Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Geen wandelavontuur? Nee, dat is het slechte bericht. Nu het goede bericht: hier volgt een verslag van ons arrangement doorgebracht in Barcelona van
vrijdag 14 oktober t/m zondag 16 oktober 2005

Vrijdag 14 oktober 2005
Schiphol – Barcelona – Rambla
Om 03.00 uur gaat de wekker. Ik ben nog zo duf als een konijn, hoewel ik er gisteravond tijdig ben ingedoken. Maar ja, de uren voor 24.00 uur tellen maar voor de helft.
Aankleden, echt veel trek heb ik niet, dus wordt het een klein ontbijtje. De laatste spulletjes in de weekendtas en nog een laatste controle. Om 04.00 uur komt onze zoon voorrijden. Hij brengt ons naar Schiphol. Het is rustig op de weg en we kunnen vlot doorrijden.Om 05.05 uur staan we al op Schiphol, we hebben het nog nooit zo vlot gedaan.
We moeten ons elektronisch inchecken. Wat is dit nu weer, waar zijn die aantrekkelijke grondstewardessen gebleven? Leesbril op en ik bestudeer het blauwe scherm.
Hm, het wijst zichzelf, echter ik vrees met grote vrezen dat digibeten hier compleet op afknappen. Het ding print binnen een flits twee instapkaarten, echter tot mijn verbazing komen er geen kofferlabels uit. Ah, ik zie dat wij ons met onze instapkaarten moeten melden bij een grondstewardess. Wij zetten onze weekendtassen op de band, waarna de laatst overgebleven grondstewardess de weekendtassen voorziet van labels. Deze dame had toch net zo goed onze instapkaarten kunnen uitprinten? Of is dit de aanzet tot het compleet grondstewardessloze tijdperk? We zullen het in de toekomst wel zien.
Voordat ik door de veiligheidscontrole ga, zorg ik ervoor dat ik werkelijk alles van metaal in mijn dagrugzak stop. Het enige van metaal dat ik niet kan verwijderen zijn de platen en schroeven in mijn rechterenkel. Maar op de een of andere manier heeft tot nu toe geen enkel veiligheidspoortje dit chirurgisch staal opgemerkt. Ook deze keer loop ik zonder problemen door het poortje. Toch wordt ik eruit gepikt voor een fouillering. Werkelijk, nog nooit ben ik zo uitgebreid gefouilleerd, zelfs niet in de Verenigde Staten. Ik moet mijn schoenen uitdoen, die ook over de band gaan. Zelfs onder mijn broekriem wordt gecontroleerd. Achteraf begrijp ik het wel. Als ik mijzelf van onder naar boven bekijk, schrik ik ervan. Ten eerste mijn zwarte Lowa-wandelschoenen. Het zijn pure para-militaire laarzen. Mijn zwarte-Fjällraven wandelbroek, van hetzelfde laken een pak.
Een donkerblauwe blouse. Een zwarte softshell als jack. Om mijn nek een rode halsdoek, ik zou deze halsdoek als een Palestijns strijder om mijn voorhoofd kunnen knopen, op die manier ben ik goed herkenbaar voor mijn medestrijders. Als ik nog een veer in mijn halsdoek steek ben ik een krijger van Sitting Bull en als ik mijn halsdoek voor neus en mond bind, kan ik doorgaan voor een struikrover. Dan op mijn hoofd een baseballpetje. Uiteraard bedoeld om zon en regen uit mijn ogen te houden, maar tegelijkertijd ben ik onherkenbaar voor hooggeplaatste bewakingscamera’s. Ja, zo vraag je om een grondige fouillering, ik heb er alle begrip voor. Wat de sukkels niet gevonden hebben is de nagelvijl in de handbagage van mijn geliefde. Ik zal maar geen klacht indienen, want dan gaan we voortaan nakend door de veiligheidscontrole. Kost het nog meer tijd! Gelukkig nog tijd voor een bak koffie en een broodje. Helaas, in de camerashop hebben ze geen films van 100 ASA meer in het assortiment, alles is digitaal tegenwoordig. Om 07.00 uur boarden en precies op tijd – 07.30 uur – taxiën we naar de startbaan. Goedemiddag, waar gaan we helemaal naartoe? Starten we vanaf de Bulderbaan? Het zou zo maar kunnen.
Na een voorspoedige vlucht landen we in Barcelona. Het is half tien, 16^o C, bewolkt.
Het heeft hier onlangs behoorlijk geregend! Dat zul je altijd zien, in Nederland prachtig weer betekent in Spanje meestal een depressie. Nou ja, misschien klaart het straks op. We pakken de Aerobús die ons naar het centrum rijdt. Goed geregeld is dat hier, elke 10 minuten gaat er een bus en het kost maar €3,60 per persoon. Wat wel tamelijk irritant is, is dat vele passagiers, Hollanders uiteraard, direct hun mobieltje pakken om het thuisfront op de hoogte te stellen van hun belevenissen. Uiteraard moet ook gevraagd worden hoe het met de hond en de kat is. Hadden ze het gas wel uitgedaan? Hier word ik een klein beetje niet goed van! Na zo’n half uurtje staan we op Plaça de Catalunya. Nog een klein wandelingetje en tegen elven zijn we in ons hotel. Alles klopt, we kunnen zelfs direct van onze kamer gebruikmaken. Mijn geliefde gaat een uurtje het bed uitproberen en ik besteed deze tijd aan het bestuderen van de kaart van Barcelona en het metronet.
Tegen twaalven lopen we weer naar Plaça de Catalunya om bij de Toeristeninformatie te informeren naar de bus richting Monestir de Montserrat. Dat klooster willen we graag morgen bezoeken. We lopen het plein helemaal in het rond, bestuderen alle winkelpuien, maar helaas, geen Toeristeninformatie te bekennen. En toch moet deze er zijn! We vragen het bij een kiosk en wat blijkt, de Toeristeninformatie bevindt zich ‘op’ het plein of beter gezegd: eronder. Ja, nu zien we het, er staan borden genoeg! Wat blijkt, het is handiger en sneller om er met de trein heen te reizen. We moeten dan naar Plaça d’Espanya.
Ook krijgen we nog een folder met alle vertrektijden van de treinen (36 minuten na heel). Makkelijk zat! We besluiten eerst maar eens ‘La Rambla’ af te lopen, de beroemde promenade van Barcelona.La Rambla begint bij de Plaça de Catalunya en eindigt zo’n anderhalve kilometer verderop bij de haven. Bij het verlaten van de Plaça de Catalunya worden we plotseling lastig gevallen door twee wat oudere zigeunerinnen. Ineens staan ze zowat op m’n lip, en proberen een bloem op mijn blouse te bevestigen. Ik heb een verschrikkelijke hekel aan de opdringerigheid van deze ‘dames’ en ben altijd bang dat ik gerold word. Ik stap snel achteruit en snauw ze, in het Hollands, af. Ze zijn uiteraard niet op hun mondje gevallen en beginnen in het Spaans te schelden. Ik ben nu echt kwaad en roep hard dat ze moeten ‘opzouten’. Dat doen ze, binnen geen tijd verdwijnen ze in de massa. Ondanks het bewolkte weer is het op La Rambla gewoon druk. Straatmuzikanten zie ik niet, levende beelden des te meer. Als je wat munten in hun bakje doet, glimlachen ze en mag je met ze op de foto. Stiekem fotograferen – oftewel niet betalen – hebben ze direct in de gaten en dan nemen ze geëigende maatregelen. We bekijken de bloemen- en vogelstalletjes en lopen even binnen in de Església de Betlem. Wat een kolossale kerk is dit! Dan de overdekte markt, de Mercat de La Boqueria. Geweldig zoals het fruit, de vis, het vlees, de worst, enz. enz. wordt uitgestald. Hier krijgen we hevig trek van. Gelukkig is er een echt Spaans eettentje in La Boqueria gevestigd. Hier bestellen we hetzelfde als de man naast ons aan de bar. Het is geroosterd brood met vlees. Echt heerlijk. Ik zie dat de marktkooplui hun lunch hier ook bestellen, een van de dames loopt af en aan met haar dienblad. Met het eten zit het wel goed hier. Na de lunch lopen we de Gotische wijk door in de richting van de Kathedraal. We moeten €4,- toegang betalen. Was het een aantal jaren geleden niet gratis? Ik heb er geen moeite mee, mits het geld besteed wordt aan het onderhoud. Wat een immens bouwwerk is dit, ongelooflijk. Naast de kloostergang bevindt zich een palmentuin, compleet met ganzen. Wat het nut is van de ganzen ontgaat me.We lopen weer terug richting La Rambla en komen min of meer toevallig uit op het Plaça Reial. Op dit plein hebben ze goed hun best gedaan, het is alleen jammer dat het inmiddels pijpenstelen regent. Toevallig hebben we net zin in espresso en thee.
Dat komt goed uit, het is hier het ene barretje en restaurantje na het andere.
Het laatste stukje van La Rambla pakken we even mee, lopen het winkelcentrum Maremagnum in om gebruik te maken van het toilet, en bezoeken de wijk Barceloneta. Tja, in de regen is er niet zo veel aan, er zijn maar weinig mensen op straat.
We maken een doorsteek dwars door de wijk ‘La Ribera’ en de ‘Gotische wijk’ en komen via de Kathedraal weer terecht op La Rambla. Nu gaan we op zoek naar een klein straatje westelijk van La Rambla. Vanmiddag kregen we een foldertje van het Indiase restaurant ‘Punjab’ in handen gestopt en daar willen we gaan eten. Het is pas half zeven en we zien op borden onderweg dat de meeste restaurants pas om 21.00 uur open gaan.
Tja, in Spanje eet men laat, ik heb in het verleden meegemaakt dat het helemaal niet vreemd is om pas rond middernacht een restaurant binnen te stappen. Maar goed, het was voor ons vroeg dag en we hebben trek. Ook willen we het niet te laat maken, morgen is het weer vroeg dag. Spoedig bereiken we de Carrer de Joaquin Costa. Gelukkig is het Indiaas restaurant al open en we zijn welkom. We zijn de enige gasten en blijven dat ook. Voordeel is dat we vlot bediend worden, waardoor we rond acht uur het voorgerecht (gemengde salade), het hoofdgerecht (kip respectievelijk mixed grill) en het nagerecht (espresso en thee) achter de kiezen hebben. We nemen het metrostation Universitat en zijn om 20.45 uur in ons hotel.