Vrijdag 16 oktober 2015
Melun
Om negen uur word ik wakker. Ik had het zeker nodig. Van kwart over negen tot tien uur genieten we het (uitgebreide) ontbijt. Daarna ga ik nog even op bed liggen. Ik heb het zeker nodig.
We moeten nog een stukje GR 1 dichtlopen van ons hotel naar het station van Melun. Daar beginnen we om kwart voor twee mee. Het is bewolkt en koud. In Melun valt niets te bezichtigen of te bewonderen. Toch maak ik nog enkele foto’s. Tegen tweeën genieten we nabij het station van een (matige) espresso danwel café crème. We pakken de bus terug naar hotel Ibis. Het valt mij op dat er hier (sorry) veel ‘zwarte’ mensen zijn. Let op, ik ben geen racist, maar niet blind. Menno legt uit dat Frankrijk toentertijd in West-Afrika vele koloniën heeft gehad. Een tekening op Wikipedia laat dit zien. Op de kamer nuttig ik yoghurt met muesli en honing, bovendien een appel. Hm, ik ga nog even op bed liggen, ik heb het gewoon nodig.
Tegen zevenen lopen we naar het restaurant. Dat blijkt gesloten! Tja, in het weekend is het restaurant dicht, zie de informatie op het publicatiebord (en het boekingsformulier, zie ik later). We worden verwezen naar restaurant Del Arte op tien minuten loopafstand. Nou, de muurschildering mag er zijn. Ik bestel een pichet de vin rouge en een pizza Calabrese. Menno bestelt een salade en een glas wijn. Dat blijkt een probleem op te leveren. Wijn mag volgens hun vergunning alleen geschonken worden in combinatie met een hoofdgerecht. De salade blijkt een voorgerecht te zijn. OK, Menno kiest als begeleidende drank voor cola. Tja, helaas, maar de vergunning staat niet toe dat er aan een tafel wijn wordt geschonken terwijl iemand aan deze tafel alleen een voorgerecht heeft besteld. Dat lost Menno op door aan de belendende tafel te gaan zitten. De afstand tussen de tafels bedraagt hooguit een centimeter of twintig. Tja, een belachelijke situatie eigenlijk en de gastvrouw gaat naar de ‘baas’ om te vragen of het misschien anders kan. OK, de ‘baas’ neemt het risico dat er controle komt en hij een boete krijgt. Menno mag weer aanzitten aan de oorspronkelijke tafel. Tjonge, te gek voor woorden natuurlijk. Dat de overheid zich met zulke futiliteiten bezighoudt. Wat mij betreft mogen ze alles vrijgeven, ieder is uiteraard volledig aansprakelijk voor wat hij zichzelf aandoet. Dus een jeugdige ‘comazuiper’, die in het ziekenhuis terecht komt, mag de rekening zelf betalen. En als hij/zij dat niet kan betalen blijft deze rekening hem/haar desnoods levenslang achtervolgen.
OK, de pizza smaakt prima, maar is aan de randjes een tikje aangebrand. Ook het begeleidende brood oogt ietsje zwart. Dat komt zeker door al die wijnperikelen. Ik besluit met ijs en fruit. Het ijs is een tikje waterig, want over het algemeen koopt de horeca in bij de Hanos en dan krijg je waterig ijs. Ik hoor glasgerinkel en een harde val op de plavuizenvloer. Het blijkt dat de gastvrouw (waarschijnlijk is ze nog geen twintig jaar oud) is uitgegleden. Ze blijft liggen. Ik zie geen bloed, dus ze is niet in het glas terechtgekomen. Meteen komt de chefkok aangesneld.
Hij tilt haar op en loopt met haar naar achteren. Kijk, dat zou ik nu nooit doen, iemand optillen die op de grond ligt. Als die iemand iets gebroken heeft kun je door optillen enz. een bloeding (of erger) veroorzaken. Mijn EHBO-diploma is verlopen, maar dat wil niet zeggen dat ik alles vergeten ben.
OK, ze gaan dweilen en glasruimen, want dat ligt door het hele restaurant. Ik hoop dat het voor de gastvrouw goed afloopt. Gelukkig is ze jong, dus soepel. Een kwartiertje later is ze er weer, wel met een grote pleister op haar hand. Het gaat wel, zegt ze. Mooi, wij rekenen af (voor mij bedraagt de schade €20,-) en lopen terug naar hotel Ibis. Daar zijn we tegen negenen en na een douche ga ik te bed (ik heb het zeker nodig).