Vrijdag 18 augustus
Firenze: Galleria dell’Accademia, Palazzo Strozzi
Om halfzeven gaat de wekker en van zeven tot acht genieten we het ontbijt. Ik besluit weer met een espresso. Daarna lopen we naar de Galleria dell’Accademia. Kijk, er staat om vijf voor half negen al een behoorlijke rij, maar wij kunnen met ons tijdslot langs de rij en zo naar binnen.Eerst maar even enige algemene informatie:
In Galleria dell’Accademia staat het originele beeldhouwwerk ‘David’ van Michelangelo. Het beeld dat op het Piazza della Signoria en het Piazzala Michelangelo staat is een replica. Dit kunstwerk wordt als één van de topwerken van de Italiaanse kunstenaar Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni beschouwd.
Bovendien omvat de collectie een fraaie verzameling aan schilderijen die uit de renaissance afkomstig zijn.
Galleria dell’Accademia werd opgericht in het jaar 1561, waarmee het één van de oudste nog bestaande kunstacademies ter wereld is. De academie werd opgericht door drie prominente kunstenaars uit de periode van de late renaissance. Dit waren Giorgio Vasari, Agnolo Bronzino en Bartolomeo Ammanati. Later werd de rol van de Galleria dell’Accademia nog belangrijker nadat Leopold II, groothertog van Toscane opdracht gaf om alle schilderacademies in de stad onder één dak te plaatsen. Zo ontstond Accademia di Belle Arti di Firenze. Naast dat kunstenaars in spe hier het vak konden leren, moest er ook een galerij komen met schilderijen van oude meesters. Dit zodat jonge kunstenaars hiervan konden leren.
Al lange tijd is de academie ook open als museum voor publiek. Zo kunnen bezoekers kijken naar een aantal van de beste werken ter wereld. Zo herbergt het museum een aantal bekende werken van Michelangelo. Naast de David kun je bijvoorbeeld de beelden van de vier slaven bewonderen.
Het museum heeft een grote collectie schilderijen uit de periode van de renaissance.
Een aantal bekende namen waarvan schilderijen hangen in het Galleria dell’Accademia zijn Paolo Uccello, Andrea del Sarto en Sandro Botticelli.
Nou ja, dat naar binnen gaan, gaat zo maar niet. Eerst door de security, mijn rugzak mag mee, maar moet verhuizen naar de voorzijde. Eén half litertje water mag, maar mijn cola moet ik inleveren. Zo te horen kan ik het straks terugkrijgen. Ok, we mogen nu ‘echt’ naar binnen. Daar is het al behoorlijk druk, ik meen dat het museum om 08.15 uur opent. Maar… als ik even wacht kan ik al het tentoongestelde op mijn gemak bekijken.
Ik laat de foto’s en de informatie voor zichzelf spreken. Linksaf is de Tribuna Del David.Kijk, daar staat het standbeeld van ‘David’ met een menigte ervoor. Tja, de Mona Lisa in Parijs, de Nachtwacht in het Rijksmuseum, het Parthenon in Athene, het Colosseum in Rome, de Pyramide van Cheops in Egypte en zo zijn er nog wel een aantal ‘highlights’, maar ‘David’ hoort zeker in dit rijtje thuis. Zo nu en dan hebben we een kort gesprekje gehad in een restaurant, in een wachtrij enz. maar werkelijk, vanuit de hele wereld zijn mensen afgereisd naar Firenze om sowieso ‘David’ te zien.
In de gang staan nog een aantal werken van Michelangelo Buonarroti (zo heet hij voluit), die komen eerst aan bod.Achter in de zaal staat in een speciaal voor dit beeld gebouwde apsis de monumentale ‘David’, het schitterende bewijs van de humanistische visie van de beeldhouwer. Michelangelo was amper 25 toen hij dit meesterwerk beeldhouwde uit een marmeren blok dat men onbruikbaar vond.En hier in volle glorie. Ik krijg het gevoel dat David een levend standbeeld is, zo levensecht staat hij daar. Komt hij ’s avonds van zijn sokkel af en gaat hij Firenze in? ’s Morgens staat hij uiteraard weer tijdig op zijn sokkel naar de menigte te kijken.Ok, we gaan weer verder, de ene zaal na de andere. Na ‘David’ is het nog wel druk in het museum, ik heb het idee dat veel mensen alleen voor ‘David’ komen en weer op tijd in de bus moeten zitten. Ik laat weer een groot aantal foto’s en informatie voor zichzelf spreken.Tjonge, best wel een groot museum, maar zeer zeker een aanrader. Om tien over elf verlaten we Galleria dell’Accademia en gaan de straat op. Tjonge, wat is het weer druk (en warm). Zie eens die wachtrij links, wat al die mensen rechts staan te doen is mij niet duidelijk. We lopen naar de Piazza di San Lorenzo en frequenteren hetzelfde restaurantje als gisteren. Ik nuttig weer een espresso en een lemon ijsje. Hm, er nemen drie jongedames plaats en we horen dat ze uit de staat Utah komen. Tegen twaalven lopen we naar de Duomo, er staat weer een onmenselijk lange wachtrij voor de ingang. De Duomo gaan we dus niet doen, ik moet een tijdslot zien te regelen.
Iets verder is Palazzo Strozzi. Daar gaan we naartoe. Onderweg zie ik een aantal zeer luxe winkels, dit is een etalage van Louis Vuitton. In de andere etalages zie ik mijzelf spiegelen in het vensterglas, die foto’s maak ik maar niet.Kijk, we zijn er, sowieso bijzondere gevel.Eerst enige algemene informatie:
Palazzo Strozzi werd gebouwd tussen 1489 en 1538 in opdracht van de rijke handelaar Filippo Strozzi. De familie Strozzi bezat het tot 1937, toen schonken ze het aan de Italiaanse staat. Het is het jongste privé Palazzo uit de renaissance en een van de mooiste voorbeelden van de burgerlijke architectuur uit die periode. De prachtige stenen kroonlijst is een technisch hoogstandje door zijn vooruitstekende gedeelte en aanzienlijke gewicht. De kroonlijst was het werk van de architect Simone del Pollaiolo. Hij ontwierp ook de sierlijke binnenplaats met een open loggia op de bovenste verdieping. Het Palazzo huisvest de belangrijkste tentoonstellingen van de stad en biedt onderdak aan het cultuurcentrum Strozzina, een aangenaam café en de Art store AgoraZ.
Nou, we gaan maar eens kijken, zo te zien is er een tentoonstelling van Yan Pei-Ming. Eerlijk gezegd, ik heb nog nooit van deze man gehoord.De Firenzecard is geldig, dat is weer mooi meegenomen.Mijn rugzak moet in een kluisje, maar dan mogen we. Hm, het Palazzo is op de tentoonstelling na helemaal leeg. Nou ja, dan leidt dat tenminste niet af.
Ik laat de foto’s en de teksten voor zichzelf spreken.Ok, we hebben het gezien, ik ben toch meer van de Renaissance.
Tja, het is kwart over een. Het museumcafé staat ons niet aan, we gaan de straat op en lopen richting het museum Uffizi. Het is ongelooflijk druk op straat en we zien ook veel groepen toeristen. De terrassen zitten overvol en het is knap warm. Maar dat had ik al gezegd. Kijk, we zien een restaurantje waar we binnen in de airco kunnen zitten. Voor mij cola en een broodje sandwich.Allons, op naar Uffizi. Onderweg zien we deze muzikanten die zeker niet onverdienstelijk spelen.Het museum Uffizi grenst aan de rivier de Arno met de beroemde Ponte Vecchio.
Zoals de naam al zegt, dit is de oudste brug van Firenze. De huidige brug met een lengte van 100 meter en een breedte van 32 meter is gebouwd in 1345. Deze stenen brug verving een houten brug die door een overstroming in 1333 werd verwoest.
De brug dankt zijn silhouet aan de juwelierszaken die uitsteken aan weerskanten van de brug. Ze kwamen er in de 16e eeuw ter vervanging van de leerlooiers en slagers omdat groothertog Ferdinando I deze activiteiten onvoldoende artistiek vond. Tot op de dag van vandaag zitten hier nog veel juweliers. Deze plek van handel is ook de naamgever van de term bankroet. Wanneer een koopman niet meer voldoende liquide middelen had om zijn standplaats te bekostigen werd zijn tafel met koopwaar in elkaar getrapt door soldaten.
De tafel heette een banca en het in elkaar trappen werd ‘rotta’ genoemd. Zo ontstond de naam banca rotta.
De Corridoio Vasariano, gebouwd door Vasari, dateert uit het jaar 1565 en kwam er in opdracht van de familie De’ Medici. Het gaat om een afgeschermde passage met een lengte van één kilometer die van het Palazzo Vecchio naar het Palazzo Pitti loopt.
De Corridoio Vasariano toont portretten en zelfportretten uit de 17e en 18e eeuw.
In 1944 was dit de enige brug die de Duitsers spaarden, terwijl ze wel de oude wijken eromheen sloopten om de Amerikaanse troepen de weg te versperren.
De brug leed echter wel onder de zware gevolgen van de overstroming van 1966.
Kijk, daar is de brug, met de zon mee gefotografeerd. Hm, de brug zelf lopen we niet op, het is ons te druk!Rechts van de brug zijn de loketten voor Uffizi met uiteraard een zeer lange wachtij.
Nog iets verder is het loket waar de online gekochte tickets kunnen worden afgehaald. Nou, daar staat ook een beste rij, dus online tickets aanschaffen – hebben we niet gedaan – is mijns inziens geen aanrader. Daar tegenover is een loket ‘informatie’. Daar staat geen rij. Ik vraag of ik een tijdslot kan krijgen, de Firenzecard hebben we in ons bezit. We krijgen een kaartje met twee adressen.Kijk, de Por Santa Maria is hier om de hoek, daar gaan we eerst naartoe. Helaas – we vragen het zo hier en daar – maar dit adres is onvindbaar. Dan maar de kerk proberen.
Die vinden wij. De kerk is gesloten wegens renovatie, maar om de hoek is het ticket office. Er staat iemand voor ons, maar we zijn zo aan de beurt. Hier scoren wij voor het museum Uffizi met onze Firenzecard een tijdslot voor morgenochtend negen uur. Kijk, daar ben ik erg blij mee!
We zoeken de Arno weer op en lopen richting hotel. Achterom een foto van de Ponte Vecchio in tegenlicht.Ai, dit is La colonna della Giustizia oftewel het standbeeld van de Vrouwe van Justitia op het Piazza Santa Trinita.Tegenover ons hotel is Bistrò Gamberini. IJs hebben ze ook en daar zijn wel aan toe.
Ok, het ijs is hier buiten de kunst en het menu ziet er goed uit. Zullen we voor de verandering vanavond hier eten? We reserveren meteen.
Mooi, een korte siësta, de warmte mat toch wel af. Ik bereid thee voor Orchideetje en zelf trakteer ik mij op een glas rode wijn.
Om kwart voor zeven lopen we naar Bistrò Gamberini.Ziet dat menu er niet fantastisch uit?Ik bestel een Ceasar Salad di Pollo, het ziet er een beetje vreemd uit, maar het smaakt prima. Voor de dorst geniet ik er een biertje bij (en water).Orchideetje geniet als hoofdgerecht een Grilled salted Codfish fillet with Herbs (geen foto), en ik een Stewed black Pepper Veal with mashed Potatoes. Inderdaad, dit gerecht ziet er ook niet uit, maar smaakt ook prima. Verder lekker vers brood erbij.Als dessert ga ik voor de Seasonal Fruit Salad with Ice Cream. Dat bekomt mij ook erg goed.Inmiddels is het bij half negen. We rekenen af, steken de straat over en betreden ons hotel. We maken het niet al te laat, morgen vroeg op en weer een drukke dag.