Zondag 17 juli 2011
Becker’s Chalets – Jasper – Becker’s Chalets
We ontbijten in onze cabin-log, tenslotte zit er niet voor joker een keukentje in. Om half negen staan we bij de bus, maar eerst maak ik nog even een foto van de Athabasca rivier. Ongelooflijk zo mooi, hier ga ik een stukje grond kopen voor mijn oude dag! Rond negen uur gaan we de bus even uit voor een foto-stop. We zitten hier uiteraard middenin het zogeheten ‘Jasper National Park’. Als het over Canada gaat, dan valt deze naam al snel. Om half tien starten we met de wandeling naar het meer van Cavell. Na zo’n half uurtje bereiken we de Angel gletsjer. Willy praat ons bij over de gesteentes die hier te vinden zijn. Nog iets verder is de Cavell-gletsjer die het meer voorziet van water. Over keien en een sneeuwveld lopen we naar een ijsgrot. OK, het is weer tijd om terug te lopen. Op dit wandelpad kun je dus niet verdwalen.
We worden opgeschrikt door een donderend lawaai. Met veel geweld komen er een aantal lawines omlaag. Om kwart over elf zijn we terug bij de bus. We hebben er 2.77 kilometer (volgens GPS) opzitten. In drie kwartier rijden we naar de stad Jasper waar we tot twee uur de tijd krijgen om te lunchen en e.e.a. te bekijken. Dat lijkt kort, maar Jasper bestaat eigenlijk uit één (winkel)straat. Restaurant en eethuisjes zijn er plenty, maar wij kiezen voor een bakkerij waar we zowel een broodje als een beker koffie scoren. Ik maak een paar foto’s van de winkelstraat en van de onvolprezen Restrooms. Oh ja, dit meisje viel me op met zowel een grote rugzak achter als voor! In het parkje zitten we nog even op een bankje in de zon. Busje komt zo! Om twee uur rijden we weg (het valt me op dat de groep altijd keurig op tijd is!) en twintig minuten later bereiken we Maligne Canyon. Hier maken we een wandeling van – schrik niet – 300 meter! Het is prachtig weer en maar liefst 27 graden in de plus. Tot drie uur kijken we hoe de rivier zich door een nauwe kloof boort. We rijden weer verder, zij het voorzichtig. Rechts van de weg staat een bord dat we moeten oppassen voor overstekende Caribous. Dat is de Canadese naam voor ‘rendier’. In het Nederlands schrijf je Caribou met een ‘K’. In de verte tekenen de Queen Elizabeth bergen zich af. Rond half vier bekijken we het Medicine Lake. In oktober loopt het meer leeg, door een natuurkundige oorzaak. Indianen dachten dat het hier spookte. Om vier uur zijn we bij het Maligne meer. Hier maken we een wandeling. Ai, dit is best wel een mooi meer. Zal ik hier een stukje grond kopen? Je kunt hier ook een stukje met een rondvaartboot. Dat laten we achterwege. Een kajak huren kan ook, maar daar hebben we geen tijd voor. Is dit korstmos? Hier zien we van dichtbij hoe de Mountain Pine Beetle huishoudt onder de bomen. Om zes uur stappen we weer in de bus en een uurtje later zijn we weer in ons chalet (cabin-log). Willy heeft voor ons het restaurant gereserveerd om acht uur. Tja, ik ga zowat van de graat, dus we gaan iets eerder. Dat blijkt geen probleem, het is veel minder druk dan gisteren. Die grote groep (zeker 40 personen), die zo vreselijk ‘aanwezig’ was, is zeker vertrokken. Voor de zekerheid gaan we toch maar in de serre zitten, daar is het sowieso rustiger. Ik bestel een glas Shiraz (€8,-) en de Wild Mushroom Lasagne.
Dit gerecht had Orchideetje gisteren en dat smaakte wel. Als toetje bestel ik een Irish Coffee. Orchideetje rekent af. De HST (de BTW dus) staat op de rekening, maar ook het bedieningsgeld. Ze hebben er gewoon 15% van gemaakt! OK, in totaal is het $110,- dus dat is niet gering (gezien het gebodene). Nou ja, we zijn met vakantie tenslotte.