Dinsdag 16 juni 2015
Jackson Hole – Rock Springs – Vernal
Om half zeven staan we op, want de koffers moeten weer worden ingepakt. Mijn mobiel heeft geen netwerk. Mails komen wel op de iPad binnen, maar verzenden lukt niet. Zou er door het onweer een zendmast uitliggen?
Het weer ziet er goed uit, daar ben ik wel blij mee. Om zeven uur gaan we ontbijten. Het is druk, maar we kunnen gelukkig zitten. Wat hier is toegestaan (ook in motels mag dat), dat is je bord volladen en je ontbijt nuttigen op de kamer.
Srambled eggs is er, geen bacon, maar wel ‘hamburgertjes’. Die smaken prima. Verder nuttig ik twee bekers thee en twee bekers koffie. Beide prima. Toentertijd was de koffie in Amerika echt niet te drinken, maar gelukkig hebben ze bijgeleerd.
Vandaag is het een ‘rijdag’. We gaan naar de Staat Utah, via Rock Springs naar Vernal. Dat betekent eerst bossen en dan prairie.
Tegen half negen rijden we weg. Het klopt, we rijden door bos en even later langs een rivier. Deze verzameling huizen zal ik maar een dorp noemen. Het trekt toch weer een beetje dicht, maar Peter zegt dat het de komende dagen 30 graden in de plus wordt. Druk is het niet op de weg. Mwah, ik zie wat blauw in de lucht, het gaat de goede kant op. Om tien uur stoppen we bij Wrangler Café in Pinedale voor de koffiestop. Kijk eens wat een leuk spele-dingetje? Cowboys moeten hun six-shooter inleveren. En niet-cowboys? We krijgen hier een beker koffie en de dames lopen rond om bij te vullen. Zo hoort het! Ik ga eens even buiten kijken. Deze Honda Valkyrie mag er wel zijn. Is dit het model 2013? Dan ligt er een motorblok in van 1832 cc. Dat is gewoon een automotor! Een pracht van een Subaru Outback. In Nederland zie je Subaru niet veel, maar in Amerika des te meer. Vreemd eigenlijk. Echt een auto voor een klusser. Deze Peterbilt heeft er maar liefst twee trailers achter hangen. Je kunt ze krijgen vanaf 380 PK tot maar liefst 1.850 PK. Deze campers kun je huren (http://www.dutch.cruiseamerica.com). De prijzen zijn niet mis en ze lusten ook een behoorlijke slok. Maar dan heb je ook wat! Om tien over half elf vertrekken we weer. Zo te zien op de kaart krijgen we nu prairies. Lastig te zien, maar half achter de koeien rijdt een cowboy (op zijn quad). Hier draait een sproei-installatie zijn rondjes. Daar gaan heel wat litertjes water doorheen! Als u bent uitgekeken op de files in Nederland (en West-Europa), dan is het aan aanrader om eens een auto/camper te huren. Zijn het Bisons? Ik ga er toch vanuit dat het gewone koeien zijn. Om kwart over twaalf zijn we in Rock Springs waar we de lunch gaan gebruiken in de Santa Fe Southwest Grill. Inderdaad, van buiten ziet het er niet uit, en binnen is het van hetzelfde laken een pak. Het is eigenlijk een benzinestation langs een drukke doorgaande weg. Doet Phillips hier iets? Eén meisje begint op te nemen. Tja, dat duurt geruime tijd natuurlijk. Ik bestel een cola en een Tortilla soep. Veel trek heb ik niet. Ik ga maar eens even buiten kijken, het is er wel tamelijk warm.
Er staat een brandweerauto buiten en een beste ook. Ik zag de mannen al binnen zitten. Ik ga me wijden aan één van mijn hobby’s, namelijk het fotograferen van buitenissige voertuigen. Meest zie ik Peterbilts, maar ook Freightliners en Kenworths. Maar dit is een veetransport-combinatie. Dan een aantal campers, ik heb ze maar even gegroepeerd. Sommige campers hebben er nog een personenauto achter hangen, die is voor de boodschappen. Nog een aantal vrachtwagens. Ik krijg een seintje van binnen dat de lunch wordt uitgeserveerd. Ze hebben hier twee soorten Pepsi, wel bizar. De zoon van Mike (onze chauffeur) komt even een praatje maken. Zijn echtgenote is enige tijd geleden al gearriveerd. Zij wonen allen in Rock Springs. Oh, ja we hadden ook Indiaans brood besteld om bij de soep op te knabbelen. En dit is mijn Tortilla soep. Het duurt hier allemaal best lang, dus ik ga na het nuttigen van de soep weer buiten kijken.
Een Harley, tja, je bent een liefhebber of niet (ikzelf eigenlijk niet). Nog wat vrachtwagens en tussendoor wat kleiner spul. Om tien over twee rijden we weg. Het heeft hier bijna twee uur geduurd! Maar ja, Mike heeft mooi kunnen bijpraten met zijn vrouw en zoon. Zo heeft elk nadeel weer zijn voordeel. We zijn wel 25 minuten achter op het schema.
We horen van Mike dat het hier gisteren gigantisch heeft geregend en geonweerd. Nu is het erg warm, het weer is niet stabiel.
We rijden op de 191 South en het wordt langzamerhand bergachtig. Verderop regent het. ’s Winters zal het hier wel behoorlijk sneeuwen gezien die houten ‘schuttingen’. Het lijkt me nu geen pretje op de motor. Verderop hangt een enorme bui. Waar is iedereen? De weg is leeg! Om tien over drie rijden we de Staat Utah binnen. Het is niet leesbaar, maar op dat groene bord staat echt: ‘Dutch John’. Zo heet dat dorpje aan de linkerkant. Het regent inmiddels. Om twintig over drie bereiken we het Visitor Center van Flaming Gorge Dam. De dam is gebouwd tussen 1958 – 1964. Het regent pijpenstelen, dat hebben wij weer. Het Visitor Center valt me een beetje tegen. Om kwart voor vier rijden we weer verder.
Dit zijn toch wel bizarre rotsformaties! We krijgen een enorme hagelbui te verduren. Ik ben blij dat ik niet hoef te rijden. Als we Vernal naderen ziet het er allemaal weer wat bewoonbaar uit. Om twintig over vijf zijn we bij ons hotel. Of eigenlijk, het is meer een motel. Om half zeven moeten we bij de bus staan, die ons naar het restaurant rijdt. Tijd om even te douchen is er dus niet. Kijk eens wat een mooie kamer! De badkamer is ook een feest en ze maken het spannend met de handdoeken.
WiFi (internet en mail) draait snel! Om kwart voor zeven staan we voor het restaurant 7-11 (what’s in a name). We mogen zelf iets uitzoeken van het menu. Ik ga voor de Ponderosa Steak en bestel samen met Orchideetje een salade. We beginnen met een soepje, dat hoort er zeker standaard bij. Dan volgt de salade. Daarna worden er een soort oliebollen op tafel gezet. En uiteindelijk mijn Steak. Nou, van honger omkomen in dit restaurant zul je niet snel! Yen heeft Spare Ribs besteld. Daar had ik ook nog even over lopen denken. Het is een gigantische hoeveelheid, en de moed zinkt Yen in de schoenen. Een ijsje toe, dit ijsje is zeker niet verkeerd. Overigens, wij zijn nu in de Staat Utah, dat betekent dat er geen alcoholische versnaperingen worden geschonken. Ach, dat maakt mij eigenlijk niet zoveel uit. Over de aanschaf van een vuurwapen doen ze hier niet moeilijk, ’t is maar net wat je belangrijk vindt.
We lopen terug naar het hotel, zo ver is het niet. Zoals gebruikelijk moet je even tijd uittrekken als je een straat oversteekt. Dit is niet de Highway patrol, maar de plaatselijke politie. Ze hebben iemand bij de kladden! We bereiden thee op de kamer en ik lees nog wat op mijn iPad.