Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,
Geen wandelavontuur? Nee, dit keer een verslag van de Biopsie Orbita, die ik heb ondergaan.
Woensdag 23 december 2009
Biopsie Orbita
Om 06.20 uur stap ik in de trein naar het AMC. De NS rijdt – na een aantal dagen malheur – prima op tijd. Even over achten sta ik voor de juiste balie. Goed dat ik gisteren nog even gebeld heb, anders had ik me op de eerste etage gemeld. Het moest de vijfde etage zijn, ach zoveel scheelt het niet. Ik mag plaatsnemen in de wachtkamer en word een half uurtje later opgehaald voor de bloeddrukmeting (127 om 79 en een hartslag van 49, dat is mooi). Ik krijg een kamer, een bed en een kast toegewezen, waar ik mijn kleding kan ophangen. Ik hoor dat ik pas tegen twaalven aan de beurt ben. Oeps, dat betekent lang wachten.
De verpleegkundige vertelt dat ze iedereen om acht uur laten komen zodat, als er voor een operatie iemand uitvalt danwel iemand niet verschijnt, de chirurg door kan werken. Nou, fijn is dat. Toch word ik al een half uurtje later verzocht mij om te kleden in operatiehemd. Nu gaat het ineens snel. In bed word ik naar de eerste etage gebracht en even later rijden ze me het OK-centrum in. Aan het begin zitten twee dames achter een computer om de juiste patiënt in de juiste operatiekamer te dirigeren. Er zijn 21 (eenentwintig!) operatiekamers. Het lijkt de NS wel, maar hier hebben ze het wel in de hand. Ik krijg een infuusnaald in mijn hand en daarna is het wachten op de terugkomst van de anesthesist, die zich wegspoedt naar OK 14. Dr. Saeed is er trouwens ook nog niet, maar wel zijn assistent. Hij controleert of hij de juiste patiënt op de juiste operatietafel heeft liggen. Ik kan mooi even vragen hoe ze nu bij mijn rechter voorhoofdsholte denken te komen. Gebruiken jullie daarbij een zaag of toch een boor? ‘Nee hoor, dat gaat met hamer en beitel’, is het antwoord. Ik vraag of ze hier goed gereedschap hebben en dat wordt beaamd. Mooi, ik ben weer helemaal gerustgesteld. Ik vraag nog even aan de verpleegkundige of ik nog een mooi bruin kleurtje ga krijgen onder de grote lamp die boven mijn hoofd hangt. Nee helaas, er zitten geen UV-lampen in. Dr. Saeed komt binnen met in zijn kielzog een aantal Aio’s. Hij legt uit waar hij gaat snijden en hoe hij gaat hakken. Kijk, zo steek je nog eens wat op. De anesthesist komt binnen en laat de narcosevloeistof inlopen. Na drie tellen ben ik weg.
Iemand vraagt hoe het gaat. Er staat een verpleegkundige aan het voeteneind van mijn bed. Hè, ik zou toch geopereerd worden? ‘U bent in de Verkoever’ (zo schrijven ze dat hier), zegt de verpleegkundige. ‘Hoe laat is het?’, vraag ik. ‘Tien voor twee’, is het antwoord. Tjonge, het zit er dus op. Ik voel me nog erg moe, maar pijn voel ik niet. Nou ja, een beetje branderig gevoel bij mijn rechteroog. Een half uurtje later voel ik mij al redelijk goed en krijg ik een bekertje water. Het infuus kan eruit, dat scheelt alweer. Dr. Saeed komt langs en zegt dat het er goed uitziet, maar dat de patholoog nog naar het weefsel gaat kijken. Die uitslag hoopt hij op de dag van mijn afspraak (12 januari) binnen te hebben. Volgende week kunnen de hechtingen eruit, dat mag de huisarts ook doen.
Nog een kwartiertje later komen de verpleegkundigen van de vijfde etage mij halen.
Op mijn kamer krijg ik meteen een lunch geserveerd. Tjonge, dat gaat er wel in, vandaag had ik nog niets gegeten. Ik mag mij omkleden en na de lunch naar huis. Het omkleden gaat goed, die narcoses zijn toch weer veel sneller uitgewerkt dan een jaar of zes geleden. Ik bel meteen mijn zoon, dat hij mij op kan komen halen. Tegen vijven ben ik thuis, ik voel mij gewoon 100%. Hoe is het mogelijk. Nou ja, zo’n zware ingreep was het ook weer niet, maar toch heb ik een volledige narcose ondergaan. Achteraf is het me erg meegevallen.
Update: Op 12 januari 2010 vertelt dr. Saeed mij dat het een goedaardige woekering betreft. Ik kan er oud mee worden en hoef niet meer terug te komen. Ai, een pak van mijn hart. Ik moet nog wel even wennen aan het idee.