Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Reisverslag Grenslandpad Reusel – Eersel
Vrijdag 9 januari t/m zaterdag 10 januari 2015

Vrijdag 9 januari 2015
Reusel – Witrijt
Om acht uur loop ik naar het station. Het is nog volledig donker. Hoe zit dat met het lengen van de dagen? De Metro’s zijn op! Hoe kan dit nu weer?
De sprinter is precies op tijd. Hij zit al aardig vol, maar na het volgende stationnetje kan ik zitten. Hm, ’t is nog steeds donker.
Het weer ziet er niet al te best uit. Gisteren heeft het de hele dag geregend en voor de komende dagen worden buien verwacht. Dat is te overzien, maar beroerder is dat er voor vandaag en morgen storm wordt verwacht. Nou, op weg naar het station stond er inderdaad een beste wind. Vanavond kunnen we terecht op een natuurkampeerterrein. Dat is veilig. Morgenavond wordt het wildkamperen, we moeten op zoek naar een veilige (open) plek. En als het echt niet gaat zit er niets anders op om dan naar huis te gaan.
Het wil niet echt opschieten met het Grenslandpad. Toch ben ik wel content met de voortgang van de LAW’s/Streekpaden. Vorig jaar heb ik het Noaberpad afgerond (415 km), het Maas- en Peelliniepad (122 km), het Hanzestedenpad (120 km), en het Wad- en Wierdenpad (120 km) gelopen en een begin gemaakt met het Grenslandpad (372 km).
Eergisteren, woensdag 7 januari heeft er een terroristische aanslag plaatsgevonden in Parijs bij het satirisch weekblad ‘Charlie Hebdo’. Twaalf mensen (twee agenten, een receptionist, een bezoeker en acht journalisten) zijn daarbij om het leven gekomen. Verder vielen er elf gewonden, waarvan vier ernstig. De twee daders (broers van Algerijnse afkomst), wisten te ontkomen. Tot nu toe zijn ze spoorloos, wel is de politie onmiddellijk gestart met een grootscheepse klopjacht. Ik zag het filmpje, opgenomen vanaf het dak van het pand, meerdere malen. Deze aanslag is goed voorbereid. Ik zag dat op de manier waarop deze mannen door de straat liepen/renden, en ‘vanuit de beweging’ de agent executeerden. Koelbloedig nog iets van de straat opraapten, instapten en wegreden.
Deze mannen hebben niet een weekendje op de hei geoefend, nee, deze actie hebben ze wekenlang – in een ‘urbanised area’ – beoefend. Zouden ze allang uitgeweken zijn naar het buitenland?
Gisteren heeft er nóg een schietpartij plaatsgevonden in Parijs waarbij één agente werd gedood en een tweede agent gewond raakte. Of er een verband is tussen deze twee zaken is niet bekend. Tja, onze westerse samenleving wordt er niet veiliger op en is uiteraard zo kwetsbaar als wat. Stel dat er nu iemand in deze trein zit met een Kalasjnikov en om zich heen begint te schieten. Je kunt werkelijk geen kant uit en je bent gewoon kansloos. Ja, je kunt misschien aan de noodrem trekken, maar dan sta je stil in het weiland. Dat schiet ook niet op. Ik ben niet bang uitgevallen, maar ik houd ernstig rekening met een aanslag in Nederland. Ai, daar ligt een Metro. Zoals ik al verwachtte zijn meerdere pagina’s gevuld met ‘Parijs’. Kijk, de terroristen-experts denken er net zo over als ikzelf, ook in Nederland is een aanslag niet te voorkomen. Ook niet als je nog veel en veel meer geld pompt in organisaties als de AIVD.
Naar mijn mening heeft het ook geen zin om grote aantallen zwaar bewapende agenten/militairen op straat te laten patrouilleren. Ik heb dat onlangs in Israël gezien (eigenlijk alleen in Jeruzalem), het geeft misschien een veilig gevoel, maar ook daar vinden aanslagen plaats. Ik laat mij niet gek maken, de kans dat je door een auto wordt geschept of van de trap tuimelt is vele malen groter dan dat je het slachtoffer wordt van een aanslag. OK, ik ben benieuwd hoe dit afloopt.
Kijk, het weerbericht. Voor de kust geldt code ‘geel’ wat dat ook moge betekenen.
Het kan 12 graden in de plus worden, wat dat betreft lijkt het wel voorjaar. Zou het nog gaan ‘winteren’?
Onderweg ontmoet ik Albert, ook deze keer lopen we weer met zijn tweeën.
Na een voorspoedige, wel lange reis bereiken we om twintig over elf Reusel. Hier zijn we vorige keer gestopt. Eerst maar koffie. De appeltaart laat ik achterwege, ik had in de bus nog twee boterhammen genuttigd. Een klein halfuurtje later gaan we op pad. We pakken de route op en al snel lopen we Reusel uit. Meteen slaan we rechtsaf en lopen verder over een modderig voetpad. In zuidelijke richting lopen we en de wind hebben we schuin tegen. Dat het gisteren de hele dag geregend heeft is goed te zien, overal staan plassen. Links en rechts slalom ik om de plassen. Het pad is aardig doorweekt, het lopen gaat zwaar. De Belgische grens is niet veraf meer. Tja, de ene na de andere mega-stal passeren we. Ik vermoed dat er varkens in worden gehouden. Een stukje terug hadden we gekozen om rechts langs de sloot te lopen. Dat was wat minder modderig. Hier moeten we toch de sloot over anders komen we straks echt in de problemen. Het lukt prima. We komen in de buurt van de Reuselse Moeren, een nat heidegebied. Nou, nat is het hier zeker, de weilanden staan nagenoeg blank. Dit is de route, maar het is geen doen. Ik zie op mijn GPS dat er iets links nog een pad loopt. Dit pad ligt wat hoger (en droger) en zo bereiken we de Belgische grens. Voor de zekerheid is er een grenspaal neergezet. Het ding staat een beetje scheef, maar ja, het is hier bijzonder drassig. Kijk, het kanaal van Schoten naar Dessel. Het kanaal is gegraven tussen 1844 en 1846, maar toen was slechts het gedeelte van Dessel tot Turnhout gereed. Het duurde nog tot 1875 tot het gedeelte tot Schoten gerealiseerd was. Dit kanaal is één van de Kempische kanalen, die een verbinding vormen tussen de Maas en de Schelde. Zoals veel andere kanalen heeft ook dit kanaal zijn betekenis voor de beroepsvaart verloren. Blijft over de pleziervaart en de waterbeheersing. Uiteraard lopen we nu op Belgisch grondgebied. Oeps, ik heb wederom mijn paspoort niet bij me, als dat maar goed gaat. Tja, dit is echt het Grenslandpad, merendeels lopen we over ‘woeste gronden’. OK, het is niet allemaal ‘woest’, kleinschalige landbouw is er wel. Verderop staat een mooi huis, ’t is wel wat eenzaam hier. Dit huis staat een stuk verder. Zo te zien staat de boel te koop, maar een bord zie ik niet. Op de site zal het bord niet leesbaar zijn, maar er staat: ‘Privé-weg’. Het is voor de helderheid, anders zou je hier zo het bospad opdraaien met je ‘four-wheel’. Zoals gezegd, kleinschalige akkerbouw. Toch heeft dit landschap wel iets. Zo’n steenslagweg loopt heel wat ‘plesanter’ dan een modderig en soppig bospad. We naderen Postel, hier alvast een tja, hoe heet zoiets eigenlijk? Even na drieën lopen we Postel (http://www.abdijpostel.be) in. Kijk, zo’n informatief bordje stel ik zeer op prijs. Gasthof de Beiaard is gesloten, ze genieten hun jaarlijks verlof. En dit is de Abdijwinkel van Postel. Kaas, kruiden, speculaas, brood en bier. Nee, vandaag heb ik niets nodig. Een handwijzer, Santiago staat erop, dat spreekt voor zich. ’t Is nog maar 2450 kilometer. Dit kruisbeeld staat naast de toegangspoort. Christus hangt er op kruisbeelden uit de Renaissance altijd wat frivool bij. Dat is hier zeker niet het geval. Het gebouw recht voor mij is het Kontaktcentrum. Hier zullen aanstaand Norbertijnen wel de nodige uren doorbrengen met studie. Dit is de gevel van de abdij, tja, hier zijn wel de nodige centjes in gaan zitten. Iets verder staat dit kapelletje. Nog iets verder staat dit gedenkteken. Zo staan er vele in Nederland. Mogelijk is de afkorting ‘p.o.w.’ niet bekend. Het betekent ‘Prisoner Of War’, krijgsgevangene dus. Inmiddels zijn we ruim een half uur verder. Het is twintig over vier. Vanaf Postel bos, bos en nog eens bos. Soppig uiteraard en zwaar lopen. Ik heb een week of zes niet gelopen en daar zat de Kerst en Oud- en Nieuwjaar ook nog tussen. Ik kwam niet in mijn ‘loopritme’ vandaag, ik ben blij dat we nu bij ‘Herberg in het Wilde Zwijn’ zijn. Onze camping ligt hier nog geen kilometer vandaan. Ik mag maar twee alcoholische versnaperingen per dag, maar een kleintje Bavaria moet kunnen. Dat smaakt lekker fris. Daarna vul ik mijn bidons met water, mogelijk is het water op de natuurkampeerterrein ‘Witrijt’ afgesloten (http://www.staatsbosbeheer.nl/Overnachten/Kampeerterreinen/Witrijt.aspx?tab=Praktische+info).
Waar komen deze mensen eigenlijk vandaan? In de omgeving woont er nagenoeg niemand. Sowieso is het hier een gezellige boel. Om vijf uur stappen we op. Inmiddels is het donker en het spettert ook iets. Daar ben ik niet blij mee. Na een kwartiertje lopen we in de stromende regen de camping op. Er brandt een lantaarnpaal, verder is er niets en niemand te zien. Snel zet ik mijn tent op en doe mijn spullen erin. Snel er achteraan, de boel is nog redelijk droog gebleven. Ik begin met een soepje en bel meteen naar Orchideetje. We bevinden ons nog geen kilometer van de Belgisch-Nederlandse grens. Niemandsland dus. Ik heb een ‘pietsje’ netwerk, het is gelukkig net genoeg om verbinding te maken. Ik hoor dat de twee terroristen zich in een buitenwijk van Parijs, met een aantal gijzelaars, in een drukkerij bevinden. Maar er is nóg een gijzeling aan de gang. Dat speelt zich af in een winkel. Hebben deze twee gijzelingen met elkaar te maken? Hoe gaat dit aflopen? Ik ben er helemaal niet gerust op, de gijzelnemers hebben het initiatief weer naar zich toegetrokken. Dit is toch wel een aanwijzing dat deze aanslag(en) uitgebreid zijn voorbereid.
OK, ik kan toch niets doen en bereid een Knorr-maaltijd. Ik ben blij dat ik – met mijn gasbrander – in de tent kan koken, het regent behoorlijk. Ik ga maar even liggen, volgens Albert is het over een uurtje droog. Dan kan ik buiten de tent de afwas doen en mijn tanden poetsen.
Vandaag hebben we er volgens GPS 23,26 kilometer opzitten. Dit kan zo ongeveer wel kloppen.
Albert roept dat beide gijzelingen zijn beëindigd door de Franse politie. Er zijn wel slachtoffers gevallen. Nou, morgen maar de krant inzien.
Inmiddels is het droog en kan ik de afwas doen. Trouwens, zou het water zijn aangesloten? Dat bekijk ik morgenochtend wel, nu ga ik slapen.