Lieve lezer(essen)s van onze wandelavonturen,

Geen wandelavontuur? Nee, dat is het slechte nieuws. Nu het goede nieuws: hier volgt een reisverslag van ons
Canada avontuur van Vancouver naar Calgary
van maandag 4 juli t/m vrijdag 22 juli 2011 

Maandag 4 juli 2011
Amsterdam – Vancouver
Even na zessen staan we op. Gisteren hebben we voor 07.45 uur een taxi besteld. Ze zijn meestal aan de late kant en zo zijn we in elk geval ruim op tijd voor de trein. Nu, even na half acht gaat de bel. De taxi staat voor! Eigenlijk stonden we al gereed, dus pakken we onze koffers en vlot rijden we naar het station. OK, we nemen een trein eerder, dan hebben we wat meer tijd op Schiphol.
In ‘De Pers’ staat een overzichtsartikel van de ‘Arabische lente’. Het gaat om de landen (van west naar oost): Marokko, Algerije, Tunesië, Libië, Egypte, Jemen, Oman, Saoedi-Arabië, Bahrein, Jordanië en Syrië. De ‘lente’ duurt nu al een half jaar en veel voortgang is er nog niet. Werk willen de jongeren en een fatsoenlijk inkomen. Maar ja, waar moet dat werk zo snel vandaan komen? Al deze landen kampen bovendien met een gigantische bevolkingstoename. De ‘olielanden’ hebben genoeg geld, dus dat is het probleem niet. Onderwijs, gezondheidszorg, enz. is geregeld. Maar ja, de hele dag op straat rondhangen verveelt ook. Ik hoop niet dat de fundamentalistische moslimorganisaties het in deze landen voor het zeggen krijgen, van de Islam verwacht ik geen economische impuls.
DSK (Dominique Strauss Kahn) is lekker uit eten geweest met zijn vrouw. Zijn enkelband is af en de borgsom ($6 miljoen) is teruggestort. Zijn advocaten hebben ‘goed’ werk geleverd. Het verhaal van het verkrachte kamermeisje is met een aantal aantijgingen aan haar adres min of meer ontkracht. De waarheid zal wel nooit bekend worden. Tot zover ‘De Pers’. Veel nieuws is er niet.
Even na negenen staan we op Schiphol. De boardingpassen hebben we al thuis uitgeprint, dus kunnen we onze koffers afgeven bij de bagage drop-off balie. Aansluitend lopen we door de paspoortcontrole. Beide gaat vlot en om kwart voor tien zitten we in Lounge 2 aan de koffie. Onze vlucht – de KL 681 van 13.20 uur – staat op het informatiebord. Op naar gate E3. Daar moeten we uiteraard weer wachten. Opnieuw paspoort controle en de boardingpassen worden gescand. Dan door de security en opnieuw wachten.
Kijk, daar staat onze MD-11. Over niet al te lange tijd worden deze toestellen ingeruild voor Airbussen. OK, we kunnen boarden en ik ga eerst maar zitten op mijn eigen stoel 23C. Dit is een stoel met extra beenruimte. Deze stoel heb ik elektronisch geboekt en daar €70,- voor bijbetaald. Ik zie dat er drie rijen à drie stoelen zijn en ik lees in het informatieboekje dat er 285 mensen meekunnen. Ik ruil even om met de stoel van Orchideetje die een rij achter mij zit aan het raampje. Tja, op een of andere manier waren de stoelen naast mij niet te boeken. In elk geval kan ik nu wat foto’s maken. Onze ‘afduwers’ staan al gereed. Om 13.20 uur zijn we los van de gate en vijf minuten later gaan we taxiën. Kijk, daar staat een andere MD-11, de KLM heeft er tenslotte tien. We moeten naar de Polderbaan, dat is een heel eind taxiën. Ik tel minstens 5 toestellen voor ons, ’t is druk vandaag. Precies om 13.45 uur geeft de captain (of de co) vol gas. Hier stuiven we langs de spotterslocatie. Overigens, ik lees dat in de MD-11 veelal ook een ‘coco’ deel uitmaakt van de bemanning. Een ‘coco’ leert voor ‘co’. Los en snel maken we hoogte. Na nog een minuutje hoogte maken wordt het zicht minder. De captain komt op het net. Het is negen uur en vijf minuten vliegen. Dat wil zeggen dat we om 13.50 uur aankomen in Vancouver. Zo laat is het nu ook! Inderdaad, we halen negen uur in.
Helaas, al enige jaren mag je geen eigen drinken meer meenemen. Zou dat besluit nog eens worden teruggedraaid? Het is flauwekul natuurlijk. Om half drie heb ik een biertje voor mij staan. Mijn buurman bestelde dat ook en dat leek mij niet verkeerd. Weer drie kwartier later wordt begonnen met het verstrekken van de warme maaltijd. Overigens, zo te zien vliegen we ‘volle bak’. Nu, dit is dan de warme maaltijd. Ik heb voor kip gekozen. Het valt alleszins mee.
Later krijgen we nog een ijsje en een glaasje water. Nog een bekertje jus d’orange, het kan gewoon niet op. Als we er bijna zijn komt er nog een stukje pizza en een bakje koude macaroni. Koud! Hoe verzinnen ze het. Intussen vliegen we boven de Rocky Mountains. Het is nog maar een minuutje of twintig en we zijn al een heel stuk gedaald. Oh ja, ik heb van plaats geruild met een aardige Canadees aan het raampje. Hij wijst mij aan waar hij zo ongeveer woont. Hij is met zijn Nederlandse ouders als kind naar Canada geëmigreerd en bezoekt om de paar jaar Nederland. Tja, zo was ik bijna in Nieuw-Zeeland terechtgekomen. We draaien scherp naar rechts en in de verte zie ik Vancouver Island. Daar gaan we morgen naartoe. We vliegen hier zuid van Vancouver over de buitenwijken. Opnieuw passeren we een rivier en ik zie al iets dat op een vliegveld lijkt. Touch-down om precies 13.49 uur Canadese tijd. De captain had de vliegtijd dus goed ingeschat. Nou ja, kunst, dit vliegtuig gaat elke dag op en neer naar Canada. Bedankt MD-11, je hebt ons netjes (niet te hard!) op de Canadese bodem afgezet. OK, we stellen ons in een lange rij op voor de douane (of zijn deze lui geheim agent?).
Kijk, de lui met een Canadees paspoort mogen in een andere rij en die gaat veel sneller. Om de wachttijd te veraangenamen hangen er grote schermen met Chinese reclame. Nou ja, het gaat toch nog vlot. De ‘geheim agent’ bestudeert onze paspoorten en het in het vliegtuig ingevulde formulier. Hij zet links en rechts stempels en streept van alles en nog wat door. Tjonge, deze man heeft toch wel een erg belangrijke functie! We krijgen onze paspoorten met de ‘bewerkte’ formulieren terug. Ik neem aan dat we dat formulier moeten bewaren voor de terugreis. Tenminste, zo werkt dat op Cuba.
Op naar de bagageband waar gelukkig al snel onze koffers aankomen. Intussen kijken we om ons heen naar onze reisleider. Volgens onze informatie zou hij ons bij de bagageband opvangen. Helaas, we zien niemand met een bordje. OK, we lopen maar naar de uitgang, wellicht hebben we in de drukte de man gemist. Hé, hier staat een man die onze douaneformulieren inneemt. Tjonge, wat een flauwekul.
Kijk, daar staat een man met een bordje ‘Askja’ (www.askja.nl/), dat is onze reisorganisatie. Inderdaad, hij heet Willy Rens en wij zijn de eersten. Al snel zijn we met zijn tienen en nu hoor ik dat de andere zeven personen van onze groep er al zijn.
Op naar de bus. Nou ja bus, het is gewoon een schoolbus die nog in de witte grondverf zit. Het ding is wel nagelnieuw. Het is trouwens prachtig weer, 22 graden in de plus en de lucht is strak blauw. In goed drie kwartier rijden we naar hotel Best Western, midden in de stad. We krijgen kamer 901 en Willy wil ons graag om 19.00 uur in de hal zien. Orchideetje gaat even liggen, maar ik wil de benen strekken. Van Willy hebben we een plattegrond gekregen van Vancouver en hij heeft daar een wandeling op ingetekend.
Ik loop het hotel uit en via wat straatjes kom ik bij de False Creek uit. Achter mij ligt de Burrard Street Bridge. Langs de baai is zowaar een stukje strand. Dit vond ik een aardig contrast, op de voorgrond een tuincentrum en op de achtergrond wolkenkrabbers. In een supermarkt koop ik cola en nog zowat. Alles is hier ‘low fat’, maar dat wist ik al van onze vorige reizen naar Canada en Amerika.
Om 19.00 uur verzamelen we in de hal, Willy heeft een ‘vergaderruimte’ geregeld. Hij stelt zich voor en vertelt het programma voor morgen. Daarna stellen de groepsleden zich aan elkaar voor. Inderdaad, we hebben dit keer weer voor een groepsreis gekozen. In eerste instantie wilden wij een auto of een camper huren en het ‘rondje’ Vancouver naar Calgary zelf rijden. Dat heeft zo zijn voordelen. Maar ook nadelen en de belangrijkste is dat ik dan zelf ruim 4.000 kilometer moet sturen. Daar zag ik toch niet overheen. Dus toch maar weer een groepsreis. Reisorganisaties die werken met grote groepen (minimaal 25 deelnemers, maar in de praktijk veelal 40 deelnemers) hebben we laten afvallen. Askja bleef over.
De reis zag er op internet goed uit en op de vakantiebeurs werd ons verteld dat het een intensieve reis betreft om ons zo veel mogelijk te laten zien. Goedkoop is deze grap niet, we hebben voor ons tweetjes €7.417,50 betaald. En dan te bedenken dat de maaltijden (zelfs het ontbijt) niet zijn inbegrepen. OK, het is wel een hotelreis, dat is natuurlijk (veel) duurder dan een kampeerreis. Willy vraagt of iemand nog interesse heeft in een warme maaltijd. Dan heeft hij wel een tip voor ons. Nee, we zijn nu ruim 22 uur in touw en willen slapen.