Zondag 24 juni 2007
Vrangianá – Tridendro – Agráfa
Om 05.00 gaat mijn mobiel. Het is nog donker als ik naar de taverna loop. Tjonge, het gaat steil naar boven, hoe moet dat als je hier woont en wat ouder wordt. Tot mijn verbijstering is het hek van de taverna gesloten. Alles is donker. Ik loop om de taverna heen en even verder kan ik zo over het hek stappen. De deur van het restaurant is op slot en nergens zie ik de beloofde ontbijtpakketten. Wat nu? Ik klop op de deur, hoewel ik weet dat de uitbater hier niet woont. Aan de achterkant is nog een deur en deze is open. Binnen staan allemaal dozen opgestapeld, dit lijkt mij het magazijn. Ik hoor een stem, het is Dimitris.
Hij vertelt dat hij en Stef hier mochten overnachten op een losse matras. De uitbater heeft gisteravond nog op ons gewacht met de ontbijtpakketten. Ai, een misverstand dus.
Helaas kan Dimitris niet bij de ontbijtpakketten komen, die liggen in het restaurant en dat is op slot. Fijn, bedankt. Ik maak mijn excuses en neem afscheid.
Na een kwartier terug lopen breng ik Mieke en Ellie op de hoogte. We besluiten maar wat droog brood te eten met water. Hm, dit lijkt wel op straf!
Om 06.15 uur vertrekken we. Voor de verandering gaat het deze keer omlaag. We lopen door een smalle kloof en de steilste stukken van de dirt-road zijn voorzien van beton.
Het is hier erg woest, dat kun je wel zeggen. Tegen zevenen lopen we langs een oude Romeinse brug, die naast de nieuwe brug ligt. Helaas geeft de Lonely Planet hier geen informatie over. Het brugje is overigens aan de smalle kant. Eindelijk een bord waar we wat aan hebben, rechts ligt Tridendrowaar we niet heen moeten en rechtuit op 10 kilometer afstand Agráfa. Daar moeten we vandaag naartoe.
En dan op 72 kilometerafstand het einddoel van onze voettocht: Karpenísi. Ik begin het Grieks een beetje door te krijgen. Een bulldozer, ik denk dat dit ding hier zijn laatste rustplaats heeft gevonden. Om kwart over acht zijn we bij de brug, nou ja, het is een ding van niets. Aan de overkant van de brug moet een voetpad zijn dat via de kortste – oftewel steilste – weg naar Agráfa gaat. Mieke loopt vast over de brug. Wat blijkt, aan de andere kant is het pad afgesloten met een provisorisch hek. Het pad is ook min of meer dichtgegroeid, zie ik. Hier is al lange tijd geen wandelaar meer geweest. Er staat geen bord bij met informatie. Maar ja, dat kan ik wel raden, verderop is het pad natuurlijk weggespoeld. We moeten het maar niet proberen. Er zit niet veel anders op dan verder te lopen over de dirt-road en twee kilometer verderop linksaf te gaan. We houden maar gelijk een korte pauze. Hier vlakbij ontspringt een waterval, op de foto lijkt het heel wat, maar hij is maar één meter hoog. Overigens, dit water is prima te drinken! De kloof wordt wijder en de rivier wordt breder. Alle beetjes water helpen natuurlijk. Woest blijft het nog steeds. Weer een slang, deze is tijdens het zonnen overreden. Gelukkig weer een bron. Het is in de kloof niet zo warm, het is slechts 20 graden. Om tien uur bereiken we Agráfa, tenminste hier staat een pracht van een restaurant.
Ze zijn nog open ook. We bestellen Nescafé en een soort chocoladetaartje. Het is tenslotte zondag vandaag. Ze verwachten vandaag veel bezoekers zo te zien, het terras wordt op orde gemaakt. Dit is tevens een forellenkwekerij, er zwemmen tig forellen in deze bakken waar het rivierwater met geweld doorheen stroomt. Zouden die beestjes niet geweldig afvallen van het tegen de stroom op zwemmen?Ook hier alleen maar Amstel en Heineken, waarin een klein land groot kan zijn. Ook hier weer zo’n ‘bord’, ze gaan hier voor meer dan een half miljoen investeren. Waarom zie ik in Holland nooit van deze borden?Even na elven stappen we op, tijd genoeg, we zijn er nu toch bijna.
Even verder passeren we weer een Romeinse brug. Ach, nu zie ik het pas, we zaten helemaal niet aan de rand van Agráfa, we moeten nog een kleine twee kilometer. Even verder gaan we linksaf en nu wordt het echt afzien.
De asfaltweg gaat in gemene zigzaggen loeisteil omhoog. En het is nog warm ook, de zon staat er vol op. Er lijkt geen eind aan de weg te komen, na elke zigzag denk ik dat ik er ben, maar nee, nog verder. Kwart voor twaalf loop ik Agráfa binnen. Gelukkig begint het dorp met een terras. Ik gooi mijn rugzak af en bestel gelijk een cola. Het is 32 graden! Ik begin een beetje bij te komen en, hoewel het zondag is, komt de groenteboer aanrijden. Ik heb het niet zo op fruit, maar ik moet zeggen: de kersen zijn overheerlijk en ik koop gelijk een pond. Er staat hier een bord ‘Rooms to let’, met een pijl. Mieke gaat informeren en we kunnen terecht. Uiteraard moeten we weer een stuk omhoog, maar dan… een poortje door en we komen echt in een paradijsje. Deze mensen houden van tuinieren, dat is te zien. Mieke had begrepen dat we voor z’n drieën €30,- kwijt zouden zijn, helaas, dat blijkt een misverstand, we moeten €50,- afrekenen. Het is aardig aan de prijs, maar ja, we hebben er wel iets moois voor. De uitbaters spreken uitsluitend Grieks, toch begrijpen we dat er in Agráfa zo’n 200 mensen wonen. ’s Zomers zijn het er meer, dan komen er een aantal Atheners verkoeling zoeken. Verkoeling? Tja, in Athene is het nog heter en hier staat wel een soort verfrissend windje. En dan te bedenken dat hier ’s winters een pak sneeuw ligt. Hoeveel? Ik kom er niet achter, soms wijst men één meter aan, maar soms twee meter. Goed, het is in elk geval genoeg voor een iglo.
De dames gaan boodschappen doen en ik ga onder de douche en doe zoals gewoonlijk een wasje.
Eigenlijk is het te warm, maar toch loop ik het dorp even in. Mijn compliment, Agráfa is erg mooi. Uiteraard is er een kerk, het portaal is open, de echte kerk is op slot. Ik loop maar weer terug naar ons hotelletje en bestel een biertje. Met mijn kersen ga ik lekker in de zon zitten. Dat valt tegen, het is intussen 35 graden en in de zon is het niet uit te houden. Verder stikt het hier van de vliegen. Ik vraag een vliegenmepper, maar er is geen beginnen aan. Ik bedenk me, we hebben nog twee wandeldagen te gaan.
Morgen een lange dag, er scheiden ons 30 kilometer van hier naar Kerasochóri.
Vroeg op in elk geval, het lijkt wel of het elke dag warmer wordt.
We kunnen hier ook eten en tegen zevenen bestel ik een Griekse salade en een karbonade met frites. Dat ziet er allemaal goed uit en het smaakt ook prima. De uitbaatster kan goed koken. Na het eten denk ik een glas wijn te bestellen. Ik zie een wijnvat, helaas, de kraan heeft gelekt en alles is weggelopen. Er is nog wel iets anders, ik krijg iets uit een fles dat aangelengd wordt met sprite. Het smaakt nog best lekker ook en ik bestel daarna nog twee van deze drankjes. We maken het niet te laat, morgen om 04.30 uur op.