Woensdag 25 september 2013
Hoofddorp – Schiphol – Salt Lake City (Provo)
Nieuwe poging, nieuwe kansen. Om halfzes gaat de wekker en om zes uur zitten we aan het ontbijt. Ook nu is het weer ‘gratis’. We checken uit en zitten om 07.00 uur in de gereedstaande (grote) bus. Prima geregeld! Om kwart over zeven staan we in de rij voor de incheckbalie. We hoeven gelukkig niet bij een elektronische zuil in te checken. Nu neem ik mijn kans waar om naar een stoel met meer beenruimte te vragen. Nou, het is nog een heel gedoe, de jongeman moet eerst bellen, want een aantal stoelen is geblokt.
Ik krijg een mooie plek net achter de vleugel (28K) in Economy Plus. Daartoe moet ik bijbetalen (€102,59), maar dat heb ik er wel voor over.
We vliegen om 09.45 uur (14^e van boven). Opnieuw vanaf gate D8. Mooi, ook bij de gate weten ze ervan. Kijk, dit zijn die ‘poortjes’ waar ik het gisteren over had. Het zijn tegenwoordig geen poortjes meer, maar cabines waar je in moet gaan staan met de armen omhoog. Ik heb gelezen dat je door het security personeel dan ‘spiernakend’ bewonderd wordt. Of is dit een broodje aap verhaal? In elk geval mag ik er niet in, mijn pacemaker slaat dan meteen op ‘tilt’. Ik mag – na vertoon van mijn pasje – er links langs en wordt opnieuw handmatig gefouilleerd. Trouwens, die mannen van de vragenstellerij heb ik dit keer niet gezien. Dit keer geloven ze ons zeker zonder meer. Om 09.25 uur kunnen we boarden. Zo te horen is dit een ander toestel dan gisteren. Wat was er eigenlijk defect aan het andere toestel? Het was de GPS, hoor ik. Tja, zonder GPS (een soort van TomTom) gaat het natuurlijk niet. Dit is wel een dure grap voor United Airlines, want wij kunnen een volle dag vertraging claimen.
Het uitzicht is krek gelijk aan dat van gisteren. Zou het vandaag lukken? Ik zit hier trouwens ‘jofel’, ik zit ruimer dan gisteren. De stoelen bij de nooduitgang zijn nog ruimer (duurder?), maar dan zit ik precies op de vleugel en kan ik het maken van foto’s wel vergeten. Trouwens, de stoel naast mij blijft leeg. De stoel voor mij ook. Ik had begrepen dat het toestel ‘vol’ zat. In elk geval beschik ik nu over twee kussentjes, twee dekentjes en een extra stoel.
Om 09.46 uur gaan we taxiën. Precies op tijd! We worden gevolgd door een Boeing van de KLM, de flaps zijn uit. Het gas gaat er vol op. Ongelooflijk dat zo’n groot vliegtuig zo snel kan accelereren met twee motoren. Precies 10.00 uur is de take-off, we zijn op weg! Als we eenmaal ‘los’ zijn, maken we snel hoogte. Twee minuten later zitten we al boven de wolken en zijn de flaps ingedraaid. Het beeldscherm in de rugleuning voor mij is niet meer van deze tijd. OK, het gaat om het idee. Om kwart over elf wordt de lunch geserveerd, gelukkig had ik er een redelijk te drinken rode wijn bij besteld. Het is 16.23 uur (NL-tijd) en we schieten al aardig op. Bevinden we ons boven Noord-Amerika? Of misschien Canada? De GPS van mijn fototoestel ziet geen kans om de positie te bepalen. In elk geval ziet het er compleet verlaten uit. Hier ontvouwt zich een heus wegennet. Hier zijn niet alleen grote meren, maar ook wegen en woningen te zien. Kijk, we krijgen niet alleen een bekertje koffie, maar ook nog een hapje. Tja, wat moet ik hier nu mee? Ik maak het niet eens open, alles gaat retour. Om 18.00 uur wordt de daling ingezet. Nog twintig minuutjes. Dit is best wel een groot meer. Zeven minuten later zijn we een behoorlijk eind gedaald. Welke stad zou dit zijn? We zijn weer zeven minuten verder. De flaps zijn uit en ik ontwaar een golfbaan. We zijn er bijna. De flaps zijn maximaal uitgedraaid. Touch-down precies om 18.20 uur, de flaps maar ook de remkleppen staan uit. We zijn in Chicago en hier is het zeven uur vroeger. Mijn horloge en mijn fototoestel zet ik op 11.20 uur. Mijn mobiel doet dat straks automatisch. Mooi, nu wacht ons een druk programma, maar daar hebben we ruim zes uur de tijd voor. Als eerste gaan we door de immigratie. Dat duurt even, want het paspoort wordt uitputtend bestudeerd. Dan wordt van alle vingers en ook van de duimen de vingerafdruk genomen. Als laatste wordt een foto gemaakt. Ik sta er weer gekleurd op. Zelf maak ik hier uiteraard geen foto’s. Sowieso is dat verboden, maar in Amerika gaat security niet samen met het maken van foto’s. OK, op naar de bagageband. De koffers zijn niet doorgelabeld, we moeten met onze eigen koffer door de douane. Daarna kunnen we de koffers afgeven.
Op naar het treintje, want we moeten naar Terminal 1. Chicago is een gigantisch groot vliegveld, het staat als vijfde op de lijst van de drukste luchthavens. Atlanta, Peking, Londen en Tokio bezetten de eerste vier plaatsen. Schiphol staat op de 16^e plek, toch lang niet slecht voor zo’n klein landje. Nou, de berichten zijn tegenstrijdig, uiteindelijk blijkt dat we toch in Terminal 2 moeten zijn. Daar gaan we te voet heen, zover is het niet. Daar aangekomen moeten we meteen door de security. Ook deze keer word ik handmatig gefouilleerd (en grondig!). Hier wordt geen risico genomen. Nou, ik heb er geen problemen mee.
Tegen tweeën hebben we alle formaliteiten achter de rug. Een ruime overstaptijd is hier wel een aanrader! Nou, trek heb ik wel, dat vliegtuigeten vind ik maar niets. Is dit iets?
We kunnen er in ieder geval bij zitten. Orchideetje bestelt soep en een salade, ik zondig en bestel een hamburger. De rekening komt en de tax (=BTW) is al in het bedrag van $26,25 verwerkt. De ‘gratuity’ (=bedieningsgeld) à 18% (ze rekenen hier ruim, normaal is het 16%) moet er nog bij. Tja, dat is hier anders geregeld dan in Nederland. Dan kun je ook nog ‘tip’ (=fooi) geven. Die ‘fooi’ moet je pas geven als de betaling is afgerond, anders raken ze in de war. Nou, het is maar een weet. Tja, ik weet dat het horecapersoneel in de States slecht betaald wordt. Vaak hebben deze mensen twee banen en soms zelfs drie om ‘rond’ te komen. De ‘tip’ is in deze reis inbegrepen in de reissom (behoudens in gevallen als deze), toch laten we altijd wat achter. Over de reissom gesproken, die is niet gering, maar we gaan ervan uit dat het met de kwaliteit van de reis wel goed zit. Voor ons tweetjes hebben we €6.708,- betaald. Het ontbijt is inbegrepen en meestal ook het diner. De lunch nooit, maar dat is de laatste jaren gebruikelijk. Verder is de entree voor de parken en zoals gezegd de ‘tip’ inbegrepen. Daarvan worden ook de koffers van de bus naar de kamer gebracht (vice versa). Normaal heb ik daar geen moeite mee, maar nu met een hechting onder mijn sleutelbeen komt het prima uit.
Ik loop nog een rondje, tjonge, Chicago is echt een groot vliegveld. Onze vlucht staat op het informatiebord (9^e van onder). De vluchten zijn niet op tijd gerangschikt, maar op bestemming. Dat is handiger, want er zijn ‘tig’ bestemmingen. Dat is niet ons toestel, maar we vliegen straks wel met een Canadese CRJ700 Bombardier regional jet. Het is maar een kleintje, er kunnen 66 passagiers mee. Het is eigenlijk een ‘bus’. Om kwart voor zes kunnen we boarden en tot mijn grote plezier heb ik veel beenruimte. De vliegtijd is 2 uur en 15 minuten, maar we ‘verliezen’ nog een uur, dus feitelijk is het 3 uur en 15 minuten.
Om 18.06 uur gaan we taxiën en de take-off is om 18.15 uur. Inmiddels is het gaan schemeren, dus foto’s maken is er niet bij. Om 21.05 uur zet ik mijn horloge terug op 20.05 uur. Jammer dat we op de terugweg deze uren weer verliezen. De crew komt langs met koffie en een bekertje water. Het kan gewoon niet op! Het weer is niet al te best, dit kleine vliegtuigje wordt behoorlijk gejonast. Ach, zo’n Bombardier kan daar wel tegen.
Om 20.20 uur touch-down en om 21.00 uur zitten we in de bus (dit keer een ‘echte’). Het is donker en wat erger is… het regent. Nou ja, dat had ik al op het weerbericht gezien. Zo’n drie kwartier later bereiken we ons hotel in een voorstad van SLC, ‘Provo’ geheten. We krijgen vlot een kamer en onze koffers worden snel gebracht.
Helaas, het programma van de eerste dag vervalt, morgenochtend rijden we meteen naar het Capitol Reef National Park. Ik vind het erg jammer dat daardoor het bezoek aan
’s werelds grootste kopermijn niet doorgaat. Ik had die gigantische trucks waar ze het erts mee vervoeren weleens in het echt willen zien. Het zijn Caterpillars van ruim 15 meter lang en hoog. Er kan 363 ton erts in één keer mee. Zo’n monster wordt aangedreven door een diesel met 20 cilinders en 3.793 PK. Wel even voor sparen, want afhankelijk van de uitvoering hangt er een prijskaartje aan van 5 miljoen dollar.
Eerst moet de rugzak uit de koffer en daarin moeten de spullen die we morgen onderweg nodig hebben. Douchen en naar bed. Het is inmiddels 23.00 uur US-tijd. In Nederland is het nu 07.00 uur. We zijn ruim 24 uur op de been.