee, dus etenstijd. Gelukkig staat er hier een restaurant. Het heet: ‘Xyloskalos’ en het ligt op 1280 meter.
Ik bestel een nescafé en een tosti ham/kaas. We blijven hier zitten tot dik na drieën.
Tja, echt haast hebben we niet. Het is het handigst om straks weer naar hetzelfde hotel in Omalos te lopen. Het is slecht weer, het regent. Geen wonder dat de Samaria-kloof dicht is, het is nu op bepaalde stukken te glad en te gevaarlijk. Op de weg naar het hotel maak ik deze foto, het is zwaar bewolkt, maar toch komt de zon er soms even doorheen. Heeft er hier een aardbeving plaatsgevonden? Of is het aantal ‘poeren’ met de natte vinger berekend? Precies om vijf uur stappen we ‘ons’ hotel binnen. Eerst hangen we onze natte regenjassen over een stoel en nemen daarna plaats. De waard komt aansnellen met ouzo. Kijk, dat hebben we precies nodig. Ik had geen regenbroek aangetrokken, dus ben ik aardig natgeregend. Koud heb ik het ook. Dat valt de waard zeker ook op, want er komt een tweede ouzo door. Ik zie dat moeder en dochter hun vaste plaatsje bij de – brandende – open haard hebben ingenomen. Uiteraard staat de breedbeeld aan.
Het is nog een Philips ook, dat doet mij goed. Er hangen wat jachttrofeeën aan de muur. Dit soort beesten kom ik nu nooit tegen! Na een uurtje ga ik naar de kamer. Eerst maar douchen en droge kleding aan. M’n nog natte was van gisteravond hang ik weer uit. Erg goed drogen doet het niet met dit vochtige weer. Om half acht zitten we aan tafel. Ik bestel weer een souvlaki speciaal, die is mij gisteren goed bevallen. Dit keer bestel ik er een glas huiswijn bij, volgens mij bereiden ze die hier zelf. De wijn smaakt goed, maar veel alcohol zit er niet in. Eigenlijk is dat wel gunstig. In het boek van Herodotus lees je dat de Grieken de wijn vroeger aanlengden met water.