Vrijdag 31 maart 2017
Matsumoto – Tokio
In cursief de informatie voor vandaag van Eurocult-Lito:
Met de Shinkansen rijden we in twee uur en tien minuten naar Tokio. Daarna stappen we over op de lokale Yamanotelijn. Het is lunchtijd als we inchecken in het hotel. In de hoofdstad kan je met de Yamanote-spoorlijn (een elke drie minuten rijdende ringlijn) of de metro de belangrijkste stadscentra opzoeken: het hippe jonge volk in Shibuya, de wolkenkrabbers in de kantorenwijk Shinjuku, een glimp van oud-Japan in Asakusa of ga naar het dure winkeldistrict Ginza. Het Ueno-park met zijn talrijke musea ligt vlakbij het hotel. Het daar gelegen Tokio Nationaal Museum bezit de grootste collectie Japanse kunst, etnografie en archeologie ter wereld. Er staat zelfs een borstbeeld van een Nederlandse waterbouwkundige. Vlakbij zijn andere musea en liefst vier laten het Tokio van vroeger herleven.
We staan om 06.15 uur op. Vannacht heb ik erg gehoest, ik heb maar een tabletje codeïne geslikt. Dat hielp! Ik ben nu wel een beetje ‘duf’, dat is de bijwerking van dat spul. In elk geval heb ik goed geslapen. Om 07.00 uur genieten we het ontbijt. Het is bewolkt, dus de prachtige bergen laten zich niet zien. Gelukkig had ik gisteren al foto’s gemaakt.
Om 08.15 uur checken we uit en om 08.30 uur lopen we naar het station. Hm, ik dacht dat we met de Shinkansen zouden reizen, maar het wordt de (snelle) boemel van 08.51 uur.Kijk, daar staat de trein. Daarmee leggen we 225,1 kilometer af. Daar doen we 2 uur en 42 minuten over en we rijden met een gemiddelde van 83,37 km/u.De machinist zit in de startblokken en telt de secondes af tot 08.51 uur.Hoe dichter we Tokio naderen, des te meer alles is volgebouwd danwel de grond is in cultuur gebracht. Onderweg… een sneeuwbui, ’t is niet te geloven!
Om 11.37 uur arriveren we in Shinjuku, het drukste treinstation ter wereld. Nou, is het druk? Of niet? Het station telt 36 sporen, heeft meer dan 60 in- en uitgangen en dagelijks maken 3,6 miljoen reizigers er gebruik van. Daar stappen we over op de Yamanote-lijn, een bovengrondse metrolijn. De Yamanote-lijn is een ringlijn, die 60 stations aandoet en er rijdt elke 4 minuten een trein.Tja, dat is nog eens een metronet, dat van Tokio. Maar het steekt simpel in elkaar. Shinjuku ziet u aan de linkerkant in het midden. We treinen zes haltes in noordoostelijke richting naar station Sugamo (I15). Dat is 7,7 kilometer en de trein doet daar 14 minuutjes over. Vanaf station Sugamo is het nog een paar minuutjes lopen naar ons hotel. Kijk, daar is het, het is inmiddels 12.20 uur.APA Hotel Sugamo Ekimae Tokyo (https://www.booking.com/hotel/jp/apa-sugamo-ekimae.en-gb.html?aid=390156;label=duc511jc-hotel-XX-jp-apaNsugamoNekimae-unspec-nl-com-L%3Aen-O%3AosSx-B%3Asafari-N%3AXX-S%3Abo-U%3AXX-H%3As;sid=fb8297e95ed5199e52ec41dea925318f;dist=0&sb_price_type=total&type=total&)
De kamers zijn nog niet beschikbaar, dus zetten we de bagage bij elkaar in de receptie. Kijk, daar staat René. De receptie wordt ‘bemand’ door een stuk of zes dames, maar er spreekt er slechts één Engels. Dat vind ik wel vreemd. We leveren onze paspoorten in bij René, want hij gaat voor ons metrokaarten aanschaffen van naar keuze 24 uur (800 Yen) of 48 uur (1200 Yen). Wij bestellen de metrokaarten van 48 uur, net zo makkelijk. Deze metrokaarten zijn niet geldig op de Yamanote-lijn, daarvoor moet de Railpass worden gebruikt (de onze is t/m 1 april geldig) of een kaartje uit de automaat worden getrokken.
Eerst maar lunchen, dat doen we in dit Starbucks-achtige restaurant op een steenworp afstand van ons hotel gelegen.Om halftwee zijn we weer in ons hotel. Wat zullen we gaan doen? Omdat onze Railpass nog geldig is, besluiten we met een aantal groepsleden naar station Shinjuku te reizen (daar komen we eigenlijk net vandaan) en een bezoek te brengen aan het stadhuis van Tokio. Ok, Tokio heeft ruim 13 miljoen inwoners, dus 13.000 ambtenaren is zo gek nog niet. Zoals gezegd, onze Railpass is nog geldig, dus we hoeven niet naar de kaartautomaat.Vanaf Shinjuku is het een stukje lopen, merendeels door ondergrondse tunnels. Kijk, daar is het! Het stadhuis is neergezet in de jaren ‘80 voor een bedrag van bijna twee miljard US-dollar, het gebouw is 243 meter hoog en telt 48 verdiepingen.Met de gratis lift flitsen we naar de 45e verdieping op 202 meter hoogte. Vanaf deze verdieping – compleet met cafetaria en winkeltjes – is er een enorm uitzicht over Tokio.Helaas, het is nogal nevelig, maar het blijft indrukwekkend. Ik maak een rondje langs de ramen rondom en maak foto’s met de fish-eye.We lopen weer terug naar station Shinjuku door de ondergrondse gangen.Als we weer bovengronds zijn, maak ik deze (afscheids)foto.We zijn er nog niet, nog een stukje ondergronds.Om halfvier zijn we weer in ons hotel. Kunnen we inchecken? Helaas, René heeft onze paspoorten en die schijnen ze wel te willen zien. Eén van de dames komt langs om onze namen op te nemen, maar verder gebeurt er niets. Inmiddels heb ik op mijn iPad mijn mails en het nieuws gelezen en ik zie dat we nu al een uur wachten! Ik ben het zat en eis van de manlijke receptiemedewerker dat ik de kamersleutel wil en wel nu onmiddellijk.
Wat zie ik tot mijn verbazing? Op de receptie liggen kopieën van onze paspoorten!
Nu gaat het snel en we krijgen de kamersleutel. Het kan dus wel!
Tegen halfzes lopen we het hotel uit en daar tegenover ontwaren we meerdere restaurants. Kijk, is dit wat?We bestellen Spaghetti Bolognese en een glas Chianti. Vooraf krijgen we geroosterd brood en twee sausjes. Nou, prima.Dan komt de Spaghetti door. Nou, ’t Is niet zoals in Nederland (of Italië), maar het smaakt best wel goed. We rekenen 3585 Yen af.Het hotel voorziet niet in een ontbijtmogelijkheid, dus schaffen we bij de 7-Eleven croissants en nog zowat aan. Dat maken we morgenochtend soldaat op de kamer, anders moeten we helemaal zo vroeg op. In het hotel lees ik nog wat, we nuttigen nog een beker thee en tijdig gaan we te bed.