Donderdag 11 juni 2015
Custer – Devils Tower – Buffalo
Om half zeven staan we op en we zetten meteen de koffers buiten de kamerdeur.
We gaan vandaag naar Buffalo, naar een ander hotel. In de stromende regen lopen we naar het ontbijtzaaltje. Het is zwaar bewolkt, ik hoop dat het straks beter weer wordt.
Om zeven uur zitten we aan het ontbijt. Het is erg druk, dus een foto maken is er niet bij. Wel een foto van mijn geroosterd brood en gebakken ei. Het gebakken ei is trouwens aan de zoute kant. De koekjes bij het buffet – die liggen er altijd – vind ik dit keer niet lekker.
De koffie is goed. Het is fris buiten en binnen staat de airco aan. Ik zit er precies onder en ik ben al zo verkouden (door de airco). Nou, dit is voorlopig genoeg als ontbijt, straks weer aan de KMA. Tegen achten lopen we naar de bus. Mike heeft de verwarming aangezet, in de bus is het lekker warm. Om kwart over acht rijden we weg.
We nemen de 385 in noordelijke richting en rijden weer langs Crazy Horse. Nou, er is niets van te zien.
We rijden door de Black Hills en ik zie riviertjes, dennen, kleine dorpjes, meren en campings. Bij Deadwood moeten we een stukje omrijden. Er zal wel weer een brug uitliggen. Oh nee, ze zijn gewoon met de weg bezig en al snel zitten we weer op de route.
Om tien uur zijn we in Spearfish en leggen aan bij Perkins. Perkins is een keten wegrestaurants en altijd te herkennen aan de Amerikaanse vlag van extreme afmetingen. Waarom zou ik moeilijk doen? Ik neem gewoon weer hetzelfde. Dit keer gaat het uit eigen portemonnee. De tax en de tip hebben ze al gewoon in de rekening verwerkt. Tja, het weer is tragisch slecht, gelukkig valt het met de drukte wel mee. Hier rijden we de staat Wyoming binnen. Het bord is door de regen nauwelijks leesbaar. Een vrachtauto met stammen hout. Er wordt hier dus gezaagd. Op de achtergrond zie ik bos, daar komt het vandaan. En een graafmachine.Voorlopig is het rijden, rijden en rijden. Tegen twaalven rijden we de parkeerplaats van Devils Tower Trading Post op. Wat is dat voor een rare puist in de verte? Oh, dat is Devils Tower, daar gaan we straks heen.
Hier gaan we lunchen en er kunnen souvenirs worden gekocht. Nou, het staat hier afgeladen vol, allemaal ‘Made in China’ zeker. Tussen het fotograferen door nuttig ik een Hotdog, veel keus is er niet.
Buiten staat een behoorlijk grote pick-up caravancombinatie geparkeerd. Deze caravan heeft twee assen, ik heb ze ook al met drie assen zien rijden. Die caravans zijn nog een slag groter. De inzittenden worden ‘snowbirds’ genoemd. Ze hebben hun bedrijf en huis verkocht en wonen permanent in zo’n caravan. Met de lente mee rijden ze noordwaarts en tegen de tijd dat het gaat winteren rijden ze weer zuidwaarts. Daar overwinteren ze, net als ‘snowbirds’. Je moet beginnen met de aanschaf van een pick-up, dit is wel een ouwetje. We stappen in de bus en rijden in tien minuutjes naar het Visitor Centre van Devils Tower. Hier staat een informatiebord van de wandeling die we gaan maken. Nou, we treffen het, inmiddels is het droog en een stuk helderder dan vanmorgen.
Om deze ‘puist’ gaat het. Devils tower is een monoliet van 386 meter hoog. Een aantal Indianenstammen hebben sinds oudsher culturele en geografische banden met de monoliet. Hoe Devils Tower is gevormd is (nog) niet precies bekend. Waarschijnlijk is ongeveer 65 miljoen jaar geleden magma opgestegen in de aardkorst en heeft intrusies gevormd in oudere steenlagen. Toen de magma afkoelde ontstonden de zeshoekige kolommen. Na registratie mag Devils Tower beklommen worden, wat duizenden klimmers elk jaar doen. Elke lavakolom heeft zijn eigen klimroute, waarvan de moeilijkheidsgraad varieert tussen makkelijk en extreem moeilijk. Een informatiepaneel is altijd interessant. Mogelijk is de tekst op de site minder goed leesbaar. Zo zonder mensen ziet Devils Tower er toch heel anders uit. Een beetje sinister eigenlijk.
Is Devils Tower een heilige locatie voor de Indianen? Toentertijd dacht men dat totempalen werden vereerd. Zendelingen trachten ze te vernietigen. Later bleek dat totempalen dienden ter herinnering aan de voorbije geschiedenis. Wie heeft deze ‘gebedsvlaggetjes’ opgehangen? Al rondwandelend krijgen we Devils Tower steeds van een andere kant te zien. Opnieuw informatieborden. Tja, veel toeristen komen deze rotsformatie bekijken. Vanaf sommige locaties hebben we zicht op de vallei. De laatste honderd jaar is er niets omlaag gekomen, maar toentertijd was dat wel anders gezien de steenbrokken onderaan Devils Tower. Opnieuw hebben we zicht op de vallei. En weer een informatiepaneel. Zo steek je nog eens wat op. Devils Tower heeft wel wat. Een informatiebord betreffende bosbranden. Die zijn dus helemaal niet slecht voor het bos. Kijk, we zijn niet alleen, herten. En opnieuw een informatiebord met zicht op Devils Tower. We zijn rond en we treffen het. Hier zijn twee klimmers bezig met een top poging.
Ze moeten wel opschieten, het is al half drie. Even later stappen wij weer in de bus. Op naar Buffalo. De bossen en de bergen maken plaats voor prairie. Druk is het niet. Zo direct passeren we zo’n drieassige caravan of beter gezegd, een Mobile Home. In de verte worden bergen zichtbaar. Daar gaan we morgen over op weg naar Cody. Om kwart voor vijf bereiken we ons hotel. We zijn dit keer aan de vroege kant. Nou, dat hotel ziet er goed uit. Op de kamer onder de douche in combinatie met de was van mijn kleding. Daarna het nieuws uit Nederland en mijn mail. WiFi draait tot nu toe in alle hotels naar behoren. Het is overal gratis, maar soms is het een beetje gecompliceerd om erop te komen.
Waar is mijn adapter? Hij zit niet vast aan de driewegstekker, zoals altijd.
Zo’n driewegstekker is handig, we kunnen daarmee drie ‘devices’ tegelijk opladen.
Maar de adapter is wel essentieel, Amerikaanse wandcontactdozen zijn ‘anders’ dan bij ons. Ah, de adapter zit nog vast aan ons waterkokertje. In alle hotels is er op de kamer de mogelijkheid om koffie of thee te bereiden. Het staat ervoor. Maar, heet water voor thee moet je bereiden met het koffiezetapparaat. Dan is meteen de thee ondrinkbaar. Waterkokers heb ik tot nu toe nog niet gezien op de hotelkamers, maar wij hebben een waterkoker 220/110 volt meegenomen. Met dat ding van de firma Severin (http://www.bol.com/nl/p/severin-waterkoker-reis-wk3644/9000000011035827/) zijn wij erg blij! We hebben hem al vele jaren. Eerst maar thee!
Om kwart voor zeven stappen we in de bus die ons naar het restaurant rijdt. Het is maar een paar honderd meter! Een foto van Jim (medeorganisator van de reis) met zijn echtgenote Silvia. Het restaurant is stemmig verlicht, dat doen ze in Italië en Spanje vaak heel anders.
De salade is met een volle seconde uit de hand ietwat bewogen, maar hij smaakt er niet minder om. De Sirloin Steak met mushrooms and baked potato is ook niet verkeerd. De Sirloin Steak is er één van 12 Oz. Volgens Jim is dat 340,1943 gram. Dat reken ik na. OK, het klopt!
Het is een hele hap en ik bestel er een tweede glas Merlot bij. Als laatste het dessert alsmede koffie of thee. Ik reken $6,50 af per glas Merlot, de jus voor Orchideetje was gratis.
Tegen negenen lopen we terug naar ons hotel!