Zondag 2 juni
Kutaisi – Zwarte Zee – Batumi
De wekker gaat om kwart voor zeven en om halfacht zitten we aan het ontbijt. Het is geen buffet, de tafels zijn gedekt. Later worden er nog gekookte eieren, worstjes, flensjes en salade bijgezet. Al bij al toch nog een redelijk ontbijt.
Het vertrek gepland om halfnegen loopt vijf minuten uit. Eerst moet er een personenauto weggezet worden en dan nog een minibus. Pas dan kan onze chauffeur met veel stuurmanskunst de bus achteruit de parkeerplaats afrijden.
We gaan eerst een bezoek brengen aan het klooster van Gelati. Dat ligt noordoost van Kutaisi, dus rijden we eerst een stukje min of meer terug. We steken de Rioni-rivier over.
Even verder passeren we de Colchis-fontein.
Bos is er genoeg, dat betekent dat het hier veel regent.
We steken het stroompje de Tskaltsitela over. Links staat – zo te zien – een hotel in aanbouw.
Even na negenen bereiken we het klooster van Gelati. Het is intussen alweer behoorlijk warm geworden. Nou ja, beter dan regen!
Daar is het, het is een groot complex!
Er is een informatiepaneel, maar het komt op het volgende neer.
Het klooster van Gelati of het klooster van de Maagd van Gelati is een oosters-orthodox klooster dat werd gebouwd door de Koning van Georgië David de Bouwer (1089-1125) in 1106.
Belangrijk onderdeel is de Gelati-academie, waar de koning zoveel mogelijk geleerden (vaak monniken) bij elkaar bracht, onder meer om oude teksten te bestuderen en te vertalen. Van de academie rest slechts een aantal muren.
Dit is de Heilige Georgius-kerk. Ik weet niet meer of deze te bezichtigen was, maar ik meen van niet.
De klokkentoren, maar dat is niet moeilijk om te zien.
De belangrijkste kerk, die nu nog in het kloostercomplex is te bezichtigen, is de Kathedraal van de Maagd. Dit is het portaal. Waarom heb ik niet een foto gemaakt van het complete portaal?
Met kleurige fresco’s en mozaïeken heeft dit klooster één van de mooiste kerkinterieurs van het land. Er is een 12e-eeuws Byzantijns mozaïek te zien, dat bestaat uit een kleine 2,5 miljoen steentjes. Ik laat de fresco’s voor zichzelf spreken. Overigens, de dames moeten zich weer bedekken. Tja, de godheid laat ons naakt ter wereld komen, maar schrok waarschijnlijk zo van het vrouwelijk naakt, dat in kerken en kloosters daar iets aan gedaan is.
Trouwens, de fresco’s zijn bijzonder, ik hoop dat ze niet teloor gaan. Er is hier ook een grafsteen.
En een icoon.
Ik stoor toch niet?
Dit is de Heilige Nicolaaskerk.
En dit is ‘m van de andere kant, anders vergis ik mij sterk.
Is dit David de Bouwer?
In elk geval ligt hij hier begraven. Hij wilde dat zo veel mogelijk Georgiërs over zijn graf heen zouden lopen als teken van trots en eer jegens zijn vaderland. Ook 23 andere Georgische koningen liggen hier begraven, onder wie koning Bagrat III en koningin Tamar, hoewel het graf van de laatste onvindbaar is. Het Gelati-klooster is opgenomen op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.
Deze deur is nabij het graf te bewonderen. Het lijkt mij origineel toe.
Tegen tienen lopen we richting bus. Nog een afscheidsfoto van een bijzonder mooi complex. Sowieso wordt er hier aan de weg gewerkt. Ze hopen op veel toeristen natuurlijk.
Nu gaan we echt op weg naar Batumi, maar even buiten Kutaisi maken we een fotostop bij het oude Parlementsgebouw. Naar een nieuwe bestemming wordt gezocht.
We zijn alweer een stukje opgeschoten en rijden tegen elven het terrein van het David de Bouwer Kutaisi Internationaal vliegveld op. Hier weet Jeroen toiletten én koffie, danwel een andere versnapering. Na een half uurtje vertrekken we weer.
Pal naar het westen rijden we. Het landschap is niet spectaculair en de tweebaansweg is niet zo best.
Inmiddels hebben we de kustweg bereikt en rijden zuidwaarts over de E70. Om tien voor één rijden we langs deze concertzaal. Ze hebben hem in de middle of knowhere neergezet, overlast zal er niet zijn. Er is een immense parkeerplaats bij.
De E70 is in goede staat en we schieten lekker op. Nog zo’n 50 kilometer. In de verte bergen met sneeuw!
Er wordt hier thee verbouwd. Thee? Dat verbaast mij.
Ik dacht eerst dat dit een moskee was, maar het blijkt het Batoemi kunst- en muziekcentrum te zijn. Inderdaad, we naderen Batoemi.
Kijk, daar komt het al aan. Bovendien, we kijken uit over de Zwarte Zee. We zijn dus van de Kaspische naar de Zwarte Zee gereden! De Zwarte Zee wordt gevoed door de Donau, de Dnjepr, de Don en nog wat minder bekende rivieren. Het diepste punt is 2210 meter.
Er grenzen zes landen aan.
Batoemi stond ten tijde van het Sovjet-tijdperk al als een belangrijke havenstad te boek. We rijden langs de haven en het ziet er goed uit.
Dit is de lettertoren, die gaan we straks van dichtbij bekijken.
Jeroen vertelt dat we vanmiddag vrij zijn. Het is vanaf het hotel zo’n 20 minuutjes wandelen over de boulevard naar de oude stad van Batoemi. Een plattegrond kunnen we krijgen op de receptie. Ok, om half twee zijn we bij hotel Chao.
Er staat voor ons een welkomstdrankje én een welkomsthapje gereed in de receptie.
Nou, prima geregeld!
We zetten de koffers op de kamer en om twintig over twee lopen we richting oude stad.
Deze flat (en er staan er meer) lijken me gebouwd tijdens het Sovjet-tijdperk. Ze zullen een verfje hebben gekregen.
Uitzicht over het Ozero Pionerskoye. Die torens links is het Hilton-hotel.
Dit gebouw is de Batoemi Shota Rustaveli State universiteit. Hier zul je best terecht kunnen om die Georgische taal onder de knie te krijgen.
We lopen verder over de boulevard. Het is iets bewolkt maar warm, maar gelukkig niet zo warm als bij het klooster.
Dat riante gebouw is het Batoemi Sheraton hotel. Waarom logeren we daar niet?
Ai, ongetwijfeld was het volgeboekt.
Dit is een beroemde tuinman. Er staat een bordje bij.
Wat dit voor gebouwen zijn weet ik niet, wie het weet mag het zeggen. In elk geval is de hoogste de Batoemi-toren. Het park ligt er mooi bij, tja, wat wil je met zo’n tuinman.
Zo te zien is dit de Batoemi boulevard fontein.
Kijk, buxus. Hebt u thuis ook al zo’n last van de buxusmot? De rupsen eten alles op! Wegvangen is geen doen, maar spuiten helpt. Tja daar gaan de pas geboren koolmezen in hun nestkast aan dood.
Ondertussen gaan we van de graat (we konden het zolang volhouden door de welkomsthapjes), maar nu bestellen we één Ceasarsalade (samen delen), water, appelsap en vier pannenkoekjes met jam en honing. Daar vragen ze 35,20 Lari voor! Tja, een badplaats, daar is het altijd duurder. Sowieso prima!
Opnieuw de Batoemi-toren. Je kunt hier in het reuzenrad, maar ik laat mijn beurt voorbijgaan.
Dit is natuurlijk Poseidon/Neptunus. Later begrijp ik dat iets verderop een standbeeld staat van Medea met in haar hand het Gulden Vlies. Dat standbeeld heb ik niet gezien.
In dit gebouw bevindt zich een astronomische klok. Waarom zit dat ding nu zo hoog?
Er staat hier een standbeeld voor Memed Abashidze.
We lopen naar de Armeense Apostolische kerk. Sinds 301 is het christendom officieel door de Armeniërs geaccepteerd (verordonneerd eigenlijk) als staatsgodsdienst.
Daarmee was Armenië het eerste land ter wereld.
Het kerkje staat er mooi bij.
Naast de ingang staat dit kruis. Naar de betekenis mag ik raden.
Het interieur is sober uitgevoerd.
We lopen weer verder en staan voor hotel Piazza Boutique. Dat ziet er wel goed uit en een kamer is gewoon te boeken via booking.com.
Dit is de Sint Nicolaaskerk, mijn favoriete heilige. De kerk is meer dan 150 jaar oud.
Het is behoorlijk donker in de kerk, dus het fotograferen van de fresco’s is niet te doen.
Inmiddels staan we bij de Zwarte Zee. Zo te zien zit er vis. Steur? Doe mij maar de kaviaar.
Dit is de Chacha-fontein. Eigenlijk is het een klokkentoren.
Nog wat verder staat de Alfabet-toren. Het ding is 130 meter hoog en is gebouwd in 2011. Het grapje heeft 65 miljoen dollar gekost. Maar dan heb je ook wat. De toren bevat de 33 letters van het unieke Georgische alfabet. De letters zijn van aluminium en vier meter hoog. Je kunt met de lift naar de top, maar dat geloven we wel.
Wat verder is de vuurtoren. Dat ding is nog steeds in gebruik en waarom ook niet.
Er wordt ‘gewerkt’, dat zie je meteen.
Dit is het Iveria-gebouw. Als ik het goed zie, is het een hotel tevens casino. Sowieso staat er in Batoemi een groot aantal supermoderne gebouwen, maar de allure van Baku haalt het net niet.
Dit is een appartementencomplex, tenminste er zijn appartementen te koop.
Kijk, een Hummer!
We zoeken naar de toren van Nino, maar die zien we niet. We vragen het, maar men begrijpt ons niet. Nou ja, laat maar. Pas later begrijp ik dat het geen toren is, maar de beeldengroep van Ali en Nino. Het is geïnspireerd op de tragedie van Romeo en Juliet. Helaas gemist.
De kathedraal van Batoemi hebben we nog tegoed. Het is een stukje lopen, maar dat moet maar.
De kathedraal is gebouwd in de gotische stijl ergens begin 20e eeuw.
In de gevel twee – neem ik aan – evangelisten.
Met deze informatie kan ik niet zoveel.
We gaan eens binnen kijken.
De gebrandschilderde ramen worden geroemd.
Zou de synagoge open zijn? Die is hier niet zover vandaan.
Helaas, de synagoge is gesloten.
We lopen richting hotel, we hebben veel gezien, alles gaat natuurlijk niet. Onderweg kopen we broodjes, water, frisdrank en een flesje wijn. We hebben geen zin meer om er voor het diner op uit te gaan. De broodjes nuttigen we op de kamer en we bereiden er thee bij.
De wijn smaakt ook prima. Onze mails, we lezen nog wat en tegen tienen gaan we te bed. Als laatste de GPS-track van vandaag.