Dinsdag 15 maart 2016
Nes Ammim – Akko – Nes Ammim
Om zeven uur staan we op en een half uurtje later genieten we het ontbijt. Nou, dat ziet er hier (buffetsysteem) prima uit. Ik heb gehoord dat het eten hier ‘kosjer’ is, dus (helaas) geen spek bij de gebakken eitjes. Kunnen ze voor gebakken spek geen uitzondering maken? Wat mij betreft is spek ook ‘kosjer’. De koffie is uitstekend, maar ja, dit is natuurlijk een soort van Nederlandse oase. Ik maak meteen wat foto’s op het terrein van Nes Ammim, ik ben hier voor het eerst. Om kwart voor negen stappen we in de bus en een kwartiertje later bereiken we het Northern Israel Center for Arts and Technology, http://nicatcenter.org/
Sinds 1968 hebben de programma’s van Manchester Bidwell Corporation (‘MBC’) duizenden personen beïnvloed die ten onder dreigden te gaan aan structurele verschillen in armoede: verlies van vertrouwen in overheidsinstellingen, paternalistische bureaucratie en pure wanhoop.
De sociaal ondernemer Strickland vond oplossingen voor mensen in nood door het creëren van een omgeving die bevorderlijk is voor een leven dat gewijd is aan werk, leren en gemeenschapszin. Zijn werk is het onderwerp van vier Harvard Business School Case Studies en het heeft hem de prestigieuze MacArthur Foundation ‘Genius’ Award opgeleverd.
Het National Center for Arts & Technology (NCAT), dochteronderneming van MBC, ondersteunt de vorming van Strickland’s onderwijs op nationale en internationale schaal.
Sinds 2000 zijn er acht geaffilieerde organisaties geopend in de States, waaruit blijkt dat de positieve resultaten in Pittsburgh met succes kunnen worden gerepliceerd.
Het Northern Israel Center for Arts & Technology (NICAT) in Akko wil een dergelijk centrum in Noord-Israël creëren. NICAT zal twee cursussen voor de jeugd in kunst en technologie en twee professionele opleidingen voor volwassenen opnemen.
We worden welkom geheten door Tanja (?). Ze leidt ons rond in een fabriekshal waar hard gewerkt wordt. Nou ja, het galmt hier enorm en buiten barst een enorme regenbui los.
’t Is de eerste regen die we krijgen. Zo te horen bevinden we ons op de bovenste verdieping van het gebouw, want boven mij gaat het ‘los’ op het dak. Ik kan werkelijk geen woord van Tanja haar verhaal verstaan. ’t Is niet anders. Na de rondleiding persen we ons in een kantoortje.
Tanja neemt opnieuw het woord en ik begrijp dat ze hier binnenkort willen starten met het aanbieden van cursussen van 3, 6, of 9 maanden aan jongeren in de vrije tijd ná school. Ze willen 50% Joden en 50% Palestijnen in een klas mixen om op die manier de integratie te bevorderen. Een klas bestaat uit 16 leerlingen en twee leraren. Het onderwijs wordt in twee talen gegeven, maar wel met de nadruk op Hebreeuws i.v.m. een mogelijke vervolgstudie.
Zo te horen wonen er in Akko (daar zijn we nu) 2/3 Joden en 1/3 Palestijnen. Van de ‘gevluchte’ Palestijnen is 20% in 1948 teruggekeerd naar Akko. Ik hoor nu voor het eerst dat er in 1948 veel Arabische dorpen – waarvan de bewoners gevlucht/verdreven waren – willens en wetens verwoest zijn. Zo te horen zat David Ben-Gurion daar achter. Zou dat waar zijn?
OK, wat houden de cursussen in? Het gaat om techniek, te beginnen met 3D-printen en laserbewerkingen. Kijk, hier staan 3D-printers. Ik weet er wel iets van, het zijn dure dingen en het programmeren is een lastige klus. Ik denk wel dat het de toekomst is. Nu loopt er al de hele tijd een moslima achter ons aan en inmiddels maakt ze foto’s.
Ik dacht eerst dat zij hier belast was met de catering, maar zij is Ingenieur en hoofd van de afdeling 3D-printing. Ai, dat heb ik weer met mijn vooroordelen. Sujūd (zo heet ze) laat ons vol trots enkele ‘probeersels’ zien. ☆
Bijdrage groepslid …
☆
OK, dat was het weer, op naar de bus en op naar de oude stad Akko. Zoals bekend zijn Orchideetje en ik daar in 2014 ook al geweest. Voor een beschrijving met foto’s van de Citadel moet u naar dát reisverslag. Nabij de parkeerplaats maak ik een foto van de plattegrond van Akko. Inderdaad, ’t is niks (de foto bedoel ik). We lopen buiten de soek om naar de haven. Eerst maar de informatie over Akko die we van Maaike kregen.
Akko, https://nl.wikipedia.org/wiki/Akko_(stad)
Akko is een oude havenplaats in het noorden van Israël, gelegen aan de Middellandse Zee. Ten zuiden van de stad bevindt zich een vissershaven, aan de Baai van Akko.
Akko heeft een karakteristieke middeleeuwse en oosterse uitstraling, met veel oude gebouwen en muren. In de Hellenistische en de Romeinse tijd droeg de stad de naam Ptolemaïs. De stad, zoals ze er vandaag uitziet, is grotendeels tijdens het Ottomaanse Rijk opgebouwd en voor een deel in de 17e eeuw door Druzen. Vele muren werden neergezet op de plaats van de ruïnes van de bouwwerken van de kruisvaarders. Sommige resten zijn echter nog zichtbaar. Volgens het Israëlische Centraal Bureau voor Statistiek (jaar 2000) woont 95% van de Arabische inwoners in de oude stadswijk. In 1945 had de stad 12.360 inwoners van wie er 50 Joods waren. Tijdens de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 vluchtte het overgrote deel naar de oostelijk gelegen heuvels en naar Libanon. In 2008 stamt nog slechts 15% van de Arabische bevolking in de stad af van families die al voor 1948 in de stad woonden. Akko is in 2001 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO geplaatst.
Volgens het Israëlisch Centraal Bureau voor de statistiek wonen er 46.300 burgers in Akko. De bevolking van Akko bestaat uit een mix van Joden en Arabieren. De meeste Arabieren zijn moslims en christenen, met kleine minderheden van Druzen en Bahá’í.
Joden vormen 67.1% van de bevolking van de stad, islamitische Arabieren vormen 25,3% van de bevolking van de stad, christelijke Arabieren vormen 2,4% van de bevolking van de stad en andere burgers maken 5,2% van de bevolking van de stad uit.
OK, nabij de haven drinken we koffie gezeten ín het restaurant. De rest van de groep zit buiten. Het is inmiddels wel droog en zonnig, maar er staat een frisse wind.
OK, we mogen op eigen houtje door de soek en aanbevolen wordt om te lunchen bij het stalletje met de cola reclame. Onderwijl schiet ik foto’s. Deze jongens ‘schieten’ zo nodig met scherp. Ik maak een praatje met ze, maar ze laten niets anders los dan dat ze van de ‘security’ zijn. Wat zouden ze in hun rugzak hebben?
Ik kan het zo wel raden. Ai, dit is hem. Het is er druk – dus goed – en het bereiden van de broodjes Falafel gaat razendsnel. Op het terras nuttigen we de broodjes Falafel, die we wegspoelen met cola. Zullen we nog eens een bezoek brengen aan de El Jazzar (de slager) moskee? Vorige keer ben ik vergeten om een foto te maken van de tombe van zijn zoon Suleiman Pasha.
Deze mannen bestuurden de stad in de tweede helft van de 18e eeuw. De moskee is gebouwd in 1781 op de fundamenten van de Kerk van het Heilige Kruis en geldt als de mooiste en fraaiste van Israël. Kijk, hier is het. Ik maak eerst twee foto’s vanuit verschillende hoeken met de fish-eye lens. Voor de moskee staat een fontein, die voor de rituele reiniging werd gebruikt. Mooi, we gaan naar binnen. Het valt me mee dat dit voor een ongelovige is toegestaan. Dan twee foto’s met de fish-eye. Eén in landscape en één in portrait. Hier staan de sarcofagen van Ahmed Pasha Al Jazzar en zijn zoon Suleiman Pasha. Hm, we hebben nog even tijd voor de bus vertrekt. We pakken nog een stukje soek mee. Graffiti kennen ze hier ook. Dit is een andere moskee dan de El Jazzar. Voor een waterpijp moet je hier zijn. En voor een visje hier. Vanaf de parkeerplaats (we hebben nog even) zie ik fortificaties. Zo te lezen is Napoleon hier ook geweest. Deze Agave is niet verkeerd. Wij hadden ook zo’n Agave in onze binnentuin, maar helaas is hij aan schimmel ten onder gegaan. Gelukkig kon ik de ‘kleintjes’ nog redden, die zijn goed aan de groei. En dit zijn dan die fortificaties. OK, we stappen in de bus en rijden naar het Getho Fighters Museum, in Lohamei Hageta’ot, http://www.gfh.org.il/eng/?CategoryID=229
Pal naast het Ghetto museum staat nog een restant van een Aquaduct. En een Amphitheater, maar zo te zien is deze recent gebouwd. Nou, dat Getho Fighters Museum is best wel een groot gebouw. En zo zag het eruit tijdens de bouw in 1958. Eerst de informatie die we van Maaike kregen.
De Ghetto Fighters House is niet alleen het eerste Holocaust museum van de wereld, maar ook de eerste in zijn soort gesticht door overlevenden van de Holocaust. Sinds de oprichting in 1949 vertelt het museum het verhaal van de Holocaust tijdens de Tweede Wereldoorlog, waarbij ze de nadruk legt op de moed, de spirituele triomf en de ongelooflijke capaciteit van overlevenden van de Holocaust en de strijders van de opstand om hun leven in een nieuw land op te bouwen – de staat Israël – waarover ze hadden gedroomd.
De Ghetto Fighters House laat het bewijs zien van de visie van de stichters.
Het verdriet en de gruwel achter zich latend, kozen ze ervoor om naar Westelijk Galilea te komen om daar een bloeiende kibboets te bouwen – Kibbutz Lohamei Hageta’ot – en het museum te vestigen binnen de Gemeenschap.
Naast het museum is het centrum voor humanistisch onderwijs, wiens doel het is om kennis en begrip van de gebeurtenissen die tijdens de Holocaust plaatsvonden door middel van dialoog en gezamenlijke leren een plaats te geven.
Het centrum streeft naar het creëeren van multi-culturele bijeenkomsten waarin intensieve discussies kunnen plaatsvinden over de menselijke en universele betekenis van de Holocaust, zowel binnen als buiten de Israëlische samenleving.
In 1995 werd het Yad Layeled Children’s Memorial Museum opgericht in het Ghetto Fighters House om de herinnering aan de joodse kinderen die tijdens de Holocaust omkwamen levend te houden.
Het doel van dit museum is om de jonge bezoekers kennis te laten maken met de wereld van de kinderen die tijdens de Holocaust leefden, door ze een ervaringsgerichte omgeving te bieden waardoor ze het onderwerp van de Holocaust op een voor de leeftijd passende wijze kunnen onderzoeken.
We worden welkom geheten door, wacht… heet zij Tanja? In elk geval krijgen we niet iets te zien over Warschau – dat had ik verwacht – maar informatie over de Jodenvervolging in Nederland tijdens WO-II. Tja, dat is mij wel zo ongeveer bekend. In elk geval hebben zij mooie foto’s aan de muren hangen. ☆
Bijdrage groepslid?
☆
In elk geval zijn we mooi op tijd terug in Nes Ammim. We hebben nog een rondleiding tegoed, dat gaat nu gebeuren. Maaike is geboren in Nes Ammim en heeft haar jeugd hier doorgebracht. Toentertijd werkten er hier veelal zo’n 200 vrijwilligers in de rozenkassen en in de Avocado cultuur. Dat is niet meer, het was niet meer rendabel. Het enige dat rest is het hotel. Tja, en er is grond verkocht, daar staan nu huizen. Orchideetje heeft hier vele, vele jaren geleden ook eens een paar dagen doorgebracht. Toen werd Nes Ammim gepromoot en sinds die tijd zijn we donateur. Eén keer per kwartaal ontvangen we het Nes Ammim magazine, wij zijn dus goed op de hoogte van het verleden en de huidige situatie. Tja, het is toentertijd opgezet om de dialoog te voeren tussen Joden en Christenen. Dat is inmiddels uitgebreid met de dialoog tussen Joden en Palestijnen. Maar we hebben gezien dat er vele organisaties zijn die zich daarmee bezig houden. Is het concept Nes Ammim achterhaald? In elk geval zie ik het magazine nergens liggen en we worden er ook niet op gewezen. Hier in elk geval de site van Nes Ammim (http://www.nesammim.nl/stichting-nes-ammim-nederland/)
Oh wacht, we hebben nog enige informatie van Maaike gekregen.
Missie: Nes Ammim is een oecumenische christengemeenschap waar vrijwilligers, lokale bewoners en gasten over de complexe Israëlische maatschappij, haar religies en culturen leren.
Nes Ammim versterkt de joods-christelijke relatie en probeert om joods-christelijke-islamitische dialoog te ontwikkelen. Het wil zijn christelijke Arabische broeders en zusters ondersteunen. Nes Ammim is een platform voor interpersoonlijke, interreligieuze en interculturele dialoog; voor een dialoog tussen mensen van Israël – Joodse, Arabische of anderszins, en voor mensen uit Europa en elders, die willen luisteren en die willen leren van elkaar.
Visie: Wij zijn van mening dat Israël een bijzonder land met een complexe samenleving is met verschillende godsdiensten en kleurrijke culturen, waarvan wij een evenwichtig beeld willen geven dat we willen delen met anderen. Wij zijn gekoppeld aan dit land door de Bijbel en door de geschiedenis.
We zullen niet vergeten wat er is gebeurd in het verleden, met name door het kwaad van antisemitisme en christelijk anti-Judaïsme. Wij zijn van mening dat door oprechte dialoog mensen elkaar op een substantiële manier kunnen begrijpen. Dit leidt tot kennis van de ander, begrip voor de ander en hopelijk ook tot vreedzame coëxistentie. Tot zover de informatie van Maaike.
Zo te horen woonden in dit soort paviljoens toentertijd de stafleden met hun gezin. Leuke tuin overigens. En in dit soort barakken woonden toentertijd de vrijwilligers. Volgens Orchideetje zag het er destijds vele malen mooier en netter uit. En in deze barak wonen momenteel een aantal vrijwilligers. Binnen ziet het er toch comfortabel uit. Ik heb wel iets met Agave’s. En met bloemen. Dat groene ‘ding’ is de ingang van de schuilkelder. Links is de ventilatie. Onder het gras is dus de schuilkelder gesitueerd. Tja, dit is Israël, elk moment kan er een oorlog uitbreken. En dit is de kerk. Doen ze hier niet aan stoelen en/of banken? Een informatief bordje voegt veel toe. Wij hebben ook een palm in onze binnentuin, maar deze is nét iets groter. Het is tijd voor de warme hap. Ik begin met een soepje. Van een beetje vlees ben ik niet vies. Daarna salade. Ik hecht niet zo aan een bepaalde volgorde, soms begin ik gewoon met het dessert. In Italië hanteren ze soms ook zo’n rare volgorde, maar ja, dat vinden Nederlanders. Als laatste het dessert. OK, nog even mijn mail en dan te bed.