Dinsdag 4 april 2017
Tokio
In cursief de informatie voor vandaag van Eurocult-Lito:
Het Tokyo Internationaal Forum heeft een vermaard atrium van glas, een must voor architectuurliefhebbers. Of bezoek het 21_21 Design Sight Museum dat in oktober 2014 bezocht werd door koning Willem-Alexander en koningin Máxima. De metropool Tokio heeft nog veel meer te bieden. Je kunt bijvoorbeeld naar de tempels in de plaats Kamakura. De Kotokuin tempel hier heeft een ruim elf meter hoog bronzen Boeddhabeeld uit 1252. Het is hol van binnen en u kunt erin. De belendende Hasaderatempel heeft het grootste vergulde houten beeld van Japan. Het is meer dan negen meter hoog en gemaakt van kamferhout. Het kleine Kamakura Museum bevat bijzondere boeddhistische sculpturen uit de 12e t/m 16e eeuw en is zeer de moeite waard. Bijzonder zijn ruim duizend beeldjes van Jizo, de beschermgeest van kinderen, gekleed in kinderkleertjes en hier en daar omringd door speelgoed die als offer zijn weggegeven. In de tempel Kencho-ji staan jeneverbessen die halverwege de 13e eeuw zijn geplant. Hiervoor werden zaadjes uit China gebruikt.
Om halfacht staan we op en ontbijten op de kamer. Om halfnegen ontvangen we van René informatie over de terugreis naar Nederland. Ai, vertrek om 06.10 uur vanaf ons hotel. Dat is wel erg vroeg!!
In ‘Coffee Moments’ genieten we koffie/thee met iets erbij. We willen nog één tuin bezoeken. Dat is Rikugien Gardens, op loopafstand van ons hotel. Dat komt goed uit, want onze metrokaart is verlopen.
Voor ons hotel zijn ze hard aan het werk. Wat staat hier te gebeuren?
Om tien uur staan we in de rij voor de ingang van de tuin. Tjonge, en dat op een doordeweekse dag. Het zijn uitsluitend Japanners die in de rij staan.
We rekenen 150 Yen p/p (65+ korting) af en krijgen een Engelstalige folder. Ok, dat bord na de ingang is natuurlijk ook hartstikke duidelijk.
Deze informatie is tenminste in het Engels.
In deze tuin staat een hele beroemde Japanse kers. Het is deze.
En dit is hem in het echt. Al die Japanners staan te fotograferen of hun leven ervan afhangt. Ok, ikzelf ook!
Nog maar eentje met de fish-eye. Tja, iedereen heeft toegang betaald en ze gaan echt niet weg.
Ik loop helemaal naar voren tot aan het hekje. Nu krijg ik de hele boom erop zonder mensen. Nu ja, die ene was niet weg te branden.
Ook maar eentje van de rechterzijkant.
En twee foto’s in detail.
Ik meen dat dit een andere Japanse kers is. Dat bordje op de voorgrond ben ik vergeten te fotograferen.
Rikugien Garden heeft niet alleen Japanse kersen, maar ook prachtige waterpartijen.
Er zijn verschillende soorten Japanse kersen, die niet allemaal in dezelfde tijd bloeien.
Deze soort moet nog op gang komen.
Voor de afwisseling staat er zo hier en daar een geel bloeiende struik. Hoe het heet weet ik niet.
Dit is natuurlijk een heel bijzondere boom, dat staat duidelijk op het informatieve bordje. Maar ja, wat staat er? Vertaling 32: Tweede hangkersenbloesemboom van 13 meter hoog. Dit is de plek waar de dochter van 5e shogun van de kersenbloesem kwam genieten. Toentertijd stond hier een theehuisje.
Iedereen – elke Japanner – wil met deze boom op de foto. Dat betekent wachten!
En als ze niet voor mijn neus gaan staan, dan stellen ze zich pal voor de boom op.
Zeer irritant, maar ja, ze hebben tenslotte betaald!
Uiteindelijk een foto zonder publiek. Maar… als u goed kijkt!
We wandelen rustig verder, het is nog een behoorlijk grote tuin ook! Ik maak nog een aantal foto’s zonder verder commentaar.
We zijn bijna rond. Langs het wandelpad naar de uitgang staan een aantal camelia’s. Inmiddels is het aardig warm geworden!
Ook in de stad staan overal de Japanse kersen in bloei.
Naar een tempel(tje) hoef je nooit lang te zoeken.
Via een aantal winkelstraten lopen we op ons gemak terug naar het hotel. Hebben we nog iets nodig? Eigenlijk niet.
Rond één uur zijn we terug in ons hotel. We pakken vast een en ander in en gaan er even bij liggen. Tja, de verkoudheid is bij ons beiden nog lang niet over. Dit is een echt Japans virusje!
Tegen zessen lopen we naar hetzelfde restaurant als gisteren. Kijk eens wat een keus!
Zal ik dit gerecht bestellen?
Of dit misschien?
In elk geval rijst erbij.
Het wordt toch totaal iets anders. De dames aan de belendende tafel helpen ons, want de bedienende jongeman spreekt geen woord Engels. Het wordt groente met kip en rijst. Sowieso erg lekker.
Om zeven uur lopen we naar ons hotel. Douchen, mails, nog wat lezen en om negen uur houden we het voor gezien.
Woensdag 5 april 2017
Vlucht Tokio – Amsterdam
In cursief de informatie voor vandaag van Eurocult-Lito:
Je vliegt vandaag naar Amsterdam en komt door het gunstige tijdverschil dezelfde dag aan. In vijf kwartier rijden we per trein naar het vliegveld. Je wordt op het vliegveld door de reisleider uitgezwaaid. Het reis- en vluchtschema is onder voorbehoud. Op aanvraag is het ook mogelijk naar Brussel, Frankfurt of Düsseldorf te vliegen.
We staan om 05.00 uur op! We pakken de laatste spulletjes in en ontbijten op de kamer. Om 06.00 uur verzamelen we in de lobby. We lopen naar het station.
We boemelen vier haltes met de Yamanote-lijn naar station Nipporo. ’t Is druk en we moeten staan! Nou ja, het is maar zeven minuten. Daarna stappen we over op de volgende boemel, dat is de Keisei Main Line Limited Express. 
Daar kunnen we zitten, maar de trein loopt al snel boordevol en de meeste mensen hebben grote koffers bij zich. Tja, logisch. Hadden we voor een tientje (?) meer niet beter de sneltrein kunnen nemen? Die vertrok een paar minuten eerder en dan kun je plaatsen reserveren. We doen er een uur over en dan bereiken we vliegveld Narita. Ok, we staan op de monitor en het vliegtuig is ‘on time’.
We sluiten aan in de rij om in te checken. Hoewel, er is geen rij, maar wel is er een computerstoring. Dat duurt een minuut of tien, maar dan zijn we onze ruimbagage ‘kwijt’. Voorzien van een instapkaart lopen we richting security. Maar eerst nemen we afscheid van René. Prima gedaan en bedankt!
De security gaat professioneel om met het gegeven dat ik een pacemaker draag. Na een snelle body-check mag ik doorlopen. Ai, Orchideetje moet haar Zwitserse zakmesje inleveren. Ai, vergeten om dit in de ruimbagage te stoppen. Tja, dit mesje heeft al moeite met een appel, maar regels zijn nu eenmaal regels.
Op naar de lounge van Delta Sky Club, dat zit boven gate 17, dus lekker in de buurt.
In de lounge genieten we een (gratis) ontbijt, daar waren we intussen wel aan toe.
We hebben een uur, dus dat is ideaal.
Kijk eens hoe bescheiden ik ben! Dat rode vocht is gewoon bessensap, logisch toch!
Al deze versnaperingen laat ik staan.
Om 09.50 uur kunnen we boarden.
We nemen plaats op onze stoelen 3A en 3C. We zitten naast elkaar, hoewel je dit niet zou denken. In vind de indeling in een ‘Triple Seven’ veel handiger dan in een ‘Dreamliner’. Hoewel een zakenman die alleen reist en nog wat wil werken daar mogelijk heel anders over denkt.
Nou, ik zit toch ‘jofel’! Maar eerst mijn glaasje champagne, dan de krant en dan een filmpje. Aan het laatste stuk van de ‘West Side Story’ kwam ik op de heenreis niet toe.
Om halfelf gaan we taxiën, precies op tijd.
Er zitten er een paar voor ons en ook achter ons.
Om 10.40 take-off. Gelukkig is het droog en zonnig, daar ben ik erg blij mee, nu kan ik tenminste foto’s maken.
Al snel maken we hoogte.
De stewardess komt langs met een warm en vochtig doekje om het angstzweet weg te wissen. We zijn twaalf minuutjes onderweg en ik zie op de monitor dat de kop eraf is.
Japan is nog veel bergachtiger dan ik dacht.
We passeren de kustlijn, we laten Japan achter ons.
De stewardess komt weer langs met dit keer de wijnkaart, iets te knabbelen, een wijntje én de menukaart.
Sowieso is het leuk spelen met de monitor.
Als voorgerecht heb ik doperwtensoep besteld. Ik wist niet dat je van doperwten soep kon bereiden. Intussen heb ik de West Side Story opgezet.
Daarna komt de gesauteerde kippendij door. Tja, Orchideetje moest haar pietluttige Zwitserse zakmesje inleveren, maar hier krijg je een groot roestvrijstalen mes om je kip mee te lijf te gaan. Onbegrijpelijk!
Tja, dat fruithapje oogt een beetje zielig, maar… ik had al twee stukjes fruit tot mij genomen.
Daarna volgt nog koffie met een bonbon.
Volgens Google Maps bevinden we ons hier boven China. Wel helemaal zuidoost, Vladivostok ligt een eindje pal naar het zuiden. Sowieso ziet het terrein er een beetje troosteloos uit.
De video is afgelopen. Ik ga maar een uurtje of wat dutten. Dat zijn er meer van plan, de luikjes gaan dicht.
Ok, ik heb toch een uurtje of drie min of meer geslapen. Tjonge, nog 5.27 uur te gaan! 
AMS staat al op de kaart, maar ’t is nog een heel eind. En dan te bedenken dat dit vliegtuig elke dag heen en weer naar Japan vliegt! 
Ai, GPS werkt, we bevinden ons niet boven land, maar boven de Karazee en vliegen richting Barentszee.
En hier vliegen we daadwerkelijk boven de Barentszee.
Komt het ontbijt door? Nee, dit is de lichte maaltijd voor de landing. Nou, ze hebben er wel werk van gemaakt. Ik kijk maar even in het menu om te zien wat het precies is.
Volgens Japanse tijd is het half negen geweest in de avond, dus een glaasje wijn erbij mag. 
Nu begint het op te schieten. We bevinden ons boven Noorwegen, iets noordoost van Oslo.
De dames komen regelmatig langs met een drankje of een flesje water. De alcoholische versnaperingen sla ik af, maar een kopje koffie blief ik wel.
Tja, Nederland, meestal bewolkt. In elk geval ligt IJmuiden midden op de foto.
De inwoners van Boskoop zullen het terrein herkennen.
Dit is de omgeving van Nieuwkoop.
Als ik het goed zie op Google Maps zijn dat de Langeraarse Plassen.
Mijn GPS heeft het coördinaat niet ‘genomen’. maar ik ga ervan uit dat dit het riviertje de Drecht is.
En dit zijn natuurlijk de Westeinderplassen. Op die watertoren heb ik weleens gestaan.
We zijn er bijna, kijk eens hoe laag we zitten!
Touch-down om 15.08 uur Nederlandse tijd en vier minuutjes later staan we aan de gate. 
Na een lange wandeling staan we om 15.22 uur in de rij voor de Koninklijke Marechaussee. Van de 10 loketten zijn er maar vier ‘bemand’. Er staat een bord met de aankondiging dat het 20 – 25 minuten gaat duren. Ja, dat klopt wel. Tja, wie wil er nu voor zijn plezier achter zo’n loket gaan zitten? De KMAR is zwaar onderbezet.
De ruimbagage komt snel en ook lopen we zonder problemen door de douane.
We nemen nog snel afscheid van een aantal groepsleden, want we kunnen de trein nog halen. Die van 16.05 uur halen we inderdaad op het nippertje. Op naar huis!
We hebben een prachtige reis achter de rug, maar ik ben blij dat ik er ben.
Eurocult-lito, René en alle groepsleden: bedankt!