Zaterdag 23 september 2006
Kastraki – Thessaloniki
Om kwart voor acht sta ik op. Vannacht heeft het weer geregend, alleen deze keer niet zo hard. Na het ontbijt pak ik mijn rugzak in en we rekenen af. Drie nachten à €9,- dat is dus €27,-
Daarna lopen we naar Kalambaka, onderweg nog genietend van de bergen. Ik zie een grote supermarkt en ik besluit om meteen een 5 liter blik olijfolie te kopen.
Ik kan kiezen uit wel zes soorten en koop de duurste. Ik wil ook nog knoflook kopen, maar bedenk dat ik dat beter kan doen op de markt in Thessaloniki. We drinken nog een Nescafé vlakbij het station en zitten ruim op tijd in het boemeltje van 12.05 uur naar Paleofarsalos, waar we moeten overstappen op de sneltrein van 13.30 uur naar Thessaloniki. In deze luxe trein hebben we gereserveerde plaatsen.Via Larissa, N. Pori en Katerini sporen we naar Thessaloniki, waar we om 15.30 uur aankomen. Onderweg is het erg bewolkt en soms regent het zelfs. Is de zomer voorbij of is het maar een korte inzinking?
In Thessaloniki regent het en niet zo weinig ook. Ik ben blij dat ik de eerste dag in de stralende zon een aantal foto’s en dia’s heb gemaakt. Ik loop naar de markt, en er is fruit, vlees en vis in overvloed, maar geen knoflook. Dan maar niet. Het regent nog steeds, ik kan net zo goed naar het vliegveld gaan. Ik loop de Egnatia op, maar kom erachter dat bus 78 naar het vliegveld een straat zuidelijker rijdt. Vlakbij de Witte Toren stap ik in de bus. Even na vijven ben ik op het vliegveld en bestel echte filterkoffie, dat hebben ze hier, en een broodje. Successievelijk komt de rest van de groep binnendruppelen, sommigen hebben nog uitgebreid gewinkeld in Thessaloniki.
Om 21.00 uur checken we in en om 23.15 uur kunnen we boarden. Take off te 23.45 uur, we zijn een half uur te laat. Volgens de piloot maken we dat half uurtje goed en dat klopt ook, we hadden zeker wind mee. Helaas heb ik weer geen stoel bij de nooduitgang, maar wel met een Duitse jongeman samen drie stoelen. Ik kan dus ruim zitten. Ik raak met deze jongeman aan de praat. Hij werkt bij een bank en heeft een paar jaar geleden verkering gekregen met een Griekse. Hij gaat zo vaak als hij kan naar Griekenland om haar op te zoeken. ‘Van slapen komt dan weinig’, vertelt hij, en hij ziet er dan ook tamelijk uitgewoond uit. Te 01.20 uur staan we op Keulen aan de grond en om 02.00 uur haal ik mijn rugzak van de bagageband. Ik neem afscheid van de groep, zij gaan allen per auto terug naar huis. Ik loop naar de uitgang en trek eerst maar eens een cola uit de automaat. Dat kost me €2,50 niet gering.
Ik zie dat de eerste S-bahn naar het Hauptbahnhof om 06.04 uur vertrekt. Ik strek mijn moede leden maar uit op een bank. Ik moet wel wakker blijven, want ik moet om 08.18 uur de ICE pakken naar Utrecht. Ruim voor zessen loop ik naar het perron, dat gaat gewoon binnendoor. Ik pin een kaartje à €2,20, zwartrijden gok ik maar niet. De S13 is keurig op tijd, Duitse Gründlichkeit! Na een goed kwartier sta ik op het Hauptbahnhof. Eerst maar naar het toilet, dat kost €1,10 maar dan heb je ook wel een brandschoon toilet. Dan een broodje ham en koffie. Zo op zondagochtend is het Hauptbahnhof al vol in bedrijf. Ik zie veel tamelijk luchtig geklede dames, die zo te zien net van hun werk komen. Zij zien er afgedraaid uit.
Ook de ICE is keurig op tijd.Gelegenheid om te slapen krijg ik niet, ik raak aan de praat met iemand die perfect Duits en Engels spreekt, maar een Braziliaan blijkt te zijn. Hij werkt in Duitsland en gaat nu op bezoek bij zijn broer die in Den Haag werkt. In Oberhausen stappen twee jonge meisjes in. Ook daarmee raak ik aan de praat, zij zijn Israëlisch. Ze hebben hun middelbare schooldiploma op zak en trekken nu twee maanden rond in Europa. Ik vraag naar de veiligheidssituatie aangezien Israël nog steeds op mijn lijstje staat. Ze zijn tamelijk fatalistisch omtrent het risico van een bomaanslag of een raketaanval. Het risico om slachtoffer te worden van een verkeersongeluk is groter, vertellen ze mij. Dat is natuurlijk ook zo, als je het zo bekijkt is Israël een veiliger land om in te wonen dan Nederland.
Ze hebben ook veel Palestijnse vrienden en ze zijn bereid om concessies te doen in ruil voor vrede. Voor de huidige politici hebben ze alleen maar minachting. Wie weet komt er met de nieuwe generatie op den duur vrede. Eén gaat in oktober voor twee jaar – verplicht – onder de wapenen, haar vriendin ontduikt dit door te gaan wonen en studeren in New York. Bereisde types, deze dametjes. Ik waarschuw ze nog voor de gevaren in Amsterdam, maar ze blijken daar al eerder te zijn geweest. We hebben iets vertraging opgelopen als we in Utrecht arriveren, toch haal ik nog net de trein van 11.32 uur naar huis. Ik ben van plan om vanmiddag wat slaap in te halen, maar daar komt niets van terecht. Uitpakken, opruimen, de post, de mail, bijpraten en zo vliegt de tijd voorbij. Uiteraard ronden we ook deze voettocht af met een diner bij Peacocks. Deze voettocht was in één woord fantastisch. Memnoon, heel erg bedankt voor de organisatie en de andere wandelaars: ook bedankt!