Maandag 8 maart 2010
Havana
Vandaag is er een uitstapje naar Viñales, een landstreek gelegen in het westen van Cuba. Als je daar nog nooit geweest bent, moet je daar zeker een keer naartoe. Wij zijn daar drie jaar geleden ook geweest. Vandaag geven we er de voorkeur aan om nog een dag naar Havana te gaan. We kunnen dus uitslapen tot 08.00 uur (de groep rijdt dan net weg) en even later zitten we aan het ontbijt. Ai, lekker rustig zo. Het ontbijtbuffet is weer aangevuld. Het ziet er goed uit en het smaakt ook goed. Even na negenen starten we met de wandeling langs de Malecón. Tja, dit huis getuigt nog van voorbije glorie. Prachtig zo’n trap die op de eerste verdieping uitkomt. De begane grond is dan voor het bedienend personeel. Dit beeld zie je overal. Mannen (maar ook vaak vrouwen), die aan het vegen zijn.
Pleinen, parken en zo meer zien er dan ook keurig uit. We komen weer langs het ruiterstandbeeld van gisteren, nu staat de zon erop. Gevist wordt er ook. Uiteraard maak ik dit soort ‘close-ups’ met mijn telelens. Gevangen wordt er ook. Ik denk dat ze de vis lekker opknabbelen. OK, verder langs de Malecón. Ooit was dit een boulevard van grote allure.
OK, er staat een aantal panden in de steigers en er is zowaar een aantal panden opgeknapt. Maar het gros staat zowat op instorten. Aan het eind van de Malecón staat een groen uitgeslagen gedenkplaat. Zo te lezen is de Malecón gebouwd in 1901 door de Amerikaanse gouverneur van Cuba. Hier buigt de Malecón zuidoostwaarts. Op deze ‘punt’ staat een standbeeld van een zekere Miranda. Hij trekt krijgshaftig zijn degen. Verder staat er hier een klein fort.Ik kijk eens even achterom. In de verte (telelens) staat een aantal grote hotels. Hoe zou de gemiddelde Cubaan dit ‘beeld’ ervaren? Een schoolbus. Het lijkt me een schenking van Frankrijk, omdat er ‘Ecoliers’ op staat. We slaan rechtsaf en lopen de Prado op. Deze wandelavenue kwam gereed in 1852 en ooit woonden hier de rijkste families van Havana. Tja, nu ziet het er enigszins verlopen uit. Overal zijn kinderen onder leiding van een ‘juf’ aan het sporten. Ik neem aan dat het basisschoolkinderen zijn, die hun uniform verwisseld hebben voor sportkleding. De leeuwen op de hoeken zien er krijgshaftig uit. Ook hier wordt er weer dapper geveegd. Jammer, ik lees later dat op nummer 255 hotel Sevilla is gevestigd. Op kamer 501 verbleef geheim agent Hawthorne uit het boek van Graham Greene ‘Onze man in Havana’. Ik moet zeggen dat ik het boek met veel plezier gelezen heb. Dit gebouw zal het ongetwijfeld niet zijn, we moeten nog maar eens naar Cuba. Aan het eind van de Prado lopen we tegen hotel Inglaterra op. Sowieso een prachtige neobarokke gevel. Het hotel schijnt populair te zijn bij Britse toeristen. Ik vrees dat je wel over een dikke portemonnee moet beschikken. Iets verder staat het Capitolio. Het werd in de jaren twintig van de vorige eeuw gebouwd als presidentieel en gouvernementeel paleis. Het is een kopie van het Capitool in Washington. Tja, de Amerikanen kregen het in 1902 voor het zeggen toen ze de Spanjaarden opvolgden als koloniale overheersers. Momenteel zijn er een aantal musea gevestigd. Vanaf het Capitolio willen we via de ‘Obispo’, zo’n beetje de belangrijkste winkelstraat van Havana, naar de Plaza de Armas. Dit straatje is niet de Obispo, maar hij loopt in de goede richting. Hier wordt toch druk ‘gestraat’, hoewel, het is net na twaalven, ze zijn zeker schaften. Over schaften gesproken, zelf hebben we ook wel trek. Toevallig komen we langs een bakkerij, het brood kost hier zo goed als niets. Iets verder is een wisselkantoor. Onze pesosjes zijn nog lang niet op, maar we kunnen ze maar beter aanvullen. Als we nu eens €400,- wisselen? Daar zingen we het deze reis wel mee uit. Voor de deur staat een zwaar bewapende bewaker, die één voor één de mensen binnenlaat. Ook echtparen mogen niet samen naar binnen. OK, Orchideetje komt naar buiten met een enorme stapel bankbiljetten. Ze heeft het in kleine coupures gekregen.
Iets verder is een leuk restaurantje. Tja, het is echt voor de toeristen, maar ik ben – sinds Marokko – erg bang om maag-darmklachten te krijgen. Vandaar dat ik de lokale restaurantjes mijd. Ik bestel een espresso en Orchideetje thee. Mooi, nu kunnen we het geld verdelen, je weet het maar nooit. Al tellend komen we erachter dat Orchideetje 15 Pesos te weinig heeft gehad. Tja, dat is toch bijna 15 Euro. We tellen het nog twee keer na, maar inderdaad, het is zo. Wat te doen? Heeft teruggaan zin? Nou ja, proberen kan altijd. OK, Orchideetje gaat weer naar hetzelfde loket (er zijn er zeker een stuk of tien), terwijl ik buiten mag wachten. Wat schetst mijn verbazing, Orchideetje komt naar buiten met excuses en 15 Pesos. Dat had ik toch niet verwacht. Hulde!! Op naar de Catedral om de Heer te danken. Kijk, de zon staat er mooi op en dat afschuwelijke terras is verwijderd.
Ik heb nu wat meer tijd, zodat ik ook een foto van het interieur kan maken. Zoals gezegd, het is een tamelijk sober geheel. Even tussen haakjes, waarom ‘pinnen’ wij hier niet? Dat is simpel, dat kan hier niet.
Tot vijf jaar geleden betaalden de toeristen hun rekeningen met US-dollars. De dollar is in de ban gedaan en in 1995 is voor de toeristen de Convertible Peso (CUC) ingevoerd. In eerste instantie was de koers 1 op 1, maar tegenwoordig wordt bij het wisselen van euro’s naar CUC 8% ingehouden. Je krijgt voor een euro 1.15 CUC. In Varadero worden euro’s geaccepteerd, maar daar rekenen ze 1 euro = 1 CUC! In Europa uitgegeven creditcards zijn bruikbaar, maar dan wordt bovenop de 8% nog 4% commissie in rekening gebracht. De Cubanen zelf gebruiken een andere munteenheid, te weten de Peso Nacional. Deze heeft een verhouding van 1 op 24 met de CUC en is dus bijna niets waard.
OK, we gaan een doorsteekje maken richting de San Fransisco de Asis. Onderweg passeren we de ‘Bolsa de la Habana’. Er staan nogal wat mensen in de rij. Wat is dit voor iets? Helaas, Gladys kunnen we het niet vragen. Onderweg komen we langs een kerk. Hoe heet deze ook alweer? Het is mij ontschoten.

De eerste foto is met de standaard lens genomen en de tweede met de fish-eye.

We lopen nog even over de Plaza Vieja. We hebben nu gewoon wat meer tijd om rond te kijken. Dit is het plein waarvan ik al zei dat het zo mooi in de latex zit. Een straatje verder ligt de San Fransisco de Asis. Dit is een foto van de zijkant met de bekende monnik op zijn vaste plekje ervoor. Zoals bekend is de foto van de voorzijde mislukt, maar dat wist ik toen nog niet. Vandaag is de kerk open, dus nemen we een kijkje binnen. Ook hier een sober interieur. De kerk is gebouwd in 1608 en in 1737 herbouwd. In de jaren 1762-1763 is de kerk gebruikt door Engelsen. De katholieken hebben er daarna nooit meer diensten gehouden, omdat de kerk was gebruikt voor protestantse diensten. De kerk is daarna voor alles en nog wat gebruikt en nu doet het dienst als concertgebouw.
Als we verder willen moeten we een paar Pesosjes betalen. Tja, is dat wel de moeite waard? Ach, we zijn er nu toch en we kunnen ze wel missen. Nu, daar krijgen we geen spijt van, de binnentuin is bijzonder mooi. Verder zijn er de nodige zalen propvol kunstschatten. Helaas laten dat soort zaken (in vitrines) zich slecht fotograferen. U zult echt zelf moeten gaan kijken. Ook kunnen we helemaal naar het dak en dan nog verder de toren op. Prachtige plaatjes levert dat op, ook in fish-eye. Op de eerste foto staat het Plaza de San Fransisco er mooi op, met de in 1836 gebouwde Fontein der Leeuwen. In de buitentuin ontdekken we nog een Grieks-orthodoxe kerk. Vreemd dat daar niets van in de reisgidsen staat. Als we weer in de kerk komen is daar een groepje meisjes een klassiek stuk aan het instuderen. Niveau hebben ze zeker.Deze monnik vind het ook erg mooi, dat kun je aan zijn gelaatsuitdrukking wel zien. Min of meer langs de haven lopen we naar El Tempete. Bij deze Dorische openluchttempel is in 1519 de stichtingsverklaring voorgelezen van de stad Havana. Tja, ik heb nog het Museum van de Revolutie op mijn lijstje staan. Daartoe kuieren we een stukje Obispo af. Tjonge, wat is het druk, merendeels toeristen uiteraard. Nog een stukje naar rechts en we staan bij de ingang van het museum. Er tegenover is een stukje muur voorzien van een toepasselijke tekst. De buitenkant van het museum is niet fotogeniek, maar binnen kun je wel zien dat dit het voormalige paleis van de afgezette dictator Batista is geweest. In een hoekje staan drie spotprenten, die betrekking hebben op George Bush, Ronald Reagan en Batista. Cubanen laten zich hier fotograferen terwijl ze hun hand en middelvinger op een bepaalde manier omhoog houden. Binnen zijn er verschillende zalen met wapens, uniformen, radio’s en heel veel foto’s uit de tijd van de revolutie. Interessant, vooral als ik zie dat Che beschikte over een geavanceerd Duits fototoestel. Nou ja, hij was tenslotte arts en kwam uit een gegoede Argentijnse familie. Maar het gaat mij vooral om het buitenterrein. Om te beginnen de eeuwige vlam ter ere van de Helden van het Nieuwe Vaderland. Dan de resten van een B-26. De T-34 tank gebruikt door Fidel Castro. De ‘Fargo’ truck. En als laatste de beroemde ‘Granma’, het schip dat door Fidel Castro werd gebruikt om met zijn 80 kompanen in 1956 van Mexico naar Cuba te varen. Ze kwamen dagen te laat, zo zeeziek als maar kan en op de verkeerde locatie aan land. Batista was op de hoogte van hun komst en kon de nodige maatregelen nemen. Tja, wie zet nu zo’n schip achter glas en achter pilaren? Je kunt het ding op geen enkele manier goed bekijken.
Wat lees ik? Dit is niet het ‘echte’ schip – dat is namelijk na de invasie teloor gegaan – maar een replica. Een nepding dus. Ik vind het maar een afgang. Tja, dit is ook nep, maar door de amateuristische aankleding heeft het toch wel wat.
Het tableau stelt Che Guevara en Camilo Cienfuegos voor. OK, we zitten er een beetje door. Alles op één dag bekijken gaat gewoon niet. We lopen op ons gemak naar het Capitolio, daar staan altijd coco-taxi’s. Zover hoeven we niet eens te lopen, het is of die coco-taxi-chauffeurs ruiken dat je gereden wilt worden. Ai, tijdens onze vorige Cubareis werden we in plaats van koetsjes met Coco-taxi’s rondgereden.
Dat vond ik eigenlijk veel leuker! Ook nu genieten we weer van de stuurmanskunst van onze taxipiloot. Tjonge, met dik zestig op de teller scheuren we in no-time naar ons hotel. Dolle pret eigenlijk. We moeten maar een afdrukje opsturen, helaas ben ik de naam van de taxipiloot vergeten. Ach, Gladys kent hem wel. Tja, dit is typisch Cuba. Het kamermeisje rolt elke dag de schone handdoeken op en fabriceert daar de mooiste beesten mee. Een lief briefje – in het Engels – ligt erbij. Dat is waar, we hebben ons gister opgegeven voor de Parisien-show. Ik moet Gladys nog even betalen, ze zal nu in de receptie zijn. Even tellen, de show kost 35 Pesos en het eten kost 20 Pesos. Dat is dus 55 Pesos en dat maal twee personen is 110 Pesos. Dat valt erg mee, want Tropicana kostte drie jaar geleden maar liefst 90 Pesos per persoon (zonder eten!), maar wel 1^e rang. Ik pak maar even de lift om van de 4^e naar de begane grond te gaan. Normaal pak ik altijd de trap, dat is beter voor mijn lijn. Nou, daar krijg ik spijt van! Ter hoogte van de 3^e etage maakt de lift vreemde geluiden en ter hoogte van de 2^e etage stopt hij ermee. Ik druk het knopje van de begane grond nog maar eens in, maar helaas, niets. Dan de noodknop. Er gebeurt niets. Wat te doen? Ik zie net een stukje deur boven mij. Die zit natuurlijk muurvast. Nog maar eens de noodknop. Dan hoor ik geluid achter de deur en met geweld wordt de deur opengeschoven. De man van de receptie zegt dat de monteur onderweg is en vraagt of ik iets wil drinken. Nou ja, een Cuba Libre wil er wel in voor de schrik. Tjonge, dat heb ik nu weer. Wat groepsgenoten spreken mij moed in.
Wat hoor ik, de lift zat gisteravond ook al vast! Wat een beroerd hotel! Ze hebben het gister gewoon niet goed gerepareerd. Na zo’n half uur verschijnt – eindelijk – de monteur. Hij ziet kans om de lift – handmatig? – omhoog te brengen. Geen prettige ervaring, ik ben doodsbang dat de complete lift omlaag tuimelt in de liftkoker. Het gaat gelukkig goed en ik kan eruit. Ik vertel de man van de receptie dat ik nooit, maar dan ook nooit meer een voet in dit hotel zal zetten. Veel indruk maakt dat niet. OK, ik reken af met Gladys en neem de trap naar de 4^e etage. De lift gebruik ik hier niet meer.
Tegen achten lopen we naar hotel Nacional, dat is dat grote hotel in de buurt. Tjonge, het ziet er hier wel chique uit! Zouden de liften het hier doen? Eerst worden we naar de eetzaal gebracht. Tjonge, dit is echt decadent. Ik maak eerst maar eens wat foto’s van het geheel, daarna ga ik mijn bordje volscheppen. Ach, het is bekend, ik ben een matig eter. Maar voor zo’n keertje kan het wel; met twee bordjes rijst en vlees en twee toetjes hou ik het voor gezien. OK, op naar het cabaret.De zaal doet me een beetje denken aan de Moulin Rouge in Parijs. Heel anders dan Tropicana, daar zit je buiten in een grote tuin. Wat zal ik ervan zeggen. Sowieso wordt er erg goed gezongen en prima gedanst. De dansers en danseressen zijn goed op elkaar ingespeeld, maar gelukkig is het niet 100% glad. Er is één acrobatiek nummer.Tja, in Tropicana is het nog meer show en veel meer acrobatiek. Verder heeft Tropicana een groot life orkest. Maar ja, dat is ook drie keer zo duur. Toch heb ik van de show genoten, ik kan niet anders zeggen. Inmiddels is het bij twaalven, morgen weer vroeg dag.