Zondag 29 september 2013
Mt. Carmel – Tusayan
Bijna elke dag ben ik vroeg wakker. We vertrekken vandaag pas om tien uur, maar uitslapen lukt mij sowieso niet. Is dat de jetlag?
Helaas geen ontbijtbuffet. We kunnen kiezen uit vier soorten ontbijt. Ik bestel toast, ei, spek en thee. Nou, ’t is tamelijk karig hier. Op de kamer maken we nog koffie, elke hotelkamer heeft die mogelijkheid.
Ik ga even buiten kijken. Bryce is linksaf, maar wij gaan rechtsaf naar de Grand Canyon, een rit van 384 kilometer. Momenteel is het 15 graden in de plus, maar de verwachting is dat het 24 graden in de plus gaat worden. Tegen tienen vertrekken we en draaien meteen highway 89 op.Peter wil weten wie er morgen een vlucht met de heli boven de Grand Canyon wil maken. Hm, dat zou voor ons de tweede keer worden, maar het is zo fantastisch mooi, ik wil nog wel een keer. Goedkoop is deze grap niet, het komt op $286,- p/p. Dat is dus €207,97 p/p. Ach, voor een keer moet dat kunnen (http://www.grandcanyonhelicopter.nl/papillon.html).
In Kanab nemen we niet de 89A (de kortste route), maar rijden verder over de 89. Zo te horen is er een stuk 89A verzakt. Nou, dat blijkt, kijk maar eens naar dit filmpje (https://www.youtube.com/watch?v=lo7GHtpP5g4&feature=player_embedded).
We missen nu wel de koffiestop bij Jacob’s Lake en de Navajo Bridge, maar dat is gewoon overmacht. Die koffie genieten we straks in Page.
De 89 waar we op rijden is onlangs speciaal geasfalteerd, want het was een dirt road.
Het is wel een enigszins saaie route. Rond half twaalf verlaten we Utah en rijden de staat Arizona in. De borden ‘Tot ziens’ en ‘Welkom’ mis ik grandioos, maar Miguel (onze chauffeur) heeft er goed de vaart in. De klok moet een uur terug, het tijdverschil met Nederland is nu negen uur. Arizona is ruim zeven maal zo groot als Nederland en heeft ruim 5 miljoen inwoners.
Iets verder is de Glen Canyon Dam. Was er geen tijd voor een foto-stop? Nu moet het vanuit de bus. De dam is gebouwd tussen 1956 en 1966 in de Colorado rivier. De dam is 216 meter hoog, 475 meter lang en 91 meter dik. De waterkrachtcentrale bevat acht turbines die 1.296.000 kilowatt genereren. Iets verder ligt Page en hier draaien we de parkeerplaats van de Walmart op.Zoals ongetwijfeld bekend is Walmart een grote supermarktketen (zo niet de grootste) met vele duizenden winkels. Ik vind het altijd amusant om er even een blik te werpen.Leuk winkelen is het er niet, het is te groot! Ai, sandwiches hebben ze en daar nemen we er een paar van mee. Verder cola en nog wat frisdrank. Trouwens, ik hoor Nederlands spreken! Horen die zes pensionado’s bij elkaar? Zo te zien aan de inhoud van de boodschappenkarren rijden ze met campers rond. Om mij niet te verraden spreek ik ‘Engels’ met Orchideetje.
Een McDonald is er ook, daar scoor ik koffie met een hamburger. Tja, je moet toch wat. Het is prachtig weer, we horen van andere groepsleden dat het in Nederland maar 15 – 18 graden in de plus is. Kijk, dat zijn leuke berichten.
Op de parkeerplaats staan wat campers. In Amerika is alles groter! De laatste camper heb ik trouwens in Capitol Reef gefotografeerd (zie de achtergrond). OK, we gaan verder in zuidelijke richting over highway 89. We rijden nu door Navajo Nation. Nou, ze hebben de American-Indians niet het meest vruchtbare stuk grond gegeven. We rijden door wat ‘dorpjes’. Meer dan een verzameling caravans en ‘schuurachtige’ huizen is het niet. Ik vrees dat er hier een marginaal leven wordt geleid. In Cameron slaan we rechtsaf en rijden verder over highway 64 naar ‘Desert View’.
Om half twee rijden we het Grand Canyon National park in. Een ‘vehicle’ moet $25,- dokken, maar geldt dit ook voor een bus? We zijn er. Ik ben hier eerder geweest en herken meteen de markante Desert View Watchtower uit 1932. De toren is 21 meter hoog, maar we bevinden ons sowieso op 2267 meter hoogte. We hebben een uurtje om rond te kijken. Tja, het is te bizar voor woorden. De Grand Canyon is ongeveer 435 kilometer lang met een breedte tussen de 15 en 29 kilometer.
De kloof is meer dan 1600 meter diep en is gedurende miljoenen jaren uitgesleten door de Colorado rivier. Ik maak elf foto’s waarvan sommige met de Fish-eye. Die foto’s zijn te herkennen aan de ton-vormige vertekening. Er staat niet overal een deugdelijk hekwerk. Dat is ook ondoenlijk. Sommige mensen wagen zich dicht bij de rand en ik zie iemand zelfs een stuk naar beneden klimmen.
Peter vertelde dat er ongeveer 15 mensen per jaar een dodelijke val in de Canyon maken.
Rond halfvier zijn we in hotel Canyon Plaza Inn te Tusayan. De receptie wordt bemenst door – zo te zien – Aziatische meisjes. Ze lopen zeker stage hier. Ik vraag even of het klopt dat ik hier geen netwerk heb. Inderdaad, het klopt. De enige provider die het hier doet is… Verizon. Miguel belt met T-mobile, die doet het dus ook. Mogelijk heeft mijn provider – KPN – daar zeker geen contracten mee. Ik zie nog een ander netwerk op mijn mobiel – AT & T – maar die doet het ook niet. Nou, mooi is dat. Volgende keer toch maar een iPad (mini) meenemen, internetten in de receptie zie ik niet zitten. In elk geval zijn we onbereikbaar. (Mailen met mijn telefoon op het Wifi netwerk kan wel, maar ik vind het teveel gepriegel.)
Ze hebben hier nog een mooie binnentuin, hoewel, ik vind onze eigen binnentuin thuis mooier! Ach, ik onderhoud hem zelf, dat zal het wel zijn. Om kwart over vijf verzamelen we in de lobby en lopen daarna naar de iMax bioscoop.
Om half zes draait daar een spectaculaire film over de Grand Canyon ($13,- p/p).
Om kwart over zes is de film afgelopen, ’t was prachtig.
Op naar het restaurant met onze vouchers. Het is gelukkig een buffetsysteem.
Ik start met een salade. Hier heb ik mijn bordje volgeladen met warme heerlijkheden. Als toetje fruit. Nou, ik heb me toch netjes gedragen, dacht ik zo. Tijdig gaan we te bed, het zijn toch vermoeiende dagen.