Zaterdag 24 november 2007
Amman –
Om zeven uur staan we op, om half acht zitten we aan het ontbijt en om half negen rijden we. Na een half uurtje staan we op het vliegveld van Amman. Dit vliegveld heet: Queen Alia International Airport, genoemd naar de derde echtgenote van koning Hoessein. De agent van het reisbureau heeft z’n zaakjes goed voor elkaar: we krijgen van hem instapkaarten, hij bevestigt kofferlabels aan de ruimbagage, die we zo op de band kunnen zetten.
We hoeven niet eens in de rij! Dit heb ik nog nooit meegemaakt! Hulde! We kunnen meteen door naar de security en de emigratie. Op naar de koffie. Je hoeft hier niet te zoeken naar ‘Tax-free’ winkels, je loopt er dwars doorheen.

Slim gedaan. Auto’s kun je hier krijgen, ik kijk met iets meer aandacht naar een Land-Rover en meteen komt een jongedame op mij afstappen. Ik maak mij uiteraard snel uit de voeten. Mooie spullen staan er hier en de nieuwste Nokia smartphone ligt in de etalage. We kopen nog een magneetje voor op de wasmachine, hele leuke waxinelichtjeshouders en een setje onderzetters in de vorm van vliegende tapijtjes. Dat laatste was meteen het duurste, namelijk $27,00. Eindelijk koffie, dit keer in de vorm van een espresso.
Iets te eten erbij, want we vliegen pas om 11.30 uur.Om elf uur lopen we naar de gate. Opnieuw moeten we door de scan. Het gaat hier nogal chaotisch, want alle dames moeten omlopen, en dan door een ‘hok’, voorzien van gordijnen, waar ze gefouilleerd worden. Daarna terug naar de band om de handbagage op te pikken. Al die tijd is de handbagage onbeheerd. Als Orchideetje haar handbagage pakt is de plastic tas met de zojuist aangeschafte souveniertjes foetsie! Het personeel kijkt voor ons naast en onder de band, maar nee, de plastic tas is verdwenen. Hier zijn we niet blij mee en dat maken we ook kenbaar aan het veiligheidspersoneel. De chef wordt gebeld. Hij doet een onderzoek, maar zonder resultaat. Iemand heeft de plastic tas van de band weggenomen, dat kan niet anders. Zou dat opzet zijn of gewoon onbenul. De chef laat in de wachtruimte omroepen dat er een plastic tas is zoekgeraakt. Dat heeft niet het beoogde resultaat. Daarna lopen we met deze man een rondje door de wachtruimte. Nergens slingert een plastic tas rond. De tijd gaat dringen, zo meteen moeten we boarden! Opeens komt er een oudere dame naar ons toe met een plastic tas. In die tas zit het magneetje en de waxinelichtjeshouders. De mevrouw vertelt ons dat de plastic zak in de stoel naast haar stond. Ze heeft niet gezien wie er naast haar zat of dat mogelijk iemand de plastic zak daar heeft neergezet. Nou ja, we lopen de slurf in, we zijn zo’n beetje de laatsten. Ondertussen kijkt Orchideetje nog eens in de plastic tas en ze ziet dat de onderzettertjes er niet in zitten. Nu zien we ook dat het een andere plastic tas is. Ook het daaraan vastgeniete aankoopbewijs ontbreekt. We zijn dus toch bestolen voor $27,-. Mooi is dat. Iemand in dit vliegtuig heeft het duurste souvenir achterover gedrukt! Wat een hufter! Dit is de laatste keer geweest dat we iets op een vliegveld kopen. Ik zoek mijn stoel op, helaas is het dit keer niet gelukt om een stoel bij de nooduitgang te krijgen. Nou ja, ik had op de heenweg al gezien dat de beenruimte bij Royal Jordanian riant is. Volgens mij is het ook precies dezelfde Airbus A320 als op de heenweg. Om 11.40 uur gaan we taxiën, we zijn 10 minuutjes te laat. We ‘karren’ helemaal naar het eind van de startbaan, daar keren we en het gas gaat erop. Precies 12.00 uur zijn we los. De verzorging aan boord is weer pico bello. We krijgen een flesje water, en koffie, thee of frisdrank. Zelf neem ik een glas rode wijn. Ik vraag nog aan een stewardess of ze misschien willen omroepen dat er een setje onderzetters zoekgeraakt is. Ze overlegt dat met de purser, maar helaas, deze wil niet meewerken. Het is denk ik ook zinloos, de dief heeft de onderzetters natuurlijk goed weggestopt. Die zijn we gewoon kwijt! Zonde van de $27,-.
Ik maak nog een foto in de pantry, het is een wonder dat er hier voor 180 man wordt gekookt, nou ja, opgewarmd. Het warme eten wordt geserveerd, ik kies dit keer voor kip. Het is echt prima, maar toch smaakt het me niet. Hier zijn we een uurtje onderweg en boven de Middellandse Zee. Ik zie dat we nu Turkije rechts laten liggen, terwijl we er op de heenweg overheen vlogen. Maar ja, iedereen weet dat vliegtuigen ook in de lucht ‘straten’ aanhouden. Hier naderen we Zwolle. Even later zie ik de Oostvaardersplassen, het IJsselmeer en Noord-Holland onder mij doorschuiven. Ik zie het al, we gaan landen op de Polderbaan oftewel de vijfde (eigenlijk zesde) landingsbaan van Schiphol. Daar ben ik niet zo blij mee, want het is een eind taxiën naar de terminal. Dat kost ons een trein.
Het Noordzeekanaal komt in beeld en we maken een scherpe bocht naar links. We komen weer recht en de luchtremmen gaan uit om snelheid te minderen. De flaps zijn maximaal omlaag om bij deze lage snelheid voldoende draagvermogen te behouden. Precies 15.35 uur (we hebben een uur goedgemaakt) touch-down, de remkleppen staan maximaal omhoog. In 10 minuten taxiën we naar de terminal, dat is een hele snelle tijd.Gaan we die trein nog halen? Om 16.15 uur plukken we de ruimbagage van de band en een paar minuten later staan we op het NS-perron. Er klopt iets niet, en we horen al spoedig de reden. Er zijn werkzaamheden en we moeten via Utrecht reizen. Ook dat nog. Ja, de trein van 16.15 uur hebben we op vier minuten gemist, maar het scheelde niet veel. Om 17.20 uur staan we in Utrecht, zodat we de trein van 17.19 uur precies missen.
Ach, reizen is mijn hobby, dus hoe langer onderweg, des te meer plezier. Even over half zeven bereiken we ons dorpje. Er staat geen taxi, dat betekent lopen. Thuis pakken we de fietsen en gaan meteen door naar AH. We hebben niets in huis en er moet morgen wel gegeten worden. We sluiten deze cultuurreis af in restaurant Peacocks. Nu pas merk ik dat ik erg moe ben, ik heb weinig trek. Toch kan ik terugkijken op een zeer geslaagde vakantie. Jordanië is een prachtig land en ik kan het iedereen aanbevelen.
Hamdan: bedankt!