Zondag 6 juli 2014
Hasselt – Zwolle
Nou, het was werkelijk ‘bal’ vannacht. Tot een uur of twaalf werd er naar voetballen gekeken, maar daar was ik op voorbereid. Anne kwam terug, hij had een leuke avond achter de rug in Hasselt. Nederland had weer gewonnen, maar dat had ik al begrepen. Maar toen… in plaats van rustig aan op huis aan te gaan werd er tot 03.00 uur zeer luide muziek gedraaid. Het leek wel of de speakers naast mijn tent stonden. Had ik erheen moeten gaan? Dat zou wel niet veel uitgehaald hebben. Pas na drieën kon ik de slaap vatten. Vanavond moet ik mijn INR bepalen en doseren. Ik vrees dat mijn INR door slaapgebrek en stress veel te hoog zal zijn. Het is niet anders.
Om kwart voor zeven sta ik op. Het is drukkend warm, want vannacht heeft het weer geregend. Nu is het droog, daar ben ik wel blij mee. Ik bereid thee en havermoutse pap en om half negen gaan we van start. We hebben versterking gekregen, Jan loopt vandaag met ons mee.
Kijk, dat zijn die party-tenten waar die herrie vandaan kwam. Zwolle nog 10 kilometer, maar wij nemen niet de kortste weg. Voor ons wordt het zo’n 20 kilometer. Overigens, het is 20 graden in de plus, we hebben de weinige wind tegen en het is zonnig. Prima wandelweer dus.
We hebben nu al twee dagen asfalt weggekauwd, nu krijgen we een grasdijk van het Waterschap voor de kiezen. Helaas, al snel gaan we weer over op asfalt. Dit boerderijtje behoeft ook het nodige onderhoud. Links van ons ligt het Zwarte Water – een zijkreekje van de IJssel – en rechts is het weiland wat de klok slaat. Zo te zien op de kaart in de wandelgids kunnen we nog lang genieten van dit asfaltdijkje. Het voordeel van bovenop een dijk lopen is dat je wel wat ziet. Kijk deze koeien eens rustig grazen. En deze schapen staan ook aan hun ontbijt. De vitrages zijn toe. Het bovenraam staat op een kier. Ik neem aan dat de bewoners nog in diepe rust zijn. Het is al na negenen! Een kaart ter informatie. Dank u wel, Staatsbosbeheer! Rechts het Zwarte Water en links de Vecht. De Overijsselse Vecht uiteraard. Voor ons maakt dat niet uit, maar als je hier met je korjaal vaart moet je dit wel even meenemen. ’t Is niet druk met scheepvaartverkeer. Leuk toch, zo wonen aan de dijk? Zoals gezegd, voorlopig een asfaltdijk. Anne en Jan lopen geanimeerd koutend voor mij uit. Het weer is voortreffelijk. Hebben de ooievaars visite? Of is het eigen kroost al aardig uit de kluiten gewassen? Straks naar Afrika, lekker overwinteren. Helaas, de theetuin is gesloten. Straks moeten we maar zelf koffie bereiden op ons brandertje. Dit is niet de Stadskolk, maar een naamloos kolkje een kilometertje daarvoor. Die merkwaardige constructie zag ik al van verre, maar ik kon er geen chocola van maken. Nu zie ik het, het is een brug. Het blijkt de Mastenbroekerbrug te zijn. De brug is geopend in 1998 door Tineke Netelenbos. Wie was dat ook alweer? Zij was toentertijd minister van Verkeer en Waterstaat. De brug is 197 meter lang en is ontworpen door Maarten Struijs. Nou, knap hoor! Uiteraard lopen we niet de kortste route naar Zwolle, maar helemaal om de nieuwe wijk Stadshagen heen. Water is er hier genoeg, we lopen tenslotte in één van de natste gedeelten van Nederland. Vanaf hier ziet de Mastenbroekerbrug er toch heel anders, zeg maar buitenaards uit. Anne en Jan zijn al linksaf geslagen. Er komt een mevrouw aanfietsen met een hond aan de lijn. Ik ga zo direct rechts van de weg lopen. Vinex wijken hebben natuurlijk een slechte naam, maar hier kun je, lijkt mij, prima wonen. Uiteraard gaat er niets boven je eigen boerderijtje compleet met moestuin. Wat kipjes (Rhode Island Red), konijnen (Witte Nieuwzeelander), een varkentje (Piétrin), een Jersey koetje en je bent het baasje. Inderdaad, wandelen is er niet meer bij, de dieren hebben dagelijks verzorging nodig. Links van ons ligt de wijk Westenholte omgeven door een pracht van een sloot. Ook aan de huisvesting van de Meerkoet is gedacht. In de zeventiger jaren werd Defensie verblijd met de DAF YA-66. Ja, echt blij waren ze er niet mee, want er zat slechts een motortje in van 1100cc. Verder geen vierwielaandrijving, dus mocht het voertuig niet het ‘terrein’ in. Nou ja, sowieso was het beter dan lopen. Hier staat er eentje van een liefhebber, neem ik aan. Het begint nu toch op te schieten. Dit is de sluis in het IJsselkanaal. Vlak voordat we onder de A28 doorlopen fotografeer ik dit pand. Wat het is? Ik heb geen idee, een bordje schittert door afwezigheid. Dit is het sluisje in de Willemsvaart. Hier ben ik eerder geweest, ik meen dat het Westerborkpad hier ook langs komt. Hier staat wel een – goed leesbaar – informatiebord. In de verte ligt de oude IJsselbrug. Ook weer mét informatiebord. We zijn ‘rond’. Dit keer is de uitspanning ‘Het Engelse Werk’ wel open. We drinken een biertje op de geslaagde rondwandeling, maar ook dat het Hanzestedenpad erop zit. Op naar de volgende uitdaging. Tegen half twee stappen we op en lopen opnieuw door het Park Engelse Werk. Dit keer zie ik een informatiebordje. Daar hoort natuurlijk een fotootje bij. Ik denk dat ik me vergis, niet het Westerborkpad, maar het Maarten van Rossumpad loopt hier. Dat pad heb ik ook al gelopen. Niet alleen in (ver) buitenland zie je verpauperde panden, ook in Zwolle kun je terecht. Tegen tweeën komt Zwolle NS in beeld. Het is mooi geweest. Om halfvier ben ik thuis, het is iets zonnig en droog. Mijn kampeerspullen kunnen meteen naar buiten, enigszins vochtig is alles wel.
Voor de aardigheid de bolletjes waar mijn foto’s onder zitten. Veelal bevinden zich meerdere foto’s onder elk bolletje, die komen bij inzoomen te voorschijn. Nou, een mooi rondje toch? Zoals gewoonlijk sluiten we (met het gezin) de wandeling af in Peacocks. Anne en Jan: bedankt!