Woensdag 5 juni
Vardzia – Jerevan
Om kwart over zeven gaat de wekker en om acht uur genieten we het ontbijt. Dat is maar heel gewoontjes, maar voor ons prima.
Om negen uur komen er twee minibusjes die ons naar de grens rijden. Tjonge, toch een hele organisatie, zo’n reis als deze.We rijden eerst terug naar Khertvisi en slaan daar rechtsaf op de E691. We rijden hier langs de Paravani-rivier. Het landschap is bergachtig.Zie ik daar een forelkwekerij? Daar komen dan de visjes van gisteravond vandaan.Om kwart voor tien maken we een fotostop bij een over de Paravani-rivier liggende treinwagon. Ooit is dit een restaurant geweest. Interesse?Overigens, op Google Maps staat dat dit een brug is geweest.
Trouwens, het is opnieuw prachtig weer na de regen en het onweer van gisteren.
We rijden weer verder langs de Paravani-rivier.Om kwart over tien maken we een fotostop bij een treinstation in aanbouw. Ook de totale spoorlijn Baku-Tbilisi-Kars wordt vernieuwd. Jeroen vertelt dat dit project door China wordt uitgevoerd. Dat geeft te denken.Inmiddels is het landschap vlak en is er akkerbouw. Het ziet er allemaal wel tamelijk armelijk uit.Het lijkt hier wel steppegebied. Als deze grond vruchtbaar is en het klimaat meevalt kan hier ‘geboerd’ worden.Of je kunt hier vee houden, cowboys zijn er ook. Winnetou en Old Shatterhand waren wel de helden tijdens mijn jeugd, maar zij waren geen cowboys.We rijden weer verder over de steppe.Rechts ligt het Akhmaz-meer. De weg is in slechte staat. Vandaar de minibusjes!Op de voorgrond links liggen grote keien, maar richting dorp staan grazende koeien.Een naamloos stroompje, links staat een huis. Mooi wonen hier.We naderen het dorpje Gorelovka, de grens is niet ver meer.
Is dit pand in aanbouw? Te zien aan de massieve poeren moest dit een pand van vele verdiepingen gaan worden. Of is de boel failliet?Het loopt tegen elven en we mogen de benen even strekken. Dat doen we door een wandeling te maken door Gorelovka. Tjonge, de weg was al niet zo best, hier is het helemaal een drama. Verder heeft de tijd hier eeuwen stilgestaan. Het lijkt Cuba wel met al die verpauperde gebouwen. Wat zouden de bewoners vinden van ons gefotografeer? Heeft de infrastructuur te maken met het feit dat de grens met Armenië niet ver is? Sowieso een heel bijzonder dorp.Zo kun je ook de wereld rond. Ik denk niet dat deze man kampeert, want ik zie geen ‘voortassen’.Om tien voor twaalf bereiken we de grens met Armenië. Uiteraard maak ik hier geen foto’s, ik heb geen zin in problemen. Ik vrees dat ik die sowieso ga krijgen, want ik mag niet door veiligheidspoortjes. We stappen uit de minibusjes en lopen met de koffer naar de Georgische grens. Ai, zie ik een veiligheidspoortje? Het is een vierkante metalen kast op poten en er lopen elektrische kabels naartoe. Er hangen hier wat mannen (bouwvakkers?) rond en zij wijzen mij hoe ik om de kast heen kan lopen. Dat lukt zonder problemen.
Afijn, paspoortcontrole en we mogen ‘niemandsland’ in.
Voor de Armeense grens staat ook weer zo’n vreemde ‘kast’, maar na enig gedoe mag ik met de koffer via de autoroute lopen. Bij het loket krijg ik een stempel in mijn paspoort, maar niet na langdurig ‘computeren’ en uiteindelijk telefoneren. Ik zie onze ‘nieuwe’ bus verderop staan en wil daarnaartoe lopen, maar word door drie geüniformeerde mannen, die naar buiten komen stormen, tegengehouden. Wat nu weer? Ai, ze spreken geen van allen Engels, maar ik begrijp dat de koffer nog door de scan moet. Natuurlijk, Nederlandse toeristen hebben wapens bij zich en verdere contrabande. Ik sluit aan bij de groep, de koffer gaat door de scan en ik mag om het veiligheidspoortje heenlopen. Ik word niet gefouilleerd, wat is dit nu weer voor een controle! Ok, prima. We sluiten aan bij de rij om Lari’s te wisselen voor Dram’s, maar als we aan de beurt zijn, helaas, de Dram’s zijn op. Tamar gaat met de minibusjes mee terug, dus van haar nemen we afscheid.
Om twintig voor één rijden we weer, de grenspassage heeft dus een klein uur geduurd.
De weg is sowieso een stuk beter (de M1) en het landschap bestaat nog steeds uit steppegebied.Nou, we zijn er met deze bus op vooruit gegaan. De geluidsinstallatie is een stuk beter én er is WiFi in de bus. Dat laatste werkt ook nog vlot!
Tegen tweeën bereiken we het stadje Gjoemri, daar heeft Jeroen de lunch geregeld.
Is dit het goede adres? Het lijkt me een B&B toe waar ze ook lunches serveren.Tjonge, de afgeladen tafel ziet er goed uit!Ik start met een bescheiden bordje salade.Dan komt de champignonsoep door.En dan zijn er nog ‘gehaktballen’.Als dessert taart en kersen.Nou, meer dan voortreffelijk gegeten en dat voor 6.000 Dram’s p/p. Jeroen schiet het even voor, straks maar geld wisselen/pinnen.
Kijk, onze ‘nieuwe’ bus.Om kwart over drie rijden we weer. Het landschap is niet spectaculair. Ik zie dat ik een stukje kaart mis op mijn GPS. Dat stukje heb ik niet gedownload.Voorbij het dorp Lusakert slaan we linksaf de H21 op. In Alajaz slaan we rechtsaf de M3 op.
Inmiddels is het kwart over vijf en we bereiken iets voor het stadje Artashavan de locatie van het Armeense alfabet. Daar gaan we even kijken.Het Armeense alfabet bestaat uit 39 letters. Sommige letters lijken op ons schrift, maar vaak zijn het ‘kriebeltjes’.Hm, er stopt een aantal auto’s en al snel zijn we niet meer alleen.Wat doet deze cowboy hier?Orchideetje heeft haar letter gevonden.Er staat ook een aantal beelden.Oh, vandaar al die auto’s. Jeroen heeft een bruidspaar geregeld. Dat ga ik eens bekijken.Even na zessen bereiken we Hotel Barsam Suites in Yerevan, de hoofdstad van Armenië. De koffers gaan naar de kamer, we verblijven hier maar liefst drie nachten!Vlakbij is een supermarkt. Hier kunnen we Lari’s wisselen voor Dram’s en schaffen we meteen broodjes aan, yoghurt, frisdrank, water en nog zowat. We ‘dineren’ op de kamer en bereiden er thee bij. De uitgebreide lunch deze middag zijn we niet vergeten. We lezen nog wat, beantwoorden mails, houden het thuisfront op de hoogte, douchen en tegen tienen gaan we te bed. Als laatste nog de GPS-track van vandaag.