Dinsdag 11 juni
Sevanmeer – Dilijan – Alaverdi
Om kwart over zeven gaat de wekker. We pakken in en genieten om acht uur het ontbijt. Het buffet ziet er heel goed uit, dat had ik hier niet verwacht. Trouwens, WiFi draait hier wel als een speer. De router staat waarschijnlijk in de receptie, hier pal achter. Het zit hem in de muren, die zijn natuurlijk van Sovjet-kwaliteit en bombproof.
Na het ontbijt loop ik naar het hotelstrand. Het zandstrandje ziet er goed uit, wel een handdoek meenemen, strandbedjes zie ik niet. Het water is ijskoud en als je wilt volleyballen een net regelen, een volleybal, een kruiwagen, een schep en een hark.
Een uurtje er tegenaan met z’n twaalven en gaan. Als je wilt schommelen, dan eerst iets regelen waar je op kunt zitten. Stevig touw of een ketting, wat zelfwerkzaamheid en je kunt schommelen.Om tien voor negen vertrekken we.
Het weer ziet er goed uit.Om negen uur stoppen we bij een supermarkt om de lunch aan te schaffen. Nou, er is keus te over. Die man die naast die ‘vulkaan’ staat is de bakker. Beneden in die vulkaan brandt een hels vuur, deeg gaat erin en binnen de kortste keren is er weer een brood gebakken.We rijden intussen op de M4 in noordwestelijke richting. Is dit koolzaad? Nee, het lijkt meer op (boeren)wormkruid. Als je dat in je tuin hebt ben je niet blij.Wat ook vervelend is in de tuin: Japanse duizendknoop! En eikenprocessierupsen, maar dat is geen onkruid.
We zijn door een tunnel gereden en meteen is het bewolkt en mistig.Dit gebied noemen ze ‘klein Zwitserland’. We naderen, met een aantal zigzag-bochten, de stad Dilijan. Er zijn hier veel hotels en resorts, er zijn hier volop mogelijkheden om te wandelen, te fietsen of gewoon te relaxen.
Hier rijden we door Dilijan.In het dorp Teghut zijn we linksaf geslagen de doodlopende 1450 op naar het Haghartsin-klooster. Even na tienen staan we op de parkeerplaats waar nog twee bussen staan.
Ai, we moeten een behoorlijk eind sterk stijgen over een asfaltweg. Gelukkig lopen we onder bomen, want het wordt alweer warm. Kijk, dit is de markering van de Franse ‘Randoneés’, de lange afstandswandelingen. Ik heb er een aantal van gelopen.
De ‘wit-rode’ markering wordt ook gebruikt voor de LAW’s in Nederland. Het ‘Pieterpad’ is de bekendste, maar er zijn er ± 40! Ik heb ze allemaal gelopen.Na een pittige klim zien we van bovenaf het Haghartsin-klooster.Hier zijn ook Chachkars (Armeense kruisstenen) te zien, ik vermoed dat hierachter een begraafplaats is geweest.Hagartsin is een 13e-eeuws klooster gebouwd tijdens de Bagratid-dynastie. Het complex bestaat uit drie kerken. De St. Stepanos kerk is de kleinste in het complex.
De St. Astvatsin is de grootste kerk. De derde is de Sint Gregorius, wederom met beelden en met een kruisvormig raam.
De naam van het klooster van Haghartsin betekent ‘torenhoge adelaar’. Het klooster werd zo genoemd omdat tijdens de wijding een adelaar boven de koepel rondvloog.
Ik laat de foto’s voor zichzelf spreken. Sowieso waren we bijna de enige bezoekers.Nog een laatste foto als afscheid.Om elf uur rijden we terug naar Dilijan waar we om kwart over elf zijn. We krijgen 45 minuten om het oude gedeelte van Dilijan te bekijken, iets te nuttigen en de wc te bezoeken. Nou, die tijd is toch ruim bemeten!Dat oude gedeelte behelst maar enkele panden of ik moet er een gemist hebben.Dit pand staat te koop, zo te lezen is het een hotel/restaurant geweest. Nou, wie zet zijn schouders hier nu eens onder?We vinden een café met uitzicht over de Aghstev-rivier. De espresso is geen espresso, maar een klein kopje sterke zwarte koffie. Tja, we zijn hier niet in Italië, hoewel ik zo hier en daar ‘echte’ espresso heb genuttigd.Om twaalf uur nemen we de M8 in westelijke richting naar Vanadzor. Trouwens, dat WiFi in de bus werkt en dat is echt een uitkomst. Ik kan meteen mijn foto’s uploaden naar de Cloud.
Het is tamelijk bewolkt, maar wel droog. Voor de afwisseling is het hier behoorlijk bebost, heel anders dan die ‘prairies’. Alle huizen hebben enorme moestuinen, ik vermoed dat men hier zelfvoorzienend is. Soms ontwaar ik een stokoude vrachtauto.We rijden Vanadzor in. Hier staan nog veel van die voormalige Sovjet-flats.Het is niet goed te zien, maar hier staan nog de resten van een grote (Russische) chemische fabriek, die tijdens de aardbeving van 1988 teloor is gegaan. Dat betekende voor veel inwoners van Vanadzor dat zij zonder werk zaten.
Ik lees dat er tijdens deze aardbeving 25.000 Armeniërs zijn omgekomen. Er staat mij niets van bij!In Vanadzor slaan we in noordelijke richting rechtsaf de M6 op. Deze weg is in heel wat betere staat dan de M4.
Het wordt tijd voor de picknick, maar Jeroen weet een idyllische locatie. Dat is iets voorbij het dorp Dzoraget. Hier is een parkje aan de rivier. Hier nuttigen we onze lunch.Sowieso is het hier kleinschalig wonen. De school lijkt mij gesloten, de jeugd is zeker weggetrokken. Maar ja, je timmert wat hokken van afvalhout, daar houd je je kipjes/kalkoenen, je bijen, je druivenstokken en voor de overige boodschappen pak je de oude Lada. Wat wil je nog meer?Even na tweeën rijden we weer.
Heeft deze kas (warenhuis eigenlijk) de aardbeving niet overleefd?Rechts van ons is het een en al bos en bergen.Hier zijn ze met de weg bezig. Gelukkig beschikken ze over het modernste materiaal (sic!).We rijden door Alaverdi. Tijdens het Sovjet-tijdperk was Alaverdi een belangrijke industriële stad. In de bergen werden ertsen gedolven die verwerkt werden. Tegenwoordig is er ook nog industrie in Alaverdi, maar minder. Een groot deel van de gebouwen staat leeg en is vervallen. Ik zie kapotte ruiten, graffiti, roestige pijpleidingen en een enkele afgedankte auto.Alaverdi is tevens de geboorteplaats van de gebroeders Mikoyan. Anastas Mikoyan was een politicus ten tijde van de Sovjet-Unie, terwijl zijn broer Artjom Mikoyan een vliegtuigontwerper was. Samen met Goerevitsj was deze Mikoyan verantwoordelijk voor het ontwerp van de MiG, een gevechtsvliegtuig dat onder andere is ingezet bij de bevrijding van Europa aan het eind van de Tweede Wereldoorlog. Later vochten de MiG’s niet meer samen met, maar tégen de geallieerden, onder andere in Vietnam en Korea.
Omstreeks kwart over drie bereiken we het Mikoyan-museum. We betalen 500 Dram voor de toegang van het binnenmuseum. Helaas mogen er daar geen foto’s worden gemaakt en ansichten zijn er ook al niet te koop. Hm, er loopt hier zo’n dragonder rond, die streng toezicht houdt. Het westen zal het natuurlijk nooit toegeven, maar de gevechtsvliegtuigen van Mikoyan waren een graadje beter dan de Amerikaanse tegenhangers.
De foto’s van het buitengebeuren spreken voor zichzelf.Hier vlakbij staat het klooster Sanahin uit de 10e eeuw. Het Sanahin-klooster staat net als Hagpat (dat bezoeken we morgen) op de UNESCO-werelderfgoedlijst. Sanahin wordt ook wel ‘de oudste’ genoemd. De kerk is het oudste gebouw en dateert uit de 9e eeuw. Sanahin staat bekend om de leslokalen en was net als Hagpat een belangrijk kenniscentrum. Op het kloosterterrein is een mooie oude begraafplaats te vinden.
Tegen halfvier bereiken we het Sanahin-klooster. Eerst de in het Engels gestelde informatie en de plattegrond.Tja, ook hier weer souvenirverkopers. Als ik bij elk kraampje iets had aangeschaft, zou ik zeker een extra koffer nodig hebben.De foto’s spreken voor zichzelf.Nou, ik schrik ervan. Zo te zien zijn deze mensen het ravijn ingereden en daarbij om het leven gekomen.Nog een afscheidsfoto en tegen vieren rijden we weer.We moeten een stukje terug rijden, want de weg loopt dood tegen het ravijn. Om halfvijf bereiken we hotel Qefilyan.Ons deel van het hotel is gereed, maar het gebouw op de voorgrond heeft nog wat aandacht nodig.Dit is het ravijn waar ik over schreef. Sowieso een fraai uitzicht.Deze Nissan heb ik toch al eerder gezien?Is er iets mis met de Nissan?We krijgen kamer 16 met een balkon op het zuiden. Daar ga ik in mijn blote bast even gebruik van maken. We bevinden ons hier in de middle of knowhere, vandaar dat het diner is inbegrepen in de reis. Aanliggen aan het banket is pas om zeven uur.
Ok, we liggen aan. De eetzaal – daar heeft het nog het meeste van weg – heeft capaciteit voor minstens vijf bussen, maar wij – onze groep – zijn hier de enigen. De salade wordt op tafel gezet.Ik schep me maar een bescheiden bord op en bestel er een biertje bij.Dan verschijnen de schalen met spinazie met ei, aubergine en karbonades.
Vooral de karbonades smaken mij prima.Als dessert is er ijs met aardbeien.Van het huis krijgen we nog een glas wodka. Heerlijk zacht is deze, dus het glas van Orchideetje lust ik ook wel.
De stemming zit er goed in en vier dames zingen Jeroen toe. Is hij jarig vandaag? Ai, dat gaat langs mij heen, dat komt door de wodka.
We rekenen voor het biertje (0,5 liter) en de appelsap voor Orchideetje 1200 Dram af. Ik ga ervan uit dat het toerisme naar de Kaukasische Staten een grote vlucht gaat nemen en dat de prijzen aanzienlijk gaan stijgen. Even een tip, bent u voornemens om de Kaukasische Staten te bezoeken, meteen boeken!
Tegen negenen liggen we erin.
Als laatste de GPS-track.