Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Reisverslag Cuba van zaterdag 6 maart t/m zondag 21 maart 2010

Zaterdag 6 maart 2010
Amsterdam-Havana
Onze zoon is mooi op tijd om ons naar het station te rijden. Met een taxi weet je het maar nooit, ik heb er niet zo’n groot vertrouwen in. Ook de trein van 06.50 uur is mooi op tijd en zo te zien zijn we niet de enigen die op reis gaan. Het is koud, het waait en er ligt een paar millimeter sneeuw. Ik zie een strooiwagen langskomen, ik denk dat de laatste restjes zout de straat opgaan. Even na achten staan we op Schiphol in de rij.Tja, Schiphol is niet mijn favoriete luchthaven, er staan altijd lange rijen. Ik probeerde thuis nog elektronisch in te checken en meteen een stoel te reserveren. Daar vraagt Arke-Fly meteen €10,- per stoel voor, dus voor heen en terug is dat €40,- (voor twee personen).
Ik vind dat behoorlijk aan de prijs, ik vind dat je eigenlijk een tientje korting moet krijgen als je elektronisch incheckt. OK, toen ik bijna zover was crashte de site. Je moet dan eerst een half uur wachten, voor je het opnieuw kunt proberen. Nou ja, laat maar zitten.
Tja, dat betekent nu een half uur in de rij staan. Overigens kwam ik er gisteren pas bij toeval achter dat een GPS op Cuba verboden is. Zelfs een telefoon met GPS (navigatiesysteem) is verboden. Had ik mijn GPS drie jaar geleden meegenomen? Ik weet het niet meer, maar ik neem aan van wel. Ik elk geval hebben ze hem toen niet ontdekt. Echt verontrustende dingen lees ik niet op (de) diverse sites, meestal is de GPS zonder problemen door de douane gekomen. Iemand schrijft dat ze zijn GPS op de terugweg vonden. Na wat heen en weer gepraat mocht hij zijn GPS uitvoeren. Waar zou de geheime dienst zich zorgen over maken? Ik heb geen idee. Zou Castro nog steeds rekening houden met een contrarevolutie? Tja, feitelijk is een GPS een militair uitrustingsstuk en momenteel zelfs een essentieel uitrustingsstuk. Ik heb mijn GPS in de ruimbagage ‘verstopt’ en de batterijen verwijderd. Ik ga ervan uit dat ze hem niet ontdekken en op Cuba moet ik er een beetje omzichtig mee opereren.
Na het inchecken lopen we meteen door de paspoortcontrole en komen dan in Lounge 3. We lopen door naar de ‘Sandwichbar’, hoewel, het ding is volledig op de schop geweest. Ik vond het vroeger ‘gezelliger’, het deed me toen echt aan de Caribian denken. Ik bestel koffie met een donut. Tegen tienen lopen we naar de gate (G9). Kijk, het toestel staat al klaar. Het is een Boeing 767-300 ER en er kunnen 272 personen in. Vlak voor de gate gaan we door de security. Zoals gewoonlijk stop ik alles wat los en vast zit in mijn rugzak. Ik kan dan eigenlijk niets kwijtraken. Mijn rugzak gaat op de band, zelfs mijn (berg)schoenen moeten uit. Typisch Schiphol! Ik loop zonder problemen door het poortje en pak mijn rugzak en schoenen weer op. Nu zie ik pas dat er ook een bodyscan in gebruik is genomen. Het is dat design-achtige geval midden op de foto. Zou zo’n ding nu echt werken? Ik heb er geen vertrouwen in. Overigens, deze foto heb ik uiteraard ‘stiekem’ genomen, ik heb geen zin in problemen met de geheime dienst op Schiphol.
Die is er niet, denkt u? Nou, reken maar van ‘yes’. Om 10.35 uur gaan we boarden, helaas zit ik niet bij een raampje, dus foto’s maken is er niet bij. Links achter zie ik twee stoelen (bij het raam), waar een lint omheen zit met erop ‘Crew’. Gaan daar de stewardessen zitten? Ik vraag het maar even en ik hoor dat dit stoelen zijn waar de dames tijdens een rustpauze mogen zitten. Ik krijg toestemming om hier tijdens de start te zitten. Bedankt, dames! Om 11.15 uur gaan we taxiën, zo te zien richting Bulderbaan. Precies 11.25 uur zijn we los en maken snel hoogte. Ongelooflijk dat er zo’n ‘power’ zit in die twee motoren. Spaarndam en de Mooie Nel liggen links van mij. Het Noordzeekanaal komt in beeld met de Hoogovens (tegenwoordig ‘Corus’ geheten, of is dat alweer achterhaald?). Boven het Noordzeekanaal draaien we scherp naar links. De sluizen en de pieren moeten nu onder ons liggen. Daarna draaien we weer naar links en een stukje uit de kust gaan we zuidwaarts.
Gelukkig komen de dames al snel langs met een drankje, waarbij ik kies voor cola.
Helaas mag je nog steeds niet je eigen ‘watertje’ meenemen. Tja, dit dankzij de actie van een terrorist, die op het toilet met vloeibare springstof in de weer ging. U wordt bedankt!! Op de monitor boven mijn hoofd is te volgen hoe we opschieten. Dit beeld wordt opgevolgd door een scherm met de snelheid, de hoogte en de buitentemperatuur. Daarna volgt een scherm met de resterende vliegtijd en nog wat gegevens. Vreemd dat de tijd op de plaats van bestemming een uur verkeerd staat. Het tijdverschil is namelijk 6 uur. Tot mijn verbazing krijgen we nog een soort van warme maaltijd geserveerd, die bestaat uit nasi met kip. Ik vraag er wijn bij en krijg geen flesje, maar een klein plastic ‘wijnglas’ vol. Van schrik vergeet ik een foto van dit moois te maken.
Een aantal uren later krijgen we nog een bakje tortellinie. Ik vraag er weer wijn bij, maar deze keer moet ik voor een piepklein blikje €3,50 betalen. Tja, bij Arke gaat alleen de zon voor niets op. Nou ja, ik zeur, we gingen ervan uit dat we aan boord alles zouden moeten betalen. OK, het begint op te schieten, nog 2729 kilometer naar Varadero. Op de monitor is mooi te zien dat we over Florida vliegen en even later glijdt Miami onder ons door. Tjonge, wat een grote stad! Tegen half drie beginnen we te dalen. Oh ja, mijn horloge en fototoestel heb ik inmiddels 6 uur achteruitgezet. Om drie uur staan we op de grond. In de aankomsthal komen we meteen bij de immigratie. De rij valt mee en het gaat sneller dan drie jaar geleden. Paspoort en visum tonen, stempelen en ik kan doorlopen. Op naar de bagageband. Mijn koffer is er al snel, maar op de koffer van Orchideetje moeten we lang wachten. Uiteindelijk hebben we hem. Toch hebben we nog pech, de koffer van Orchideetje wordt eruit gepikt voor controle.
Ik ben blij dat ze mij niet pakken met m’n GPS. Gelukkig is de douane snel klaar als ze zien dat de halve kofferinhoud bestaat uit schoolbehoeften. Tja, we hebben allebei 10 kilo ballpoints, potloden, viltstiften, gummetjes, puntenslijpers en schriften bij ons. Daar gaan we twee schooltjes blij mee maken, want drie jaar geleden hebben we gezien dat er aan dat soort spullen een schreeuwend tekort is. OK, eerst nog snel €300,- wisselen in Cubaanse Pesos en door naar de bus. We zijn de laatsten, maar dat ligt dus niet aan ons. Er volgt een hartelijk weerzien met Gladys, onze reisleidster. Haar hadden we ook als reisleidster drie jaar geleden. Onze chauffeur is Jorge, hem hadden we drie jaar geleden ook op de bus. Ai, dat hebben we toch prima geregeld. OK, op naar Havana, dat is bijna twee uur rijden. Onderweg genieten we van een korte pauze en drinken meteen onze eerste Piña Colada. We rijden weer langs het standbeeld van Piet Hein die in de naastgelegen Matanzasbaai de roemruchte zilvervloot veroverde. Maar liefst 32 Spaanse schepen maakte hij buit, kijk, daar kunnen die Somalische kapers nog een punt aan zuigen. Om half zeven zijn we in hotel Victoria. Helaas, het hotel ligt maar liefst 4 kilometer uit het oude centrum. Dat valt een beetje tegen, omdat we drie jaar geleden (met de OAD) een hotel in het oude centrum hadden. Dit feit heb ik niet gelezen in de KRAS documentatie!! Het inschrijven duurde erg lang omdat Gladys niet beschikt over onze paspoortnummers. Die moeten dus stuk voor stuk overgepend worden. Ook de (enige) kruier is er niet bij met z’n hoofd. Als hij uiteindelijk met de koffers op onze etage verschijnt is hij de kamersleutel vergeten. We zijn aangewezen op het restaurant in het hotel, want in de omgeving is er verder niets. Ook in het restaurant duurt het allemaal erg lang. Uiteindelijk krijg ik mijn bestelling geserveerd en volgens mij is dit een duurdere vleesschotel dan wat ik besteld had. Het is in elk geval erg lekker, alleen een beetje lauw. Bij het afrekenen rekenen ze toch het bedrag af van wat ik besteld had. Sowieso is dit een hotel waar ik nooit meer heen zal gaan. Het is tegen tienen, in Nederland is het nu tegen vieren ’s nachts. We zijn zo’n 23 uur op de been en na een douche val ik als een blok in slaap.